 |
| Roberto Centeno |
Despois de sete anos na oposición, despois dun ano en que a vitoria do PP era evidente, a maioría supoñiamos que Rajoy tiña unha estratexia clara de saída da crise. Pero non era así, non tiña absolutamente nada. ¿E a que dedicou tan longo período? Pois seguramente a relaxarse, porque traballar o cansa moito. E a consolidar o seu poder, o único que lle importa. E, non obstante, á hora de dirixir o PP demostrara que non daba o talle. Se foi incapaz de poñer orde e xestionar a súa propia casa, ¿como ía poder xestionar España?
Dende o principio foi unha pura fraude. Se o seu discurso de investidura foi pura demagoxia, o debate trouxo o final de calquera esperanza. Amable e dialogante con todos, Rajoy púxose como unha pantera con Rosa Díez, quen lle pediu o cambio dun modelo de Estado insostible e corrupto e unha nova lei electoral que evite que os votos dos nacionalistas vallan cinco veces os dos non nacionalistas. Rajoy negou a maior. Segundo el, a corrupción política (a maior eiva da nosa democracia) é unha falsidade, o modelo de Estado (a esencia da nosa ruína) non é ningún problema e a lei electoral (que consagra a desigualdade entre os españois) é perfecta. Demostrou, máis alá de toda dúbida razoable, que ou é un imbécil ou é un falsario consumado.
Despois deseñou unha auténtica chapuza de Goberno. Dividiu a economía en dúas partes irreconciliables, un disparate total consecuencia da súa incapacidade para resolver a rifa entre De Guindos, o seu neno bonito, e Montoro. Resultado: enfrontamentos, contradicións e ineficacias nunha área clave asegurados. Montoro mantivo a De Guindos completamente á marxe da redacción dos Presupostos. Máis tarde, o resto de ministros foron elixidos entre amiguetes e leais, completos descoñecedores das carteiras asignadas. Os titulares de Educación e Sanidade decatáronse do recorte de 10.000 millóns polos xornais; á ministra de Fomento pegáronlle un recorte mortal sen consultala sequera; e, despois, Cospedal, ávida de poder, ignorou os seus compromisos e multiplicou por tres o déficit permitido. ¿É este o Goberno que vai sacar a España da crise?
Dende o principio foi unha pura fraude. Se o seu discurso de investidura foi pura demagoxia, o debate trouxo o final de calquera esperanza. Amable e dialogante con todos, Rajoy púxose como unha pantera con Rosa Díez, quen lle pediu o cambio dun modelo de Estado insostible e corrupto e unha nova lei electoral que evite que os votos dos nacionalistas vallan cinco veces os dos non nacionalistas. Rajoy negou a maior. Segundo el, a corrupción política (a maior eiva da nosa democracia) é unha falsidade, o modelo de Estado (a esencia da nosa ruína) non é ningún problema e a lei electoral (que consagra a desigualdade entre os españois) é perfecta. Demostrou, máis alá de toda dúbida razoable, que ou é un imbécil ou é un falsario consumado.
Despois deseñou unha auténtica chapuza de Goberno. Dividiu a economía en dúas partes irreconciliables, un disparate total consecuencia da súa incapacidade para resolver a rifa entre De Guindos, o seu neno bonito, e Montoro. Resultado: enfrontamentos, contradicións e ineficacias nunha área clave asegurados. Montoro mantivo a De Guindos completamente á marxe da redacción dos Presupostos. Máis tarde, o resto de ministros foron elixidos entre amiguetes e leais, completos descoñecedores das carteiras asignadas. Os titulares de Educación e Sanidade decatáronse do recorte de 10.000 millóns polos xornais; á ministra de Fomento pegáronlle un recorte mortal sen consultala sequera; e, despois, Cospedal, ávida de poder, ignorou os seus compromisos e multiplicou por tres o déficit permitido. ¿É este o Goberno que vai sacar a España da crise?
O problema non é a redución rápida do déficit, o problema é que se está a realizar exclusivamente a custa da economía produtiva e as familias -a última foi espoliarnos 4.000 millóns en peaxes en autovías que xa pagaramos co noso diñeiro- mentres se mantén íntegra a dilapidación. Iso si colapsa o crecemento.
