A resaca e o empacho que nos deixan as noticias deste presente desnudo, vainos durar moito tempo.Quédanos cara de vinagre, un imposible repetido unha e outra vez.
E o peor é que nos afagamos aos paus, como os burros dos arrieros de antano, que recibían leña sempre, tanto se tiraban a dereita ou a esquerda.
O arriero daba leña para auto xustificarse a se mesmo, e máis se había público.
Colocando as noticias enriba da mesa, por orde de datas, coma se fosen as tiras dun comic da nosa historia, podemos ler o noso presente e mesmo predicir o futuro inmediato que nos espera.
Se ninguén o remedia, aparecen todos os personaxes postos en fila, os actores principais, os secundarios e os extras.
Vese con claridade meridiana a dirección da trama, os voceiros, os aproveitados oportunistas, as vítimas propiciatorias, os servís correspondentes. Os malos, os requetemalos, e os simples, os directores de orquestra e ata o apuntador.
O triste da película, é que non hai nunca cambio de guión, sempre o mesmo.
A mesma comedia tráxica sen posibilidade de saída do círculo vicioso, á que asiste o público coñecendo de antemán o final da representación, e o papel dos actores.
Sen ganas de dar aplausos nin asubíos, aburridos e arrepentidos de ter pagado a entrada a sabendas.
Marchando da sala entre bocexos de aburrimento pensando en que mañá espera outro día de dura trasfega e dura realidade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario