A CEOE CULPA DA DESTRUCIÓN DE EMPREGO Á SUBIDA DOS SALARIOS

España destruíu un de cada tres postos de traballo que se levou por diante a crise en Europa. Para a CEOE, a responsabilidade principal desa disfunción no mercado laboral español está na subida dos salarios (un 2,6% en 2009 nos convenios) e os custos laborais por encima dos prezos (un 0,8%). "Son os custos laborais, que son insensibles ao ciclo económico", analizou José Luís Feito, presidente da comisión económica da CEOE, nun acto organizado pola Asociación de Xornalistas de Información Económica (APIE) e a Fundación Rafael do Pino.
"A evolución do emprego depende do PIB, pero tamén dos custos laborais. Grosso modo pódese establecer a relación de que a caída do emprego é igual á caída do PIB máis a subida dos salarios reais", desglosó Feito.
No mesmo acto, o secretario xeral de Comisións Obreiras, Ignacio Fernández Toxo, ampliou a oferta que os sindicatos fan á CEOE para asinar un acordo de negociación colectiva. Se a primeira proposta era asinar un pacto para os próximos tres anos (ata 2012), onte Toxo mostrouse disposto a levalo a catro. Con iso pretende evitar suspicacias, pola coincidencia do prazo inicial coa duración da lexislatura, que finaliza en 2012.
Con estas reflexións como antesala, os axentes sociais celebran hoxe dúas importantes citas. A primeira reunirá aos órganos de goberno da CEOE (comité executivo e xunta directiva). Aínda que non está previsto tratar de xeito expresa a complicada situación empresarial do seu líder, Gerardo Díaz Ferrán, e o seu impacto na organización, o presidente ten previsto trasladar á audiencia algunha mensaxe sobre os seus problemas.
Pola tarde, Goberno, patronal e sindicatos renovarán oficialmente o diálogo social, roto desde en xullo. O ministro de Traballo, Celestino Corbacho, abordará cuestións xerais sen detallar as grandes liñas da reforma laboral que o Consello de Ministros ten previsto estudar o vindeiro venres.

OS GOBERNOS INCUMPREN A LEI

QUEN NOS PROTEXE DAS ILEGALIDADES DOS GOBERNATES?

A metade dos concellos ignora a lei que obriga a ter un arquitecto que informe de urbanismo

Un de cada de tres só conta cun aparellador no seu persoal de traballadores

A lei só recoñece aos arquitectos superiores para informar dos proxectos urbanísticos en cada concello. Preto da metade dos concellos incumpren a norma. Só 175 dos 315 municipios galegos (o 55,55%) teñen no seu persoal un arquitecto como técnico municipal para o control e concesión de licenzas, segundo un informe feito público polo Colexio Oficial de Arquitectos de Galicia (COAG). Pero unicamente o 22,53 % dos concellos (71) contan cun equipo técnico formado por un arquitecto superior e un aparellador, ambos "necesarios" para levar a cabo as labores que, dentro das súas competencias, realízanse nun concello.
En tres de cada dez concellos, son os aparelladores os que exercen como proyectistas. Unha situación que contradi a Lei 28/99 de Ordenación da Edificación (LOE), que especifica que os proyectistas de edificios con uso residencia, que son a maioría, administrativo, sanitario, relixioso, docente e cultural deben acreditar a titulación exclusiva de arquitecto superior. En total, son 115 os municipios que só contan con aparelladores para o control e concesión de licenzas urbanísticas, 20 deles cunha poboación superior aos 6.000 habitantes. Neste caso atópanse 9 concellos da Coruña (Cedeira, Cee, Coristanco, Laracha, Malpica, Ordes, Outes, A Pobra ou Ponteceso), cinco en Lugo (Burela, Chantada, Monforte, Sarria e Vilalba), e seis en Pontevedra (Caldas, A Cañiza, O Grove, Pontecaldelas, O Rosal e Valga). Nalgúns casos, segundo o COAG, agrávase pola súa "complexidade urbanística". Entre eles destacan O Grove, co plan urbanístico suspendido, A Pobra do Caramiñal ou Burela, pola súa situación costeira e por aglutinar gran cantidade de poboación nun territorio pequeno.
Pero a situación preséntase aínda complicada para dez concellos que a finais de 2009 aínda non dispuñan de ningún persoal técnico: sete na provincia de Lugo e tres en Ourense.
Ata hai concellos nos que os temas urbanísticos non recaen en arquitectos. En Galicia, hai 11 concellos que teñen en mans de xeógrafos ou enxeñeiros o control das licenzas. Os casos máis curiosos son os municipios coruñeses de Boimorto e Cariño, que contan para este tipo de traballo cun xeógrafo e un enxeñeiro técnico industrial, respectivamente. Na provincia de Lugo, A Fonsagrada dispón dun enxeñeiro de montes e en Quiroga, dun enxeñeiro técnico. "En ningún destes casos, os técnicos teñen habilitación para realizar proxectos da maioría dos usos definidos na LOE, e en especial de uso residencial", advirten desde o COAG, á vez que destacan que no caso do xeógrafo "nin sequera ten habilitación para redactar ningún proxecto de edificación".

A POLÍTICA É UN XOGO - GOBERNAMOS PARA FACER LEIS, INCUMPRILAS E IMPEDIR QUE NINGUÉN NOS DETEÑA...

ECONOMISTAS NA BURBULLA

"APROBAMOS O PXOM DE VIGO PARA DEMOSTRAR QUE ERA INVIABLE ECONÓMICAMENTE".

Este podería ser a mensaxe. Se en 2003 había unha burbulla inmobiliaria en España (ver enlaces); en 2008, cando a Xunta de Galicia aprobou o Plan Xeral de Ordenación Municipal (PXOM) de Vigo, a dimensión da mesma facía acender todas as alarmas. Con todo as consellerías de Política Territorial (CPTOPT) e Medio Ambiente, e a propia Presidencia da Xunta de Galicia, puxéronse as orelleras e consideraron xustificada e autorizaron a construción das 120.000 vivendas contidas no Plan. Así, a pesar de que a lei obrigaba a denegar a aprobación definitiva dun Plan Xeral se consideraba que era inviable, a CPTOPT decidiu aprobalo. Paradoxalmente, con esta medida cíclica, o PSOE puña en evidencia a inviabilidade económica do Plan e garantía o seu fracaso.
Porque ao final a física non fallou. A burbulla española explotou, e tamén o fixo, por simpatía, o propio PXOM, pondo en evidencia o seu fin especulativo. ¿A consecuencia?: O PSOE mantiña o goberno de Vigo e perdía o de Galicia e cargaba de desprestixio aos economistas Xavier Vence Deza e Joaquim Clusa Oriach, á propia Consultora Galega e a Emilio Pérez Touriño, Mª José Caride e Abel Caballero Álvarez (os tres, doutores economistas e profesores de Universidade), e deixaba inutilizable o propio Plan por incapacidade de poder cumprir cos seus plans cuatrienales.
Pero o peor foi que a aprobación do PXOM de Vigo deixou miles de persoas afectadas, que se viron obrigados a seguir denunciando as ilegalidades do Plan acudindo aos Tribunais. A súa tramitación significou un test democrático para o PSOE, PP e BNG, e os seus resultados, moi igualados, revelan os niveis ditatoriais de poder que alcanzan os partidos cando acceden ao goberno; a debilidade, falta de independencia e non estar ao servizo aos cidadáns dos mecanismos de control da Administración; e a indefensión do pobo fronte aos seus gobernantes. Hoxe é un feito que a democracia en Vigo exclúe aos cidadáns, que non soamente non poden controlar as decisións e o gasto do seu diñeiro por parte dos seus gobernantes, senón que son obrigados por estes a perder o seu tempo e o seu diñeiro en defenderse das súas arbitrariedades.
Cualificaron de sabio ao pobo cando saíron elixidos; desprezárono cando gobernaron, chegando a tomar decisións na súa contra. Eses profesores, que pasaron do ensino ao goberno, cando volvan á Universidade, o único que poden ensinar son os seus propios erros.

The Economist...

Uned.es...

Colexio economistas de Valencia...

Skyscrapercity.com...

Vigo.org presentación e contido...

Aproin, revista...

Territorio y suelo...

AFECTADOS POLA DEPURADORA EN BRUXELAS

Afectados pola depuradora pedirán hoxe en Bruxelas a retirada de fondos para o proxecto

Un portavoz veciñal reclamará un novo anteproxecto ante o Comité de Peticións do Parlamento europeo

A Plataforma de Afectados pola Depuradora do Lagares, a través do seu portavoz José Antonio Fernández, solicitará mañá ante o Comité de Peticións do Parlamento europeo a suspensión dos fondos comunitarios destinados ao anteproxecto de ampliación das instalacións.
Na súa intervención, apoiada polo eurodiputado de Esquerda Unida, Willy Muller, reclamará a elaboración dun novo estudo técnico e ambiental, rigoroso, independente e integral.
O obxectivo é conseguir unha depuración eficaz, de forma que elimine totalmente as verteduras na ría, erradique calquera tipo de molestia á poboación, respecte os intereses do marisqueo e a pesca e, en xeral, non provoque danos no medio ambiente.
Pasividade
A través do discurso denunciará a pasividade da Xustiza e a deficiente interpretación que se fixo da normativa europea, o que, ao seu xuízo, contribuíu ao desastre ambiental e á violación dos dereitos individuais dos veciños. «Como informou o propio Ministerio de Medio Ambiente, en 1989 foi denegada a solicitude de concesión de ocupación do dominio público marítimo-terrestre e non consta que teña título habilitante algún», explica. Para os afectados é inconcibible que se intente construír unha nova planta no lugar da actual sen identificar antes as causas do mal funcionamento da existente. Cren que o enfoque dunha macroinstalación é erróneo e a cambio propón un saneamento descentralizado no que participen todos os municipios que verten á ría.
A carencia de separación entre pluviais e fecais, a recollida de augas industriais e a localización do emisario submarino completan a denuncia.
Altura
Desde o punto de vista ambiental, entenden que a depuradora, con instalacións de 18 metros de altura, situaríase de novo na desembocadura do Lagares, nun humidal con alto valor ecolóxico, histórico e patrimonial, cualificado como hábitat prioritario, segundo a Directiva Hábitats.
Por iso, adierte que suporía un grave e irreversible impacto sobre a flora e fauna. Tampouco esquecen os prexuízos sociais ao estar situada preto de varias vivendas unifamilares e centros de ensino, talles como dous colexios e un instituto. Iso, sen contar a escasa distancia da praia de Samil, a máis populosa de Vigo.

