A suma por socorrer os bancos que será case imposible de recuperar alcanza xa os 21.000 millóns de euros.
O que paga ten dereito a saber quen se leva o seu diñeiro e por que o fai. Os cidadáns ven como o Estado recorta en sanidade, educación e prestacións públicas, mentres socorre os bancos, o que provoca unha indignación difícil de conter. E a confusión que existe aínda enerva máis.
O venres pasado, o Goberno dixo que pedirá a Europa 40.000 millóns para o último rescate. Pero ese non é o primeiro diñeiro que se destina á banca. A proba é que o ministro de Facenda, Cristóbal Montoro, admitiu que o Estado ten un déficit de 16.660 millóns polas facturas pagadas no pasado ás entidades. Non obstante, dixo que é un diñeiro "que vaise devolver".
Aquí empezan as dúbidas. A estas alturas da crise aínda é moi difícil saber canto vai perder o Estado (os cidadáns) para evitar a quebra da banca. Pero será moito diñeiro, moito. Ata agora, o capital que se inxectou en Unnim e en Banca Cívica, uns 2.000 millóns, se perderon. Os 1.375 millóns que ten, como máximo, Caixa España, danse por perdidos se Unicaja pecha a compra da entidade castelá. Á factura súmanse os 1.000 millóns que xa ten o Banco de Valencia, quizais a primeira entidade que se tore e se venda, en parte para dar un escarmento. Estes mortos suman 4.350 millóns.
Outros diñeiros perdidos: os 400 millóns por Cajasur (en mans da BBK) e os 5.250 millóns da CAM, comprada polo Sabadell. Ata agora sumamos a redonda cifra de 10.000 millóns.
Pero hai máis: o propio Estado admitiu que o FROB, o fondo de rescate, perdeu 11.000 millóns entre 2010 e 2011 por Bankia, Novagalicia Banco e CatalunyaCaxia, así que a suma alcanza os 21.000 millóns de case imposible recuperación. Por non dicir, totalmente imposible. Do total, 5.000 millóns pertencían ao Fondo de Garantía de Depósitos da banca. Todas as comunidades autónomas recortaron 13.000 millóns en Sanidade e Educación, por exemplo. E 21.000 millóns é todo o que se recada por impostos indirectos en España. Outra referencia.
O que paga ten dereito a saber quen se leva o seu diñeiro e por que o fai. Os cidadáns ven como o Estado recorta en sanidade, educación e prestacións públicas, mentres socorre os bancos, o que provoca unha indignación difícil de conter. E a confusión que existe aínda enerva máis.
O venres pasado, o Goberno dixo que pedirá a Europa 40.000 millóns para o último rescate. Pero ese non é o primeiro diñeiro que se destina á banca. A proba é que o ministro de Facenda, Cristóbal Montoro, admitiu que o Estado ten un déficit de 16.660 millóns polas facturas pagadas no pasado ás entidades. Non obstante, dixo que é un diñeiro "que vaise devolver".
Aquí empezan as dúbidas. A estas alturas da crise aínda é moi difícil saber canto vai perder o Estado (os cidadáns) para evitar a quebra da banca. Pero será moito diñeiro, moito. Ata agora, o capital que se inxectou en Unnim e en Banca Cívica, uns 2.000 millóns, se perderon. Os 1.375 millóns que ten, como máximo, Caixa España, danse por perdidos se Unicaja pecha a compra da entidade castelá. Á factura súmanse os 1.000 millóns que xa ten o Banco de Valencia, quizais a primeira entidade que se tore e se venda, en parte para dar un escarmento. Estes mortos suman 4.350 millóns.
Outros diñeiros perdidos: os 400 millóns por Cajasur (en mans da BBK) e os 5.250 millóns da CAM, comprada polo Sabadell. Ata agora sumamos a redonda cifra de 10.000 millóns.
Pero hai máis: o propio Estado admitiu que o FROB, o fondo de rescate, perdeu 11.000 millóns entre 2010 e 2011 por Bankia, Novagalicia Banco e CatalunyaCaxia, así que a suma alcanza os 21.000 millóns de case imposible recuperación. Por non dicir, totalmente imposible. Do total, 5.000 millóns pertencían ao Fondo de Garantía de Depósitos da banca. Todas as comunidades autónomas recortaron 13.000 millóns en Sanidade e Educación, por exemplo. E 21.000 millóns é todo o que se recada por impostos indirectos en España. Outra referencia.
