MÁSCARAS E CORRUPTOS

O desaparecido Carandell faríao merecedor dun lugar de excepción no seu recordado lapidario xornalístico que chamaba Celtiberia show. Dolores de Cospedal, a política mellor pagada de España, vendendo en Mallorca e a escasos metros do imputado Francisco Camps a identificación do PP coa rexeneración política. Vaites, vaites. No mesmo escenario onde outro dos seus, un tal Jaume Matas, chouriceou millonadas de diñeiro público cando presidía o goberno balear, sentando por iso na bancada dos acusados. A escasos metros, por certo, de Mariano Rajoy, que ignora con sorprendente cinismo o que todos sabemos: que o partido que preside perde aceite democrático alí onde a trama Gürtel extendeu, de Madrid a Valencia e de Galicia a León, os tentáculos da corrupción.
Con todo, hai que sacarlle o sombreiro. Á secretaria xeral e candidata por Castilla-La Mancha e ao seu xefe inmediato. Non é nada fácil, aínda que paou o tempo de antroido, aparentar o que non se é, comprometéndose a actuar de inmediato ante “calquera suposto de denuncia ou procedimento xudicial”, tendo na primeira fila do auditorio a quen, pese a cumprir eses e outros requisitos, campa ás súas anchas e á marxe de calquera norma ética proclamándose “imbatible” (sic). Peor aínda. Facendo bo o refrán popular, o de que pensa o ladrón que todos son da súa condición, o líder do PP e o seu sanedrín en pleno terían que acabar aplaudíndoo cando, sen abandonar a surrisa frailuna, acusou ao goberno socialista de quitarlles todo menos a dignidade aos que como el, forman a familia dos populares.
Farandulear de maneira tan indigna como provocadora, estando como está imputado polo viscoso asunto dos traxes, e a punto de verse envolto nun presunto caso de financiamento ilegal do PP valenciá, merecería de facto que Romay Becaría, o encargado de facer que se aplique o código ético co que Rajoy tentou atallar as augas fedorentas que arrastraba no seu inicio a riada do Gürtel, lle abrira un expediente sancionador. Pero vendo a Rajoy e a Cospedal aplaudindo o discurso bravucón do dignísimo presunto delincuente, e sabendo que o poder da Moncloa pasa necesariamente por aceptar a súa indecente chantaxe, ata o opusdeista e karlspoperiano betanceiro claudica dándolle bula. En realidade, vén concedéndolla desde que Camps e tódolos demais tocados pola trama Gürtel se encargaron de pasar a papel mollado as “Bases para el pacto por la transparencia y contra la corrupción” que aprobaran en Sevilla a finais do 2009. A secuencia celtibérica de Mallorca tivera uns días antes o seu sucedáneo, menos espectacular pero igualmente grotesco e cínico, en Ourense. Tendo á súa carón a José Luís Baltar, o presidente Feijóo gabouse de liderar o partido da austeridade e da rexeneración política. O que contrasta co feito, constatado, de que o seu principal baluarte electoral nesa provincia do sur presida unha institución, a Deputación, que encabeza o ránking español do nepotismo e do despilfarro partidario. E a poucos días de aceptar tránsfugas nas candidaturas municipais. Nin disfrazándose de peregrino pode ocultar, como lle pasa a Rajoy con Camps, o tufo.