O Parlamento europeo baraxa visitar Vigo para...

El PE estudiará que unha misión visite a cidade de...

QUE ESTÁ PASANDO NA SANIDADE GALEGA?

Ao tándem Aguirre-Güemes hai que engadirlle o formado por Feijóo, presidente da Xunta de Galicia, e Farjas, Conselleira de Sanidade. A carreira de ambos os equipos en pos da privatización sanitaria corre parella o mesmo que o recorte de fondos das infraestruturas sanitarias.
Cando a sanidade pública vese abocada á xestión privada recórtanse gastos, redúcese persoal, desaténdese aos pacientes, ponse en perigo as súas vidas...
Hai preguntas cuxas respostas coñecémolas de antemán:
-Prima o negocio por encima da saúde?
-Con que medios contan os hospitais que pasan a mans privadas?
-Contrátase a profesionais coa cualificación adecuada e imprescindible?
-Que criterios seguen para facer cumprir os seus protocolos de actuación?
As comunidades de referencia para a sanidade galega son ¡Madrid e Valencia!, as dúas comunidades con maior deterioración da sanidade pública e nas que os límites entre negocio e prestación sanitaria non están delimitados. Un claro exemplo diso son as Fundacións Sanitarias ideadas polo PP galego, un eficaz sistema para intentar eludir os controis públicos e lograr un notable incremento da flexibilidade e precariedade laborais. No ano 2000 o Goberno que presidía Aznar aprobou o regulamento das Fundacións Sanitarias Públicas, regulamento que contou coa oposición absoluta de sindicatos e organizacións sindicais, chegando a convocarse unha gran manifestación pola Plataforma en Defensa da Sanidade Pública. En Galicia, Feijóo durante a súa etapa como vicepresidente do último mandato de Fraga foi o impulsor das fundacións para xestionar os centros privados; o resultado é de todos coñecido: menor número de camas, pacientes dados de alta sen que lles realizaron as probas necesarias, menos persoal médico e de enfermería, contratos precarios no sector, menos consultas, menos intervencións cirúrxicas e un importante aumento do número de pacientes en lista de espera. En resumo redución de gastos como consecuencia da redución de persoal e da actividade asistencial.
Todo o anterior hai que sumarlle a total e absoluta falta de transparencia das fundacións e recordar que a titular da Conselleria de Sanidade, Pilar Farjas, cualifica de "casposa" a defensa da sanidade pública.
En Galicia e só desde o pasado verán produciuse unha redución do 20% da actividade asistencial á vez que as listas de espera continuaron aumentado de forma ostensible á vez que aumentou o fomento da concertación con centros privados; a intención clara do goberno de Feijóo, desafortunadamente levada á práctica, pasaba pola redución do número de camas dispoñibles para proceder ao desvío dos pacientes a hospitais privados. Non esquezamos que Feijóo, na súa etapa como vicepresidente do último mandato de Fraga, facía gala do que el consideraba a súa "medida milagre" para fomentar o aforro público: a redución do gasto sanitario. Redución que se traduce en "incentivos" aos centros sanitarios máis "rendibles", "penalizacións" aos que non o son; "carta branca" para que os centros poidan prescindir dos pacientes máis custosos, como poden ser os enfermos crónicos ou os que necesiten tratamentos de elevado custo...
Entre as "curiosidades" do presidente autonómico e os seus conselleiros podemos destacar que antes da súa volta ao feudo de San Caetano afirmaban a viva voz que o investimento sanitario "non chegaba", con todo "inexplicablemente" desde a súa chegada ao poder a redución do investimento sanitario rolda os 30 millóns de euros.
Se o CHUAC (Complexo Hospitalario Universitario A Coruña) non está en colapso sanitario achégase moito ao que podería definirse como tal; a situación que alí se está vivindo, sobre todo no Servizo de Urxencias, é caótica: non hai camas, a deterioración da calidade asistencial é evidente, non hai persoal suficiente e os traballadores están desbordados pola situación...
Como exemplo do que está ocorrendo neste hospital unha breve referencia de dúas situacións ocorridas estes últimos días, dous casos que serven como exemplo dos que se repiten a diario neste hospital:
Un home, afectado dunha grave cardiopatía, ingresa en Urxencias trasladado por unha unidade do 061 que alerta de que sufriu nas últimas horas varias anxinas de peito; a facultativa de garda que lle atende ademais da pésima educación da que fai gala tarda máis de 8 horas en facilitar información médica e faio despois de que os seus familiares reclamen repetidamente devandita información; como o paciente en cuestión ten un elevado risco de sufrir un infarto terá que permanecer hospitalizado pero... non hai camas... O paciente, a pesar do risco de infarto, permanece máis de 12 horas en ¡unha cadeira de brazos! "hacinado" xunto a decenas de "compañeiros de fatigas" ata que logo de varias reclamacións, "afortunado el", trasládaselle a un reducido "habitáculo" do Servizo de Urxencias nel que hai 3 camas habilitadas nun espazo do todo insuficiente, permanecendo nese lugar un total de 20 horas. Durante ese tempo o lugar non se limpa, o servizo carece de papel hixiénico, os desperdicios da papeleira do cuarto de baño sobordan os seus límites... A pesar da evidente falta de hixiene o máis grave é que a cama carecía de timbre para avisar en caso de necesidade. Durante a madrugada o paciente sufriu unha nova anxina de peito e non puido solicitar axuda ata que por fortuna alguén entrou a buscar material sanitario...
Pilar Rego

Colapso no Hospital de Ourense...

Santiago e Coruña disparan as listas de espera...

A NAI DE TODAS AS BURBULLAS INMOBILIARIAS

A incomprensión da gravidade da crise inmobiliaria española será desastrosa para os investidores, xa que podería ter profundas implicacións para o sistema bancario europeo, o problema español é "a nai de todas as burbullas inmobiliarias".
Todo apunta que España é o buraco do balance europeo. Así o testemuña que o país teña un maior número de vivendas sen vender que EEUU a pesar deste sexa, aproximadamente, seis veces máis grande. De igual modo, España, que representa o 10% do PIB da UE, foi o responsable do 30% de todas as novas vivendas construídas en Eurolandia desde o ano 2000.
E como se financiou todo iso? Con diñeiro procedente do estranxeiro, o que fai que a crise da vivenda en España estea estreitamente vinculada cunha crise de financiamento a nivel continental.
Máis datos sobre a gravidade bancaria do asunto: O valor dos préstamos hipotecarios pendentes de pago pasaron de apenas 33.500 millóns no ano 2000 a 318.000 millóns en 2008, un aumento de 850% en 8 anos. Se a isto engádeselle as débedas do sector promotor e construtor, o valor total dos préstamos pendentes elévase a 470.000 millóns, o que representa cerca do 50% do PIB español.
"Os bancos españois enfróntanse agora a un panorama moi sombrío". E para mostra, un botón: a taxa de paro roza o 18% con máis de catro millóns de desempregados, habendo máis dun millón de familias que teñen a todos os seus membros sen traballo.
Os bancos máis fortes do mundo?
Que do mesmo xeito que a crise subprime foi peor do que se pensaba nun primeiro momento, a crise inmobiliaria española é tamén peor do que se cre.
"Os bancos españois ocultan as súas perdas e refinancian débedas a empresas zombis como fixo Xapón na última década", "Os investidores engánanse se cren que os bancos españois están entre os máis fortes no mundo", España pronto será un zombi como Xapón".
Así as cousas, os bancos españois enfrontaríanse a un prolongado período de deflación, só que a crise en España sería moito peor que a de Xapón. É máis, a actual situación de España recorda á dos primeiros días da crise subprime, cando todos os bancos aínda presentaban resultados bos ata que, de súpeto, deixaron de facelo.
O envexado sistema de provisións da banca española non será suficiente porque a burbulla española parécese moito a outras burbullas clásicas: sempre que os prezos multiplicáronse por dez logo baixaron un 90%. "A matemática é moi simple.
Outros puntos negros para dar consitencia á súa teoría de que os bancos españois non son tan fortes como se di son os cambios introducidos polo Banco de España, o refinanciamento das débedas dalgunhas empresas zombis e o dar préstamos a 40 anos polo 100% do valor dos inmobles.
"Os bancos españois son agora os principais titulares de propiedades inmobiliarias en España", algo que de momento lles permitiu esconderse da tormenta.

CORINA PORRO IMPUTADA POLO RECHEO DO PORTO

O xulgado vigués que ordenou a paralización das obras de ampliación do peirao do Areal ampliou e agravou as acusacións iniciais de prevaricación e delito ecolóxico "a todos os órganos da Autoridade Portuaria implicados na tramitación do proxecto", segundo unha nota informativa do propio porto. A súa presidenta, Corina Porro, e outros empresarios pediran unha resolución rápida ao seu recurso.
O auto xudicial desestima o recurso contra a paralización das obras e, segundo a nota da Autoridade Portuaria, non dá réplica aos argumentos esgrimidos nel, adoece de falta de rigor e conculca "os máis elementais principios do Dereito Procesual" ao facer "indiscriminadamente extensivas" as acusacións iniciais.
"O auto fai puro seguidismo da Fiscalía, cuxa actuación é cualificada pola xuíz en termos extremadamente elogiosos. É dicir, a resolución xudicial podería, en realidade, ser ditada pola Fiscalía en idénticos termos", di a nota, que tamén atopa "rechamante" que non se argumente nada "acerca dos graves prexuízos que se van a ocasionar" coa paralización [non menos de cinco meses] e desvela que "a resolución xudicial atribúe ao Plan de Utilización dos Espazos Portuarios e ao Plan Director de Infraestruturas unhas funcións e características" que non corresponden. No seu lugar, di a nota, bastaría con adaptarse ao Plan Especial de Ordenación do Porto como fai o proxecto paralizado.
O proxecto pretende gañar uns 90.000 metros cadrados nos peiraos comerciais, dos que 49.200 corresponden á primeira fase paralizada. Os cascallos do túnel do AVE estaban sendo a primeira materia de recheo e a obra foi parada o pasado día 7. A Autoridade Portuaria dispón agora de cinco días para recorrer a sentenza ante a Audiencia Provincial.

A imputación de Corina Porro complica a súa candidatura á alcaldía...

Váiase, señora Porro...

