mércores, 16 de xuño de 2010

QUEN PAGA AS CONSECUENCIAS, SR. XUÍZ?


LEI 9/2002, DO 30 DE DECEMBRO, DE ORDENACIÓN URBANÍSTICA E PROTECCIÓN DO MEDIO RURAL DE GALICIA

Subsección 2ª

Tramitación do planeamento.

Artigo 85. Procedemento de aprobación do plan xeral.

Unha vez completado ou expediente, ou conselleiro adoptará motivadamente algunha dás seguintes decisións:

c) Denega-a aprobación definitiva no suposto de que ou plan en tramitación considérese inviable porque as deficiencias constatadas non sexan susceptibles de emenda.

O Concello, incapaz de desenvolver o Plan Xeral e legalizar edificios condenados.
Dous anos logo da aprobación do PGOM, o goberno local segue sen saber como impulsar a construción. A aprobación do Plan de Urbanismo pola Xunta, fai agora dous anos coas modificacións incluídas polo PSOE en aspectos como a reserva de solo para vivenda protexida, vendeuse no seu día por parte do alcalde e o seu goberno como dobre solución: para impulsar a construción no municipio e para arranxar o problema dos propietarios de edificios condenados á derriba por sentenzas xudiciais. O certo é que nin o un nin o outro...

1 comentario:

UN GALEGO dixo...

O PXOM DE VIGO É CORRUPTO

Asistimos á creación dunha clase política que constitúe un xeito de destacar da masa, de conseguir un prestixio social e de asegurarse un posto de traballo. Para o seu desempeño, as esixencias de formación e currículo son mínimas. Así os políticos presentan tres sentimentos que levan directamente á corrupción. Se senten omniscientes. Como teñen acceso a moita información cren sabelo todo. Omnipotentes, poden levar a cabo todo o que queiran. Invulnerables porque se cren protexidos por enormes equipos de asesores, conselleiros, coordinadores ou polo propio partido. Cada vez existen máis problemas para que persoas cualificadas e íntegras preséntense ás eleccións locais. Suponse que os políticos son unha clase corrupta e intentan acceder aos cargos para corromper e ser corrompidos. Un estado de ánimo social nada positivo para a democracia.
Así, é normal que o nivel de confianza do cidadán nas institucións sexa baixo.
Nada parece que poida ser cambiado.
Nos concellos o diñeiro pode chegar de forma fraudulenta aos políticos e os seus partidos non só pola vía do urbanismo, senón tamén por plans de emprego, os contratos de servizos, subvencións... Nada máis basta observar as árbores genealógicos dalgunhas institucións para darse conta dos armazóns financeiros.
A corrupción implica a longo prazo máis carga impositiva sobre os cidadáns. Terán que pagar máis para conseguir cada vez menos.