A lista de membros do PP imputados por casos de branqueo de capitais e corrupción segue un goteo interminable. Se quen levou as finanzas do PP durante vinte anos, Luis Bárcenas, está metido ata o cuello na lama, o seu antecesor non lle vai á zaga. E o silencio dos xefes do PP durante estes trinta anos promove un ruído enxordecedor que unicamente non escoitan eles.
Para os afeccionados a estender a tinta do calamar, haberá que precisarlles que este é o maior escándalo de financiamento ilegal dun partido en toda a democracia. Aquí non vale "o e o teu máis".Naturalmente haberá que disociar as partidas deste saqueo. Por unha parte, o enriquecemento ilícito destes tesoureiros millonarios. Fixeron unha carreira de relevos sen que ninguén no Partido Popular fixese nada en trinta anos para parar esta estafa. Están as entidades doadoras, que tan xenerosas foron co PP, e as coincidencias con concesións públicas onde este partido tiña poder para outorgalas. E a trama de corrupción Gürtel que forma unha tea de araña coas finanzas do partido.
Se a resposta do PP foi o silencio e indemnizacións millonarias por despedimento para estes sátrapas, a conivencia na lei da Omerta non pode promover senón unha investigación exhaustiva de todo este asunto.
Mariano Rajoy é un presidente de Goberno e do PP vítima de complicidade ou de chantaxe. Calquera das dúas circunstancias o inhabilitan para exercer os seus cargos. E ademais, está por resolver a dúbida razoable dos que dos actuais e pasados dirixentes deste partido cobraron sobresoldos, probablemente como un rito de silencio, dos tesoureiros do PP.
Non cabe dúbida de que Mariano Rajoy, que é un mestre na arte do silencio e a dilación, espera que escampe o temporal, ao abeiro de frases para a historia, como "todo é falso, salvo algunha cousa".A Xustiza española é lenta e garantista. Pero facendo abstracción dos tempos, tamén é concienciuda.
Nin o PP nin o Goberno están no seu mellor momento para pretender un trato de favor dos xuíces e fiscais que investigan e instrúen estes casos. O nivel de desconfianza e desafección dos cidadáns, incluídos a maioría dos seus votantes, prívano dunha blindaxe de opinión pública. E as perspectivas económicas non apuntan ao optimismo nunha sociedade que cada día estará máis propensa aos reclamos.
Para os afeccionados a estender a tinta do calamar, haberá que precisarlles que este é o maior escándalo de financiamento ilegal dun partido en toda a democracia. Aquí non vale "o e o teu máis".Naturalmente haberá que disociar as partidas deste saqueo. Por unha parte, o enriquecemento ilícito destes tesoureiros millonarios. Fixeron unha carreira de relevos sen que ninguén no Partido Popular fixese nada en trinta anos para parar esta estafa. Están as entidades doadoras, que tan xenerosas foron co PP, e as coincidencias con concesións públicas onde este partido tiña poder para outorgalas. E a trama de corrupción Gürtel que forma unha tea de araña coas finanzas do partido.
Se a resposta do PP foi o silencio e indemnizacións millonarias por despedimento para estes sátrapas, a conivencia na lei da Omerta non pode promover senón unha investigación exhaustiva de todo este asunto.
Mariano Rajoy é un presidente de Goberno e do PP vítima de complicidade ou de chantaxe. Calquera das dúas circunstancias o inhabilitan para exercer os seus cargos. E ademais, está por resolver a dúbida razoable dos que dos actuais e pasados dirixentes deste partido cobraron sobresoldos, probablemente como un rito de silencio, dos tesoureiros do PP.
Non cabe dúbida de que Mariano Rajoy, que é un mestre na arte do silencio e a dilación, espera que escampe o temporal, ao abeiro de frases para a historia, como "todo é falso, salvo algunha cousa".A Xustiza española é lenta e garantista. Pero facendo abstracción dos tempos, tamén é concienciuda.
Nin o PP nin o Goberno están no seu mellor momento para pretender un trato de favor dos xuíces e fiscais que investigan e instrúen estes casos. O nivel de desconfianza e desafección dos cidadáns, incluídos a maioría dos seus votantes, prívano dunha blindaxe de opinión pública. E as perspectivas económicas non apuntan ao optimismo nunha sociedade que cada día estará máis propensa aos reclamos.
Un Goberno baixo sospeita dunha corrupción xeneralizada durante trinta anos nos manexos da finanza do seu partido, non está en condicións de xerar apoios nin sequera nas institucións que pretende controlar.
Trinta anos de relevos en tesoureiros corruptos son, sinxelamente, inadmisibles.
Trinta anos de relevos en tesoureiros corruptos son, sinxelamente, inadmisibles.
Ningún comentario:
Publicar un comentario