A MAIOR AXUDA DO IGAPE FOI PARA "LA VOZ DE GALICIA"

A empresa Galicia Editorial, participada nun 98,8% por La Voz de Galicia, recibiu o ano pasado a maior subvención concedida polo Instituto Galego de Promoción Económica. O organismo dependente da Consellería de Economía autorizou en novembro unha partida de 2,2 millóns de euros á empresa dedicada a tarefas de impresión, para un proxecto de 22 millóns de euros co obxectivo de modernizar as súas instalacións e que inclúe a compra dunha nova rotativa. O mesmo plan de investimento conta con outra subvención do Goberno central de 2,6 millóns de euros dentro dun programa de incentivos rexionais. O grupo quere deste xeito construír 1.138 metros cadrados de novas instalacións con maquinaria de edición, equipos de preimpresión e informáticos. Galicia Editorial, fundada en 1988, pasou de SA a SL en xaneiro de 2009.
A segunda subvención do Igape máis cuantiosa foi de 1,8 millóns para a firma Vego Supermercados, do grupo Vegalsa-Eroski. A sociedade conta con 225 establecementos en Galicia e opera baixo as marcas Eroski Center, Autoservicios Familia, Aliprox e os almacenistas Cash Record.
Na mesma convocatoria de axudas, dedicadas a sufragar ata o 30% dos proxectos para realizar grandes investimentos, a terceira empresa que máis apoio recibiu do Igape foi a viguesa Afamsa, dedicada á fabricación de aceites e fariñas de peixe.

RETROCESO NO PROCESO DE NORMALIZACIÓN DO GALEGO

Cinco académicos elaboran un informe no que se mostran desconformes co decreto de Feijóo

A Real Academia Galega (RAG) publicou unha análise de trece páxinas titulado "Bases para o decreto do plurilingüísmo no ensino", no que analiza a proposta de decreto de Núñez Feijóo e explica que este podería producir un "retroceso no proceso de normalización da lingua galega". Así mesmo, informa de que "infrinxe a lexislación vixente e a xurisprudencia emitida polos altos tribunais".
O ditame critica que o decreto "non se sustenta nunha mellor organización do proceso pedagóxico, senón unicamente en promesas electorais de dubidosa legalidade e que, por esta razón, non parecen validables polas urnas". A RAG considérase sorprendida polo decreto, xa que explica que "o partido que sustenta o Goberno actual xogou un importante papel en lexislaturas anteriores para alcanzar os consensos que permitiron aprobar a Lei de Normalización Lingüística (1983), a firma da Carta Europea das Linguas Rexionais e Minoritarias (2001) e o Plan Xeral de Normalización da Lingua Galega (2004)".
Os académicos conclúen afirmando que "na reactivación do Plan Xeral e na transversalidade da Política Lingüística, que hoxe parece reducida, está o futuro da pacificación lingüística".
O informe, elaborado por cinco académicos, foi debatido nunha sesión do plenario como parte dun proceso iniciado o luns once de xaneiro e sobre o que a práctica totalidade dos membros manifestaron a súa desconformidade co contido do decreto de Feijóo.

MADRID ASFIXIA UN OASIS NATURAL

O crecemento urbano ameaza as lagoas de Perales

As Lagoas de Perales do Río en Xetafe (Madrid), requiren medidas urxentes da administración para a súa supervivencia. O enclave lacustre e a súa contorna, esquecido polas administracións públicas madrileñas, deterióranse ano tras ano ao ir concentrándose, nun perímetro cada vez máis estreito, estradas, autovías, a liña do AVE, urbanizacións, polígonos industriais, escombreiras e vertedoiros.
Este espazo natural constitúe un sorprendente oasis de vida silvestre á beira da gran urbe madrileña. Non é un parque nin unha leira particular; son aproximadamente 12 hectáreas de natureza salvagardada grazas ao empeño de asociacións educativas, ecoloxistas e veciñais da zona. En particular, o colectivo de educación de Xetafe Apachas traballa desde 1995 na restauración e protección desta paraxe onde se sitúan un encharcadizo e catro lagoas (do Ánade, do Carrizo, de Drenaxe e de Tempada).
A única protección legal outórgalla o estar incluídas desde 2005 no Catálogo de Encoros e Humidais da Comunidade de Madrid. "No seu día intentouse que formasen parte do Parque Rexional do Sueste, pero xa había intereses urbanísticos e descartouse. Todo, a pesar da cortísima distancia que as separa do parque, apenas un par de quilómetros", comenta Diana Fontes, coordinadora do colectivo Apachas.
Xetafe crece cara a Perales
Fai menos dunha década, o medio natural no municipio de Xetafe era unha ampla área ao leste do Cerro dos Anxos. Na actualidade, esta situación cambiou drasticamente. Xetafe crece cara á zona de Perales do Río e do Parque do Sueste, devorando o pouco medio natural que queda. "En Xetafe sobran moitísimas vivendas dos últimos plans urbanísticos desaforados. E aínda así, desde o Concello séguese falando de construír máis".
Os participantes nos programas educativos que se desenvolven nas lagoas sorpréndense do pouco que protexe e promociona o consistorio o valioso medio natural co que aínda conta o seu municipio. Por outra banda, como explica Fontes, "a gran carencia deste programa segue sendo un Aula de Natureza que lle dea o soporte físico que se merece. As promesas respecto diso por parte da administración local acabaron unha e outra vez en saco roto".
As lagoas precisan dunha figura de protección máis restritiva que a do Catálogo de Humidais. "Se xa resulta difícil traballar con algunha figura de protección, sen ela non hai posibilidades". O enclave conta co apoio da Sociedade Española de Ornitoloxía, que se ocupa dos censos de aves, e do Grupo para a Recuperación da Fauna Autóctona e o seu Hábitat, que fai soltas puntuais e supervisadas de animais. Á vez, persoal docente da Universidade Autónoma de Madrid toma mostras da singular lagoa do Carrizo para investigar bacterias do xofre.

MANIFESTACIÓN CONTRA O POLÉMICO DECRETAZO DO GALEGO

Miles de persoas maniféstanse en Santiago en contra do decreto do plurilingüismo

Moitas persoas tardaron máis dunha hora en poder saír da Alameda.

Minutos depués das once e media da mañá arrincou desde a Alameda de Santiago a manifestación convocada pola plataforma «Queremos Galego» polas rúas compostelás en contra do decreto do plurilingüismo da Xunta. A marcha, na que participan miles de persoas, iniciouse no medio dun ambiente festivo e reivindicativo no que abundan as bandeiras de PSdeG e BNG así como dos sindicatos.
Na cabeceira da manifestación atópanse o portavoz nacional do BNG, Guillerme Vázquez, e o presidente da Mesa pola Normalización Lingüística, Carlos Callón, así como varios sindicalistas. Tamén participan na manifestación políticos como Pachi Vázquez, Anxo Quintana, Xosé Manuel Beiras, Carlos Aymerich, Mar Barcón ou José Manuel Lage, entre outros. Hai ademais moitos nenos, xente nova e representantes da vida cultural como o actor Carlos Blanco.
A manifestación deu comezo na Alameda, deu a volta pola praza de Galicia e penetrouse no casco vello. Unha hora despois chegou á praza do Obradoiro cando aínda moitas persoas esperaban na Alameda para poder comezar a marcha. A protesta, que se desenvolve de momento sen incidentes, terminará coa lectura dun manifesto.
Xa no Obradoiro, un grupo de profesores acordou propor á Xunta que o diñeiro que lles van a descontar por participar hoxe na folga dedíquese a axudar aos damnificados en Haití. Unha proposta que foi ovacionada polas miles de persoas presentes na manifestación.
Por outra banda, persoal da Universidade da Coruña concentrouse hoxe en diretentes facultades dos campus da cidade herculina e de Ferrol para apoiar a folga convocada hoxe no ensino non universitario en contra do decreto da Xunta.
Por outra banda, fontes sindicais de CCOO e da STEG indicaron a Efe que a folga no ensino público non universitaria convocada tamén para hoxe foi secundada polo 90% do profesorado.

Xuristas conclúen que o decreto do galego viola leis estatais e europeas...

ver fotografias da manifestación...

UN PARAISO PERDIDO E SEPULTADO EN CEMENTO

Así cambiou a costa española en 50 anos

En 1959, apenas dous bloques de pisos sobresaían sobre as casas do centro urbano de Benidorm (Foto). Hoxe, un mar de torres de apartamentos esténdese ao longo da bahía ata subir polos outeiros.
É unha entre máis de 100 metamorfose que mostra Paraísos perdidos, crónica gráfica da transformación da costa española (Saga editorial), un libro que recolle máis de 300 fotografías que contrapón o estado das costas españolas fai medio século e a súa versión actual, repleta de pisos, portos deportivos e complexos hostaleiros.
"intentamos ser a Florida de Europa", apunta Juan Pedro Bator, editor do libro. Bator coordinou a un equipo de fotógrafos e documentalistas que buscaron as fotos antigas e tomaron outras modernas con case o mesmo encadre.
As imaxes falan dun desenvolvemento positivo e razoable, pero tamén "dos excesos e a corrupción que foron con iso", lamenta Bator. "Eu creo que debe existir o desenvolvemento turístico, pero o que non se pode defender é que haxa unha cinta de cemento desde Port da Selva a Punta Umbría", engade.
O libro documenta o primeiro impulso urbanístico que viviron os emporios vacacionais como Benidorm, Lloret de Mar, Sitges ou Marbella e tamén unha onda máis recente cara a zonas recónditas e ata a espazos protexidos. Despois do frenesí, moitas das vivendas están baleiras e sen comprador. "Está por ver o que vai ocorrer agora".

