OS POLÍTICOS

Din que os políticos son homes poderosos cuxa ambición non ten limites. Relaciónanse cos mais influentes do país, son amables e dicharacheros e, a maioría, honestos pero se converteron ¡non se como! nunha caste a evitar, nunha especie de apestados, aos que a sociedade rehúye e culpa de todos os males. Cando máis reclamamos que a súa acción sexa exemplar e ejemplarizante, máis nos decepcionan. Canto máis lles pedimos que se acheguen á España real -esa que non rompe pero se afunde- máis se miran ao seu minúsculo embigo, e canto mais esixímoslles que teñan as mans limpas e os petos de cristal máis opacos vólvense. Vemos na súa actitude ese punto de fanfarrón que teñen os especialistas en facer favores pagos, deses que logo reportan pingues beneficios e non nos gusta. Xa non son eses homes e mulleres ben preparados, cunha cabeza intelectualmente amoblada ben estruturada e unha xenerosidade por encima do común dos mortais. Xa non vemos neles a eses cidadáns excepcionais que renuncian ao individual a favor do colectivo, nin sequera a eses homes capaces de facer realidade calquera utopía se esta vai en beneficio do común.
Non todos son corruptos, ladróns, mangantes, oportunistas ou aproveitados, pero as mazás podrecidas contaminaron o cesto de tal modo, que ninguén quere meterlle o dente ao froito... polo que poida pasar. A min encántame a política e repugnoume en moitas ocasións oír que todos os políticos son iguais, porque non o son, pero hei de recoñecer que cada vez me fío menos deles. Son malos tempos para a economía e tamén para a política e bos, moi bos, para que o populismo barato creza e desenvólvase nunha sociedade que está perdida, porque busca referentes na cousa pública e non os termina de atopar. A política instalouse no discurso fácil, de curto percorrido, de brochazo gordo e non de pincel fino, de ataque inmisericorde ao adversario pola falta de iniciativa propia e do... e ti máis e iso está minando aos partidos políticos. Se que non é bo xeneralizar e menos acusar a toda a clase política do que está ocorrendo, pero peor aínda é ver que só son capaces de porse de acordo para defender o seu chiringuito, as súas prebendas ou os seus privilexios, que só teñen un discurso común para aferrarse, como un cravo ardendo, ás lisonjas do cargo e que son incapaces de porse a remar na mesma dirección, salvo cando se trata salvar os seus petos do naufraxio.
Non se cal é o antídoto para combater este mal, pero ou os nosos políticos pon as luces longas, ou a abstención farase forte nunha democracia cada vez mais débil, onde calquera escusa é boa para pór ás institucións do Estado ao bordo do abismo. ¡Un pouquiño de patriotismo por favor!

RECORTES SE, MALGASTO NON

De que nos vale reducir o soldo aos funcionarios se imos seguir coma se nada?

Ninguén se exporá o aforro que supón evitar o malgasto ea corrupción?

¿Pódese, nesta situación crítica, manter 3 aeroportos e o seu mantemento, 2 portos exteriores a todo gasto, 4 deputacións que ninguén sabe para que valen, ademais dos 315 municipios que xa temos en Galicia, e de sobremesa unha Cidade da Cultura que é un monumento á irracionalidade e símbolo dunha sociedade de malgasto, que só sabe enterrar o diñeiro baixo a terra do monte Gaias mentres a xente morre de fame? A solución non está en quitarlle a ninguén o que se gañou co seu traballo senón en evitar o malgasto ea corrupción xeneralizada.

¿É que xa ninguén pensa no planeta?

O MALGASTO DAS AUTONONOMÍAS

En lugar de legalizar os Estatutos vasco e catalán da República, que era o que tiña sentido común, a Fernando Abril ocorréuselle a fórmula do café para todos que Adolfo Suárez apoiou con entusiasmo. Púñase en marcha o Estado das Autonomías, sen calibrar os riscos que iso supuña. creamos dezasete jefecillos de Estado cos seus palacios, os seus protocolos, as súas secretarías, os seus incontables funcionarios, os seus escoltas, as súas viaxes gratis total, as súas canles de televisión, as súas caravanas de coches blindados, o seu descomunal aparato. Un malgaste insoportable.
José Bono, co bo sentido que lle caracteriza, subliñou o que pesa a laxa das Autonomías sobre a economía nacional coa duplicidade das Administracións. Dos 600.000 funcionarios públicos que os españois pagaban en 1976 pasamos aos máis de 3.000.000 que nos angustian agora. En plena crise, as Administracións contrataron a 215.000 funcionarios máis. Unha carga imposible de soportar.
O problema, pois, non radica só no malgasto do Goberno de Zapatero que foi abafador. É que as Autonomías, salvo algunha excepción, fan o mesmo e gastan sen freo, sen control, porque disparan con pólvora do rei.
Hai que reducir a cero o déficit das Comunidades Autónomas e dos Concellos e embridar os seus orzamentos. De nada sérvelle ao Goberno o esforzo de austeridade se logo malgástase en Autonomías e Municipios. É un escándalo o que está ocorrendo coa inmensa maioría dos Gobernos autonómicos e con non poucos dos grandes Concellos. Hai que tomar moitas medidas pero a primeira é unha lei que diga: "Ata que o número de funcionarios públicos redúzase a un máximo de 700.000 nas tres Administracións, de cada dez empregados públicos que se xubilen ou falezan só se substituirá a un".

PXOM DE TUI

Todo está aparentemente listo para que Tui conte ao fin cun Plan Xeral de Ordenación Municipal. Todo, excepto un pequeno detalle: unha urbanización da inmobiliaria do alcalde da localidade. A actuación, coñecida como Patazumba, consiste na construción de máis de 300 vivendas promovidas por unha empresa do rexedor, Antonio Fernández Rocha, do PP. Aos requirimentos da Xunta, que obriga a respectar un hórreo centenario situado no corazón dos terreos, o Concello tudense replicou cun informe que asume outras observacións da Administración autonómica, pero non a que afecta ao hórreo, e xa que logo ao negocio do alcalde, apoderado da promotora Provitui, propiedade do seu fillo. Ademais dos problemas administrativos, derivados da protección do hórreo de Patazumba e dunha casa anexa, o proxecto inmobiliario de Rocha enfróntase tamén aos xudiciais, despois de que a Audiencia de Pontevedra paralizase a obra en xaneiro de 2007. Ao propio alcalde impútanselle, entre outros, delitos urbanísticos e contra o patrimonio histórico, pero Antonio Fernández Rocha e Provitui insisten en defender unha actuación da que depende a saúde económica do grupo empresarial. Nun informe da Dirección Xeral de Patrimonio da Xunta, de xaneiro de 2009, rexeitábase a proposta do Concello tudense de trasladar o hórreo, "dada a súa singularidade". Trátase "dun dos máis destacados de Tui, xa que consta de sete pares de pés". E, de acordo coa documentación de Patrimonio, "debe quedar vinculado á casa e á leira á que pertence", para protexer así o seu "valor cultural". O informe da Xunta establece outras observacións ao Plan Xeral, todas elas incorporadas excepto a que afecta ao hórreo, que segundo Fernández Rocha daría ao traste co Plan Especial Integrado 5, o da súa inmobiliaria. O concello acaba de contestar á Xunta con outro informe no que replica que o mantemento do hórreo suporía "un impacto de gran magnitude na ordenación do Plan Xeral". Tamén alega que "faría inviable" un eixo e unha intersección viarios, pero o substancial vén a continuación, cando advirte de que se trastorna" así unha ordenación en curso de execución -en realidade, paralizada xudicialmente-, "coa obrigación de abordar as indemnizacións previstas" aos propietarios. Isto é: á empresa de Fernández Rocha e o seu fillo, que anticipan así a súa intención de pedir unha reparación económica no caso de ter que renunciar á urbanización nas condicións previstas. E as condicións non eran precisamente leoninas. A empresa comprou a leira principal do solar, de 6.000 metros cadrados, por 1,7 millóns de euros en abril de 2003, e completou así total de 14.648 metros cadrados. Catro meses máis tarde, en pleno agosto, o Concello recalificou o terreo, para permitir o dobre das alturas autorizadas nas demais urbanizacións da zona. Unha denuncia da fiscalía á xuíz permitiu paralizar as obras, que comezaran sen licenza. Rocha intentouno de novo con dous plans xerais sucesivamente anulados pola Xunta, un deles polo entón conselleiro de Política Territorial Alberto Núñez Feijóo. A leira Patazumba é agora o último obstáculo para obter o visto e prace da Xunta ao Plan Xeral de Ordenación Municipal, mentres o concello tudense segue rexéndose polas normas subsidiarias de 1994. Fernández Rocha mantén unha relación directa ou a través do seu fillo con sete inmobiliarias e construtoras.

