venres, 7 de decembro de 2012

O ESTALIDO QUE VEN

O mundo que prometía un benestar sostido está roto e a sociedade avanza cara a maiores cotas de desigualdade. Estannos a preparar para aceptar sen violencia un gran retroceso nas conquistas sociais.
Haberao, tarde ou cedo haberao. Haberá un estalido social. O mundo que prometía un benestar sostido está roto. Os políticos non o ven, ou non o saben ou quizais sexa que chegaron a ese estado de cegueira, necidade e estupidez que lles impide saír do seu discurso oco, repetido e refractario. É o bloqueo do poder partitocrático tal como o coñecemos. E intúo que o que se prepara é o control do estalido.
Como cidadán pensante podería facer unha análise negativa, mesmo moi negativa, e non deixaría de ser realista. Pero imponse partir dunha esperanza: a sociedade europea, sobre todo a do sur ou medio-sur, segue viva, avanza, crece, palpita, mira cara ao horizonte e non se resiste. Loita. Isto tamén é real.
Agora o que percorre Europa é unha luz. Non unha desas luces de final do túnel, senón unha luz pequena, unha lixeira claridade, unha luz de lanterna que ilumina, por fin, o interior do que pasa. O primeiro que ilumina esa luz é que Europa ten un problema político que non soubo resolver aínda. E a isto engádese outro aspecto, tráxico: os serios problemas de certos estratos da súa poboación, tales como os maiores, os mozos, os inmigrantes, os parados, etcétera, pendentes, cada un do seu inhóspito e cambaleante futuro. E isto conduce ao noso maior problema: somos máis vellos, somos máis pobres, pero os ricos son máis ricos. Hai, pois, un brote agresivo de inxustiza e desigualdade.
Aínda que xorden receos por todas as partes, e máis coa maquillaxe do Premio Nobel de la Paz á UE (seguro que en Bosnia aínda se rin desta broma de mal gusto), hai que recoñecer que existe un camiño que a sociedade europea no seu conxunto percorreu modélicamente, un camiño común cara a unha identidade común, un benestar común e unha cultura diversificadamente común; un camiño que non percorreron por igual os políticos. Porque agora hai un abismo entre a sociedade europea e os seus políticos.

Ningún comentario: