Hai unanimidade entre os analistas na afirmación de que a carga do Estado das Autonomías resulta insoportable para as arcas públicas españolas, e en especial porque esa estrutura territorial está sendo a fonte de desenfreos económicos, de gastos innecesarios, de toda unha cadea de duplicidade e de mala administración. Onte mesmo, a axencia de cualificación "Moodys" chamou a atención sobre a incapacidade das autonomías para reducir o déficit, e a vicepresidenta Elena Salgado non tivo outra reacción que a de simular sorpresa, chamar ás autonomías e pedirlles datos sobre a súa situación fiscal. Coma se a señora Salgado non soubese o que está ocorrendo, e quixese dar a impresión de que se quere actuar con dureza e con rigor, cando as pobres e sanguentas contas das comunidades están sobre a súa mesa, e actualizadas a cada pouco.
Cando, en plena transición, expúxose a España das autonomías, operación liderada polas mal chamadas "comunidades históricas" (¿seica Euskadi ou Cataluña son máis históricas que Castela e León ou que Aragón?), o presidente Suárez, que tiña que improvisar unha España democrática, optou polo "café para todos", e promoveu dezasete Españas dentro do marco común do Estado e da Constitución. Aquela ocorrencia, jaleada polos políticos da época porque ninguén quería que o seu pobo fose menos que o veciño, trouxo malas consecuencias. O "café para todos" resultou carísimo, entre outras razóns porque da idea inicial de achegar a administración á sociedade e de fomentar os valores culturais e sociais autóctonos, pasouse a unha multiplicación dos gastos superfluos, dos cargos a dedo, dos asesores, das rivalidades aldeás, das televisións e ata das embaixadas no estranxeiro.
O que di a axencia "Moodys", na mesma onda que outros organismos internacionais que opinan desde a neutralidade, é moi duro, por moito que os implicados na repartición da torta non se queiran decatar, porque non lles convén. ¿Pero quen lle pon o cascabel ao gato? ¿Quen se atreve a reformular, 35 anos logo da morte de Franco, o Estado das Autonomías? No Estado das Autonomías multiplicáronse facturas, coches oficiais, asesores, pompas, vaidades e outros gastos inútiles. E España, con catro millóns e medio de parados, coas pensións no aire, e probablemente moi pronto coa electricidade máis cara de Europa, non está para bromas. Pero -insistimos- non parece que Zapatero nin Rajoy estean dispostos a porlle o cascabel ao gato, aínda que, se ninguén o evita, a necesidade e a pobreza terminarán por gobernar no planeta dos simios manirrotos.
Cando, en plena transición, expúxose a España das autonomías, operación liderada polas mal chamadas "comunidades históricas" (¿seica Euskadi ou Cataluña son máis históricas que Castela e León ou que Aragón?), o presidente Suárez, que tiña que improvisar unha España democrática, optou polo "café para todos", e promoveu dezasete Españas dentro do marco común do Estado e da Constitución. Aquela ocorrencia, jaleada polos políticos da época porque ninguén quería que o seu pobo fose menos que o veciño, trouxo malas consecuencias. O "café para todos" resultou carísimo, entre outras razóns porque da idea inicial de achegar a administración á sociedade e de fomentar os valores culturais e sociais autóctonos, pasouse a unha multiplicación dos gastos superfluos, dos cargos a dedo, dos asesores, das rivalidades aldeás, das televisións e ata das embaixadas no estranxeiro.
O que di a axencia "Moodys", na mesma onda que outros organismos internacionais que opinan desde a neutralidade, é moi duro, por moito que os implicados na repartición da torta non se queiran decatar, porque non lles convén. ¿Pero quen lle pon o cascabel ao gato? ¿Quen se atreve a reformular, 35 anos logo da morte de Franco, o Estado das Autonomías? No Estado das Autonomías multiplicáronse facturas, coches oficiais, asesores, pompas, vaidades e outros gastos inútiles. E España, con catro millóns e medio de parados, coas pensións no aire, e probablemente moi pronto coa electricidade máis cara de Europa, non está para bromas. Pero -insistimos- non parece que Zapatero nin Rajoy estean dispostos a porlle o cascabel ao gato, aínda que, se ninguén o evita, a necesidade e a pobreza terminarán por gobernar no planeta dos simios manirrotos.
1 comentario:
España, sólo despegará cuando se libere del lastre que representa el estado autonómico. Es caro, ineficaz, fuente de conflictos y discriminación, alimentador de separatismos. Pero lo mas grave es que imposibilita poner en marcha ambiciosas políticas nacionales orientadas hacia objetivos realmente progresistas; como, por ejemplo, elevar el nivel educativo de los ciudadanos hasta niveles de máxima excelencia tanto en formación humana como científica, o poner en marcha un programa de reconversión económica que cambie la principal fuente ingresos desde el turismo, la construcción y la economía sumergida hacia la innovación, la ciencia y la tecnología.
Publicar un comentario