A SUBIDA AOS RICOS "NO SEU MOMENTO"

Algunhas preguntas inquietantes, especialmente para a coherencia do discurso político do azorado Goberno. Por que o tesoirazo (tijeretazo) social empezará en xuño e a subida de impostos para os máis ricos será, segundo Zapatero, "no seu momento"¿ Por que os demais países europeos que se apertaron o cinto, como Portugal, Italia, Francia ou ata Grecia, mesturaron as de cal coas de area para que a crise non só a paguen os máis desfavorecidos, mentres que Zapatero, de momento, só concretou os recortes? Por que o Goberno pasouse unha semana lanzando mensaxes contraditorias sobre os impostos para ricos en lugar de anuncialo todo xunto no Parlamento?
Onte preguntei a varios dirixentes socialistas. Pedinlles sinceridade, a cambio de anonimato. Algunhas das súas respostas: "Porque vai de mensaxe de contundencia e non podemos ter ningún titubeo. Porque os partidos que apoian unha cousa non apoian a outra e hai que sacar os decretos no Parlamento", contan desde a executiva socialista. "Pola credibilidade do noso plan ante as institucións financeiras. Non irá neste decreto pero, en breve, falaremos dun novo imposto para os ricos, responden desde a dirección do PSOE". Porque a subida de impostos en rendas altas é probable que vaia vinculada ao orzamento, din desde o grupo parlamentario socialista. "Porque a declaración de renda xa se fixo e non se pode cambiar, e a de patrimonio non se pode facer ata 2011", razoa un ministro. "Porque as medidas de esquerdas necesita reservalas para intentar aprobar os orzamentos con toda a esquerda parlamentaria", opina un barón autonómico socialista, que tamén ten outra resposta: "Ou porque non nos contaron quen coño manda en Europa".

OS DEPUTADOS

Fillo meu, por favor, do teu brando leito salta.

Déixame durmir, mamá, que non fai ningunha falta.

Fillo meu, por favor, que traio o café con leite.

Mamá, deixa que nas sabas un intre máis aproveite.

Fillo meu, por favor, que España enteira afánase.

¡Que non! ¡Que non me levanto porque non me dá a gana!

Fillo meu, por favor, que o sol está xa no alto.

Déixame durmir, mamá, non pasa nada se falto.

Fillo meu, por favor, e se o teu xefe enfádase?

Que non, mamá, déixame, que non me vai pasar nada.

Fillo meu, por favor, que xa durmiches en exceso...

Déixame, mamá, que son deputado do Congreso e se falto ás sesións nin advirte nin se nota.

Soamente necesito acudir cando se vota, que os deputados somos ouvellas dun rebaño para votar o que digan e durmir no escano.

En serio, mamita miña, eu non sei por que che inquietas se por ser culiparlante cobro o meu soldo e as miñas dietas.

O único que preciso, de verdade, mamá, non insistas, é conseguir outra vez que me poñan nas listas.

Facer a pelota ao lider, ser sumiso, ser amable e aplaurdirlle, por suposto, cando na tribuna fale.

E é que ser parlamentario fatiga moito e amuerma.

Por iso estou tan moido. ¡Deixame, mamá, que durma!

Bo, déixoche. Fillo meu. Perdóame, laméntoo.

Eu non sabía a tensión que produce o Parlamento.

A OUTRA CARA DA MOEDA

Un presidente autonómico español cobra o mesmo que o premier británico.

A redución de soldos de cargos públicos anunciada por Zapatero e Rajoy desvélase como unha mera operación de propaganda.

Hai que ocultar na medida do posible o feito de que os cidadáns españois van pagar duramente as torpezas e a irresponsabilidade do goberno socialista, de modo que Zapatero puxo en marcha unha demagóxica e de xeito evidente insuficiente redución de salarios de cargos públicos á que se sumou Rajoy.
O presidente dos socialistas di que os ministros vanse a baixar un 15 por cento o soldo e o líder do PP anunciou, en compañía dos baróns do seu partido, que eles van facer o mesmo. A idéntico e populista carro subiuse a secretaria do PSOE, Leire Pajín, que non concretou porcentaxe. Con todo a realidade é ben distinta ao que pintan os demagogos do diñeiro alleo.
O recentemente elixido primeiro ministro británico cobra o mesmo que José Montilla, 170.000 euros brutos anuais, razón pola cal non resultaría estraño que nas próximas eleccións autonómicas (no outono as catalás, en calquera momento as valencianas e o próximo ano case todas as demais) presentásese o derrotado Gordon Brown por Lérida, a muller de Sarkozy por Bilbao, ou a atribulada e sempre valiosa Angela Merkel por Alpedrete. Ser presidente dunha autonomía española é un gran negocio e hai que traballar menos que nas presidencias dos gobernos europeos.
Así de Patxi López, Esperanza Aguirre, Marcelino Iglesias, José Antonio Griñán e Núñez Feijóo, que son os presidentes rexionais mellor pagados logo de Montilla (6.500 euros por falar en catalán un ratito no Senado), poderían ter duros rivais nas próximas campañas.
Pensións conxeladas
Mentres o goberno dos socialistas decidiu conxelar as pensións dos xubilados, talvez porque pensa que hai demasiados e desta forma contribuirá a acelerar a renovación do "parque móbil" de votantes, os ex presidentes socialistas da Generalidad catalá, como Maragall ou Montilla, perciben tras a súa xubilación do cargo e durante un período mínimo de 4 anos e máximo a metade do seu mandato, o 80 por cento do seu soldo cando eran presidentes, o que vén supor uns ingresos de 130.000 euros. Ademais cando cumpren os 65 anos perciben unha pensión vitalicia próxima aos 100.000 euros.
Ibarretxe (e Patxi López en canto xubílese do cargo) cobra preto de 50.000 euros de pensión, ademais da secretaria e chofer para sempre.
Cando un presidente rexional andaluz chega aos 65 anos percibe unha pensión de xubilación de preto de 50.000 euros. Mala sorte para eles comparados cos ex presidentes rexionais valencianos, que se embolsan en concepto de pensión máis de 75.000 euros, como os ex presidentes de Castela e León.

ZAPATERO, UN HOME DERROTADO

A imaxe do presidente Zapatero o pasado mércores é a dun home derrotado, un dirixente que perdeu a batalla pero que, con todo, está decidido a conducir ao seu pobo ata a derrota final salvo que este levántese e plántelle cara. Non estou incitando a nada que se salga das canles democráticas, senón a que dentro destes os cidadáns manifesten o seu hartazgo e o seu rexeitamento a un gobernante que nestes momentos converteuse, non en parte do problema, senón no problema mesmo. A impresión xeneralizada tras o debate do pasado mércores, incluída a prensa tradicionalmente adicta ao réxime, era a dun Zapatero vencido que tivera que someter a súa ideoloxía á dramática realidade que os líderes europeos e o propio Obama puxeran diante dos seus ollos. Desde un punto de vista puramente económico, é certo que as medidas presentadas polo Presidente eran inevitables e, nese sentido, fixo o que se lle viña pedindo que fixese. Pero a situación á que nos enfrontamos transcende do meramente económico e desde unha perspectiva política moito máis ampla o que fixo o pasado mércores foi enarborar a bandeira branca da rendición.
Que pasou? Sinxelo: durante todo este tempo atrás o Goberno optou pola política da centrifugación do gasto sen deterse a pensar que en lugar de reactivar a economía o que estaba facendo era engordar o déficit e que este, lonxe de axudar a saír da crise, o que facía era sumirnos máis nela e provocar ao mesmo tempo unha crise aínda máis perigosa como logo se viu, a crise da débeda. Que máis gasto non levaba necesariamente unha garantía de reactivación económica como, con todo, se defenderon outros que agora teñen que tragarse as súas palabras e as súas respostas airadas. É certo que a crise obrigaba -como pasou en Alemaña e Francia-, a forzar un pouco o recurso ao déficit para facer fronte a determinados compromisos, pero este Goberno non fixo un uso racional da flexibilidade que a propia UE permitiu nesa materia, senón que optou por tirar a casa pola fiestra. Fíxense só nun pequeno detalle: durante o pasado ano o Goberno dedicou 8.000 millóns de euros ao Fondo Estatal de Investimento Local, o chamado Plan E, que non serviu para nada máis aló da maquillaxe das cifras do paro durante uns meses a base de levantar beirarrúas e plantar geranios. Eses 8.000 millóns é algo máis da metade dos 15.000 que agora nos esixe recortar a UE e o FMI, e bastante máis do que se vai a aforrar o Estado conxelando as pensións e reducindo un 5% o salario dos funcionarios. Por iso, á pregunta de se isto podía haberse evitado, a resposta só pode ser SI.

