MENOS AUTONOMÍAS MENOS GASTO

O RESCATE FINANCEIRO

O BBVA paga ata 1.187 millóns por Catalunya Banc, que recibiu 13.000 millóns do Estado

OS IRMÁNS MAS

Rajoy rexeita debates «absurdos» na súa próxima cita co presidente catalán

 

 

RAJOY SÓ FALA DE FUTBOL

Que Rajoy era un vividor da política é algo que hai moitos anos nolo deixou claro. Tivo a sorte de gañar, á terceira, unhas eleccións xerais sendo o líder peor valorado da oposición, non soamente por estraños, senón polos propios militantes do seu partido. Pero, como di a canción, que motivos habería para cambiar a estas alturas? Ningún, nin sequera o máis mínimo e elemental respecto de Mariano aos españois.

Eu cheguei a crer que despois da súa comparecencia a través dunha televisión de plasma para non dar explicacións sobre o financiamento ilegal do PP, era case imposible que este personaxe conseguise elevar o listón. Equivocábame. O momento encontrámolo cando nos corredores do parlamento se lle ilumina a cara ao preguntalo polo 1-7 encaixado por Brasil, pero corta a conversación cando un xornalista ten a mala idea de molestarlle sobre Gowex. É dicir, temos un presidente do Goberno que só fala de fútbol porque cando fala doutra cousa, xa sexa política ou economía, simplemente mente. O bo que teñen no Partido Popular é que non lles faltan linguas nin caras. Vergoña toda, pero a faladuría cotiá practícano dunha forma case perfecta na súa estratexia de manipulación política a través da mentira e a propaganda. Por exemplo, se non quere falar Rajoy, para que está Floriano? Para chegar a onde faga falta, aínda que nunca se saia dese vertedoiro argumental e amoral que sempre o acompaña.
Como toca falar de rexeneración política, Floriano quere un pacto co PSOE e demais forzas políticas para chegar á conclusión de ata que grao de desvergonzado pode aguantar un político antes de marchar do seu cargo, coma se a moral e a decencia en política puidera medirse cun termómetro e chegados a unha temperatura limite pactada xa tivesen que tomar medidas, ao igual que coa febre nos bebés. Só a alguén que non entenda o significado da democracia e da responsabilidade política ligada á decencia persoal, pode pretender esta especie de formulación absurda que non ten máis obxectivo que tecnificar a legalidade, a ética e a estética para uniformar, no fondo, a indecencia pública ata o tolerable segundo pactado.

Pero como non só de pan vive o home, agora podemos observar como na ciencia do "cuñao español" naceu unha nova teoría para erradicar os políticos corruptos. Ben, en realidade para o cuñao todos os políticos son corruptos. Pero hai solución: poñer á fronte das principais alcaldías e sentados nos escanos a personaxes que sexan ricos.
Por que? Porque como non necesitan roubar poderán ser implacables coa corrupción e non necesitarán a política para vivir. Conclusión: só os ricos poderán mandarnos porque eles si son decentes e non impíos pecadores que meterían a man nos petos dos contribuíntes. Para Madrid, sen ir máis lonxe, pídenlle ao PP que propoñan a Florentino Pérez, que é o exemplo a seguir.En definitiva, pasamos de buscar un cirurxián de ferro a un cirurxián de ouro, próximo ao becerro de ouro, pero esta vez en home. Este é o país que temos: onde o goberno pretende cuantificar o grao de corrupción tolerable antes de botalo do partido; e onde moitos cidadáns culpan a xente pobre de ter querido dedicarse a ser político e corromperse polo camiño.

Marcial Vázquez

CORRUPCIÓN-ESPECULACIÓN

A corrupción está á orde do día. ¿Hai hoxe máis corrupción que antes? A resposta politicamente correcta quere ser moral pero apenas chega a moralista. Segundo ela, agora hai máis casos de corrupción porque a humanidade é máis codiciosa e egoísta que nunca. Trátase do mesmo argumento exposto a conta da crise económica: a culpa é dunha enorme e inesperada marea de avaricia. Pero esta teoría esgrímese sen ningunha evidencia e contra toda lóxica. Pretender que o noso tempo caracterízase por un grao de egoísmo maior ao de calquera outro momento da historia é tan absurdo como supor que a libido é hoxe maior que fai cen, mil ou dez mil anos: calquera biólogo poderá garantir que as pulsións daquela boa xente eran máis ou menos as mesmas que as nosas.

