A orquestra segue tocando, o capitán sorrindo, o seu primeiro oficial enviando mensaxes de tranquilidade e os pasaxeiros celebrando os goles do seu equipo mentres as sentinas do barco énchense de auga. ¿Parece unha escena antiga? O é. Mentres aquí e alí, políticos plastificados estenden o índice das ameazas para advertir que a solución é Europa, Europa volveu a ser o Lebensraum alemán, aquel imprescindible "espazo vital" ao que Hitler recorreu, fai 70 anos, como fonte de lexitimidade para invadir o continente. Agora non é a guerra, e con todo é a guerra. Alemaña non invoca o aumento da súa poboación, senón a necesidade de protexer os investimentos dos seus bancos, pero o resultado é o mesmo. E as similitudes non terminan aquí.
O máis fácil é botarlle a culpa a Alemaña. Mentres crece o paro, mentres se evaden capitais, mentres a deterioración da calidade de vida dos cidadáns agudiza o desmoronamiento das institucións, nada tan consolador, tan reconfortante como dicir que Merkel é a culpable de todo. Iso tamén é antigo, pero non tanto como a aterrorizada parálise que os seus socios véndennos a diario como equilibradas mostras de serenidade.
Xa sei que moita xente pensa que a Historia é un pasatempo ocioso, pero o caso é que, fai 70 anos, as democracias europeas gañáronse a guerra a pulso, porque en lugar de combater, optaron por tranquilizar a Alemaña. Primeiro entregaron España, despois Checoslovaquia, máis tarde Polonia. Mentres non cheguen ata aquí, pensaban, nalgunha fronteira terá que pararse isto... Pero a natureza da ambición é a insaciabilidad, e Hitler non se parou. Ningún agasallo foi suficiente para deixalo contento, e por iso, quen llos ofreceron resultaron tanto ou máis responsables que el do que ocorreu despois. ¿Sóalles de algo?
O máis fácil é botarlle a culpa a Alemaña. Mentres crece o paro, mentres se evaden capitais, mentres a deterioración da calidade de vida dos cidadáns agudiza o desmoronamiento das institucións, nada tan consolador, tan reconfortante como dicir que Merkel é a culpable de todo. Iso tamén é antigo, pero non tanto como a aterrorizada parálise que os seus socios véndennos a diario como equilibradas mostras de serenidade.
Xa sei que moita xente pensa que a Historia é un pasatempo ocioso, pero o caso é que, fai 70 anos, as democracias europeas gañáronse a guerra a pulso, porque en lugar de combater, optaron por tranquilizar a Alemaña. Primeiro entregaron España, despois Checoslovaquia, máis tarde Polonia. Mentres non cheguen ata aquí, pensaban, nalgunha fronteira terá que pararse isto... Pero a natureza da ambición é a insaciabilidad, e Hitler non se parou. Ningún agasallo foi suficiente para deixalo contento, e por iso, quen llos ofreceron resultaron tanto ou máis responsables que el do que ocorreu despois. ¿Sóalles de algo?
Ningún comentario:
Publicar un comentario