ALZÁDEVOS UNHA E OUTRA VEZ, ATA QUE OS CORDEIROS VÓLVANSE LEÓNS?

A historia da Humanidade está infestada de situacións semellantes á que agora vivimos en España: gobernantes inútiles, tiranos ou corruptos... e cidadáns que non se resignan e levántanse contra o poder. Alí onde non hai democracia, a revolta social transfórmase en revolución, e alí onde se permite ao pobo votar ou expresar doutro xeito o seu rexeitamento, este canalízase por distintas vías, algunhas máis duras que outras -observen o que ocorre en Grecia- que xeralmente conducen ás urnas. Dá igual que falemos das revoltas sanguentas de antaño ou das manifestacións e as mobilizacións máis cívicas de agora, en calquera caso trátase do mesmo, de que o pobo manifeste o seu hartazgo cunha situación inxusta e que xa non soporta máis. Hai veces, con todo, nas que ao pobo cústalle reaccionar, ben porque se instalou nunha certa compracencia e un acomodado dolce farniente, ou ben porque non hai líderes sociais que o inciten a mobilizarse, ou por ambas as cousas á vez. Nesas situacións os gobernantes tenden a aproveitarse da situación, ás veces para espremer aos cidadáns máis aló do razoable.
Na película Leóns por cordeiros, o personaxe que interpreta Robert Redford, o Dr. Malley, diríxese a un dos seus alumnos e dille o seguinte: "O problema non é coa xente que iniciou isto. O problema é de todos nós, que non facemos nada". O filme, dirixido polo propio Redford, é unha dura crítica á Administración Bush e á pasividade da sociedade norteamericana ante a Guerra de Iraq. O certo é que aquela sociedade reaccionou ante un dirixente nefasto e unha política que empobreceu ao país e conduciuno, non só a unha guerra, senón a unha dramática crise económica, pero a crítica cabe facela extensiva á situación no noso país. Unha situación que aglutina todos os ingredientes para o drama: un gobernante insensato, unha política nefasta, unha situación social dramática, unha crise económica de envergadura, unha crise social e institucional intensas... Os leóns que nos gobernan levaron ao país ao límite, e no colmo da tolemia á que se entregaron queren facer pagar os pratos rotos da súa desastrosa xestión a quen menos culpa teñen do desastre. A inscrición que reza na lápida do pai de Robin Hood, personaxe maxistralmente interpretado por Rusell Crow na enésima película sobre o personaxe esta vez dirixida por Ridley Scott, vén ao xeito: "Alzádevos unha e outra vez, ata que os cordeiros vólvanse leóns?. "

SE CUESTIONA A LEGALIDADE DA DEPURADORA DE BAIONA

As edificacións superan a altura, alterouse a rasante natural e non se garda a distancia mínima---A Lei do Solo impide usos industriais en espazos protexidos como Cabo Silleiro

O Concello de Baiona recibiu unha denuncia urbanística contra a futura depuradora de augas residuais o suficientemente razoada como para causar unha gran preocupación no goberno municipal, que a remitiu á Consellería de Medio Ambiente para que a estude.
Os traballos de construción dunha das obras prioritarias para o desenvolvemento municipal e que pronto entrará en servizo poderían resultar ilegalizables ao non cumprir presuntamente o Plan Xeral de Baiona nin a Lei do Solo de Galicia. A infraestrutura emprázase na área de Cabo Silleiro, a poucos metros do mar. Trátase de solo cualificado como «non urbanizable de protección paisaxística», segundo o planeamento vixente. E podería incumprir a Louga porque esta normativa no seu artigo 38 sinala que neste tipo de superficies están prohibidos os usos industriais.
Ademais, de poder construírse algo nesa zona, non podería superar os tres metros e medio de altura máxima e algunhas edificacións realizadas exceden esa medida ata chegar aos sete metros. Outra posible irregularidade foi a modificación das rasantes naturais, o cal tamén está prohibido na Lei de Solo de Galicia.
Partindo da premisa de que a depuradora é unha industria fabril, poderían tampouco haberse respectado os 2.000 metros mínimos que debe de haber desde esta instalación ao núcleo máis próximo de poboación, o cal requiriría unha comprobación pericial. Con todo, o impacto visual da depuradora é notorio nun dos emprazamentos de maior beleza do municipio, onde existen as vistas máis espectaculares sobre o mar aberto e a costa rochosa características da paisaxe litoral.
O denunciante particular, quen afirma que xa advertiu publicamente durante a fase inicial do proxecto que non era o lugar adecuado onde executar as obras e que non pensa tolerar intentos por parte do Concello de chegar a un acordo para retirar a denuncia, de acordo con algúns contactos que asegura recibir xa da contorna municipal, posto que o que interesa é que se cumpra por encima de todo a legalidade urbanística e a protección da paisaxe nunha contorna natural.
«Os informes sempre foron favorables»
O alcalde de Baiona, mostrou a súa confianza en que a depuradora de Silleiro poida comezar a funcionar con todas as garantías legais. Recordou que se trata dun proxecto xestionado desde fai xa máis de cinco anos durante os que o Concello seguiu todos os pasos que lle foi marcando a Xunta de Galicia.
Foi a Consellería de Medio Ambiente a que propuxo os terreos onde actualmente se están terminando as obras entre varias alternativas e que finalmente os grupos municipais os que acabaron decidindo o emprazamento definitivo por unanimidade nun pleno. E xa pasou tres conselleiros desde que o proxecto púxose en marcha.
Sobre a posibilidade de que a instalación non se adapte á Lei de Solo de Galicia, manifesta que os informes sempre foron sempre favorables, porque en caso contrario non podían haberse executado as obras.
En calquera caso, dado que se trata dun terreo rústico no que o Consistorio non ten competencias, cursou a súa tramitación á consellería de Agustín Hernández, para que estude e conteste ao autor da denuncia. Almuiña destacou que a depuradora é unha obra fundamental para Baiona.