RAJOY RECORTARÁ GASTOS SOCIAIS SE CHEGA AO GOBERNO

"Non nos podemos permitir o luxo de gastar máis do que ingresamos"

"2010 vai estar marcado pola crise económica", segundo prognosticou o líder do PP, Mariano Rajoy, nunha entrevista na Cadea SER na que deixou claras unha vez máis as súas receitas económicas para saír da crise: "controlar o gasto público" para "diminuír o déficit e a débeda pública", "reestruturar o sistema financeiro" e "reformar o mercado laboral". "Supoño que a redución do gasto público non lle gusta á xente", recoñeceu, aínda que insistiu en que se chegase ao Goberno non dubidaría en facer recortes sociais porque "non nos podemos permitir o luxo de gastar máis do que ingresamos" nin se "pode vivir por encima das posibilidades de cada un".
Mariano Rajoy xa apostou por abaratar os despedimentos e recortar os gastos sociais, e reiterou as súas receitas anti-crises nunha entrevista en Hoy por Hoy, na que asegurou que estas dúas políticas económicas xunto coa reestruturación do sistema financeiro deben ser adoptadas "con urxencia". Ao seu xuízo, "o drama deste Goberno é que non fai nada", e mantén unha "inacción" esperando "a ver se deixa de chover, se se dá a recuperación", algo que non pode ocorrer se non se toman medidas contundentes.
"Non queda máis remedio" que reducir o gasto público
O líder da oposición recoñeceu que "as reducións de gasto público non lle gustan á xente", con todo, apuntou que sería a primeira medida que tomaría se gobernase o país e afirmou que "neste momento non nos podemos permitir o luxo de gastar máis do que ingresamos", polo que "non queda máis remedio" que reducir "algunhas partidas" para "diminuír o déficit e a débeda pública".
Reestruturar o sistema financeiro e reformar o mercado laboral
Ademais Rajoy anunciou outras dúas medidas para mellorar a situación económica: "reestruturar o sistema financeiro" para que volva haber "crédito" que xere "investimento". "Nisto imos moi atrasados, aquí non se está facendo nada", lamentou, e advertiu de que "sen crédito non pode haber recuperación". Ademais, avogou por unha "reforma do mercado laboral" cun novo tipo de contratos o que, segundo dixo, non ten por que supor un abaratamento do despedimento, xa que "hai moitísima xente con indemnizacións de 8 días a cero días, estes contratos temporais son os que se fan agora, e iso hai que estudalo".
Gürtel
Sobre a trama de corrupción do caso Gürtel, Rajoy descartou que as empresas de Francisco Correa financiasen de xeito irregular ao PP: "Ata onde eu sei, xamais estas persoas deron un só euro ao PP", subliñou. Ademais, asegurou que "non dimitiría" se se demostrase que os dirixentes do seu partido implicados no caso son culpables dos delitos que se lles imputan porque el non participou da trama. "Por esa vía vai ser difícil acusarme", sinalou.
Escóitas de Cospedal
Tamén se referiu á citación xudicial que pesa sobre María Dolores de Cospedal polas acusacións que fixo ao Executivo polo sistema de escoitas Sitel. Rajoy recordou que as supostas escoitas ilegais están denunciadas nos tribunais, onde os populares defenderán as súas acusacións. "Nestas cousas hai que ser moi coidadosos (...), cando se fala de dereitos fundamentais, hai que explicar moi ben as cousas", alegou.
A axenda catalá
O líder da oposición aludiu á axenda catalá e afirmou que o seu partido mellorará a súa situación nos próximos comicios autonómicos. "É certo que os cataláns sempre nos tratan moi ben, pero temos menos votos dos que teriamos que ter. Nas próximas eleccións hai unha oportunidade, en Cataluña hai unha demanda de cambio político, e o PP está en disposición de de axudar a propiciar ese cambio para resolver os problemas reais e entrar nunha etapa de sensatez".
Aborto, educación e críticas ao Goberno
Sobre a nova lei do aborto, Rajoy confirmou que o seu partido presentará un recurso en contra da norma, e precisou que esta reforma non se atopaba mencionada no programa electoral dos socialistas. Ademais, referiuse á necesidade de lograr un pacto pola educación e considerou que o ministro Angel Gabilondo é "unha persoa sensata". No entanto, advertiu de que o de Zapatero "é o peor Goberno de España desde 1977".

SEGUE A CORRUPCIÓN EN CANARIAS

Canarias deixará sen protección a máis de 300 especies para facilitar proxectos urbanísticos

PP e Coalición Canaria a contrarreloxo para impor a súa lei sen oír a científicos e ecoloxistas

Un total de 226 especies perderán o status de protexidas e 131 verán rebaixadas a súa cobertura, se chega a aprobarse a proposición de lei que o Goberno canario, formado polos populares e Coalición Canaria, intenta tramitar con carácter urxente nesa Comunidade e que ten como fin eliminar obstáculos ecolóxicos que paralizan proxectos urbanísticos.
A pesar das protestas de científicos e de grupos ecoloxistas, só 94 especies conservarán o seu status de protexidas, pero dunha forma que os expertos cualifican de "irracional e perversa", posto que só velará pola planta ou o animal que estea dentro dun espazo elixido para ese fin.
Onde está o consenso científico?
O carácter urxente co que o Goberno canario de Paulino Rivero promove a súa iniciativa provocou un malestar engadido no Grupo socialista, que considera inaceptable intentar conseguir cunha prema inxustificada un asunto que esixe o consenso da comunidade científica. Para a deputada socialista Guacimara Medina "estas présas non teñen nada que ver cos intereses cidadáns, nin cos das especies ameazadas", e esixe a retirada da proposta porque "non cabe mellorala" ante a súa falta de rigor científico.
A trampa de "proposición"
Medina reclama ademais que se presente como "proxecto de lei" e non como "proposición", fórmula que, segundo a deputada, foi elixida polo Goberno canario para evitar a participación cidadá e os informes técnicos independentes.
O director do Medio Natural da Consellería de Medio Ambiente de Canarias, Francisco Martín, defende o rigor científico do novo catálogo autonómico, baseado no Banco de Datos (Proxecto Biota) que xestiona o propio Goberno canario.
As regras que conveñen
Aurelio Martín, profesor de Zoología da Universidade da Lagoa, cre que o verdadeiro problema está nos criterios cos que se elaboran os inventarios e informes, xa que son regras establecidas por eles mesmos.
380 millóns por 367 especies
A iniciativa apurada do Goberno canario parte do seu interese en determinados proxectos urbanísticos, segundo fontes consultadas polo País, entre eles un macroproyecto cun investimento de 380 millóns de euros no porto de Granadilla, ao sur de Tenerife, cuxas obras foron paralizadas polo Tribunal Superior de Xustiza de Canarias (TSJC), en marzo de 2009, por pór en perigo os sebadales: fanerógamas que conforman auténticas praderías mariñas.
O conselleiro de Medio Ambiente
Ecoloxistas en Acción fixeron responsable ao conselleiro canario de Medio Ambiente, Domingo Berriel, que xa foi imputado fai anos por delito ecolóxico cando era director de Obras Públicas, ao dar o visto e prace a un Plan Parcial no Cotillo que destruíse unha das zonas virxes de Fuerteventura onde habita a avutarda hubara, especie en perigo de extinción á que a proposición de lei do Goberno canario tamén rebaixa a súa protección.
Carta ao presidente canario
A Unión Internacional para a Conservación da Natureza (UICN) advertiu, a través dunha misiva ao presidente do Goberno de Canarias, Paulino Rivero, de que non se pode aprobar un novo catálogo de especies protexidas autonómico "sen esperar a que un comité científico nacional finalice o novo estatal", pois este feito "vulnera a Lei de Conservación do Patrimonio Natural e a Biodiversidade".

ELENA ESPINOSA VOLVE ÁS ANDADAS

Imputan a un cargo do Ministerio de Medio Ambiente polo recheo do porto de Vigo

No auto xudicial impútase a María Jesús Rodríguez, directora xeral de Calidade e Avaliación Ambiental do Ministerio de Medio Ambiente, «un presunto delito de prevaricación e outro contra o medio ambiente por ditar unha resolución na que manifestaba que a execución da obra de mellora da operatividade dos peiraos comerciais non requiría dunha avaliación de impacto ambiental distinta da xa realizada en relación co proxecto de ampliación do peirao do Areal, obra que de haberse realizado tería unha extensión superior», asegúrase no auto.
Elena Espinosa volve ás andadas

O 14 de setembro de 1994, José Carlos Montero, maxistrado do Xulgado do Penal número dous de Vigo, absolveuna dun delito contra a saúde pública e o medio ambiente. O Ministerio Fiscal considerouno un delito ecolóxico e pediu para ela unha pena de tres meses de cárcere e multa de dous millóns das antigas pesetas.
A ministra de Medio Ambiente permitiu obras de recheo en Bouzas, na ría de Vigo, omitiendo medidas correctoras para impedir un posible impacto ambiental na zona, segundo consta na acusación do fiscal. O proxecto, bautizado co nome de Petrovigo, supuxo a vertedura de terras sen limpeza e sen depurar na auga, achegando materiais de refugallo e lixo á ría.
A decisión adoptada por Espinosa, na súa calidade de directora da Xunta de Obras do Porto e ría de Vigo, provocou «unha clara contaminación fecal e química que supuxo a deterioración da integridade ecolóxica e da sanidade ambiental da ría», polo menos, así o consideraba o fiscal. O Ministerio Público chegou a cuantificar perdas de 1,3 millóns das antigas pesetas por ano por mor da redución de produción de mexillón.
A pesar da acusación pública e á da Asociación de Vecinos Nosa Terra de Alcabre, o xuíz considerou que non se lle podía atribuír responsabilidade ningunha a Elena Espinosa, xa que os traballos de recheo na ría databan dun tempo en que a ministra non desempeñaba as funcións de presidenta da Autoridade Portuaria de Vigo. O maxistrado Montero apuntou falta de probas, segundo consta na sentenza.