Pero hai outra hipótese para explicar tanta corruptela e tanta indecencia delituosa. Ninguén cuestiona o orzamento de que a corrupción debe combaterse con maior intervención pública, e con todo é a intervención pública a que xera maiores oportunidades para a corrupción. A corrupción-especulación vén ditada pola crecente intromisión do poder en todas as esferas. Sempre que un concello teña poder para trazar unha liña no territorio e ditaminar que ao carón desa liña pódense construír rascaceos e no lado contrari só cultivar zanahorias, repolos ou cebolas hai e haberá corrupción. E canto máis engorde a normativa para combater a corrupción maiores serán as oportunidades para que aumente a súa práctica. En contra do que manifesta a clase política, en contra do que se escoita desde toda clase de tribunas, o único medio de acabar coa corrupción sería, unha vez establecidos os necesarios espazos de interese xeral, deixar o resto da realidade ao libre arbitrio da xente. Alá onde as persoas son libres e iguais a corrupción é imposible. E alá onde o poder concede a un aproveitamento e impón a outro limitacións a corrupción está servida. Nas relacións contractuais non hai lugar para a corrupción. Outra cuestión é que nelas hai lugar para a estafa, pero para combatela si debería estar o poder público, penalizando o engano entre particulares. Claro que iso esixe un poder xudicial áxil e efectivo, o cal lévanos ao ámbito sempre interesante, pero escasamente práctico, da literatura fantástica.

Amparado por unha interminable cadea de ocorrencias burocráticas, o poder político seguirá trazando liñas sobre a superficie da terra, concedendo a algúns privilexios, impondo a outros prohibicións e aplicando aos máis desgraciados unha brutal expropiación dos seus bens o quedar afectado para toda a vida. Quen pense que chegará un día en que esa prescrición xurídico-administrativa non provoque movementos subterráneos poida que saiba algo de dereito, pero moi pouco sobre as paixóns que gobernan aos seres humanos, onte, hoxe, mañá e sempre.

Nos concellos a crise do ladrillo xa provocou unha diminución drástica nos seus ingresos pola concesión de licenzas. Agora, ademais, terán que afrontar os custos da reposición da legalidade urbanística, ben directamente ou repercutíndoos, alá onde proceda, sobre as empresas ou particulares que promoveron as vivendas ilegais. Unhas realizáronse sen licenza, outras recibiron licenzas que contravienen a lexislación vixente e outras... en fin, desbordan o marco de actuación dos permisos que recibiron. A reposición da legalidade pasa a ser en todas elas unha responsabilidade municipal e, aínda que ninguén adianta cifras, tampouco ninguén dubida de que terá unha incidencia capital sobre as economías locais afectadas.

Concellos, promotoras e especuladores de solo alagaron de proxectos urbanísticos que pasearon polos salóns e escaparates inmobiliarios de todo o país. Complexos que crecían a base de chalés e adosados e que cambiaron o rostro dos principais destinos vacacionais españois. Hoxe xustifícanse na avidez dos investidores nacionais e estranxeiros, do turismo residencial e do crecemento demográfico, pero aínda así sobran miles de vivendas. ¿Seica esa demanda era ficticia? ¿Pensouse nas necesidades dos cidadáns e do territorio? non, o pensamento dos políticos é enriquecerse canto antes á conta dos plans xerais.

A corrupción, en definitiva, afecta a todas as forzas políticas, de forma similar; pero sobre todo á credibilidade e estabilidade do conxunto do sistema político democrático que nos demos. Dicía Churchill que o odio era na política o mesmo que o ácido na química. Entón, aparentemente, a política era unha dedicación máis caballerosa, e a capacidade do goberno de asignar e redistribuír recursos era moito máis pequena. Probablemente hoxe dixese que é a corrupción, e non o odio, o que pode disolver á sociedade democrática. É necesario, pois, administrar doses adicionais de antiácidos ao conxunto do sistema. A fórmula deste particular Alka-Seltzer institucional é, ademais, ben coñecida: transparencia na xestión e na rendición de contas; independencia de todos os órganos de control; e ejemplaridad nas sancións, tanto as penais como as sociais.

Finalmente, son os "cimentos" que permitiron que os "pelotazos" multiplíquense alí onde hai un interese económico real en desenvolver promocións urbanísticas, especialmente no litoral e nas parroquias que ofrece unha radiografía completa da corrupción-especulación. Todos os municipios obteñen ingresos importantes a través dos convenios urbanísticos (acordos entre un promotor e o Concello nos que o primeiro cede terreo ou paga diñeiro polo cambio de cualificación dun chan); hai pouca vixilancia sobre construcións ilegais e desviacións dos proxectos; as sancións adoitan ser multas, non demolicións; moitos novos partidos creáronse ao amparo de intereses urbanísticos para chegar aos Concellos e influír en plans e decisións? «O problema de fondo non está nas actuacións corruptas de actores individuais, senón na corrupción institucionalizada vinculada á obtención ilícita de fondos para os partidos e politicos».

Publicado por Alternativa Veciñal o 27-01-2010