O Consello de Estado cre inconstitucional que os cidadáns paguen un prezo diferente polos medicamentos segundo o territorio
O Consello de Estado considera que o cobramento dun euro por receita, que se aplica en Cataluña dende xuño pasado e está previsto implantalo tamén na Comunidade de Madrid a partir de xaneiro, é inconstitucional. Dous son as razóns que esgrime o Consello. A primeira, que unha comunidade autónoma non pode incidir "nin directa nin indirectamente na fixación dos prezos dos medicamentos", porque esa é unha competencia exclusiva do Estado. E segunda: que o cobramento dun euro por receita introduce unha desigualdade entre cidadáns polo feito de vivir en distintos territorios.
O Goberno catalán xa dixo que nin se inmuta polo ditame, pois ten outro do órgano consultivo da Generalitat que di o contrario: que o euro por receita non altera o prezo do medicamento, porque é unha taxa que se aplica á receita, sutil distinción que de pouco serve aos que han de pagalo, pero que abre a porta a unha guerra de consellos consultivos.
¿Que fará agora Mariano Rajoy, quen hai pouco declarou que non lle gusta a medida? O Consello consultivo emitiu o seu ditame a petición do Ministerio de Sanidade, que cuestionou no seu momento a decisión do Parlamento catalán. Pero agora é unha comunidade gobernada polo PP a que se dispón a aplicala.
Moito escribiuse xa sobre este copagamento que tamén se cualifica de repagamento. O ditame puxo o dedo na chaga da desigualdade territorial, pero non entrou noutra desigualdade que pode ser lacerante: cando actúa como unha taxa sobre a enfermidade, cando penaliza especialmente os anciáns e os que sofren patoloxías crónicas. Tanto o Goberno catalán coma o da Comunidade de Madrid defenderon que non ten afán recadatorio, senón disuasorio.
Efectivamente, a achega ás finanzas públicas é pouco relevante. Postos a buscar medidas para fomentar o uso racional dos medicamentos, algo moi desexable, había outras opcións menos inxustas. Xa saíron os primeiros indicios de que a quen disuade é aos que teñen a dobre desgracia de estar máis enfermos e ser máis pobres, aqueles aos cales lles importa uns euros, porque non chegan co fin de mes e o que pagan polas receitas deben restalo do que gastan en butano.
O Consello de Estado considera que o cobramento dun euro por receita, que se aplica en Cataluña dende xuño pasado e está previsto implantalo tamén na Comunidade de Madrid a partir de xaneiro, é inconstitucional. Dous son as razóns que esgrime o Consello. A primeira, que unha comunidade autónoma non pode incidir "nin directa nin indirectamente na fixación dos prezos dos medicamentos", porque esa é unha competencia exclusiva do Estado. E segunda: que o cobramento dun euro por receita introduce unha desigualdade entre cidadáns polo feito de vivir en distintos territorios.
O Goberno catalán xa dixo que nin se inmuta polo ditame, pois ten outro do órgano consultivo da Generalitat que di o contrario: que o euro por receita non altera o prezo do medicamento, porque é unha taxa que se aplica á receita, sutil distinción que de pouco serve aos que han de pagalo, pero que abre a porta a unha guerra de consellos consultivos.
¿Que fará agora Mariano Rajoy, quen hai pouco declarou que non lle gusta a medida? O Consello consultivo emitiu o seu ditame a petición do Ministerio de Sanidade, que cuestionou no seu momento a decisión do Parlamento catalán. Pero agora é unha comunidade gobernada polo PP a que se dispón a aplicala.
Moito escribiuse xa sobre este copagamento que tamén se cualifica de repagamento. O ditame puxo o dedo na chaga da desigualdade territorial, pero non entrou noutra desigualdade que pode ser lacerante: cando actúa como unha taxa sobre a enfermidade, cando penaliza especialmente os anciáns e os que sofren patoloxías crónicas. Tanto o Goberno catalán coma o da Comunidade de Madrid defenderon que non ten afán recadatorio, senón disuasorio.
Efectivamente, a achega ás finanzas públicas é pouco relevante. Postos a buscar medidas para fomentar o uso racional dos medicamentos, algo moi desexable, había outras opcións menos inxustas. Xa saíron os primeiros indicios de que a quen disuade é aos que teñen a dobre desgracia de estar máis enfermos e ser máis pobres, aqueles aos cales lles importa uns euros, porque non chegan co fin de mes e o que pagan polas receitas deben restalo do que gastan en butano.
Ningún comentario:
Publicar un comentario