Que un partido obteña seis deputados (PNV) e outro (UPyD), con case o mesmo número de votos, só consiga un, constitúe todo un absurdo. Que un partido ou coalición (CIU) fágase con dez escanos e outro (Esquerda Unida), con douscentos mil votos máis, quede con dous, non deixa de ser ilóxico. E que tres partidos (PNV, CIU e CC), cun 1.260.000 votos en conxunto, é dicir, o 3,59 por cento do censo electoral, estean practicamente gobernando todo un país, entra xa no irracional.
Absurdo, ilóxico, irracional. Así é como define a Academia da Lingua o que é un sinsentido. E así é como vén sucedendo desde as últimas eleccións xerais. Das dúas primeiras situacións é responsable a mecánica establecida na lei electoral vixente, que prima -¡e de que xeito!- aos partidos nacionalistas. A terceira haberá que atribuírlla á obsesión da esquerda zapateril e arredores por pactar con calquer cousa menos co Partido Popular.
E nesas está o Goberno desde fai algún tempo: alugando os escanos das principais formacións nacionalistas.
Día a día, lei a lei, orzamento a orzamento, reforma a reforma. Alegremente. E cada vez, a un prezo máis alto. Se do mesmo xeito que na débeda pública houbese que traducir a puntos básicos o que o Goberno leva pagado especialmente a PNV e CIU, fai tempo que o país traspasaría o non retorno da curmá de risco.
A última foi o apoio a dúas importantes normas en tramitación parlamentaria. Imaxínome que as contrapartidas dadas aos nacionalistas vascos serán moito maiores que a anunciada prevalencia dos convenios laborais autonómicos sobre os estatais en determinados supostos. O dos cataláns parece máis claro: de entrada e para abrir boca, cesión da titularidade de sete hospitais do Estado, o que suporá para esta comunidade un incremento patrimonial próximo aos 1.200 millóns de euros.
Polo que se conta, a Xeneralidade quere vender os centros sanitarios en cuestión para, despois, alugalos con opción a recompra. A operación especulativa podería reportar ás arcas públicas catalás entre 300 e 400 millóns de euros, que servirían para minorar o avultado déficit público xerado polo tripartito anterior.
¿Hai quen dea máis? ¿Como van querer PNV, CIU e CC un adianto das eleccións para terminar co mandato de Rodríguez Zapatero se dificilmente atoparán un personaxe tan benevolente e un sistema tan altamente rendible para eles como do que sen contemplacións veñen lucrando?
Non me estraña que o inefable señor Duran Lleida tema un triunfo claro do Partido Popular. Poderíaselles acabar o choio...
Ningún comentario:
Publicar un comentario