O PSOE quere facer unha campaña defendendo os logros da socialdemocracia. En teoría iso é o que lles corresponde, o problema é que os socialistas están gobernando e fai tempo gardaron o programa socialdemócrata no caixón.
Di Rubalcaba que é posible manter o Estado do benestar sen recortalo máis e ata volvendo atrás nalgúns dos recortes. Bo, pois se se poida que fágano xa. É máis me pregunto por que o Goberno vén facendo o contrario, agora e tamén cando o candidato formaba parte do Executivo. É difícil comprender que prometan para mañá o que non fixeron ata agora.
Claro que o PP tampouco pode presumir. Enchéraselles a boca de exclamacións contra o recorte das pensións, a baixada de soldo dos funcionarios, e o último, o Imposto de Patrimonio, pero agora resulta que van deixar as cousas tal cal as aprobou o PSOE.
Aquí, a única verdade é que o noso país sofre unha crise brutal e que nos anos pasados os gobernos, o central e os autonómicos, gastaron o que non había. É dicir, xestionaron de xeito irresponsable.
Agora mesmo temos un exemplo de como llas gastan os nosos políticos. Artur Mas encolleunos a todos o corazón anunciando que non tiña diñeiro para pagar aos xeriátricos, pero ao mesmo tempo regaloulle 221.000 euros ás organizacións xuvenís dos partidos políticos. Ou sexa, un escándalo.
Saben, a min paréceme que iso é malgastar o diñeiro público. Mentres que as Mocidades de CIU, do PSC ou de quen sexa reciban un diñeiro para as súas actividades varias, a maior parte gástanllo en burocracia, déixase á súa sorte a miles de anciáns en toda Cataluña. Eu non se como non se lles cae a cara de vergoña a todos. Aos responsables da Generalitat por dar ese diñeiro e ás organizacións xuvenís por aceptalo.
Nos albores da nosa democracia estaba máis que xustificado que o Estado apoiase economicamente a partidos políticos e sindicatos. Pero a nosa democracia está máis que asentada e digo eu que ese diñeiro que reciben os partidos podería dedicarse aos cidadáns. Os partidos deberían de financiarse coas cotas dos seus afiliados ou en todo caso percibir moito menos diñeiro do que agora reciben das arcas públicas.
Logo estráñanse de que miles de persoas secunden o movemento dos Indignados, que o que veñen expresar é que están fartos deste xeito de facer política. O certo é que cada día que pasa notamos máis os efectos da crise e que o noso país está seguindo de corrida os ditados dos mercados. Hai que aforrar dinnos, e é verdade, hai que aforrar ou o que é o mesmo: non hai que malgastar que é o que se fixo durante moitos anos. Pero entre malgastar e pechar quirófanos, entre gastar alegremente e botar aos profesores interinos á rúa, entre a libre competencia e vender as poucas xoias que nos quedan como os aeroportos ou a Lotería, digo eu que median moitos pasos. O peor é que ata agora ningún dos dous candidatos que poden gañar as eleccións, léase Rubalcaba e Rajoy, terminan de facer un discurso crible sobre o que van facer ou deixar de facer en caso de chegar á Moncloa. E esa é a cuestión.
Di Rubalcaba que é posible manter o Estado do benestar sen recortalo máis e ata volvendo atrás nalgúns dos recortes. Bo, pois se se poida que fágano xa. É máis me pregunto por que o Goberno vén facendo o contrario, agora e tamén cando o candidato formaba parte do Executivo. É difícil comprender que prometan para mañá o que non fixeron ata agora.
Claro que o PP tampouco pode presumir. Enchéraselles a boca de exclamacións contra o recorte das pensións, a baixada de soldo dos funcionarios, e o último, o Imposto de Patrimonio, pero agora resulta que van deixar as cousas tal cal as aprobou o PSOE.
Aquí, a única verdade é que o noso país sofre unha crise brutal e que nos anos pasados os gobernos, o central e os autonómicos, gastaron o que non había. É dicir, xestionaron de xeito irresponsable.
Agora mesmo temos un exemplo de como llas gastan os nosos políticos. Artur Mas encolleunos a todos o corazón anunciando que non tiña diñeiro para pagar aos xeriátricos, pero ao mesmo tempo regaloulle 221.000 euros ás organizacións xuvenís dos partidos políticos. Ou sexa, un escándalo.
Saben, a min paréceme que iso é malgastar o diñeiro público. Mentres que as Mocidades de CIU, do PSC ou de quen sexa reciban un diñeiro para as súas actividades varias, a maior parte gástanllo en burocracia, déixase á súa sorte a miles de anciáns en toda Cataluña. Eu non se como non se lles cae a cara de vergoña a todos. Aos responsables da Generalitat por dar ese diñeiro e ás organizacións xuvenís por aceptalo.
Nos albores da nosa democracia estaba máis que xustificado que o Estado apoiase economicamente a partidos políticos e sindicatos. Pero a nosa democracia está máis que asentada e digo eu que ese diñeiro que reciben os partidos podería dedicarse aos cidadáns. Os partidos deberían de financiarse coas cotas dos seus afiliados ou en todo caso percibir moito menos diñeiro do que agora reciben das arcas públicas.
Logo estráñanse de que miles de persoas secunden o movemento dos Indignados, que o que veñen expresar é que están fartos deste xeito de facer política. O certo é que cada día que pasa notamos máis os efectos da crise e que o noso país está seguindo de corrida os ditados dos mercados. Hai que aforrar dinnos, e é verdade, hai que aforrar ou o que é o mesmo: non hai que malgastar que é o que se fixo durante moitos anos. Pero entre malgastar e pechar quirófanos, entre gastar alegremente e botar aos profesores interinos á rúa, entre a libre competencia e vender as poucas xoias que nos quedan como os aeroportos ou a Lotería, digo eu que median moitos pasos. O peor é que ata agora ningún dos dous candidatos que poden gañar as eleccións, léase Rubalcaba e Rajoy, terminan de facer un discurso crible sobre o que van facer ou deixar de facer en caso de chegar á Moncloa. E esa é a cuestión.
Ningún comentario:
Publicar un comentario