Se en España existise auténtica aversión ao latrocinio e ao trinque, nin o PP nin o PSOE estarían autorizados a presentarse a eleccións ningunhas, ou ben, no caso de que unha hipotética e improbable Lei de Partidos orientada contra a corrupción permitísello, non lles votaría ninguén, a excepción, talvez, dos familiares. A corrupción política que o bipartidismo institucionalizou en España, aproveitando o ambiente histórico bruñido na picaresca, o bandolerismo e o caciquismo, opera como permanente e desesperante estafa aos cidadáns, quen, pola súa banda, consenten niso por unha mestura de resignación, impotencia e estúpido sectarismo.
Estes políticos dos ERES andaluces e os Gürtel madrileño-levantinos, pero tamén eses outros de máis modesto calado que, como se conta do concelleiro de Urbanismo de Málaga, fixo un "trapi", un auto-trapi, para pagar sete veces menos por unha licenza de obra para a súa casa (o seu irmán, responsable dun distrito, obtivo outra licenza sen presentar o proxecto que Urbanismo esixe, ¡e en 24 horas!), son xente que abandonou a sociedade para residenciarse no Estado, que no noso país, encima, carece dos filtros e os mecanismos de control que lle impedirían converterse na Cova de Alí Babá e os corenta, que digo corenta, corenta mil ladróns. Trátase de chourizos ao Gil, que mangan o gordo e reparten algo, en forma de farois modernos, colocacións ou polideportivos deses cuxos tellados lévallos o vento, pois saben que se llo levasen absolutamente todo, como Alí, como Mubarak, como Gadafi, ata os españois, tan mansos, montaríanlles un polo irreversible.
Velaquí o país no que para que os amiguetes materialicen o soño de vivir sen traballar mediante unha xubilación anticipadísima, os outros, os que non teñen padriños no Estado, téñense que deslomar ata os 67 anos. O mesmo país onde se frite a impostos ao traballador ou se suprimen escáneres ou bolsas para que un Calatrava afecto a Matas ou a Camps leve millóns de euros por un proyectito fantasmal e por unha maquetita. Desde logo, se en España a corrupción suscitase repugnancia e reproche, sei de dous partidos, e dalgún máis certamente, que o levarían peor que Sortu.
Estes políticos dos ERES andaluces e os Gürtel madrileño-levantinos, pero tamén eses outros de máis modesto calado que, como se conta do concelleiro de Urbanismo de Málaga, fixo un "trapi", un auto-trapi, para pagar sete veces menos por unha licenza de obra para a súa casa (o seu irmán, responsable dun distrito, obtivo outra licenza sen presentar o proxecto que Urbanismo esixe, ¡e en 24 horas!), son xente que abandonou a sociedade para residenciarse no Estado, que no noso país, encima, carece dos filtros e os mecanismos de control que lle impedirían converterse na Cova de Alí Babá e os corenta, que digo corenta, corenta mil ladróns. Trátase de chourizos ao Gil, que mangan o gordo e reparten algo, en forma de farois modernos, colocacións ou polideportivos deses cuxos tellados lévallos o vento, pois saben que se llo levasen absolutamente todo, como Alí, como Mubarak, como Gadafi, ata os españois, tan mansos, montaríanlles un polo irreversible.
Velaquí o país no que para que os amiguetes materialicen o soño de vivir sen traballar mediante unha xubilación anticipadísima, os outros, os que non teñen padriños no Estado, téñense que deslomar ata os 67 anos. O mesmo país onde se frite a impostos ao traballador ou se suprimen escáneres ou bolsas para que un Calatrava afecto a Matas ou a Camps leve millóns de euros por un proyectito fantasmal e por unha maquetita. Desde logo, se en España a corrupción suscitase repugnancia e reproche, sei de dous partidos, e dalgún máis certamente, que o levarían peor que Sortu.
2 comentarios:
Que o PSOE odia un pouco ao seu electorado non é ningunha novidade, pero que ese sentimento é cada vez máis recíproco, si. Desde que o partido de Ferraz obtivo na Transición a patente para ocupar o á esquerda do Sistema no saloncito bipartidista da Restauración monárquica, viviu dos votos prestados da esquerda, de xeito que esa incomodidade co propio electorado que un chama pequeno odio nace da circunstancia de que mentres os seus votantes son maioritariamente de esquerdas, o PSOE, non. O que pasa agora con eses votos prestados é que a xente vaille a pedir que llos devolva.
La oligarquía española, en palabras de uno de sus principales medios de propaganda, lo que busca es cargar la deuda de sus negocios a los ciudadanos españoles, invertir en otros países, explotando mano de obra más barata y asegurar sus intereses especulativos en mercados menos arriesgados. Traducido, para que se entienda más claro: socializar las pérdidas y garantizar el control privado de sus ganancias. Y para los trabajadores españoles, la receta de los grandes patronos, ya lo dijo el expresidente de la CEOE y presunto estafador, Díaz Ferrán: “que trabajemos más y cobremos menos”.
Publicar un comentario