AS VERGOÑAS DAS AUTONOMÍAS

¿Teñen o mesmo soldo os deputados das 17 autonomías españolas? A resposta é non. En pleno debate social sobre a drástica reforma do Goberno para reducir os soldos aos funcionarios e aos deputados (que previsiblemente alcanzará de media o 15% cando se aprobe o Real Decreto de reforma), seguen existindo soldos dispares das súas Señorías en cada comunidade autónoma. E os que seguen gañando máis son os deputados do Parlamento catalán respecto do resto de colegas deputados autonómicos. Por exemplo, o presidente da Generalitat de Catalunya, José Montilla, percibe un soldo bruto de 164.043 euros anuais, moi por encima dos 91.182 euros que cobra o presidente do Goberno, José Luís Rodríguez Zapatero. E, evidentemente, tamén por encima dos 105.o00 euros brutos ao ano do lehendakari Patxi López ou os 105.215 euros da presidenta madrileña Esperanza Aguirre, segundo consta nos proxectos orzamentarios de devanditas administracións.
Montilla tamén está por encima do presidente da Xunta de Andalucía (81.000 euros brutos anuais) e case triplica os 64.000 euros brutos anuais que percibe o presidente de Extremadura, Guillermo Fernández Vara. A Montilla só lle superan por soldo no escalafón administrativo do Estado o presidente do Congreso dos Deputados, José Bono, que cobra 219.534 euros brutos por ano, e Javier Rojo, presidente do Senado, que cobra pouco máis de 193.000 euros.
Segundo reflexa a memoria de retribucións brutas dos deputados cataláns para o exercicio 2010, os dous máximos cargos do Parlamento catalán superan os 100.000 euros brutos anuais. O presidente da Cámara -actualmente o dirixente de Esquerra Republicana (ERC) Ernest Benach- percibe ao ano 152.954 euros brutos anuais, máis que o presidente do Goberno. O cargo de vicepresidente do Parlamento catalán percibe 117.371 euros ao ano. Tamén máis que Zapatero.
A estes soldos brutos, que non inclúen dietas nin outros conceptos de representatividade, súmase os dos secretarios da Mesa do Parlamento autonómico, que cobran 95.660 euros brutos anuais. Todos os deputados cataláns teñen a mesma base salarial -43.697 euros brutos ao ano-, que non é fixa, posto que deben sumárselle os complementos correspondentes á distancia desde o seu domicilio habitual ao Parlamento catalán e outros conceptos. Así, ao soldo de 43.697 euros debe sumarse 51.129 euros se o deputado, ademais, asume o cargo de presidente de grupo parlamentario. É o caso de Manuela de Madre (PSC), Artur Mas (CIU), Daniel Sirera (PPC), Joan Puigcercós (ERC), Jaume Bosch (ICV-EUiA) e Albert Rivera (Cidadáns). Cada un deles ten unha retribución anual que alcanza os 95.000 euros brutos ao ano. Ou sexa, de novo máis que o presidente do Goberno.
Viaxes e desprazamentos
Aos deputados que tamén son portavoces de grupo, o complemento que reciben ao seu soldo sitúase en 43.825 euros: en total, 87.000 euros ao ano. Se son portavoces adxuntos primeiros, súmanse ao soldo basee de deputado 29.216 euros (74.000 euros totais); e se son portavoces adxuntos segundos, engádense 21.912 euros (65.000 euros en total). Tamén existen retribucións que oscilan entre os 6.000 e os 11.000 euros ao ano por asistir a comisións parlamentarias e un réxime específico de "indemnizacións por gastos de viaxes e desprazamentos".

¡UNHA INMORALIDADE!

TESOIRAZO (TIJERETAZO)

Iamos reformar o capitalismo, e ao final foi o capitalismo quen nos reformou a nós. "As circunstancias obrigáronnos a tomar estas medidas", di Zapatero no peor momento da súa carreira política, no día no que as circunstancias derrótanlle, no funeral do seu discurso. "A crise non a pagarán os máis débiles", repetía ata fai nada o presidente. E agora a crise pagarana os de sempre: pensionistas, dependentes, nais, funcionarios e, por suposto, ese 20% de parados.

Hai dous xeitos de explicar o sucedido e ningunha delas é bonita. A primeira posibilidade, que a crise é aínda peor do que nos contaron, máis dura do que o propio Zapatero quixo asumir; que sen este axuste só nos queda a traxedia grega. A segunda, témome que máis probable, que o medo a Grecia é só o lobo feroz deste conto onde o resto somos os cordeiros. Que o poder político xa non ten moito que dicir, que poida que no Parlamento resida a soberanía popular pero que hai outros soberanos, os mercados, que son agora os que impón as súas regras. Que a receita económica son lentellas: que se queres as tomas e, se non, chámache Obama para que non as deixes. Que esta cirurxía con serrucho "que tan desastrosa pode ser para o emprego ou para reactivar o consumo" é unha operación imposta; unha obrigación que marca a solidaria familia europea como condición para a blindaxe fronte aos especuladores deses vagos PIGS, que tanto dormen a sesta.

Pero o peor é de onde sae o diñeiro, un tesoirazo (tijeretazo) liberal, sen nin sequera un mínimo xesto simbólico de esquerdas, que está sendo criticado ata desde o Goberno, onde moitos decatáronse das medidas á vez que o resto. Postos a recortar o gasto público, ¿de verdade non había outro sitio mellor onde meter a tesoira?

THANKS FOR THE BREAK!

¡Nestlé deixará de utilizar aceite de palma procedente da destrución dos bosques tropicais!

A LUZ AO FINAL DO TÚNEL APÁGASE

Os cidadáns rexeitan o plan de axuste e cren que non é suficiente para saír da crise - A conxelación das pensións suscita o maior rexeitamento

A luz ao final do túnel apagouse. España abandonou no primeiro trimestre a súa recesión máis longa e profunda no medio século. Pero a presión dos mercados impide os brotes verdes florecer. Aínda que a alternativa de non actuar quizá fose peor, o axuste anunciado o mércores en apenas dous minutos por José Luís Rodríguez Zapatero non só freará a recuperación senón que, probablemente, provocará unha recaída na recesión. Ademais, a brusca viraxe do Goberno terá consecuencias económicas, políticas e sociolóxicas difíciles de calibrar de inmediato, pero que deixarán unha pegada permanente, e non só nos colectivos máis directamente afectados, senón no conxunto de España.
Para empezar, a desconfianza instalouse na cidadanía. Tres de cada catro consideran que as medidas non son suficientes para que España salga da crise. O Goberno gañouse a pulso esa desconfianza. Cando xa estabamos en recesión e perdéronse centos de miles de postos de traballo, o presidente do Goberno sostiña que era "opinable" que entrásemos en crise, unha palabra que se converteu en tabú. "Zapatero pronuncia a palabra crise" chegou a ser noticia de primeira páxina. Solbes chanceaba con que a recesión pasaría "rozando o traveseiro" cando caeu Lehman Brothers e empezaron a marcarlle goles pola escadra. De non ver chegar a crise, o Goberno pasou a vela acabarse. Proclamou que se tocou chan, viu brotes verdes e cando, á volta do verán de 2009, algúns lle advertiron de que a crise española ía ser máis longa, Zapatero reaccionou airado negándoo. Desgraciadamente, España foi a última das grandes economías en deixar a recesión e cando o fai, agrávase a crise, co paro e o déficit en niveis marca e o acoso dos mercados. O Goberno tampouco soubo diagnosticar ben ese acoso, desatado pola crise grega.
Ata agora, a carga da crise soportárona sobre todo os parados. Agora amplíase exponencialmente o número de afectados directos. Entre cinco e seis millóns de pensionistas, preto de tres millóns de empregados públicos, centos de miles de persoas dependentes e de futuras nais sufrirán as medidas anunciadas polo Goberno. En tempos en que o soldo medio dos executivos das empresas do Ibex é dun millón de euros, unhas 300 veces o salario mínimo, ningunha medida vai dirixida ás rendas máis altas, beneficiarias con Zapatero da supresión do Imposto sobre o Patrimonio e da rebaixa do IRPF.
Iso irrita aos sindicatos case tanto como a ruptura da gran promesa de Zapatero: "Mentres eu sexa presidente, as políticas sociais non terán recortes", insistía fai só tres meses. Zapatero perdeunos como aliados aos sindicatos -algo con consecuencias imprevisibles- mentres recibía o apoio matizado dos empresarios. Entre algúns destes, hai preocupación por se o Goberno será capaz de solicitar apoio parlamentario ás súas medidas.
A medida que atopa un rexeitamento máis xeral é a conxelación das pensións en 2011, a que afecta a un maior número de cidadáns. O Goberno decidiu saltarse neste punto o Pacto de Toledo, o consenso básico en materia de pensións. ¿Unha excepción ou un precedente?
Os cidadáns ven insuficientes as medidas porque fan falta reformas en paralelo (laboral, pensións, caixas de aforros) ou porque son necesarios máis recortes (supresión de ministerios, redución de subvencións, copago sanitario...). Pero menos aínda, ao que non pode responder é a se o axuste bastaralle ás autoridades europeas (que avaliarán o plan en xuño) e aos mercados. Son preguntas no aire. ¿Que novas voltas de porca (tuerca) farán falta? ¿En que prazo? ¿Como afectará o axuste á recuperación económica? ¿Cando volveremos ver a luz ao final do túnel?

A XUSTIZA ¿HAI ALGUÉN AHÍ?

