 |
| Fernándo Glez. Urbaneja |
O último barómetro do CIS perfora o chan do pesimismo nacional; ata o 92% dos enquisados ven a situación económica entre mala e moi mala e o 86% ten o mesmo xuízo sobre a situación política. Peor que hai un ano e sen sentimento de mellora para o futuro. Son os peores datos da serie longa, peor mesmo que os dos anos 1995/96, co fin da longa etapa socialista encabezada por Felipe González; e peor por suposto que durante os últimos meses de Aznar (2004) e de Zapateiro (2012). Imos a menos e imos a peor.
Este sentimento inquieta na Moncloa e tamén na cabeza doutras institucións, incluído o partido socialista. Todos eles estiman que non é para tanto, que os medios e, especialmente as televisións, acentúan as preocupacións e converteron os políticos (incluída a Coroa) no branco dunha programación intenso, tensa e banal. E dende as institucións trasládanse aos medios (aos editores) avisos para que rectifiquen, apelando ao patriotismo e ao instinto de supervivencia.
A última enquisa do CIS (2.700 entrevistas a segunda semana de febreiro, en pleno asunto Bárcenas) manteñen o PARO e a crise económica, como principal preocupación dos españois, para situar inmediatamente despois a corrupción e os políticos, desprazando o terrorismo, a seguridade e a inmigración a unha posición testemuñal, ao final da lista. Aos españois preocúpalles moito (máis que nunca a sanidade, a educación e as pensións, nesa orde. A sanidade, universal e gratuíta, era un elemento de tranquilidade e mesmo de identidade nacional; tamén as pensións e a educación, que agora ven en perigo as pensións. Nada conspira máis e peor contra o patriotismo que a inseguridade de dereitos que parecían conquistas sociais non reversibles.
Este sentimento inquieta na Moncloa e tamén na cabeza doutras institucións, incluído o partido socialista. Todos eles estiman que non é para tanto, que os medios e, especialmente as televisións, acentúan as preocupacións e converteron os políticos (incluída a Coroa) no branco dunha programación intenso, tensa e banal. E dende as institucións trasládanse aos medios (aos editores) avisos para que rectifiquen, apelando ao patriotismo e ao instinto de supervivencia.
A última enquisa do CIS (2.700 entrevistas a segunda semana de febreiro, en pleno asunto Bárcenas) manteñen o PARO e a crise económica, como principal preocupación dos españois, para situar inmediatamente despois a corrupción e os políticos, desprazando o terrorismo, a seguridade e a inmigración a unha posición testemuñal, ao final da lista. Aos españois preocúpalles moito (máis que nunca a sanidade, a educación e as pensións, nesa orde. A sanidade, universal e gratuíta, era un elemento de tranquilidade e mesmo de identidade nacional; tamén as pensións e a educación, que agora ven en perigo as pensións. Nada conspira máis e peor contra o patriotismo que a inseguridade de dereitos que parecían conquistas sociais non reversibles.
Unha razoable igualdade de oportunidades ante bens públicos como a saúde, o envellecemento, a educación... é piar esencial dunha sociedade aberta, moderna e segura. Cando se fende ese piar as institucións debilítanse, a confianza decae e os políticos empezan a ser odiados. Sinalar ao mensaxeiro, culpar aos medios e aos xornalistas do pesimismo nacional non contribúe a solucionar o problema e a reverter os sentimentos.
Para cambiar os sentimentos dos españois non hai que amordazar e meter en disciplina aos medios. Do que se trata é de facer política, de propoñer obxectivos, de dar explicacións, de escoitar á gente.Y non é iso o que se está a facer, todo o contrario, o que hai é propaganda, argumentarios, escusas e desdén pola opinión pública. Por todo iso a colleita é coherente: os cidadáns non se cren nada.
Para cambiar os sentimentos dos españois non hai que amordazar e meter en disciplina aos medios. Do que se trata é de facer política, de propoñer obxectivos, de dar explicacións, de escoitar á gente.Y non é iso o que se está a facer, todo o contrario, o que hai é propaganda, argumentarios, escusas e desdén pola opinión pública. Por todo iso a colleita é coherente: os cidadáns non se cren nada.
Ningún comentario:
Publicar un comentario