Doado de dicir, case imposible de levar efecto. Como podemos identificar os corruptos dos non corruptos. Como se mide a inclinación a coller o que non é dun, a quen poñemos na lista branca e a quen lles adxudicamos a bóla negra.
Sempre hai unha porcentaxe de personaxes que pecaron de ousados e prepotentes e xa se fixeron merecedores do status de "imputado", aínda que moito me temo que os que aínda permanecen en "o anonimato mediático e xurídico" son moitos.
Esperemos que os que foron collidos " in fraganti" non queiran converterse en chibos expiatorios e canten para non ir ao caldeiro sós. Non é un golpe divino de xenerosidade ou de remordemento de conciencia. Non, trátase simplemente de "se eu caio, caemos todos"
Ata os corruptos perderon a ética do delincuente, non son capaces de expresar certo agradecemento polo tempo que gozaron dun nivel de vida que nunca tivesen soñado.
Dito isto, como o facemos? Hai partidos políticos que poden decidir calar e esperar que falen os tribunais. Modelo Partido Popular, o tempo corre ao seu favor. A xustiza é lenta e, ás veces, non é nin xustiza.
Outros prefiren saír airosos afirmando que xa están vacinados desa eiva social. Modelo socialista. Pero non que ninguén se confíe. A tentación de querer ser e querer ter non ten límites, vai unida á condición humana. Refírome á parte perversa das persoas, a que está en todos e que ás veces gaña. Espero que a porcentaxe de poboación desta estirpe pouco saudable non sexa grande. Non é unha cuestión menor.
Visto que non hai proba do algodón, ¿teremos que facer unha segunda transición? ¿Esquécensenos os 400 casos de políticos imputados por corrupción?
E, que facemos cos que xogan coa constitución e coa integridade do Estado, ¿tamén lles damos unha segunda oportunidade? Tipo nacionalistas cataláns e vascos.
Sempre hai unha porcentaxe de personaxes que pecaron de ousados e prepotentes e xa se fixeron merecedores do status de "imputado", aínda que moito me temo que os que aínda permanecen en "o anonimato mediático e xurídico" son moitos.
Esperemos que os que foron collidos " in fraganti" non queiran converterse en chibos expiatorios e canten para non ir ao caldeiro sós. Non é un golpe divino de xenerosidade ou de remordemento de conciencia. Non, trátase simplemente de "se eu caio, caemos todos"
Ata os corruptos perderon a ética do delincuente, non son capaces de expresar certo agradecemento polo tempo que gozaron dun nivel de vida que nunca tivesen soñado.
Dito isto, como o facemos? Hai partidos políticos que poden decidir calar e esperar que falen os tribunais. Modelo Partido Popular, o tempo corre ao seu favor. A xustiza é lenta e, ás veces, non é nin xustiza.
Outros prefiren saír airosos afirmando que xa están vacinados desa eiva social. Modelo socialista. Pero non que ninguén se confíe. A tentación de querer ser e querer ter non ten límites, vai unida á condición humana. Refírome á parte perversa das persoas, a que está en todos e que ás veces gaña. Espero que a porcentaxe de poboación desta estirpe pouco saudable non sexa grande. Non é unha cuestión menor.
Visto que non hai proba do algodón, ¿teremos que facer unha segunda transición? ¿Esquécensenos os 400 casos de políticos imputados por corrupción?
E, que facemos cos que xogan coa constitución e coa integridade do Estado, ¿tamén lles damos unha segunda oportunidade? Tipo nacionalistas cataláns e vascos.
Loxicamente refírome exclusivamente á non inhabilitación política "ad perpetuum" pero sempre que devolvan todo o que furtaron, evadido ou defraudado cos conseguintes intereses e indemnización polos danos sociais colaterais producidos. Por exemplo, os 22 millóns coñecidos a nome do Sr. Bárcenas en Suíza e os outros millóns (x) en paradoiro descoñecido do propio Bárcenas ou seudobárcenas (porque ou el creou escola ou foi un alumno avantaxado) como conseguimos que volvan ás arcas do Estado para paliar a precariedade laboral, o recorte social xeral e frear o trato a favor do libre mercado cando se trata de privatizar servizos como a sanidade.
Outros partidos se mostras intransixentes, intolerancia cero á corrupción. Modelo UDyP e IU. Magnífico eu subscríboo. Pero, estas formacións teñen que facer fronte a decisións políticas, ¿son cuantitativamente representativos para frear, promover ou incluír políticas sociais auténticas? O, é doado falar así cando son minoritarios e só favorecen o desgaste dos grandes partidos.
Hai unha minoría, moi minoritaria, que avogaría por unha decisión radical, do tipo "isto non pasaba nos tempos de Franco", os máis desmemoriados din "con Franco todos tiñamos traballo", etc., etc., estas tendencias obedecen a un espírito ditatorial ou de pensamento e acción únicos: antidemocrático.
Esta última opción, pola miña banda, queda absolutamente descartada. Está claro que temos que volver á democracia do pobo por e para o pobo. Dende unha nova perspectiva, con mandatos limitados, sen privilexios, eleccións dende a base, cambio da lei electoral, diminución da duración dos mandatos públicos, gran pacto polo público e polo social dentro dun país onde ninguén se senta excluído polas causas que vulneran o artigo 14 da Constitución e a dignidade individual.
Ninguén se pode sentir satisfeito de ser cidadán dun país onde a corrupción, a falta de ética, a inexistencia de límites claros entre o bo e o malo prima por riba de todo, tanto que me se pregunto a presunción de inocencia ten razón de ser cando na gran maioría dos casos de corrupción só se salvan os imputados por defectos de procedemento procesual ou pola prescrición. Hai moitas cousas que cambiar, sen deixar de apostar pola democracia.
Outros partidos se mostras intransixentes, intolerancia cero á corrupción. Modelo UDyP e IU. Magnífico eu subscríboo. Pero, estas formacións teñen que facer fronte a decisións políticas, ¿son cuantitativamente representativos para frear, promover ou incluír políticas sociais auténticas? O, é doado falar así cando son minoritarios e só favorecen o desgaste dos grandes partidos.
Hai unha minoría, moi minoritaria, que avogaría por unha decisión radical, do tipo "isto non pasaba nos tempos de Franco", os máis desmemoriados din "con Franco todos tiñamos traballo", etc., etc., estas tendencias obedecen a un espírito ditatorial ou de pensamento e acción únicos: antidemocrático.
Esta última opción, pola miña banda, queda absolutamente descartada. Está claro que temos que volver á democracia do pobo por e para o pobo. Dende unha nova perspectiva, con mandatos limitados, sen privilexios, eleccións dende a base, cambio da lei electoral, diminución da duración dos mandatos públicos, gran pacto polo público e polo social dentro dun país onde ninguén se senta excluído polas causas que vulneran o artigo 14 da Constitución e a dignidade individual.
Ninguén se pode sentir satisfeito de ser cidadán dun país onde a corrupción, a falta de ética, a inexistencia de límites claros entre o bo e o malo prima por riba de todo, tanto que me se pregunto a presunción de inocencia ten razón de ser cando na gran maioría dos casos de corrupción só se salvan os imputados por defectos de procedemento procesual ou pola prescrición. Hai moitas cousas que cambiar, sen deixar de apostar pola democracia.
Ningún comentario:
Publicar un comentario