Firme en manter as súas prerrogativas, firme na súa parcialidade á hora de xulgar, firme presuntamente en "beneficiar" os "obxectivos" que lles marcan os que os colocaron alí, firmes en filtrar resultados para que os seus amiguitos da alma póidanos usar politicamente, firmes en admitir a tramite só o que ha eles sáelles dos narices e que non poida prexudicar os obxectivos marcados.
Paso un, confirmar a calquera prezo ao xuíz Varela na causa que segue, con mais que sospeitas de prevaricación. Admiten a tramite as imputacións de "Mans Limpas" Falanxe e demais demócratas e ignoran as dos demais.
Paso dous, exculpar á muller de Barcenas, non vaia irse da lingua ante a presión á que ía ser sometida. Aínda que ninguén saiba explicar de onde sacou tanta pasta e de que actividade.
Paso tres, non presionar demasiado a Barcenas no seu proceso de corrupción, atrasando e manobrando de maneira que poidan evitar que este elemento poida irse da lingua implicando a medio partido, sobre todo da cúpula do PP.
Paso catro, dilatar no tempo as penas de cárcere para todos os imputados no Gürtel incluídos aqueles cuxas probas son abafadoras por corrupción e que ocupen ou ocupasen un posto relevante no PP. "Esquecer" o asunto Matas procurando que non sexa noticia de primeira páxina.
Paso quinto, ignorar de forma vergoñosa as accións, pronunciamentos e decisións de xuíces que manteñen unha relación estreita de intereses no ámbito económico, familiar, político ou outras lindezas co PP con sospeitas de prevaricación e manter a viva voz a súa independencia.
Nomes:
Enrique Lopez, ofertóuselle candidatura do PP por León, endureceu o auto do caso Faisán a propósito e ás costas dos seus colegas cando xa estaba concertado. O é agradecido e sabe que esta onde está grazas aos seus colegas.
Fernando de Rosa, polo visto afiliou ao PP ao trajeado Camps. Formou parte do goberno como secretario de Xustiza e ascendeu a conselleiro catro anos despois. Intimo doutro elemento ao que lle saíu totalmente gratis a súa "dubidosa" actuación como presidente do tribunal de xustiza valenciano, o "amiguito da alma" de Camps , Juan Luís da Rúa.
Gema Galego, é membro da APM e titular do Xulgado de Instrución 35 de Madrid. Famosa por instruír o Caso acedo bórico, que sentou no banco á cúpula da Policía Científica. A Audiencia de Madrid tirou por terra a instrución e absolveu aos catro policías que Galego, coa oposición do fiscal, imputara. Nesta instrución esquecéuselle incluír a cinta da "Orquestra Mondragón" proba evidente do ansiado respaldo da autoria etarra. Hai que dicir que a "obxectiva" xuíz seguiu, presuntamente ao pé da letra, as indicacións que en determinados artigos íalle ditando un propietario de piscina "ilegal".
Por ultimo, temos aún demócrata de recoñecido prestixio, "presentador" de libros de Pio Moa e "de opinións diversas todas relacionadas co revisionismo franquista" O seu nome, Adolfo Prego Oliver irmán da xornalista Vitoria Prego, foi o que admitiu a tramite a querela de "Mans Limpas".
Hai moitos máis, son un exército dentro da xudicatura, pero todos teñen algo en común a súa descarada simpatía e participación con intereses do PP.
En que mans estamos?

GALICIA CACIQUIL

O ente comarcal de Celanova emprega a 16 familiares de cargos do PP--O alcalde popular que preside o organismo meteu nel a sete parentes

O modelo de contratacións familiares da Deputación de Ourense comeza a estenderse ás mancomunidades da provincia. A fichaxe de persoas próximas ao PP atopa agora a súa máxima expresión na mancomunidade de Terras de Celanova, un ente supramunicipal que preside o alcalde de Quintela de Leirado, o popular Antonio Pérez Cortés.
Todos os concellos integrados en Terras de Celanova están gobernados polo PP. A mancomunidade converteuse nunha illa intocable para a oposición que, segundo denuncia, non ten acceso á máis mínima información sobre o seu funcionamento. Non pode exercer labor de oposición porque o PP cópao todo, incluídos os empregos. A única evidencia que teñen PSOE e BNG sobre o funcionamento deste organismo é que o rexedor que preside a mancomunidade contratou a sete dos seus parentes: o seu fillo, Pablo Pérez; a parella deste; o seu fillo José Manuel; a curmá da súa muller; a muller do seu curmán e a filla da curmá.
Á árbore genealógico dos contratados por Pérez Cortés súmanse outros parentes de cargos do PP da mesma comarca, como Juan Carlos García, fillo dun ex concelleiro; Manuel Álvarez, irmán dunha ex concelleira e fillo dun ex concelleiro; Rosa Fondevila, nora dun ex concelleiro e cuñada dunha ex concelleira; Benigno Lloves, fillo político dun ex concelleiro casado cunha ex concelleira; María do Carme Barcia, nora dun ex concelleiro e neta doutro; José Fernández, sobriño político doutro ex concelleiro; Jonathan Vergara, candidato na lista do PP de Quintela de Leirado; Afonso Rodríguez, curmán do alcalde da Merca; e Mariña Fernández, cuñada do alcalde da Merca.
En total son polo menos 16 os parentes de cargos institucionais ou orgánicos do PP de Ourense que foron contratados polo presidente da mancomunidade.
A repartición de empregos entre persoas próximas ao PP non é o único aspecto no que Pérez Cortés emula ao presidente da Deputación ourensá, José Luís Baltar. O alcalde de Quintela de Leirado promociona tamén ao seu fillo Pablo Pérez, contratado na mancomunidade, con vistas á sucesión. Nas pasadas municipais desprazou xa ao número dous do PP no municipio para situar ao vástago nese posto.
Ao longo dos seus máis de 30 anos á fronte da alcaldía, Pérez Cortés non só deu emprego aos seus, senón que participou en diversas empresas do municipio (farmacia, bar, fábrica de camisas ou supermercado, entre outras). O máis singular dos seus negocios foi o Hotel Miradoiro, que mantivo sen actividade e sen crear emprego, a pesar de que investiu nel durante anos fondos comunitarios do plan Leader aprobados polo grupo de acción local Baixa Limia-Celanova que el mesmo presidía. As subvencións de Europa, xestionadas por esta mesma agrupación, sufragaron tamén a empresa Confecciones Leirado, SL, na que el mesmo figura como accionista.

Baltar contratou ilegalmente a empregados da oposición...

Baltar Blanco eríxese en adaíl da "rexeneración política"...

En Ourense imos ir xa cara ao caciquismo cero...

O CAPITALISMO, UN MODELO CULTURAL

A cuestión é que o capitalismo non é xa só un modelo económico, senón un modelo "cultural", profundamente implantado na nosa sociedade. O traballador medio ten como aspiracións o coche, a hipoteca, a tele e a semana na praia. O seu concepto de triunfar na vida é ter un coche máis potente, unha hipoteca máis grande, unha tele de máis polgadas, e poder irse unha semana máis á praia (ou ben poderse gastar algo máis na de sempre). Resulta que o empresario ten estas mesmas aspiracións, aínda que algo máis avultadas; a diferenza é cuantitativa, non cualitativa. Se sacas ao empregado do seu papel como traballador e colócalo no de empresario, reproducirá á perfección o rol que se lle presupón a este.

O que quero dicir é que, basicamente, non (só) estamos ante un problema de clases (nós, os explotados, os bos, contra eles, os explotadores, os malos). É un problema máis profundo, a nivel cultural. Todos estamos metidos na mesma dinámica (aceptámola pacíficamente, sen resistencia), coa excepción de que algúns poucos conseguen estar máis arriba e a maioría queda nos niveis de abaixo (aínda que sempre con esperanzas de ascender). É todo relativo, unha cuestión de onde che sitúes na escala. Coñezo a máis dun sufrido traballador explotado que cando exerce de explotador (por exemplo, sobre a inmigrante que lle limpa a casa) faio que dá gusto. ¿Seica non somos tamén explotadores os da "working class" cando compramos cada día produtos baratos producidos en réxime de explotación en países subdesarrollados? Dános igual?

¿Este modelo económico-cultural foinos implantado á forza, como sosteñen algúns? ¿Ou ben triunfou porque responde ás aspiracións esenciais da gran maioría da xente, como din outros? Vaia vostede a saber. A cuestión é que, sexa polo que sexa, de momento non se alcanzou a masa crítica necesaria para cambialo... Nin sequera cunha crise global.

