O desconcerto cidadán crece por minutos ante as noticias que chegan sobre a situación económica internacional e a que sofre especificamente España. O español do montón está facendo un curso acelerado para entender iso que se chama prima de risco, bonos, mercados, déficit ou débeda; bo, iso das débedas é demasiado ben coñecido en España pero á vella usanza. Por iso, a nova economía globalizada que construíron unha serie de desalmados avantaxados coa complicidade duns políticos pusilánimes ou, máis ben, obligadamente agradecidos, require unha enorme especialización pero que se pode resumir en que a concentración de poder e a ambición desmesurada dos tiburóns financeiros leváronnos ao caos.
É moi significativo que os políticos necesiten tanto tempo para reaccionar e tomar decisións cando o diagnóstico do que hai que facer é claro. Hai moitos condicionantes, moitos favores que devolver, facturas pendentes que non admiten dilación ata que a avaricia rompe o saco e o sistema ponse en serio perigo, ata para os insaciables. Pero non basta cun parche circunstancial como o aplicado polo BCE, é imprescindible que a Política recupere a súa marxe de acción e regule o necesario para evitar unha concentración de poder de certas organizacións que son capaces de chegar ao bordo do colapso con tal de alcanzar os seus beneficios. Todo comezou cando en Estados Unidos, en 1982 derrogouse a lei Glass-Steagall que impedía grandes fusións, entre outras, de bancos de depósitos e de investimentos. En 2000, aprobouse a Lei de Modernización de Futuros que prohibía a regulación de derivados financeiros. O resultado, os paquetes financeiros, e o colmo, hipotecas-lixo ou subprime a persoas que se sabía que non poderían pagalas pero que se vendían a outras entidades e así crecía a bóla especulativa.
En España, a concentración de poder no sector inmobiliario deuse cos bancos e caixas e as sociedades de tasación que permitiu unha burbulla de dimensións escandalosas que ningún político atreveuse a atallar. Agora, hai que facer fronte a un sistema leonino para os gobernos e os cidadáns e que require unha acción contundente e clara duns políticos con categoría e altura de miras, tanto en España, como na Unión Europea, como en Estados Unidos. Todos debemos esixir aos nosos políticos que asuman a súa responsabilidade, e aos medios de comunicación, tamén.
É moi significativo que os políticos necesiten tanto tempo para reaccionar e tomar decisións cando o diagnóstico do que hai que facer é claro. Hai moitos condicionantes, moitos favores que devolver, facturas pendentes que non admiten dilación ata que a avaricia rompe o saco e o sistema ponse en serio perigo, ata para os insaciables. Pero non basta cun parche circunstancial como o aplicado polo BCE, é imprescindible que a Política recupere a súa marxe de acción e regule o necesario para evitar unha concentración de poder de certas organizacións que son capaces de chegar ao bordo do colapso con tal de alcanzar os seus beneficios. Todo comezou cando en Estados Unidos, en 1982 derrogouse a lei Glass-Steagall que impedía grandes fusións, entre outras, de bancos de depósitos e de investimentos. En 2000, aprobouse a Lei de Modernización de Futuros que prohibía a regulación de derivados financeiros. O resultado, os paquetes financeiros, e o colmo, hipotecas-lixo ou subprime a persoas que se sabía que non poderían pagalas pero que se vendían a outras entidades e así crecía a bóla especulativa.
En España, a concentración de poder no sector inmobiliario deuse cos bancos e caixas e as sociedades de tasación que permitiu unha burbulla de dimensións escandalosas que ningún político atreveuse a atallar. Agora, hai que facer fronte a un sistema leonino para os gobernos e os cidadáns e que require unha acción contundente e clara duns políticos con categoría e altura de miras, tanto en España, como na Unión Europea, como en Estados Unidos. Todos debemos esixir aos nosos políticos que asuman a súa responsabilidade, e aos medios de comunicación, tamén.
1 comentario:
En España, a concentración de poder no sector inmobiliario deuse cos bancos e caixas e as sociedades de tasación que permitiu unha burbulla de dimensións escandalosas que ningún político atreveuse a atallar.
Agora, hai que facer fronte a un sistema leonino para os gobernos e os cidadáns e que require unha acción contundente e clara duns políticos con categoría e altura de miras, tanto en España, como na Unión Europea, como en Estados Unidos. Todos debemos esixir aos nosos políticos que asuman a súa responsabilidade, e aos medios de comunicación, tamén.
Aínda que parece que a historia existe para aprender dos seus erros e non caer neles, son multiples os exemplos, de que os humanos non aprendemos deles.
Publicar un comentario