Agora resulta que non é só Bankia. Agora, fan falta 9.000 millóns máis para dúas caixas que xa están nacionalizadas. E que son 9.000 millóns? Pois nada, unha menudencia... Por se faltaba algo, un presidente do goberno que concedeu unha soa entrevista en sete meses, adopta a mueca imperturbable que ensaiou ante o espello para saír sorrindo nas fotos, e cun aire de suficiencia verdadeiramente incomprensible, recomenda aos medios que se queren saber cifras, pregúntenlle a el.
Fai moitos anos, nunha festa do Partido Comunista Italiano, vin uns postos nos que se animaba aos asistentes a derrubar, a pelotazo limpo, a uns bonecos identificados coas máis riseiras fotografías dos líderes da Democracia Cristiá. Fai moitos anos esquecín aquela escena, e con todo, o sorriso de Rajoy devólvema a diario desde fai algún tempo. E non porque teña gañas de darlle un pelotazo, non é iso, prométoo, senón porque o devir do actual goberno cada día resulta máis irreal, os seus membros máis fráxiles, as súas expresións de confianza máis ficticias, ata o punto de que os seus sorrisos parecen flotar no aire como entes autónomos, desprendidos dos seus rostros, duns corpos que nin sequera parecen talles, senón siluetas de cartón cunha foto pegada encima. Como os bonecos no pim, pam, pum, dicía unha vella canción.
E con todo, non é divertido. O baile de cifras no que nos tocou vivir, onte 23.000 millóns, hoxe 9.000, mañá quen sabe, proxecta a sombra dunha pobreza fulminante, desproporcionada, inxusta e tan tridimensional como a realidade, sobre o futuro do noso país. Unha situación demasiado grave para que a resolvan os sorrisos planos dun goberno que, ata o momento, non demostrou ter máis dimensións que os bonecos dun teatrillo de marionetas. A.G.
Fai moitos anos, nunha festa do Partido Comunista Italiano, vin uns postos nos que se animaba aos asistentes a derrubar, a pelotazo limpo, a uns bonecos identificados coas máis riseiras fotografías dos líderes da Democracia Cristiá. Fai moitos anos esquecín aquela escena, e con todo, o sorriso de Rajoy devólvema a diario desde fai algún tempo. E non porque teña gañas de darlle un pelotazo, non é iso, prométoo, senón porque o devir do actual goberno cada día resulta máis irreal, os seus membros máis fráxiles, as súas expresións de confianza máis ficticias, ata o punto de que os seus sorrisos parecen flotar no aire como entes autónomos, desprendidos dos seus rostros, duns corpos que nin sequera parecen talles, senón siluetas de cartón cunha foto pegada encima. Como os bonecos no pim, pam, pum, dicía unha vella canción.
E con todo, non é divertido. O baile de cifras no que nos tocou vivir, onte 23.000 millóns, hoxe 9.000, mañá quen sabe, proxecta a sombra dunha pobreza fulminante, desproporcionada, inxusta e tan tridimensional como a realidade, sobre o futuro do noso país. Unha situación demasiado grave para que a resolvan os sorrisos planos dun goberno que, ata o momento, non demostrou ter máis dimensións que os bonecos dun teatrillo de marionetas. A.G.
Ningún comentario:
Publicar un comentario