FOMENTO DEPOSITA CASCALLOS DO AVE EN VERTEDOIROS ILEGAIS

O ministerio elude concretar onde desvía centos de toneladas

O Ministerio de Fomento evita concretar en que lugar ou lugares estanse depositando os cascallos xerados pola escavación do túnel do AVE en Vigo, despois de que o Concello de Porriño prohibise fai unhas semanas o seu almacenamento nunha parcela privada da parroquia de Cans por non reunir ese espazo as condicións requiridas, nin contar tampouco con licenza municipal ao efecto. Desde o ministerio asegúrase que "as localizacións e dimensións dos citados vertedoiros establécense en colaboración coa Xunta de Galicia", pero fontes da Consellería de Medio Ambiente hanse desentendido do asunto, atribuíndollo a "a exclusiva responsabilidade de Fomento".
A escavación do túnel comezou o ano pasado por un dos seus extremos, nas Maceiras, e as dúas tuneladoras que a realizan xa cubriron a metade do percorrido, uns catro quilómetros, no seu avance cara a Vigo. A xeoloxía da zona e a tecnoloxía das tuneladoras permitirían, segundo a previa declaración de impacto ambiental (DIA), obter un material de gran calidade, a maior parte do cal (entre o 80% e o 90%) podería reutilizarse. O transporte a vertedoiro de material non apto para ser reutilizado sería inferior a 100.000 metros cúbicos. Pero ningún destes volumes de referencia admite a día de hoxe fácil comprobación.
O depósito ilegal na parcela de Porriño fíxose ostensible logo de paralizarse por orde xudicial, a primeiros de ano, o recheo para a ampliación do peirao do Areal do porto de Vigo. Aí estaba previsto verter medio millón de metros cúbicos, isto é, moito máis do volume teórico que, segundo a DIA do túnel, xeraría toda a súa escavación. Ese destino, con todo, respondía ás previsións da DIA sobre a reutilización do cascallo sobrante "noutras obras públicas da zona".
A escavación do túnel, segundo a mesma fonte documental, xeraría uns 300.000 metros cúbicos (e outros 459.000 o baleirado da zona da estación, no outro extremo do túnel, aínda que non se chegou). O groso dese material estaríase reutilizando na mesma obra para a fabricación das dovelas do túnel e de formigóns, así como para estender capas nas que asentar e suxeitar as travesas das vías.
A xigantesca acumulación de materiais á entrada do túnel, nas Maceiras, podería responder aos fins de reutilización previstos, aínda que outras fontes consultadas aseguraron que unha boa parte só está á espera de atopar un destino afastado da obra. Pero, en todo caso, faise ostentoso o incumprimento das previsións da DIA, que situaba en "canteiras abandonadas da parte setentrional do municipio de Porriño" o depósito dos excedentes. Fomento reiterou a semana pasada que tal destino estábase cumprindo. Pero desde o propio concello responderon que "nin se está vertiendo en ningunha canteira nin hai constancia de que as empresas que constrúen o túnel, nin ningunha administración pública, pida ningunha licenza para facelo".
Fomento tamén deixou unha porta aberta ao sinalar que se poderán definir outros puntos adicionais onde depositar os materiais". Eses son, precisamente, os que quedan por coñecer se é que xa se definiron".

AS MEDIDAS DE ZAPATERO

Xa era hora de que o custo da crise recaese nos seus verdadeiros responsables: os pensionistas, as futuras nais e os funcionarios. Estes sectores, coas súas decisións tolas, contribuíron a levarnos a todos ao abismo. Bravo por deixar intactas as Sicav, onde as grandes fortunas tributan ao 1% (mentres as rendas do traballo o fan ata o 43%). Bravo por deixar intactas as axudas, subvencións e exencións fiscais da Igrexa católica (IVE, IBI, etcétera). Bravo por deixar intacto o presuposto da Casa Real. Bravo por deixar intactas fiscalmente as xubilacións multimillonarias dos executivos da banca (ese sector axudado co diñeiro público). Bravo por aplicar as medidas do PP antes de que chegue ao poder. Só boto en falta algunha que outra medida como o despedimento libre ou a privatización da sanidade. Pero todo iso e moito máis terao que facer o PP cando alcance o poder. Agárdanos un futuro esplendoroso.

O Goberno vaime baixar o soldo un 5%; asúmoo. Estamos en crise e hai que arrimar o ombro. Diríxome ao banco co que teño contratada unha hipoteca para pedir que me rebaixen a cota mensual un 5%. Non o asumen; rin.

Siloxismo: arrimar o ombro en tempos de crise é de patriotas; eu arrimo o ombro, logo son un patriota; os bancos non arriman o ombro logo... aquí sempre somos os mesmos os que pagamos o parrulo.

CORRUPCIÓN

O CEO ESCURECEUSE, A TERRA TREMEU E AS AUGAS TINGUIUSE DE VERMELLO.

É tempo para que Babilonia sexa xulgada (Jer. 51:13, "Ti, as que moras entre moitas augas, rica en tesouros, veu o teu fin, a medida da túa cobiza").

Deus e Lucifer estaban enfrontados. Cando Deus creou o mundo, Lucifer botoulle petróleo. Entón Deus separou o ceo da terra, a terra da auga, a luz das tebras, o goberno da oposición. E Deus enviou ao inferno das tebras (oposición) ao demo e o seu petróleo. No sexto día da creación Deus puxo ao home sobre a terra e o demo buscoulle compañía, e fíxolles a Adán e Eva tres agasallos: un deportivo, un iate e un jet, e prometeulle a Eva que, se ela e Adán comían da árbore da ciencia do ben e do mal, terían progreso e calidade de vida e vivirían como deuses. Entón Eva díxolle a Adán que había que comer unha mazá cada día.

descobren un "xigantesco" xacemento de petróleo...

ESPAÑA, PRESA DOS "TIBURÓNS"

As apostas á baixa contra a bolsa e á alza sobre os seguros de falta de pagamento de débeda alimentan as ganancias dos especuladores

As prácticas especulativas volveron a cebarse sobre España actuando por dúas vías: as apostas á baixa sobre a bolsa e as apostas á alza sobre o risco da débeda pública. Ambas as estratexias favorécense e reforzan entre si e atopan o clima propicio nun contexto de nerviosismo e incerteza xeneralizados por mor da crise da débeda soberana grega.
Con España e outros países baixo sospeita polos seus índices de paro e déficit fiscal, os especuladores toman posicións investidoras apostando a unha caída da bolsa, coa vantaxe de que, tratándose de magnos grupos investidores (caso de fondos de alto risco e outros), que moven inxentes cantidades de títulos, a súa propia determinación de facer caer o mercado contribúe de forma decisiva a que iso se produza.
Para iso os especuladores toman en préstamo grandes cantidades de accións a cambio dunha contraprestación económica aos seus donos e co compromiso de devolución aos seus titulares nun prazo determinado. Inmediatamente venden eses títulos e crean unha corrente vendedora, que secundan outros investidores, alleos á operación, pero que, medorentos dun esborralle do mercado, desinvierten á súa vez, en canto aprecian que a bolsa cae, para porse a cuberto, co que amplifican o movemento baixista que de forma premeditada foi deseñado polos "tiburóns".
Unha vez que as cotizacións derrubáronse, o especulador compra o mesmo número de accións que se comprometeu a devolver a quen llas prestaron temporalmente. Pero como eses títulos hanse depreciado, o custo de adquisición é moi inferior ao prezo ao que os especuladores venderan esas accións sen nin tan sequera ser donos delas. O especulador obtén así como beneficio a diferenza entre a cotización que tiñan os títulos cando os vendeu e o que ten cando os recompra. Por iso dise que cando máis se derrube a bolsa máis gañan quen fan apostas contra ela.
No caso da especulación sobre o risco de falta de pagamento da débeda pública, a operación é similar, pero á inversa. Aproveitando un contexto de zozobra xeneralizada a causa do risco de suspensión de pagos de Grecia, o especulador compra de forma acumulativa seguros sobre o risco de falta de pagamento da débeda soberana española, os chamados CDS. O acaparamento destes derivados para a cobertura de risco fai subir o seu prezo. E a súa revalorización é un sinal que o mercado interpreta como un risco crecente de insolvencia española. Iso determina unha corrente compradora máis ampla e, en consecuencia, unha maior apreciación dos CDS. Quen desencadearon a conspiración, venden os seus seguros de cobertura sobre España ao prezo máis alto que poidan e obtén con eles grandes ganancias. En ocasións fano tamén tomando CDS en préstamo. Véndenos cando están na cúspide da súa cotización e agardan a que a venda masiva afunda o seu prezo para recomprarlos baratos e devolverllos a quen llos cedeu de forma temporal.
Estas dúas prácticas especulativas retroaliméntanse entre si. Porque o encarecemento dos CDS sobre España acrecenta o pánico sobre a solvencia do Estado, e isto afunde máis a bolsas e porque o esborralle bolsista agranda a percepción de risco sobre o país e os titulares de bonos de débeda pública española ven impelidos polo pánico a comprar CDS para protexerse en caso de falta de pagamento estatal, co que contribúen á súa vez á súa revalorización. Este efecto de apoio mutuo ten ademais toda a lóxica, dado que entre as accións e os CDS existe unha correlación inversa (cando a bolsa cae, os contratos de protección tenden a revalorizanrse), coherente co feito de que a débeda pública adoita ser o refuxio (xunto co ouro e outros activos) de quen se saen da bolsa por medo.
Pero, ademais, nos movementos especulativos destes días as apostas baixista reforzáronse con intoxicacións para agrandar o pánico. Houbo quen de forma interesada (apúntase a un "broker" británico) botaron gasolina ao lume, filtrando o bulo de que España solicitara un plan de rescate como o que o Eurogrupo e o FMI acaban de aprobar para Grecia. Outros actores interesados fixeron circular á súa vez o rumor de que a axencia de cualificación Moody´s dispúñase a rebaixar a cualificación de solvencia española. Ambos os filtracións foron desmentidas, pero para entón o lume xa consumía a pradería e os investidores fuxían enestampida.

