O DEFICIT DA SANIDADE PÚBLICA E O COPAGO-REPAGO

Dez anos logo de culminarse o proceso de transferencias sanitarias ás comunidades autónomas, o sistema público español fai augas e acumula un déficit próximo aos 15.000 millóns de euros.
O gasto público en sanidade supón o 7% do PIB e á súa contención contribuíu o baixo soldo dos médicos e a centralización das compras por parte das administracións públicas. Con todo, hai outros factores que están tensando as costuras do gasto e pondo ao sistema en serias dificultades, o que obrigou a algunhas comunidades autónomas a tomar medidas para reducir o déficit. Entre eles destacan o envellecemento da poboación e o maior custo dos tratamentos, pero sobre todo un bo número de ineficiencias que incentivan as malas prácticas e que son en boa medida responsables da ineficiencia do sistema.
O feito de que algunhas comunidades poñan sobre a mesa o debate do copago-repago na sanidade pública suscitou a polémica nun dos temas que é considerado tabú entre a clase política, que teme a impopularidade que supón tocar calquera das pezas que compón o Estado de Benestar.
Pero, tarde ou cedo, todas as administracións terán que facer fronte ao problema e cortar de raíz un déficit que erosiona aínda máis as xa deterioradas contas públicas. Ademais do copago-repago, que inicialmente se debese expor como fórmula disuasoria para impulsar un mellor uso da sanidade pública por parte dos cidadáns, caben outras medidas de organización que contribuirían a reducir o gasto en sanidade. En primeiro lugar, nos últimos anos as comunidades autónomas desenvolveron un modelo hospitalario que en moitos casos non se adaptaba ás necesidades reais da poboación, prevalecendo a instalación de numerosos centros avanzados, cando fose suficiente coa creación de centros intermedios ou ambulatorios
O excesivo gasto en probas diagnósticas, moitas veces repetidas pola falta de mecanismos informáticos que poidan ser consultados, é outro lastre que arrastra o sistema de saúde. Ademais, o baixo nivel retributivo dos profesionais trouxo consigo un elevado nivel de absentismo, que se saldou tamén cunha baixa utilización de equipos e instalacións. A fragmentación territorial das competencias sanitarias deu lugar tamén a unha ausencia total de economías de escala e ata á incompatibilidade dos sistemas implantados nas diferentes comunidades autónomas
A crise vai obrigar a todos os gobernos rexionais a desposuírse do populismo que rodea o gasto sanitario e a aplicar recortes para facelo sostible, incluíndo medidas que, como o copago-repago, parecen xa inevitables.