O RÍO EUME ESTÁ SECO

Un tramo de 3,4 quilómetros do Eume está seco desde 1960-Endesa impón o seu "dereito de pernada", acusa Ríos con Vida

A canle do río Eume está completamente seco nun tramo de 3.400 metros entre o encoro da Capela e a central hidráulica que explota Endesa Xeración. Non hai peixes, nin pescadores, nin rastro do caudal ecolóxico que esixe a lei, en pleno corazón do parque natural atlántico das Fragas do Eume, protexido pola Rede Natura desde o 2000.
En decembro choveu 17 dos 31 días do mes na comarca e, a semana pasada, o nivel de ocupación dos encoros galegos rozaba o 87%, un 26,5% máis que no 2009, segundo os datos recollidos por Augas de Galicia. Con todo, e coa que está caendo, este tramo do Eume segue seco. O certo é que estivo así os últimos cincuenta anos, desde que a compañía eléctrica terminou a construción da súa presa en 1960. Desde entón, Endesa "impuxo o seu dereito de pernada sobre o río por encima de todo", denuncia Pedro Brufao, catedrático de Dereito Ambiental e presidente da asociación estatal AEMS-Ríos con Vida.
O pasado 27 de decembro, esta entidade ecoloxista denunciouno ante o Seprona da Garda Civil de Pontedeume. Propuxéronse facer cumprir a lexislación europea para rexenerar a canle do Eume neste tramo seco que discorre polo municipio da Capela. Ninguén o denunciou ata agora.
Por este leito de pedras secas e brión apenas corre unha curta vía de augas de escorrentía os días máis chuviosos ou cando o encoro desbórdase, explica un dos portavoces de Ríos con Vida en Galicia. O tramo entre a presa e a central leva "cortocircuitado" cinco décadas. Endesa capta o caudal do encoro e canalízao por dúas enormes tubaxes que descenden varios metros en paralelo ata as turbinas da planta hidroeléctrica do Eume que xera 237 gigavatios ao ano.
A comporta do pantano está selada desde os anos 60 e din que no fondo acumúlanse "ata 27 metros de lodos e sedimentos contaminantes". Desde Ríos con Vida esixen a Endesa que bombee auga limpa desde a superficie do pantano á canle seca ata restablecer un caudal ecolóxico, que equivale ao 10% da media anual do río.
En opinión de Brufao Curiel "todas as concesións hidroeléctricas da última década incumpren a lei". A solución, segundo el, pasa por revisar unha a unha todas as outorgadas polo réxime franquista nos anos 40 e 60 "sen ningunha consideración ambiental" e algunhas prorrogadas ata o 2061. "Dise que Galicia é o país dos mil ríos, pero en realidade son propiedade duns poucos". Sinala a Endesa, Ferroatlántica ou Iberdrola polas súas explotacións no Eume, Xallas e Sil. Asegura que "secar os ríos acabouse" xa que así o establecen varias sentenzas recentes do Tribunal Supremo. Non é partidario de impor sancións aos "abusos" das eléctricas "porque non serven de nada" e aposta por declarar a caducidade da concesión e obrigalas a rexenerar a contorna suprimindo instalacións.
O Eume "se desangra" por outra ferida aberta, segundo o colectivo. Desde xuño do 2008, Endesa capta auga para encher o oco de 865 hectáreas da mina de lignito pardo das Pontes con cotas de 288 metros de profundidade. A Xunta limitou a toma a 120 hectómetros cúbicos anuais co ánimo de manter o equilibrio fluvial do Eume, pero os ecoloxistas consideran que o lago "é un parche estético" para lavar imaxe da compañía e unha sentenza de morte para o río.
Por caudal e lonxitude, 90 quilómetros, o Eume é un dos ríos galegos máis potentes da vertente atlántica. Con todo, desde Ríos con Vida opinan que o home estalle gañado a partida a un río que se morre. Culpan a Endesa da sobreexplotación eléctrica e ás administracións de mirar cara a outro lado.

El Pais

LINGUA ESCOLAR Á CARTA

Tras axitar a lingua como arma electoral, Feijóo non contenta a ninguén coa súa proposta educativa

A campaña que devolveu ao PP ao poder en Galicia fai nove meses tivo na política lingüística un dos seus estandartes. O agora presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, axitou a pantasma da discriminación do castelán baseándose nunha norma aprobada polo anterior Goberno de coalición de socialistas e nacionalistas que outorgaba ao idioma autóctono unha cota mínima do 50% en cada curso escolar (sen tope máximo) e unha posición preeminente entre as chamadas materias troncales. Dese modo, o candidato rompeu coa política que o PP mantivera durante os mandatos de Fraga a favor da discriminación positiva do galego.
A norma educativa instaurada polo bipartito podía ser discutible nalgún aspecto, pero se limitaba a desenvolver un plan elaborado durante a etapa de Fraga e aprobado por unanimidade no Parlamento autónomo pouco antes de que o PP deixase o poder. Roto o consenso, Feijóo nunca foi capaz de aclarar a súa alternativa. Empezou reivindicando un sistema equilibrado, no que galego e castelán repartísense as materias ao 50%. Pero, pouco antes das eleccións, abrazou as teses do colectivo que encabezaba as protestas contra a política do bipartito, Galicia Bilingüe, que defende unha sorte de liberalismo lingüístico radical: o dereito ilimitado dos pais a elixir a lingua escolar dos seus fillos.
As promesas de Feijóo empezaron a diluírse unha vez alcanzado o Goberno. A elección do idioma escolar á carta choca coa Constitución, segundo acredita unha recente sentenza do Tribunal Supremo que desestimou a demanda presentada polo pai dun alumno de Vigo. Optar por ese modelo equivalería a segregar aos nenos en función do idioma e, a efectos prácticos, multiplicaría as necesidades orzamentarias da Administración educativa, obrigada a crear dous sistemas paralelos.
Tras meses de debate interno, Núñez Feijóo presentou un proxecto de normativa que parece formado por retales. Aos que pedían liberdade para elixir trata de contentalos outorgándolles ese dereito no ensino infantil, de tres a seis anos. A partir dese nivel educativo, retorna ao principio de equilibrio entre idiomas coa novidade de que o inglés aparece en escena co obxectivo de establecer un sistema trilingüe, repartido equitativamente entre as tres linguas.
O modelo é complexo e de difícil cumprimento, xa que a propia Xunta admite que non ten profesores suficientes para impartir clases en inglés. O empeño de Feijóo por contentar a todo o mundo logrou exactamente o contrario: desde Galicia Bilingüe ata os colectivos progallego, a norma só recolleu descualificacións. A pretensión da Xunta de buscar un amplo consenso parece agora mesmo unha quimera, por moi desexable que resulte nunha comunidade que nunca sufrira conflitos lingüísticos ata que o PP viu no idioma a ocasión para rabuñar un puñado de votos.
El Pais

MANS ARRIBA

Un clásico destas datas é o das subidas xeneralizadas dos prezos, pero nesta ocasión, ademais dun clásico, é unha subida con ensañamento, e coa particularidade de que non cabe atribuír eses malos tratos aos gobernantes dunha soa cor política, pois se o Goberno nacional do PSOE autoriza o encarecemento do consumo eléctrico e promuve o enésimo castigo ao aforro, a Comunidade madrileña do PP eleva en máis dun 20 por cento o prezo do transporte público. Uns e outros, que en comandita constitúen a terceira preocupación dos españois, engavélanse nesta nova e infame ofensiva recadatoria que pretende maquillar o pésimamente que nos administran mediante a exacción e o refugallo polas bravas.
A ausencia de matices e gradaciones nesta emboscada a punta de trabuco, que se ejemplifica perfectamente na nula distinción fiscal entre os ahorrillos dos traballadores e o capitalazo dos plutócratas, abona a certidumbre de que esas subidas de impostos que acompañan ás outras subidas non nacen para paliar o sufrimento dos cidadáns ante a crise económica, senón o do Estado, se é que o Estado sofre e se se pode chamar sufrir a quedar coas arcas baleiras.
Para colar semellante atropelo, e ante a inexistencia de maiores explicacións, o presidente Rodríguez Zapatero anuncia un "ambicioso plan de austeridade", que é o que nestes casos anuncian os presidentes para non executar nunca, pero o certo é que o único plan de austeridade é o que se propina á xente. A risco de ser acusados de demagogos, moitos cidadáns pensan, saben máis ben, que o único plan de austeridade viable e práctico sería o que arrincase reducindo os soldos dos miles e miles de políticos, conselleiros e altos funcionarios do goberno e das 17 autonomías, medida que podería completarse, polo seu alto carácter simbólico e exemplar, co recorte do estipendio á Casa Real de, por exemplo, un 30 por cento. Só con iso, o traballador que intenta aforrar un pouco para non caer nas garras da moderna usura, non necesitaría ser, como agora e seica por iso, tan cruelmente castigado.

Rafael Torres

O PXOM SON EU

A estación do AVE en Vigo incumprirá o Plan Xeral se non inclúe terminal de buses-Tamén prevé a súa conexión coa autoestrada, algo que Abel Caballero descartou fai só uns días

O texto urbanístico contempla como obxectivo clave a intermodalidade das futuras instalacións de Urzaiz polémica sobre o futuro do transporte

O proxecto da futura estación do AVE en Urzaiz podería chocar frontalmente coas previsións do Plan Xeral de Vigo se se deseña tal e como anunciou recentemente o alcalde vigués. Abel Caballero descartou que fose incluír a terminal de autobuses interurbanos e tampouco considerou unha conexión coa veciña autoestrada. Con todo, ambas as cuestións créronse vitais na última década por todos os alcaldes e figuran de xeito expresa no planeamento urbanístico. Paralelamente, o destino da actual terminal da avenida de Madrid é a súa desaparición para converter en residencial a parcela que ocupa.
Á hora de dar detalles a contagotas da estación do AVE deixou de lado calquera referencia á súa intermodalidade. Só a preguntas dos xornalistas descartou que fose incluír a terminal de autobuses e aparentou sorprenderse pola posibilidade de que puidese conectarse coa AP-9. Cando ao día seguinte a Xunta manifestouse partidaria da intermodalidade foi cando responsabilizou desta carencia á consellería que dirixe Agustín Hernández e pediulle que se fixese cargo do custo «se realmente teñen interese». Un día antes desde este departamento autonómico queixábanse que ninguén lles chamou para falar deste asunto desde que se constituíu o actual goberno da Xunta que preside Núñez Feijoo.
Convenio
Ademais do Plan Xeral, que rexe o crecemento da cidade, a ex alcaldesa Corina Porro subscribiu fai catro anos un acordo con Fomento e Xunta que igualmente contemplaba a intermodalidade. En medios municipais recordábase que na etapa de Lois Castrillo tamén se negociou un convenio en parecidos termos, aínda que finalmente non chegou a asinarse.
No relativo ao Plan Xeral non existe marxe de dúbida algún. De entrada, o ámbito no que se sitúa denomínase Estación Intermodal e recolle as actuacións precisas para completar a reforma do acceso principal á cidade e «compatibilizar todas as reformas para viabilizar a saída Sur do tráfico ferroviario e preveer a necesidade de relacionar ou transporte público coa estación ferroviaria e a nova estación de autobuses metropolitanos e interurbanos aquí prevista e conectada coa ferroviaria».
Para levalo a cabo o sistema previsto é o de expropiación, «fixado a raíz do interese público dá consecución dun sistema xeral como é a estación intermodal xa que constitúe un elemento fundamental non sistema de infraestruturas dá cidade e dá súa área funcional e que lexitima ou sistema de actuación».
Na ficha deste ámbito valórase a consecución da estación intermodal como «esencial para ou cumprimento de diversos obxectivos estratéxicos do Plan Xeral, caso do incremento do uso do transporte público e dá intermodalidade, así como a rexeneración urbana desta área dá avenida de Madrid» onde se atopa agora mesmo a terminal de autobuses. O resto dos obxectivos que cita o plan de urbanismo son secundarios á intermodalidade.