MEDIO AMBIENTE

Unha das principais ameazas que penden sobre Galicia é a destrución dos seus recursos naturais. Á beira da principal catástrofe ecolóxica dos últimos anos, causada polo buque Prestige, poderiamos enumerar unha infinidade de lugares da nosa xeografía que simbolizan atentados contra un ben tan importante na actualidade: Valdoviño, Marín, Fragas do Eume, Belesar, Rinlo, San Cibrao das Viñas, Caldas de Reis, Boiro e un longo etcétera son mostras de espazos naturais nos que se produciu unha variada gama de condutas que afectan ao medio ambiente, algunhas das cales motivaron a apertura dun procedemento penal por delito ecolóxico.
Neste sentido, hai que eloxiar o labor da Fiscalía galega, que, de oficio ou a instancia de asociacións ecoloxistas, decidiu presentar as correspondentes denuncias nos xulgados. E mención especial merece, en concreto, a súa recente petición de que se investigue a actuación dunha empresa hidroeléctrica por manter completamente seco durante moitos anos un tramo de varios quilómetros do río Eume, sen achegar o caudal ecolóxico que esixe a Lei de Pesca Fluvial de Galicia.
A pesar de que esta petición causou estrañeza nos responsables da empresa en cuestión e nalgúns medios de comunicación, hai que recordar que un delito ecolóxico non só se comete realizando as actividades que poderiamos cualificar de paradigmáticas ou tradicionais, como son, entre outras, emisións, verteduras, radiacións, escavacións ou depósitos, senón que se comete tamén mediante "extraccións" e "captacións de augas". Obviamente, para que chegue a existir devandito delito requírese en todo caso que as citadas actividades infrinxan as normas (administrativas) protectoras do medio ambiente e que ademais "poidan prexudicar gravemente o equilibrio dos sistemas naturais", aspectos que o xuíz deberá investigar.
Xa vai sendo hora de que tanto a Administración (principalmente a autonómica, que é a que posúe a maior parte das competencias respecto diso) como os tribunais de xustiza outorguen ao medio ambiente a transcendencia que merece e deixen de consideralo como un ben xurídico "moderno", de segunda categoría, afastado do núcleo tradicional do dereito penal, en sintonía cunha criticable opinión doctrinal que, ao socaire dunha especie de funcionalismo individualista, relativiza a súa importancia co argumento de que as agresións ao medio ambiente non afectan directa e inmediatamente a individuos concretos, senón que se proxectan máis ben sobre as xeracións futuras.
A diferenza do dereito penal clásico da Ilustración, no que o patrimonio individual e, especialmente, a propiedade ocupaban un lugar preferente na xerarquía de bens xurídicos, o dereito penal da actualidade debe preocuparse tamén (e en maior medida) polos danos sociais que se poden causar con esa propiedade: por exemplo, debe preocuparse máis da explotación dun vello buque petroleiro que do furto dunha lata de aceite para motores.

DENUNCIA A ESPAÑA POR NON SANEAR AS AUGAS

A Comisión Europea eleva o caso ante o Tribunal de Xustiza da UE e ve inadmisible o atraso en construír depuradoras--Vigo, A Coruña e Santiago, entre as localidades que incumpren desde fai case dez anos a directiva comunitaria

A Comisión Europea acordou onte denunciar a España ante o Tribunal de Xustiza da UE por incumprir desde fai case dez anos en once localidades de Galicia a directiva que a obriga a garantir o seu saneamento integral, mediante sistemas colectores e estacións de tratamento que impidan a vertedura de augas residuais contaminadas ao mar, as rías ou os ríos. O expediente, que inclúe a 38 núcleos de toda España, afecta á capital galega, Santiago, e ás dúas grandes cidades, Vigo e A Coruña, así como a outras oito vilas da comunidade: Baiona, Redondela, Tui, Noia, A Pobra do Caramiñal, Ribeira e Viveiro. O padrón deses municipios suma uns 750.000 habitantes, o 26% do censo da comunidade.
O departamento de Medio Ambiente da Comisión recordou nun comunicado que as augas residuais «poden estar contaminadas por bacterias e virus nocivos» para o ser humano, e que conteñen elevadas concentracións de nitróxeno e fósforo «que poden danar as augas doces e o medio mariño ao favorecer a excesiva proliferación de algas que asfixian outras formas de vida».
Fonte de contaminación
«Son un perigo para a saúde pública e a fonte máis significativa de contaminación en augas costeiras e interiores», advertiu o comisario de Medio Ambiente, Janez Potocnik, que considera «inadmisible» o atraso na instalación de colectores e depuradoras que deberían levar lustros funcionando en Galicia.
A directiva que recolle esas obrigacións foi aprobada en 1991, e deu de prazo ata o 31 de decembro do 2000 para sanear as aglomeracións urbanas con verteduras superiores aos que xera diariamente unha poboación de 15.000 persoas. Por iso é polo que no expediente estean incluídas varias localidades galegas con censos inferiores a esa cifra, pero con instalacións industriais, agrícolas e gandeiras causantes dunha contaminación equivalente. Desde o 2004, a Comisión enviou varios apercibimentos a España, o último deles no 2008. Fontes da Comisión Europea recordaron que manteñen aberto outro expediente que afecta ás urbes españolas que verten augas residuais sen o adecuado tratamento a zonas sensibles ou protexidas, e que probablemente acabará no Tribunal de Xustiza antes do verán. Esa denuncia podería ir dirixida tamén contra cidades como Lugo, Ourense e Ferrol.
As mesmas fontes explicaron que a demanda interposta onte non ten nada que ver co expediente que abriu a Comisión a España no 2005 por incumprir un fallo do Tribunal de Xustiza que a obrigaba a implantar un plan de saneamento específico para as augas marisqueiras da ría de Vigo, cuxa excesiva contaminación vulneraba outra directiva europea. Os servizos xurídicos da Xunta calcularon entón que o incumprimento daquela sentenza podería derivar nunha sanción de ata vinte millóns de euros, pero o caso pechouse no 2007, cando o Goberno autónomo acatou o mandato dos xuíces e presentou o plan que Bruxelas lle esixía, sen que a Comisión nin o tribunal impuxesen nin proposto multa algunha.
Doutra banda, o alcalde da Coruña, Javier Losada, que se atopaba onte de visita oficial en Bruxelas, asegurou que o saneamento da súa cidade «está na súa última fase», e atribuíu os atrasos «aos oito anos de Aznar», nos que, ao seu xuízo, paralizouse un plan que con Goberno do PSOE declarouse «de interese xeral».