Máis tarde chegaron as medidas, todas contrarias ao anunciado anteriormente: "Subir impostos significa máis paro e máis recesión e iso é inaceptable"; "Xamais implantarei o copagamento"; "Non" se subirá "o IVE", etc. É máis, todas elas son contrarias ao necesario, espolian salvaxemente á economía produtiva e ás familias. O problema de España é outro: desmesura de estruturas inútiles, gasto público disparatado e improdutivo e sistema financeiro quebrado. Non é que Rajoy non recorte, é que o mantén íntegro. A Valencia prestáronlle 1.022 millóns en xaneiro para non quebrar e, como era insuficiente, 1.678 millóns máis. Este mes necesitará 472 millóns adicionais, e só reduciu o gasto ata agora en 108 millóns. Ademais, 14 CCAA non cumprirán xa o obxectivo de déficit. ¿A que espera o pusilánime de Rajoy para intervilas? En lugar diso, vai entregar 30.000 millóns aos malgastadores. Rajoy toleou.
Este ano, Montoro sinalou que necesitaremos un endebedamento adicional neto de 114.000 millóns... un terzo do gasto as AAPP, un 50% máis do que ingresamos e todo para gasto corrente! E Bankia que acabará custándonos 50.000 millóns, máis os 16.000 de CAM e os 8.800 de Caixa Cataluña. E o que veña, porque os pisos en España seguen sendo un 57% mais caros que en EEUU. ¿Como vai sobrevivir España se estamos en mans dunha casta política insensata? E para desinformados ou sectarios, que seguen afirmando que o problema é a débeda privada, que saiban que empresas non financeiras e familias xa fixeron o axuste: dun déficit de 120.000 millóns en 2007 pasaron a un superávit de 37.000 en 2011.
Máis tarde chegaron as medidas, todas contrarias ao anunciado anteriormente: "Subir impostos significa máis paro e máis recesión e iso é inaceptable"; "Xamais implantarei o copagamento"; "Non" se subirá "o IVE", etc. É máis, todas elas son contrarias ao necesario, espolian salvaxemente á economía produtiva e ás familias. O problema de España é outro: desmesura de estruturas inútiles, gasto público disparatado e improdutivo e sistema financeiro quebrado. Non é que Rajoy non recorte, é que o mantén íntegro. A Valencia prestáronlle 1.022 millóns en xaneiro para non quebrar e, como era insuficiente, 1.678 millóns máis. Este mes necesitará 472 millóns adicionais, e só reduciu o gasto ata agora en 108 millóns. Ademais, 14 CCAA non cumprirán xa o obxectivo de déficit. ¿A que espera o pusilánime de Rajoy para intervilas? En lugar diso, vai entregar 30.000 millóns aos malgastadores. Rajoy toleou.
Este ano, Montoro sinalou que necesitaremos un endebedamento adicional neto de 114.000 millóns... un terzo do gasto as AAPP, un 50% máis do que ingresamos e todo para gasto corrente! E Bankia que acabará custándonos 50.000 millóns, máis os 16.000 de CAM e os 8.800 de Caixa Cataluña. E o que veña, porque os pisos en España seguen sendo un 57% mais caros que en EEUU. ¿Como vai sobrevivir España se estamos en mans dunha casta política insensata? E para desinformados ou sectarios, que seguen afirmando que o problema é a débeda privada, que saiban que empresas non financeiras e familias xa fixeron o axuste: dun déficit de 120.000 millóns en 2007 pasaron a un superávit de 37.000 en 2011.
Acusa a Mariano Rajoy, de non dar a talle, de mentir e haber perdido a honra.
2 comentarios:
LOS PODERES CORRUPTOS
Piara de mediocres, corruptos sin escrúpulos, ladrones descarados y zafios, herederos del franquismo más atroz. Ahora comprendemos aquel debate de la transición de la dictadura a la democracia: “Reforma ó ruptura”. Ganó la reforma, todo estaba bien atado. Cuarenta años de poder absoluto dieron su fruto. Se hizo la transición desde la dictadura y por los dictadores. Hicieron un simulacro de constitución a su medida con leves concesiones de cara a la galería. Todas las instituciones en donde residía el poder permanecieron intactas, nunca se sanearon, nunca se abrieron las ventanas para dejar pasar la luz o el aire. Ejército, poder judicial, políticos, colegios profesionales, empresariado,… Todo lo han heredado intacto los hijos del franquismo. Como un cortijo, ha pasado de padres a hijos. Son familias “detodalavida” las que nos gobiernan, las que nos imponen sus leyes, sin solución.