La Voz

UN CARGO DA XUNTA BENEFICIOUSE DE FONDOS DA UE

Un xulgado de Ourense ampliou a investigación por suposto fraude na repartición de fondos europeos contra o actual delegado da Xunta de Galicia na provincia, Rogelio Martínez, do PP. O PSOE entregou ao xuíz facturas de pagos a empresas de Martínez con cargo a subvencións europeas. A pasada primavera, unha sentenza da Audiencia Nacional xa acreditou que Martínez certificou falsamente obras nunca realizadas para cobrar 54.000 euros en axudas da UE para un organismo local que el presidía.
As facturas en poder do xuíz acreditan pagos, entre 2000 e 2001, por valor de polo menos 6.000 euros a un restaurante do delegado da Xunta e a unha axencia de viaxes dun irmán seu. O Concello de Arnoia, do que Martínez era alcalde cando sucederon os feitos, tampouco puido xustificar o destino dado a outros 64.908 euros procedentes da Unión Europea.

O PSOE pide a UE que investigue ao delegado da Xunta...

O IMPERIO ROMANO ACABOU MAL

EN BUSCA DO TESOURO

Máis dunha vez pregunteime se o investimento en infraestruturas dun país ten un límite ou tende a infinito. Por estúpido que lles pareza non se se ás nosas cidades débese acceder por unha ou por sete autovías, se o tren de alta velocidade debe ir a Vila de Cruces ou se se necesita un palacio da cultura en Castroverde. Tampouco me explico por que o número de portos deportivos crece exponencialmente nun país de mar proceloso e son incapaz de entender onde está o truco dos polígonos industriais sen industrias. Non é que crea que calquera tempo pasado foi mellor, pero non me cabe a menor dúbida de que hai outra forma de facer as cousas.
¿Non lles parece raro que os países europeos con maior calidade de vida teñan menos quilómetros de autovía por habitante que España?, ¿non lles sorprende que, pola contra, esteamos á cola dos investimentos en educación e medio ambiente? Non se se as cifras das infraestruturas galegas sitúannos á cabeza de algo, pero, de ser así, esa cabeza está oca. Pénseno: mentres moitos núcleos rurais en Europa están unidos por pequenas e coidadas estradas, as nosas vías deben ter capacidade para dous camións articulados que xamais se cruzarán. Multiplícanse as estradas, os portos e as infraestruturas culturais mentres as universidades teñen que mendigar, a cultura popular está pasada de moda e a conservación da natureza confúndese con soltar troitas.
Segundo datos do Ministerio de Fomento, construír un quilómetro de autoestrada nun territorio como o noso pode supor ata seis millóns de euros sen ter en conta os gastos previos de expropiación, proxectos, etcétera. Segundo as mesmas fontes, algúns trens de alta velocidade en construción teñen un custo estimado entre dez e trinta millóns de euros por quilómetro. Utilizando esta nova unidade de medida, bastaría o investimento nuns poucos quilómetros para paliar a situación das nosas universidades, do sector agrícola ou cambiar o panorama da conservación da natureza en Galicia, por pór algúns exemplos. Non creo que resulte tan irracional exporse estas cuestións cando os recursos escasean e, desde logo, creo que moitos cidadáns asumirían esa formulación.
Contan as crónicas que cando Danny de Vito visitou Madrid no 2001, exclamou asombrado pola gran cantidade de obras e túneles: «Madrid é moi bonita, pero o será aínda máis cando atopen o tesouro». Supoño que lles parecerá unha esaxeración, pero cando nun país agrícola ven máis pas e tuneladoras que tractores, cando nunha terra mariñeira hai máis traballadores enchendo a costa que pescadores, as cousas non poden ir ben. Ninguén nega o papel das infraestruturas no desenvolvemento dun territorio pero, por favor, atopen pronto o tesouro ou será demasiado tarde. ¡País!
Javier Guitián Catedrático de Botánica, Universidade de Santiago

O QUENTAMENTO DO MAR AMEAZA O MARISQUEO EN GALICIA

Algunhas especies perigan polos cambios na salinidade e a temperatura

O cambio climático avanza e faio pisando o acelerador. Desde o Instituto Español de Oceanografía (IEO) de Vigo, o investigador Benito Peleteiro (experto en reprodución de peixes e acuicultura) alerta do perigo que se cerne sobre sectores estratéxicos para Galicia. "O marisqueo está no gume da navalla", di. Aumenta a temperatura do mar (0,2 graos por década), descende o pH e recórtase a produción das rías, segundo alerta un informe de 2009 do Sistema Información Ambiental de Galicia.
O cambio climático "é evidente porque se ve", di Peleteiro. "A auga que collemos aquí é practicamente oceánica. houbo rexistros en 2009 de ata 26 graos e o ano anterior de 24, cando o normal era moverse entre 12 e 20 graos de máxima. É unha cousa que empeza a ser moi seria".
E é que hai unha serie de parámetros que inflúen de forma determinante no curso biolóxico, como a temperatura da auga. "Nós manipulámola para acelerar ou retardar un proceso, para inducir a reprodución dunha especie, acelerar o desenvolvemento embrionario ou o crecemento". O cambio de sexo é, ademais, unha das consecuencias que pode traer o quentamento global. O IEO traballa sobre esa teoría en especies de gran interese comercial para Galicia, como o rodaballo, a fin de conseguir producións só de femias porque "crecen máis rápido". "A temperatura exerce unha influencia determinante na definición do sexo e intentamos comprobar en que momento da vida do peixe podemos determinar que sexan femias ou machos". "Estamos falando de marxes de, se cadra, dous graos", que poderían alcanzarse antes de 100 anos. O feito de que a balanza inclínese cara a un xénero ou outro producirá "un desequilibrio ecolóxico moi importante".
Consecuencia inmediata desa variación de temperatura son os desprazamentos. Exemplo diso é o bonito, que xa empezou a buscar augas máis frías, un comportamento tamén previsible para a sardiña. Se fai uns anos o bonito pescábase a 50 millas da costa, agora a flota debe trasladarse case ata augas irlandesas. Un caso que pon de manifesto dous factores determinantes para a supervivencia das especies: a capacidade de adaptación e a mobilidade. E aí entra en xaque o marisco, xa que o mexillón, a ameixa ou a navalla non teñen máis saída que adaptarse ou desaparecer en función da súa tolerancia aos cambios de salinidade. A ameixa fina e a navalla filtran ben. Sobre o mexillón, do que se producen 300.000 toneladas anuais en Galicia, pesa gran incerteza. Por iso Peleteiro avoga por "empezar a someter ao mexillón aos cambios que pode haber de aquí a 100 anos", algo que, segundo conta, "non se está investigando". O polbo é, con todo, unha das especies con maior capacidade de adaptación: "Ata unha subida de temperatura non lle viría mal".
Os cambios do pH van afectar tamén á calcificación dos moluscos bivalvos e iso pode derivar en irregularidades no crecemento. "O marisqueo é posiblemente o máis sensible ante o cambio climático. Ata que punto as especies poden adaptarse? As que sabemos que teñen un rango moi estreito de temperatura, case seguro que non, por exemplo, a ameixa babosa".
Outro asunto é a subida do nivel de mar. "Haberá zonas que poidan quedar alagadas, outras case desaparecer" e neste capítulo as marismas -Samil, Corrubedo ou Muros- e o interior das rías notarano especialmente.

El Pais

FEBRE RECADATORIA

Non por esperado é menos dramático o alza xeral de impostos e diversos servizos públicos co que saudaron as administracións públicas ao novo ano. Sumidos nunha crise que aínda non tocou fondo e que destruíu en 12 meses millón e medio de empregos, concellos, autonomías e Goberno central, aparentemente insensibles aos problemas que afectan aos cidadáns, hanse aprestado a elevar taxas e gravames moi por encima da inflación.
Tras a subida de impostos dos carburantes e do tabaco o pasado ano, en 2010 os contribuíntes perderán os 400 euros establecidos dous anos atrás, unha decisión que, en contra do prometido por Rodríguez Zapatero, castiga fundamentalmente ás rendas medias. Entra en vigor a subida de impostos ao aforro e, a mediados de ano, a do IVE. A iso engadiuse a elevación das tarifas ferroviarias (6% en Proximidades) e as eléctricas (2,6%), entre outras. Outras administracións (do mesmo ou distinta cor política) aproveitaron para tomar medidas similares. A máis espectacular é a adoptada pola Comunidade de Madrid elevando nun 21,6% o billete de 10 viaxes do transporte público.
É probable que algunhas medidas estean xustificadas. Pode ser o caso das tarifas eléctricas, aparentemente por baixo aínda dos seus custos de produción. Non hai unanimidade tampouco contra a subida de impostos xeneralizada, aínda que cabe preguntarse se esta non é prematura, dado o calado da crise española. O que resulta evidente é que o contribuínte é o máis prexudicado polas decisións dunha clase política desprestixiada (é o terceiro problema que máis preocupa aos españois), que incumpre promesas, apenas se se molesta en explicar as medidas que toma e que cando o fai incorre ata en contradicións. A sospeita de que detrás hai un mero afán recadatorio está máis que xustificada.

