A primeira preocupación dos autonomistas foi que non quedase un só parente, por consanguinidade ou afinidade ata o cuarto grao, de cargo ningún fóra da nómina oficial. Como non era plan de someter as criaturas aos rigores dunha oposición, fose que se herniaran, decidiron realizar decenas de miles de contratos laborais a dedo, que ao cabo de tres anos permitiron aos seus titulares converterse en funcionarios de carreira con só aprobar un exame restrinxido, que tivese ruborizado pola súa simpleza os alumnos máis torpes dun parvulario medio.
Solucionada esta importante cuestión, os responsables do incipiente estado autonómico dedicáronse a renovar edificios e vehículos oficiais, todos eles vítimas da sobriedade cuartelera do Franquiense, para que as novas autoridades autonómicas gozasen do ornato que esixían as súas altas funcións como representantes das nacionalidades oprimidas.
Xa sen familiares que enchufar, e con todos os gastos suntuarios máis que cubertos, a multiplicación do gasto na prestación dos servizos transferidos, a xestión das subvencións públicas para corromper ao que quedara de sociedade civil e unha especial propensión ao trinque sistémico mantiveron sobradamente ocupada á casta ata a chegada da crise. Agora as preocupacións son outras, e ademais moi candentes, porque a inercia desbaldidora da armazón autonómica esixe máis recursos dos que hai dispoñibles. A consecuencia directa, como estamos a ver, é que as vítimas teremos que pagar cada vez máis impostos.
Cun itinerario como o relatado e trinta anos consagrados ao dispendio exhaustivo, deseguida vai obrigar Rajoy as dezasete nacioncitas a realizar eses esforzos de austeridade dos que tanto fala Montoro. DOREMA
Ningún comentario:
Publicar un comentario