Se frustrante era que o sono dunha Europa unida, dos cidadáns, se tivese materializado case dende o principio da súa constitución nunha Europa dos mercadores, máis é agora, que xa non é nin dos mercadores sequera, que polo menos fabricaban algo e comerciaban con bens máis ou menos tanxibles. Europa, destruída por dúas guerras mundiais consecutivas sendo o epicentro delas, soñaba ser no seu renacemento o espazo político, cultural, social e económico, por este orde, que herdase o mellor do moito que o continente achegara ao mundo dende a Antigüidade, a democracia sen ir máis lonxe, pero dese sono, que nunca foi peirao nin reparador pola abafadora preeminencia dos ditos mercadores, veu a espertar de todo o golpe urdido, concertado e executado polos especuladores e os prestamistas, que o único que venden é dor e miseria.
O roubo masivo e sen precedentes dos aforros de boa parte dos cidadáns españois, ditado por Alemaña e obedecido entusiásticamente polo goberno local, para entregalos aos bancos, e a actual crise de Chipre, anticipan, dunha parte, os designios futuros da usura internacional instalada na cúpula do poder en Europa, e, doutra, proclaman os améns dun proxecto de entidade transnacional abortado no que este puidese ter de benéfico para as persoas. Rexida por orates e por pesadas do poder do diñeiro, a Unión Europea perdeu o último alento político e o último adarme de soberanía popular, cual demostra a inanidade, a impotencia e a incompetencia do seu propio Parlamento, que pinta menos que un mojón.
O roubo masivo e sen precedentes dos aforros de boa parte dos cidadáns españois, ditado por Alemaña e obedecido entusiásticamente polo goberno local, para entregalos aos bancos, e a actual crise de Chipre, anticipan, dunha parte, os designios futuros da usura internacional instalada na cúpula do poder en Europa, e, doutra, proclaman os améns dun proxecto de entidade transnacional abortado no que este puidese ter de benéfico para as persoas. Rexida por orates e por pesadas do poder do diñeiro, a Unión Europea perdeu o último alento político e o último adarme de soberanía popular, cual demostra a inanidade, a impotencia e a incompetencia do seu propio Parlamento, que pinta menos que un mojón.
Europa era ésto. O peor: non era ésto, senón o que acabou sendo, un espazo case feudal onde os ricos do Norte necesitan a controlada e medida menesterosidad dos pobres do Sur para o servizo e o mantemento do seu balneario. Nese espazo que debuxan os golpistas de Bruxelas, sobra a memoria das grandes conquistas (a democracia de novo, sen ir máis lonxe), o afán por un mundo novo, a cultura, a universidade, o pensamento, a política, todo canto constituía a Europa soñada, necesaria, posible, e que foi desviado ao vertedoiro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario