Hai unha enorme desconfianza por parte dos cidadáns cara aos nosos políticos, e que tal desconfianza está máis que xustificada ante o comportamento tan pouco construtivo dos que se consideran os nosos representantes democráticos.
O fracaso das medidas gobernamentais contra a crise, a falta de ideas e propostas positivas, así como os insultos e descualificacións continuas que se lanzan recíprocamente os propios partidos políticos, xeraron entre os españois unha desconfianza moi acentuada ou, como se di agora, unha gran desafección.
A política española sempre foi así, ao considerarse máis como unha plataforma para facer carreira e aferrarse ao poder que como un servizo á sociedade. Con todo, durante as décadas anteriores, mentres a economía funcionaba máis ou menos ben e o país ía evolucionando cara a maiores cotas de benestar e consumo, as preocupacións eran outras e non nos fixabamos tanto nestas cousas. Pero ninguén poderá negar que, desde a chegada ao poder de Rodríguez Zapatero, a dereita política española (o Partido Popular) desenterróu a machada de guerra e aumentou nos seus ataques dun modo moi virulento, contribuíndo decisivamente á crispación e ao encanallamiento descarnado da política. Logo viu a crise, e á incapacidade duns uniuse o lume de artillería dos outros, culpabilizando de todo ao anterior executivo e negándose obstinadamente a prestar calquera apoio ou acordo destinado a mellorar dalgún modo o cada vez máis difícil estado de cousas.
Este proceso percibímolo todos con gran claridade. Por iso, non parece xusto utilizar a mesma vara de medir con todas as formacións políticas. Discrepo profundamente con quen afirman que PP-PSOE, aínda que recoñezo tamén que dentro das filas socialistas existiron moitas irregularidades e moitos casos de corrupción, que foron minando a súa credibilidade e o seu prestixio. E, por descontado, hai outras alternativas máis aló do modelo bipartidista dominante.
Chegamos a tal punto de degradación e descrédito que vai ser moi difícil que a política española rexenérese e comece de novo a ser percibida pola cidadanía como unha solución aos nosos problemas, no canto de parte dos mesmos, como é na actualidade. Sen dúbida, fan falta con urxencia outras actitudes, outros enfoques, outras visións. DOREMA
O fracaso das medidas gobernamentais contra a crise, a falta de ideas e propostas positivas, así como os insultos e descualificacións continuas que se lanzan recíprocamente os propios partidos políticos, xeraron entre os españois unha desconfianza moi acentuada ou, como se di agora, unha gran desafección.
A política española sempre foi así, ao considerarse máis como unha plataforma para facer carreira e aferrarse ao poder que como un servizo á sociedade. Con todo, durante as décadas anteriores, mentres a economía funcionaba máis ou menos ben e o país ía evolucionando cara a maiores cotas de benestar e consumo, as preocupacións eran outras e non nos fixabamos tanto nestas cousas. Pero ninguén poderá negar que, desde a chegada ao poder de Rodríguez Zapatero, a dereita política española (o Partido Popular) desenterróu a machada de guerra e aumentou nos seus ataques dun modo moi virulento, contribuíndo decisivamente á crispación e ao encanallamiento descarnado da política. Logo viu a crise, e á incapacidade duns uniuse o lume de artillería dos outros, culpabilizando de todo ao anterior executivo e negándose obstinadamente a prestar calquera apoio ou acordo destinado a mellorar dalgún modo o cada vez máis difícil estado de cousas.
Este proceso percibímolo todos con gran claridade. Por iso, non parece xusto utilizar a mesma vara de medir con todas as formacións políticas. Discrepo profundamente con quen afirman que PP-PSOE, aínda que recoñezo tamén que dentro das filas socialistas existiron moitas irregularidades e moitos casos de corrupción, que foron minando a súa credibilidade e o seu prestixio. E, por descontado, hai outras alternativas máis aló do modelo bipartidista dominante.
Chegamos a tal punto de degradación e descrédito que vai ser moi difícil que a política española rexenérese e comece de novo a ser percibida pola cidadanía como unha solución aos nosos problemas, no canto de parte dos mesmos, como é na actualidade. Sen dúbida, fan falta con urxencia outras actitudes, outros enfoques, outras visións. DOREMA
2 comentarios:
Que pena que se hayan desacreditado tanto ellos desde la llamada transición hasta ahora mismo. Y lo peor es que aún continúan haciéndolo, sin visos ni de autocrítica ni disolución de ninguna jerarquía de sumisión. Salvo honrosas excepciones que ellos, los poíiticos del sistema, tratan de desacreditar.
Los ciudadanos también "politicos" y críticos, sabemos distinguir entre unos y otros. Sabemos que la solución está en cambiar el sistema económico, pero también el sistema político que lo sustenta, y mientras estén estos que ahora están, tendremos muchos problemas para cambiarlo. Por eso la participación "política" tiene que ser al margen y en contra de esta casta corrupta. Que, no nos olvidemos, a veces son los mismos que la casta económica rica, ya que, desde hace años se están haciendo inmensamente ricos a costa de empobrecer a miles de ciudadanos y pequeños y medianos empresarios.
Todos somos políticos, aun los que no lo saben. Se es político, cuando se reniega de la política. Se es político cuando se alude al: "como Dios manda". Se es político cuando acusamos a la toda la clase política de corrupta.
Y tambien se es político cuando se milita, aunque no necesariamente se es mas politico cuando se milita que cuando no se hace.
Otra cuestión es ser militante, esto implica tener conciencia de pertenecer ideológica y sentimentalmente a un grupo. Nadie consideraría el hecho de militar en su familia; pero en otras culturas: la familia, la aldea o la tribu, son grupos de militancia, de identidad. Cuando un tipo concreto de agregación social se naturaliza se tiende a considerar que forma parte de los hechos inmutables.
Las militancias de derechas, tienden más a considerar como naturales: la fidelidad (militancia) a la familia, a la parroquia, a los valores religiosos y morales del entorno inmediato. Las militancias de izquierdas, por el contrario tienden más a considerar el género humano (así es cantado en los himnos) como grupo de identidad y finalidad en si mismo, considerando los valores que dan autonomía al individuo frente a otras identidades.
Los seres humanos cargamos con nuestras contradicciones como bien podemos. Algunos vamos de la manifestación por los recortes de la administración pública, al funeral religioso por un familiar fallecido recientemente.
Publicar un comentario