Cando un político confesa a súa impericia para aquilo para o que é levado e traído nun coche oficial, debería dimitir ou, no seu defecto, deberiamos dimitilo ipso facto.
Se o ministro do Interior, tras declararse incapaz de xestionalo por si mesmo, lle vendese a orde pública a Construcións e Contratas, pareceríanos un escándalo. O mesmo que se o de Defensa, tras declarar publicamente a súa aversión ás armas de fogo, adxudicase o seu ministerio a Prosegur, e quen di Prosegur di Massimo Dutti ou Mercadona. De modo que cando un político confesa a súa impericia para aquilo para o que é levado e traído nun coche oficial como un bebé no seu carriño, debería dimitir ou, no seu defecto, deberiamos dimitilo ipso facto. Regalarlle a sanidade pública ao teu cuñado (metaforicamente falando, todos os beneficiarios son cuñados) é un modo de corrupción, e o máis difícil de denunciar, pois como no conto La carta robada,de Poe, se leva a cabo diante das nosas narices.
Así que imos empezar a chamar ás cousas polo seu nome. Enriquecer a unha empresa privada co diñeiro público destinado á sanidade ou á educación ou a xustiza, por non citar de novo a orde pública ou a defensa nacional, é pura e chairamente un crime, máis condenable se o criminal, a xeito de coartada, confesa que é un idiota ao que non lle saen os números, agás cando se trata de cobrar comisións. Se é idiota, que o retiren e poñan outro capaz de xestionar o departamento.
As roldas de prensa posteriores ao Consello de Ministros dos venres non son unha mostra de talento moral, nin sequera de intelixencia escénica. Pero a Sáenz de Santamaría non se lle ocorreu aínda venderllas a Miguel Rodríguez, que ten unha empresa de publicidade e é máis que un cuñado. Quizais sexa unha cuestión de tempo: despois de todo, o presidente do Goberno privatizouse a si mesmo ao venderlle a súa xestión á banca alemá. El mesmo proclamouno en sede parlamentaria: non son máis que un mandado. Juan J. Millás
Se o ministro do Interior, tras declararse incapaz de xestionalo por si mesmo, lle vendese a orde pública a Construcións e Contratas, pareceríanos un escándalo. O mesmo que se o de Defensa, tras declarar publicamente a súa aversión ás armas de fogo, adxudicase o seu ministerio a Prosegur, e quen di Prosegur di Massimo Dutti ou Mercadona. De modo que cando un político confesa a súa impericia para aquilo para o que é levado e traído nun coche oficial como un bebé no seu carriño, debería dimitir ou, no seu defecto, deberiamos dimitilo ipso facto. Regalarlle a sanidade pública ao teu cuñado (metaforicamente falando, todos os beneficiarios son cuñados) é un modo de corrupción, e o máis difícil de denunciar, pois como no conto La carta robada,de Poe, se leva a cabo diante das nosas narices.
Así que imos empezar a chamar ás cousas polo seu nome. Enriquecer a unha empresa privada co diñeiro público destinado á sanidade ou á educación ou a xustiza, por non citar de novo a orde pública ou a defensa nacional, é pura e chairamente un crime, máis condenable se o criminal, a xeito de coartada, confesa que é un idiota ao que non lle saen os números, agás cando se trata de cobrar comisións. Se é idiota, que o retiren e poñan outro capaz de xestionar o departamento.
As roldas de prensa posteriores ao Consello de Ministros dos venres non son unha mostra de talento moral, nin sequera de intelixencia escénica. Pero a Sáenz de Santamaría non se lle ocorreu aínda venderllas a Miguel Rodríguez, que ten unha empresa de publicidade e é máis que un cuñado. Quizais sexa unha cuestión de tempo: despois de todo, o presidente do Goberno privatizouse a si mesmo ao venderlle a súa xestión á banca alemá. El mesmo proclamouno en sede parlamentaria: non son máis que un mandado. Juan J. Millás
Ningún comentario:
Publicar un comentario