Onde está o límite?É isto todo? Non se sabe, pero parece moi difícil que non haxa máis perdas. Bankia, CatalunyaCaixa, Novagalicia e Banco de Valencia necesitan 46.206 millóns de capital, segundo as probas de Oliver Wyman, pechadas o venres. Cando se vendan ¿canto se cobrará por eles? O 50%? Non se pode dicir aínda. Esta é a función dos novos xestores, revalorizar as entidades. Como di un experto, cando se recapitaliza un banco, cóbrense as perdas pasadas, pero non sempre significa que a entidade vale todo o que se pon.
E aí chega a pregunta: por que non o deixar quebrar, como conseguiu Lehman Brothers? A teoría di que chega o pánico bancario, colápsase o sistema de pagamentos e a xente acudiría a buscar o seu diñeiro nos bancos. Un diñeiro que non está porque se prestou, invertido, etc.
Hai unha referencia certa: en 1993 e 1994, na crise de Banesto, perdeuse o 30% do que inxectou, uns 1.000 millóns de euros. A diferenza é que agora a economía non se recupera, como entón, e a crise bancaria é sistémica, non dunha entidade.
E aí chega a pregunta: por que non o deixar quebrar, como conseguiu Lehman Brothers? A teoría di que chega o pánico bancario, colápsase o sistema de pagamentos e a xente acudiría a buscar o seu diñeiro nos bancos. Un diñeiro que non está porque se prestou, invertido, etc.
Hai unha referencia certa: en 1993 e 1994, na crise de Banesto, perdeuse o 30% do que inxectou, uns 1.000 millóns de euros. A diferenza é que agora a economía non se recupera, como entón, e a crise bancaria é sistémica, non dunha entidade.
1 comentario:
Lo que hay que adelgazar y donde está el deficit administrativo es en el gobierno central y obviamente en las CA del PP, principio del fuego devastador de la crisis española.
Financial Times avala el concierto económico para Catalunya
Un artículo del diario defiende el concierto y una mayor descentralización El 'Financial Times' avala el concierto como "parte de la solución" de los problemas en España
Londres (ACN). - El diario Financial Times pone como buen modelo de funcionamiento del sistema de las autonomías el concierto económico que tiene el País Vasco y que reclama Catalunya. En un artículo publicado este jueves, el periodista David Gardner rechaza que las autonomías sean las culpables de la crisis de la deuda española y asegura que intervenir las regiones podría "crear un problema político real". "El autogobierno no es un problema en sí mismo, si se hace funcionar bien, puede ser parte de la solución", asegura el texto, rechazando las tesis del gobierno español y de la Comisión Europea. Según el FT, con el concierto el País Vasco ha logrado una mejor situación que el resto de autonomías del Estado español.
El articulista defiende la reivindicación catalana por el concierto económico o el pacto fiscal porque el sistema autonómico, según dice, ha permitido "un gran impulso de la prosperidad" a nivel estatal y "ha repartido la riqueza en todo el país por primera vez en la historia española". Gardner admite que hay "replicación de funciones" en algunos gobiernos regionales, pero lo atribuye a la política de café para todos. "La derecha española sólo toleró cumplir con las demandas nacionales de los vascos y los catalanes con un marco que dio autonomía a todas las regiones españolas, quisieran o no", asegura. El modelo, dice el artículo del FT, ha hecho que Catalunya u otras autonomías que "realmente querían" ahora sientan que no han avanzado.
"Los problemas españoles necesitan un diagnóstico adecuado y el autogobierno en su mejor expresión puede verse como parte de la solución", asegura el texto. El articulista defiende que las autonomías "tienen que gastar mucho para que los principales poderes que tienen, salud y educación, cuestan mucho, y el dinero transferido desde el gobierno central para financiarlo no lo cubren". "Acabar con la autonomía regional no cambiará eso", defiende el Financial Times, que luego pone como ejemplo de buen modelo la gestión en el País Vasco.
"El País Vasco recauda todos sus impuestos y transfiere una cantidad de dinero pactada en el gobierno central-como Catalunya quiere hacer", recuerda el artículo. "El gobierno vasco tiene el nivel más alto de educación preescolar en el país, el doble de la media estatal, y gasta la mitad que la media en los estudiantes. Jueves, en la cumbre entre el gobierno central y las regiones, probablemente marcará el su objetivo de déficit un par de décimas por debajo del 1, 5% fijado por Madrid y Bruselas ", destaca. Y concluye: "El autogobierno en sí mismo no es el problema: si se hace funcionar bien puede ser parte de la solución
Publicar un comentario