Si realmente queremos construir una democracia lo primero que debemos hacer es “sanear” la constitución. Acabar con los privilegios otorgados a la monarquía y modificar la ley electoral que favorece descaradamente al bipartidismo de los corruptos, entre otras cosas.
No hay solución para ti, España, erial de pícaros perversos, vividores y tramposos.
Siempre creí que cualquier administración, ayuntamiento, diputación, autonomía,… no podría gastar más de lo que disponía, bien por recursos propios o por subvenciones del estado o de la CE. ¿Qué país es este en el que hay que hacer una ley que prohíba el despilfarro de los corruptos manirrotos? ¿Qué es esto de prohibir lo prohibido? ¿Qué engaño es este de la ley de transparencia? No necesitamos una ley que acote grados de tolerancia: TOLERANCIA CERO para todos los políticos corruptos. ¿Es que no tenemos leyes para evitar que se malgaste el dinero público, que se nos robe descaradamente? Con esta ley ridícula estáis legalizando vuestra propia basura. ¡Hasta aquí podemos robar! Los cargos políticos ¿están hechos de un material distinto al resto de los ciudadanos, material que les protege de las leyes? ¿Dónde están los fiscales? ¿Dónde están los jueces? Seguro que tenemos leyes suficientes para impedir que malversen o roben el erario público y si alguien lo hace que lo pague con la cárcel y con la confiscación de todos sus bienes y los de su cónyuge.
Es tan evidente el entramado corrupto que no entiendo cómo podemos soportarlo.
Tenemos que acabar con el hecho de que la disculpa o reconocimiento del mal causado y el arrepentimiento sustituyan la pena a cumplir. No nos vale aquello de “no todos somos iguales ante la ley”, ni aquello otro de “por delitos económicos no se debería de ir a la cárcel” y, menos aún, “… lo siento, me he equivocado, no volverá a ocurrir”.
"En el breve tiempo que lleva en el poder, a Mariano Rajoy ya le han urdido varias operaciones de acoso disipadas en la bruma diletante de la rumorología. Su estilo agalbanado, su pasividad cachazuda y la escasa eficacia de sus providencias económicas han propiciado una compulsiva agitación de lobbys y un trajín de estrategias de moqueta. La política de salón le busca sustitutos en tenidas de reservado de restaurante y desayunos de hotel de cinco estrellas. Los más ambiciosos apuntan por elevación a su cabeza; otros menos influyentes o más pragmáticos se conforman con abrasar a algún ministro aficionado a equivocarse o sueñan con un relevo de Gabinete que mueva el banquillo de las oportunidades. Como siempre en esta clase de cábalas confluyen pescadores de río revuelto, druidas fabricantes de pociones mágicas, gurús desoídos, agraviados del tráfico de favores y dirigentes más o menos afines con aspiraciones magnicidas. Entre todos tratan de generar una atmósfera de emergencia, un horror vacui que propicie una opinión pública inclinada a soluciones drásticas. Munición no les falta; ya se encarga de proveerla el propio Gobierno con su deriva desorientada.
Acostumbrado a resistir en la oposición toda suerte de asaltos palaciegos, el presidente contempla este frufrú confidencial entre perezosas volutas de habano. Ahora que está en la Moncloa y firma en el BOE la única maquinación que le importa es la que pueden tejer en Berlín y Bruselas; sabe que con la banca asfixiada, las empresas hasta las cejas de deuda y el periodismo ahogado por la crisis publicitaria, en Madrid no quedan poderes fácticos con artillería suficiente para cargarse una mayoría absoluta. El que quiera derribar un Gobierno tiene hoy por hoy que saber alemán o manejar los fondos de inversión con la autoridad y la precisión de un director de orquesta."
Publicar un comentario