Tanta corrupción, tanto ladrón, tanta incultura política e xeral, poñíannos en bandexa un diagnóstico específico de ineptitude nacional
De pedra. De plástico. De pasta de batata. Así me deixaron as últimas declaracións do FMI. O mércores, xa o recordarán, pediron máis austeridade. O que está a matar o enfermo non é a medicina, condescendieron a explicarnos, senón que se lle aplicou en doses equivocadas. O xoves, non obstante, a homeopatía xa non era solución. Lagarde esixiu que se suavizasen os axustes para non agravar o paro, e quedou tan ancha. A nosa economía está rota, pero crecerá un 0,7 en 2014. Quen dixo que non se podía afirmar unha cousa e a súa contraria?Ata entón podiamos pensar que a culpa era nosa. Tanta corrupción, tanto ladrón, tanta incultura política e xeral, poñíannos en bandexa un diagnóstico específico de ineptitude nacional. Sen descartalo, agora resulta que, en Washington, os que presumen de cortar o bacallau dan os mesmos paus de cego. E se non fose iso? Perdoen a miña suspicacia, pero Bárcenas e Torres ensináronnos a desconfiar das informacións contraditorias que se serven en pequenas doses.
O tortuoso fío argumental desta alternancia de paus e cenorias desemboca no incondicional sufrimento dos españois. Porque si, porque é o que hai, porque non se pode facer outra cousa. E eu pregúntome, por que? Agora que todos podemos divorciarnos, e por moitos anos, coas bendicións do Tribunal Constitucional, por que temos que seguir encadeados aos intereses da banca alemá? Que pasaría se decidísemos divorciarnos, saír do euro, mesmo da UE? Se empezamos de cero, polo menos seremos pobres por nós mesmos, e non para que outros se forren coa nosa pobreza. É iso o que teme o FMI? Son consciente de que ao peor acabo de escribir unha burrada, pero tampouco resultaría tan grave. Outras compararon os escraches co nazismo, e non dimiten nin á de tres.
De pedra. De plástico. De pasta de batata. Así me deixaron as últimas declaracións do FMI. O mércores, xa o recordarán, pediron máis austeridade. O que está a matar o enfermo non é a medicina, condescendieron a explicarnos, senón que se lle aplicou en doses equivocadas. O xoves, non obstante, a homeopatía xa non era solución. Lagarde esixiu que se suavizasen os axustes para non agravar o paro, e quedou tan ancha. A nosa economía está rota, pero crecerá un 0,7 en 2014. Quen dixo que non se podía afirmar unha cousa e a súa contraria?Ata entón podiamos pensar que a culpa era nosa. Tanta corrupción, tanto ladrón, tanta incultura política e xeral, poñíannos en bandexa un diagnóstico específico de ineptitude nacional. Sen descartalo, agora resulta que, en Washington, os que presumen de cortar o bacallau dan os mesmos paus de cego. E se non fose iso? Perdoen a miña suspicacia, pero Bárcenas e Torres ensináronnos a desconfiar das informacións contraditorias que se serven en pequenas doses.
O tortuoso fío argumental desta alternancia de paus e cenorias desemboca no incondicional sufrimento dos españois. Porque si, porque é o que hai, porque non se pode facer outra cousa. E eu pregúntome, por que? Agora que todos podemos divorciarnos, e por moitos anos, coas bendicións do Tribunal Constitucional, por que temos que seguir encadeados aos intereses da banca alemá? Que pasaría se decidísemos divorciarnos, saír do euro, mesmo da UE? Se empezamos de cero, polo menos seremos pobres por nós mesmos, e non para que outros se forren coa nosa pobreza. É iso o que teme o FMI? Son consciente de que ao peor acabo de escribir unha burrada, pero tampouco resultaría tan grave. Outras compararon os escraches co nazismo, e non dimiten nin á de tres.
Ningún comentario:
Publicar un comentario