O "DECRETO TRILINGÜE" DE FEIJOO NON CONVENCE NIN A OS SEUS

Militantes do PP decláranse "utilizados e enganados" polo presidente galego

O borrador do novo decreto do ensino do galego presentado polo presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo este martes non gustou a un sector do seu propio partido. O popular prometeu en campaña que os pais poderían elixir o idioma das materias troncales, e terían liberdade para utilizar nas aulas tanto oralmente como por escrito tanto castelán como galego. A plataforma Democracia e Liberdade no PP, integrada por militantes, simpatizantes e votantes dese partido, denuncia que ante o decreto "trilingüe" de Feijóo "sentímonos utilizados e enganados por vostede". calquera das dúas linguas no aula. "Dámoslle as grazas, porque con este xesto, fixo que lle coñezamos moi pronto, aseguran, para concluír recomendándolle que "non se deixe influenciar por algúns asesores de Xénova" ou será "o exemplo de político que non queremos ter no noso partido".
A plataforma Democracia e Liberdade no PP emitiu un duro comunicado apuntando que o "decreto trilingüe" de Feijóo incumpre as súas promesas electorais, e converte a liberdade lingüística en "un terzo de castelán, un terzo de galego e un terzo de inglés".
"perdeu un terzo da súa credibilidade"
Con esta solución, a plataforma cre que Feijóo, "un valor en alza no PP", perdeu "un terzo da súa palabra" e "un terzo da súa credibilidade" "Os militantes, simpatizantes, votantes do PP, e moitos colectivos máis, sentímonos defraudados, utilizados e enganados por vostede", expón a portavoz desta corrente interna do PP, Sara González.
"fixo que lle coñezamos moi pronto"
"Dámoslle as grazas, porque con este xesto, fixo que lle coñezamos moi pronto", asegura González, quen conclúe recomendando ao presidente da Xunta que "non se deixe influenciar por algúns asesores de Xénova" ou "non teremos máis remedio que dicirlle, que é vostede o exemplo de político que non queremos ter no noso partido".

Carta aberta ao presidente da Xunta, Núñez Feijóo...

O EXEMPLO DA CEOE

Creo que a CEOE é unha das poucas organizacións que non nos custa un euro aos contribuíntes. Todas as demais, desde a monarquía aos sindicatos, desde as oenegués aos partidos políticos, custan unha pasta gansa baixo a forma de subvencións municipais, autonómicas ou gobernamentais. Debido a iso o meu respecto a esta entidade linda a reverencia, porque neste país calquera iniciativa da mal chamada sociedade civil comeza tendendo a man á Administración. Así que se a CEOE está contentísima con que aos empresarios represéntelles un empresario que está atravesando por un fracaso evidente na xestión dalgunhas das súas empresas, con clientes tirados polos aeroportos e traballadores reclamando meses de salarios atrasados está no seu dereito e nada podemos dicir os demais, agás que o exemplo pode render a outros estamentos e institucións, de tal xeito que se xere algún tipo de confusión en tempos en que o desconcerto non é do que menos abunda.
Podería suceder que seguindo a senda da CEOE, as caixas de aforro pedisen que a confederación fose presidida polo presidente de Caixa Castela A Mancha, o que requiriu axudas do Banco de España, e unha fusión que tiña carácter de transfusión a vida ou morte, ou que a Asociación da Banca Española reclame a Mario Conde como portavoz, ou, en fin, que a Federación Española de Municipios e Provincias destitúa a Pedro Castro e poña no seu lugar ao que foi alcalde de Santa Coloma de Gramanet, unha vez que pague a fianza, e supóñase que pode asistir ás reunións. Que conste que non quero establecer ningunha asociación perversa, e que ao actual presidente da CEOE non se lle acusa de ningún delito. Arruinar unha empresa, ou fracasar, ou xestionala mal non é un delito, aínda que a ninguén lle parece un gran mérito como para representar aos empresarios.

O XUÍZ IMPUTA NOVE DELITOS A JAUME MATAS

O ex presidente de Baleares é acusado de prevaricación, suborno, malversación de fondos e apropiación indebida, entre outros delitos. As penas suman 30 anos de cárcere

Segue o acoso xudicial a Jaume Matas, ex presidente de Baleares e ex ministro con José María Aznar. O xuíz que investiga unha posible trama de corrupción na construción do velódromo Palma Area imputa nove delitos ao ex presidente do Govern Jaume Matas, entre eles prevaricación, suborno, malversación de fondos e apropiación indebida, segundo publica hoxe a prensa balear e confirma o seu avogado.
O auto ditado o pasado 24 de decembro polo titular do Xulgado de Instrución número 3 de Palma, José Castro, no que ditaba a práctica dun rexistro no palacete propiedade de Matas en Palma, cita a imputación de nove delitos ao ex presidente e catro á súa muller, María Teresa Areal, segundo recollen hoxe os diarios Última Hora, Balears e O Mundo, O Día de Baleares.
Os delitos polos que Matas está imputado son prevaricación, suborno, malversación de caudais públicos, apropiación indebida, falsidade documental, tráfico de influencias, branqueo de capitais, delito fiscal e electoral.
En canto á muller do ex presidente balear , María Teresa Areal, impútanselle delitos fiscais, apropiación indebida, tráfico de influencias e branqueo de capitais.
Penas de cárcere
Segundo O Mundo, O Día de Baleares, os nove delitos imputados a Matas supón penas de cárcere que poden alcanzar en conxunto os 30 anos.
O avogado de Jaume Matas, Rafael Perera, puntualizou, en declaracións a Efe, que a imputación de devanditos delitos produciuse "fai meses", en concreto o pasado 14 de outubro, cando o xuíz citou ao ex presidente para declarar no marco da instrución do chamado caso Palma Arena, o próximo 23 de marzo de 2010, e non a raíz do rexistro da pasada Noiteboa.

unha tapadera de Matas comprou...

POLARIS WORLD, AO BORDO DA QUEBRA

Se cre que supón a "caída do icono do frenesí inmobiliario" murciano

Polaris World ten serios problemas de liquidez e pediu tres meses de prazo (o tempo que perminte a Lei Concursal), para negociar a súa débeda coas empresas acredoras co fin de evitar entrar en concurso de acredores (a antiga suspensión de pagos). Se non hai acordo, a quebra será inevitable. Sindicatos da rexión de Murcia considera que a crise deste xigante inmobiliario representa "a caída da icona do frenesí inmobiliario e especulativo que dominou o modelo de desenvolvemento rexional na última década".
O Xulgado do Mercantil número 2 de Murcia ditou un auto polo que acorda ter por presentada a comunicación de "estado de insolvencia actual" dun total de 15 empresas de Grupo Polaris. Trátase, entre outras sociedades, de Polaris World Development, S.L., O Val Golf Resort, S.L., Polaris World Aluguer de Maquinaria Industrial, S.L." e de Polaris World Formigóns, S.L. Tamén figuran tres clubs de golf, un hotel e un centro comercial.
Murcia, a Florida española
En rolda de prensa, o secretario xeral de CCOO na Rexión, Daniel Bo, dixo que a situación do grupo promotor e de servizos inmobiliarios "que pretendeu converter a rexión de Murcia no Miami ou a Florida española", denota as súas dificultades financeiras e é "símbolo do derrube do modelo económico no que se sustentou" o desenvolvemento da comunidade de Murcia, gobernada polo popular José Luís Valcárcel.
900 millóns de euros
O importe total da débeda non se coñece nin tampouco quen son o seu acredores. Con todo, este verán a empresa negociou con varios bancos (Bancaja, CAM, Banco Popular, Banco de Valencia e Cajamurcia), un préstamo de 900 millóns de euros.
Refuxio de altos cargos do PP
Segundo explica o diario Público, a promotora inmobiliaria, fundada en 2001, foi a abanderada do modelo preconizado por Valcárcel e converteuse no refuxio de importantes cargos do PP que acabaron traballando alí ao abandonar a política. É o caso do ex conselleiro de presidencia, Fernando da Cierva
Non cumpriron as expectativas para 2007
Polaris pechou o exercicio 2006 cun volume de vendas de 468 millóns de euros e, aínda que en 2007 aumentouno un 13 por cento, ata alcanzar os 530, esta cifra afastouse bastante da que a compañía marcar a finais de 2006, cando prevía unhas vendas de 800 millóns.
Saída dun dos fundadores
En 2007, un dos dous socios fundadores e posuidor do 50 por cento das accións do grupo, Facundo Armeiro, vendeu por preto de 300 millóns de euros a súa participación a Crédit Suisse DLJ Partners, ao Banco de Valencia e á empresa dos irmáns españois Muñoz Beraza, EMTWO Investments. O outro fundador, Pedro García Meroño, conserva actualmente a outra metade do accionariado total de Polaris, valorado tras a operación de Armeiro en preto de 600 millóns de euros.

As relacións entre o irman de Valcárcel e Polaris...

Posible corrupción urbanística na cuna de Polaris World...

MÁIS DA METADE DE MONFRAGÜE AINDA É PRIVADA

Cinco entidades públicas compraron xa un 43% do total

No recente cume do clima en Copenhague, o presidente do Goberno, José Luís Rodríguez Zapatero, afirmou que "a Terra non pertence a ninguén. Só ao vento". Con todo, non é así no Parque Nacional de Monfragüe (Cáceres), xa que o 56,9% dos seus 17.852 hectáreas é propiedade privada. Xestionar un espazo natural cuxa titularidade repartir entre axentes privados supón unha maior dificultade. Por iso, cando foi declarado Parque Nacional en 2007, a Xunta de Estremadura promoveu unha campaña de compra de leiras destinadas a ser públicas.
Desde entón, cinco entidades diferentes compraron 7.694,68 hectáreas, un 43,1% do total. O último exemplo son as 227 hectáreas da leira de Linarejos, adquiridas pola Fundación Biodiversidade. "A meta é alcanzar un 50% de titularidade pública para xestionar o parque da forma máis adecuada posible", declara o director do Organismo Autónomo de Parques Nacionais (OAPN), José Jiménez García-Herrera.
"En Estremadura, un de cada tres metros de chan está protexido, polo que non todo pode ser público", afirma o director xeral do Medio Natural da Xunta de Estremadura, Guillermo Crespo. "A titularidade privada non supón unha desvantaxe, pero é difícil que todos os propietarios estean de acordo en todo, xa que os seus intereses poden ser contrarios", engade. Con todo, Crespo móstrase orgulloso de como evoluciona a xestión. "Os propietarios son xente que coñece e estima o seu medio natural, e os acordos case sempre se alcanzan por unanimidade", declara. O directivo considera que a xestión actual do parque é "un éxito".
Recuperar a tradición
A cesión de leiras á administración pública axiliza a súa xestión, á vez que serve para mellorar o seu estado de conservación. O OAPN elimina os eucaliptales da zona e substitúeos por vexetación tradicional como as aciñeiras. A especie australiana foi introducida para producir madeira, pero "cando Monfragüe foi declarado Parque Nacional, xurdiu un novo obxectivo de conservación", afirma García-Herrera. "Substituímos eses eucaliptos por vexetación tradicional e autóctona", engade.
Das 1.800 hectáreas de eucaliptal que chegou a albergar Monfragüe, "só queda unha porcentaxe residual nas zonas de titularidade privada", comenta Crespo. Segundo este responsable, "trátase de devolverlle ao parque o seu estado natural". De momento, parece que a cousa vai ben. "Os últimos censos son espectaculares, todas as especies están aumentando a súa poboación". "Probablemente é o mellor parque de Europa para as aves", conclúe.

