 |
| Esther Esteban |
O outro día funme ao cine a ver a película Lincoln que está a triunfar nas carteleiras e se ben me parece que está sobrevalorada, aínda que teña unha excelente ambientación, non vou facer unha crítica cinematográfica do produto. O que máis me chamou a atención foi a forma en que queda reflectida a clase política de entón e, curiosamente, de agora.
"Abraham Lincoln naceu o 12 de febreiro de 1809. Foi o décimo sexto presidente de Estados Unidos e morreu asasinado o 15 de abril de 1865, aos 56 anos. Alcanzou a presidencia en 1860. Logrou mobilizar a opinión pública a través da súa retórica e discursos e pasou á historia como unha das grandes figuras da política de Estados Unidos". Con estas liñas preséntase ao personaxe histórico da película, na breve sinopse que se fai nos cines, onde se sinala, ademais, que dura dúas horas e media, que o novo filme de Spielberg se centra no tema da escravitude e a súa abolición na perspectiva dos últimos catro meses da vida do presidente interpretado por Daniel Day Lewis.
Feita a formulación técnica do filme, o certo é que nun momento dado da película, e despois de mostrarnos como se tiveron que comprar literalmente os votos dos deputados da Cámara de Representantes para que saíse adiante a décimo terceira emenda, un dos personaxes menores, o tipo encargado de subornar os deputados, di sen máis "os deputados saen baratos, apenas dous mil pavos e compras todos os que queiras". Cando escoitei a frase sonoume familiar e sen querelo, por un instante, acordeime do que está a suceder coa política española e os escandalosos casos de corrupción que se destapan un día si e outro tamén. O asunto é que nin entón nin agora, todos os deputados saen baratos, nin todos están dispostos a corromperse, nin todos meteron a man na caixa, pero todos sofren de igual modo o descrédito como pertencentes a unha clase política que xera inquietude e desconfianza.
"Abraham Lincoln naceu o 12 de febreiro de 1809. Foi o décimo sexto presidente de Estados Unidos e morreu asasinado o 15 de abril de 1865, aos 56 anos. Alcanzou a presidencia en 1860. Logrou mobilizar a opinión pública a través da súa retórica e discursos e pasou á historia como unha das grandes figuras da política de Estados Unidos". Con estas liñas preséntase ao personaxe histórico da película, na breve sinopse que se fai nos cines, onde se sinala, ademais, que dura dúas horas e media, que o novo filme de Spielberg se centra no tema da escravitude e a súa abolición na perspectiva dos últimos catro meses da vida do presidente interpretado por Daniel Day Lewis.
Feita a formulación técnica do filme, o certo é que nun momento dado da película, e despois de mostrarnos como se tiveron que comprar literalmente os votos dos deputados da Cámara de Representantes para que saíse adiante a décimo terceira emenda, un dos personaxes menores, o tipo encargado de subornar os deputados, di sen máis "os deputados saen baratos, apenas dous mil pavos e compras todos os que queiras". Cando escoitei a frase sonoume familiar e sen querelo, por un instante, acordeime do que está a suceder coa política española e os escandalosos casos de corrupción que se destapan un día si e outro tamén. O asunto é que nin entón nin agora, todos os deputados saen baratos, nin todos están dispostos a corromperse, nin todos meteron a man na caixa, pero todos sofren de igual modo o descrédito como pertencentes a unha clase política que xera inquietude e desconfianza.
A diferenza é que na película se trata de reflectir a loita por algo nobre e aínda que en varios momentos se formula a posibilidade de que se alonguei o final da guerra de secesión -co que iso significaba de custo de vidas humanas- para gañar tempo e que se aprobará a emenda contra a escravitude, ante a pregunta de se o fin xustiza os medios, neste caso concreto, a resposta era si. De feito algúns dos personaxes afirma na ficción, que o home máis honrado que coñece ten que utilizar os métodos máis repugnantes como o suborno dos seus adversarios para conseguir algo que cambiaría a historia da humanidade, como así foi.
Xa sabemos que a corrupción vai ligada á condición humana e tamén á política dende o principio dos tempos, pero unha ten a sensación de que lonxe de combatela de perseguir e sinalar co dedo acusador aos corruptos e os corruptores os mandamases miran cara a outro longo e protéxense uns a outros, independentemente das siglas que representen, e con ánimo de seguir gardando os seus quioscos. Escribía o outro día Antonio Gala, nunha das súas maxistrais columnas, que aquí xa non queda nin un só político de alta gama que non este coroado por un escándalo e que hai máis urdangarines da conta, o que provoca noxo e desanimo. Que razón ten!. Dan ganas de dar por vencido, pero talvez iso é o que queren esta panda de mangantes: fartarnos a todos e non imos a dáos ese gusto, claro que non.
Xa sabemos que a corrupción vai ligada á condición humana e tamén á política dende o principio dos tempos, pero unha ten a sensación de que lonxe de combatela de perseguir e sinalar co dedo acusador aos corruptos e os corruptores os mandamases miran cara a outro longo e protéxense uns a outros, independentemente das siglas que representen, e con ánimo de seguir gardando os seus quioscos. Escribía o outro día Antonio Gala, nunha das súas maxistrais columnas, que aquí xa non queda nin un só político de alta gama que non este coroado por un escándalo e que hai máis urdangarines da conta, o que provoca noxo e desanimo. Que razón ten!. Dan ganas de dar por vencido, pero talvez iso é o que queren esta panda de mangantes: fartarnos a todos e non imos a dáos ese gusto, claro que non.
Ningún comentario:
Publicar un comentario