Transcorridos 12 meses dende a gran vitoria de Mariano Rajoy do 20 de novembro de 2011, a oportunidade histórica que as urnas lle concederon trocouse nun tempo de esforzos agónicos para evitar o rescate completo da economía española a cargo de institucións internacionais e o risco de ruptura do euro. Este país continúa enfangado na crise de débeda, cunha destrución de emprego a ritmo acelerado (800.000 parados máis que un ano atrás) mentres a nacionalización de parte da banca continúa á espera de socorros financeiros trabajosamente negociados coas institucións da eurozona.
Ademais, o Goberno de Rajoy vese enfrontado practicamente a unha crise constitucional. Existen fortes tendencias internas no seu partido para recentralizar o Estado como procedemento de redución do gasto público e de mellora da eficiencia administrativa, mentres que Cataluña formula un problema político contundente cun movemento de orientación oposta, forxado por partidos comprometidos na idea de levar a cabo unha consulta soberanista.
O máis negativo do período transcorrido foi o estilo de Goberno aplicado. A escasa presenza pública de Rajoy configúralle como un líder tranquilo, pero demasiado afastado para unha sociedade angustiada que ambiciona sinais máis claras. Isto facilitoulle xiros políticos tan espectaculares -fora do seu programa, e aos que inicialmente se opoñía- como subir impostos, recortar profundamente os gastos sanitarios e educativos ou lanzar á area un banco malo. Tampouco parece que intentase negociar coa oposición e nin sequera aproveitou a vantaxe que lle daba a maioría absoluta para manter a normalidade parlamentaria de que o xefe do Goberno participe nos traballos da Cámara; todo iso completado co abuso do decreto lei.
Ademais, o Goberno de Rajoy vese enfrontado practicamente a unha crise constitucional. Existen fortes tendencias internas no seu partido para recentralizar o Estado como procedemento de redución do gasto público e de mellora da eficiencia administrativa, mentres que Cataluña formula un problema político contundente cun movemento de orientación oposta, forxado por partidos comprometidos na idea de levar a cabo unha consulta soberanista.
O máis negativo do período transcorrido foi o estilo de Goberno aplicado. A escasa presenza pública de Rajoy configúralle como un líder tranquilo, pero demasiado afastado para unha sociedade angustiada que ambiciona sinais máis claras. Isto facilitoulle xiros políticos tan espectaculares -fora do seu programa, e aos que inicialmente se opoñía- como subir impostos, recortar profundamente os gastos sanitarios e educativos ou lanzar á area un banco malo. Tampouco parece que intentase negociar coa oposición e nin sequera aproveitou a vantaxe que lle daba a maioría absoluta para manter a normalidade parlamentaria de que o xefe do Goberno participe nos traballos da Cámara; todo iso completado co abuso do decreto lei.
Dende logo, Rajoy tíñao moi difícil á hora de facerse cargo dun país en crise, legado da última lexislatura de Zapatero. O déficit público do 9% en 2011 era un terrible punto de partida para cumprir coas esixencias europeas de austeridade e rigor, en particular as do Goberno alemán e a Comisión. Agora di que "o peor xa pasou". Sería desexable que acertase, pero deixouse retallos de credibilidade polo camiño ao desoír consellos tan razoables como rematar coa bicefalia á fronte dos asuntos económicos e tributarios, ou acordar coa oposición a repartición das cargas da crise e reformas de gran calado.
A peor consecuencia é que agora resulta difícil recoñecer un verdadeiro proxecto de país e que as correntes centrais da política, o PP e o PSOE, sofren un desgaste considerable e en paralelo -empezando polo propio presidente- fronte á espiral de protestas sociais. En vez de enfrontarse en solitario a unha crise descomunal, aínda está a tempo de apoiarse nos sectores máis responsables da sociedade e da política.
A peor consecuencia é que agora resulta difícil recoñecer un verdadeiro proxecto de país e que as correntes centrais da política, o PP e o PSOE, sofren un desgaste considerable e en paralelo -empezando polo propio presidente- fronte á espiral de protestas sociais. En vez de enfrontarse en solitario a unha crise descomunal, aínda está a tempo de apoiarse nos sectores máis responsables da sociedade e da política.
Ningún comentario:
Publicar un comentario