O SUPREMO CARGA CONTRA "O DESASTRE URBANÍSTICO" QUE CORROE ESPAÑA

Un fallo pioneiro avala o uso do Dereito Penal por "a inoperancia administrativa"

Logo dunha colosal burbulla inmobiliaria que deixou centos de cargos públicos implicados en casos de corrupción urbanística, o Tribunal Supremo constatou "a desastrosa situación á que, a pesar da normativa legal e administrativa, chegouse en España respecto da ordenación do territorio, incluída a destrución paisaxística". Nunha sentenza na que confirma as condenas aos responsables do escándalo de Andratx, en Mallorca, o tribunal xustifica que, "ante a inoperancia da disciplina administrativa, acúdase ao dereito penal" para perseguir os escándalos urbanísticos con máis eficacia.
O fallo, do que foi relator Siro García, afirma que "a comunidade de cidadáns é vítima dos despropósitos urbanísticos e que a administración urbanística tamén experimenta as consecuencias das infraccións en materia de ordenación do territorio". O tribunal replica así ao recurso do ex alcalde de Andratx Eugenio Hidalgo, do PP, que alegou que construír en terreo agrícola podería merecer unha sanción administrativa, pero non era tan grave como para recibir unha sanción penal.
Carlos González Antón, catedrático de Dereito Administrativo da Universidade de León e experto en dereito ambiental, afirma que "é unha sentenza moi importante". "En moitos casos, os xuíces consideran que o Dereito Penal é a última ferramenta e que en infraccións urbanísticas basta con ir pola vía administrativa", xeralmente con penas máis leves e moito máis lenta. González Antón explica que a sentenza deixa claro que "ante a inoperancia das Administracións encargadas de perseguir as infraccións urbanísticas, o Dereito Penal e os seus xuíces deben intervir directamente".
O xurista engade que do fallo despréndese que non se pode reservar para o Dereito Penal só as infraccións urbanísticas moi graves, senón tamén para supostos como o axuizado, a construción dunha vivenda onde se podería ampliar un almacén agrícola. Desde o punto de vista de protección da paisaxe, é unha sentenza que marca un fito, pois establece que unha soa edificación pode supor un atentado grave á paisaxe".
O fiscal coordinador de Medio Ambiente e Urbanismo, Antonio Vercher, tamén aplaudiu o fallo: "A UE, na súa directiva sobre protección do medioambiente mediante o Dereito Penal, xa recoñeceu que a vía administrativa era insuficiente. O Supremo está empuxando para que a lexislación existente adquira relevancia e eficacia".
Aínda que a Constitución xa estableceu que a protección do medioambiente debía contar con sancións penais, a realidade é que estas foron a excepción. A sentenza do Supremo chega logo de anos nos que se intensificou a loita contra a corrupción urbanística. Entre 2000 e 2006, o solo urbanizado nos dous primeiros quilómetros de costa subiu un 21,85%.
En 2006, o Goberno creou a Fiscalía de Medio Ambiente e Urbanismo que encabeza Vercher e unha unidade especializada da Garda Civil contra a corrupción. Desde entón, cada provincia conta cun fiscal especializado e as condenas por delito ecolóxico creceron en 2008 un 22%.
O catedrático de Ciencia Política da Universidade Rei Juan Carlos Manuel Villoria destaca que "o fallo é moi claro, pero chega tarde": "É unha chamada de atención aos poderes públicos e é ilustrativo do grao de impunidade no que se atopan as infraccións urbanísticas". Fernando Jiménez, profesor de Dereito Político da Universidade de Murcia, insiste en que a clave debe ser "matizar ou limitar as competencias urbanísticas dos concellos".
Villoria, colaborador da ONG Transparencia Internacional, móstrase, con todo, escéptico: "Os xuíces apenas dan medidas cautelares para paralizar obras denunciadas e non hai demolicións. Que vai pasar con todos os hoteis ilegais de Lanzarote ou co do Algarrobico [en Almería]?".

OS RICOS GAÑAN MÁIS CA CRISE

As principais fortunas españolas esquécense da crise e atesouran 6.800 millóns máis que en 2008. A subida da bolsa desde marzo provoca un aumento no valor dos seus patrimonios

Os ricos non pasan penurias nin en crises. Nun ano de recesión, como o que agora se pecha, as dez principais fortunas do país elevaron xa o seu patrimonio un 27%. Donos de grandes compañías, que na súa maioría cotizan no Ibex 35, teñen 6.803 millóns máis nas súas participacións empresariais máis do que custou a T4 de Barajas pola subida da bolsa.
Tras un final de 2007 no que os ricos choraron, pero pouco, tras perder nos parqués ao redor dun 30% do seu patrimonio, chegou 2008. Foi peor, coa quebra de Lehman Brothers e o escándalo de Madoff (que salpicou a Banco Santander e aos millonarios Alicia Koplowitz e o indio Ram Bhavnani) e levou por diante máis de 26.000 millóns de euros, ao redor da metade do acumulado nas súas participacións en cotizadas
Pero, en marzo pasado, os mercados internacionais comezaron a repuntar. O Ibex español revalorizouse un 30% desde xaneiro. Diso beneficiáronse os millonarios españois.
O que máis engrosou o seu patrimonio é, de lonxe, o fundador do imperio Inditex, coa marca Zara á cabeza, Amancio Ortega. O rico español número un, segundo a lista da revista Forbes, logrou aumentar a súa participación en Inditex en 4.313 millóns, un 37% , ata 15.893 millóns.
O imperio Zara sérvelle para quitarlle o mal sabor de boca que lle deixaron algúns investimentos inmobiliarios, que roldan os 3.000 millóns de euros. E tamén o golpe que veñen sufrindo desde o último trimestre de 2007, cando empezaron a ir mal as bolsas, as súas sicav (sociedades de investimento de capital variable, o instrumento onde as grandes fortunas colocan os seus aforros).
Como outros ricos, que tamén usan estes vehículos para tributar só ao 1% no Imposto de Sociedades, Ortega viu evaporarse unha parte significativa do seu diñeiro. Para evitar unha sangría maior, retirou ao redor de 700 millóns destas sociedades desde que comezou o mal escenario bolsista en 2007. Só o mes pasado reembolsó uns 200 millóns con estas operacións, polas que non ten que pagar impostos.
E o mesmo fixeron outras grandes fortunas, que optaron por reducir drasticamente o seu investimento en bolsa para optar pola débeda de países e empresas (renda fixa), como fixo Alicia Koplowitz. Só en Morinvest acumula 428 millóns, un 11% máis. A súa irmá, Esther Koplowitz, dona do 45% de FCC, é un 24% máis rica que en 2008. Aínda que a muller máis rica de España é a ex esposa de Amancio Ortega, Rosalía de Mera. Atesoura 1.874 millóns grazas ao seu 7% en Inditex.
Emilio Botín, presidente do Santander, é o que máis revalorizou o seu patrimonio empresarial, un 71% este ano, ata 885 millóns. Séguelle a familia Del Pino, dona do 44,6% do grupo de construción e servizos Ferrovial que, tras fusionalo coa súa filial de autoestradas Cintra, incrementou o valor da súa participación un 48% (2.568 millóns).
Os Entrecanales, propietarios de Acciona, logran revalorizar o seu patrimonio un 3,4% máis e os donos de ACS, os banqueiros March, os Albertos e Florentino Pérez, viron como o valor da súa empresa gaña un 6%, sobre todo nos últimos días grazas á noticia da compra dunha construtora en EEUU.

SE BANQUEIROS E POLÍTICOS FOXEN ANXOS

A crise financeira de Estados Unidos e a corrupción local en España teñen en común un prexuízo aos intereses dos accionistas e dos cidadáns por parte de directivos sen contrapesos nas súas organizacións

Que teñen en común os escándalos financeiros en Estados Unidos que desencadearon a crise económica mundial cos escándalos de corrupción política que fan que a maioría de sociedades da Europa do Sur e do Leste estean caendo nos índices internacionais de bo goberno por baixo de países como Chile, Botswana ou Qatar?
O factor máis repetido a ambos os dous lados do Atlántico é "a avaricia duns poucos". É un argumento moi útil para os políticos. Queda ben nos mitins disertar sobre a avaricia como resultado da idolatría ás forzas do mercado desregulado ou a cultura do pelotazo. Ademais, apelando á avaricia humana, os políticos poden impor a solución máis fácil de vender ao electorado: maior regulación pública (máis procedementos administrativos e rexistros máis detallados das actividades de todo tipo de institucións públicas e privadas) e máis organismos públicos que actúen como controis externos das institucións potencialmente perigosas. Destinemos máis recursos públicos a axencias reguladoras das institucións financeiras e a fiscalías ou axencias anticorrupción.
Con todo, hai motivos para dubidar sobre a funcionalidade desta crecente industria do control público -máis aló obviamente de axudar a gañar eleccións para os que a defenden-. Por unha banda, os estudos de corrupción política mostran que aumentar o número de procedementos administrativos (para levar a cabo calquera actividade económica privada ou pública) ou introducir axencias específicas para a loita contra a corrupción non ten efectos positivos significativos. Por exemplo, a maioría de países con baixos niveis de corrupción nin teñen axencias anticorrupción nin as tiñan cando estaban combatendo activamente a corrupción.
Por outra, se analizamos os escándalos financeiros que afectaron a tantos bancos americanos, vemos que a orixe dos mesmos non reside tanto na ausencia de axencias reguladoras -pois sempre é posible atopar fórmulas creativas para sortear case todo tipo de regulacións- como na excesiva tolerancia cara ao risco dos directivos dalgunhas institucións financeiras. Os executivos adoptaron (ou toleraron que os seus subordinados adoptasen) decisións de moito risco que non tomarían co seu propio diñeiro. Pero eran os aforros dos accionistas. Noutras palabras, unha lectura alternativa da crise financeira é a dun abuso sistemático dos intereses dos accionistas das propias institucións afectadas por parte dos executivos das mesmas, que sabían que non pagarían as consecuencias plenas dos seus actos e xogaron con lume ou, neste caso, con hipotecas lixo.
Xa que logo, o que teñen en común as institucións do sector privado americanas responsables da crise...

ler toda a noticia...

Víctor Lapuente é profesor de Ciencias Políticas da Universidade de Gotemburgo, Suecia