Denuncia ante Bruxelas pola contaminación da Ria de Vigo...

678 VIVENDAS ILEGAIS EN VIVEIRO

Tres informes da Policía Xudicial estiman que o Concello de Viveiro concedeu de forma presuntamente ilegal ata once licenzas urbanísticas, que permitirían a construción de 678 vivendas e un hotel no termo municipal, valéndose do trámite do silencio administrativo. As probas periciais forman parte da extensa investigación que desde fai tres anos desenvolve o Xulgado de Instrución nº 2 da localidade, despois de que estas posibles prácticas do alcalde, o socialista Melchor Roel, fosen denunciadas polo anterior rexedor, o popular César Aja.
As once licenzas concedidas -nove en construción, unha finalizada e outra paralizada- teñen en común os informes en contra -entre outros-dos técnicos municipais de urbanismo, que segundo queda de relevo nas dilixencias periciais, foron ignorados pola Xunta de Goberno que preside Roel «para aprobalas a través do silencio administrativo». Unha das máis representativas corresponde á promoción de 154 vivendas «Primeira Calidade», actualmente en construción nunha parcela de solo urbano non consolidado na que segundo «reiterados informes emitidos polo enxeñeiro municipal» non se pode edificar por carecer da condición de solar ao non haberse realizado obras de urbanización na contorna.
Nun informe datado a 5 de febreiro de 2009, a Policía Xudicial recolle como o enxeñeiro aconsellou ao alcalde en xullo de 2006 consultar á Xunta a cualificación urbanística da parcela. Roel, con todo, optou seis meses máis tarde por pagar unha asesoría técnica a un arquitecto externo, Manuel Cortón, para que lle xustifique «a viabilidade da construción». Os instrutores non só cren «que a licenza non se podía conceder por non reunir os requisitos» que marca a lei e entenden que Roel e a súa Xunta de Goberno puidesen incorrer nun hipotético delito de prevaricación, senón que atribúen a Cortón un suposto delito de falsidade documental por «un informe carente de fundamento legal e faltando á verdade».

CANTABRIA QUERE LEGALIZAR 500 CASAS CON SENTENZA DE DERRIBA

Os concellos condenados levan máis de dez anos sen cumprir as resolucións xudiciais

O Goberno de Cantabria pretende evitar a execución da maior parte das sentenzas que ordenan a derriba de máis de 500 vivendas, a maioría construídas na costa. O Tribunal Superior de Xustiza desta comunidade deu en febreiro un pau ao plan do Executivo, pero este mantén o seu propósito. O conselleiro de Urbanismo, José María Mazón, reunirase cos propietarios das casas, os alcaldes dos cinco municipios afectados e representantes do PRC, PSOE e PP para abordar o xa bautizado como Plan de Actuacións das Sentenzas de Derriba.
A demolición das residencias é a pataca quente dunha polémica cuxo orixe remontar aos anos noventa. De feito, a vintena de resolucións que ordenan tirar máis de 500 casas foron ditadas fai máis de dez anos, sen que os concellos acatáronas. A demora está motivada, sobre todo, por dúas razóns. A primeira é que os propietarios das casas, cuxa primeira opción é a súa legalización, néganse a abandonalas sen que os consistorios que autorizaron a súa construción indemnícenlles. A segunda razón é que os alcaldes din carecer de fondos para iso.
Arca rexeita un plan 'ad hoc'
A asociación ecoloxista Arca, impulsora de case todas as denuncias contra as infraccións dos concellos, rexeita un plan ad hoc do Goberno cántabro para legalizar as residencias ilegais, e pide a execución das derribas e que os concellos responsables indemnicen aos afectados. "Non se pode dar a mensaxe de que quen cometen grandes infraccións quedarán impunes", di o presidente de Arca, Gonzalo Canles. Logo de máis dunha década de dilación no cumprimento das sentenzas, o punto de inflexión produciuse fai xusto un ano coa derriba de 42 chalés en Arnuero. Pouco despois, en xullo, o Goberno cántabro presentou ao Parlamento e ao Tribunal Superior de Xustiza de Cantabria o plan para legalizar a maior parte dos chalés sentenciados.
Este plan, con todo, é de dubidosa validez xurídica. Consciente diso, o propio Goberno cántabro busca alternativas con encaixe legal. Ese é tamén un dos obxectivos da reunión de hoxe, logo dos toques de atención dados polo TSJC.
Este tribunal rexeitou o plan nun recente auto no que insta, ademais, a demoler 78 casas na localidade de Argoños. Unha mostra do hartazgo do TSJC polo atraso nas derribas é outro auto recente, de febreiro. Nunha resolución sen precedentes, encomendou directamente a unha empresa pública (Tragsa) a derriba de 12 casas, tamén en Argoños, despois de que o seu concello esgotase o prazo dado para iso.
A asociación ecoloxista Arca considera que o Goberno bipartito (PRC-PSOE) de Cantabria actúa baixo a presión do PP, que ostenta a alcaldía en catro dos cinco municipios incluídos no plan de derribas: Arnuero, Argoños, Piélagos e Miengo. A quinta localidade é Escalante, gobernada polo PRC.
Un portavoz oficial da Consellería de Ordenación do Territorio e Urbanismo. que dirixe o PRC, declinou facer declaracións ata que se celebre a reunión. O PSOE, que vai da man do PRC neste asunto, tamén gardou silencio.

O PXOM DE VIGO É INSOSTIBLE

O Consello de Ministros analizou un informe sobre a situación do sector inmobiliario en España, do que se desprende que o stock de vivendas sen vender a finais de 2009 alcanzou as 700.000, un 12,4% máis que un ano antes.

Á espera de que o Departamento que dirixe Beatriz Corredor publique o detalle das cifras por comunidades autónomas, o informe presentado ao Consello sostén que "a pesar do axuste da oferta e da estabilización da demanda, a inercia propia do ciclo produtivo fixo que o parque de vivendas sen vender aumente ata situarse ao redor das 700.000 casas ao finalizar 2009".
Esta nova cifra supón un incremento do 12,4% sobre os 613.000 pisos construídos sen vender que o Ministerio cifrou en 2008. Tal e como aseguran os promotores, o estudo elaborado polo Executivo sinala que probablemente nos atopamos no seu valor máximo referido ao stock, xa que a dinámica observada entre as vivendas iniciadas e terminadas e as vendas de pisos de nova construción marcarían esa sentenza".
Nova iniciativa
Refírese o Goberno a que probablemente 2009 sexa o último ano no que o stock siga crecendo, xa que neste exercicio iniciaranse moi poucas casas (apenas 100.000), (o PXOM de Vigo prevé 55.079 novas vivendas, entre os anos 2008-2012), as vendas comezaron a repuntar e non se terminarán tantas como en 2009 (360.000 vivendas), froito dos desbocados niveis de actividade rexistrados anos atrás.
Por outra banda, o Consello de Ministros acordou encomendar ao departamento de Corredor unha nova iniciativa. Trátase de crear unha plataforma social para o fomento da rehabilitación, a accesibilidade e a eficiencia enerxética de edificios e vivendas. A actividade desta plataforma estará baseada na colaboración entre as administracións e o sector privado para a creación dunha rede de oficinas de axuda aos cidadáns.
Está previsto que dean asistencia na definición de obras a realizar e colaboren no seguimento e control dos traballos de rehabilitación de edificios e vivendas. O fomento da rehabilitación é unha das grandes apostas do Goberno, xa que, segundo as súas estimacións, por cada millón de euros que se inviste nesta actividade, lógrase xerar 56 empregos. Así, a nova fiscalidade da rehabilitación e o plan de aforro enerxético dos edificios públicos promoverán 350.000 novos postos de traballo.

Informe sobre a situación do sector da vivienda...

CHEIRA A QUEIMADO

Hai deputados socialistas que admiten que o Goberno está queimado e gripado.

Admiten que cada vez lles custa máis defender as iniciativas do Goberno porque non saben o que van durar antes de que alguén desautorice a outro alto cargo.
Que hai membros do Goberno que fan o posible para amolar ao de á beira e que hai desaxustes nas vicepresidencias que ven ás leguas. O dos funcionarios é a última dun longo rosario de rectificacións e tropezóns.
Que por dar tantos xiros ninguén sabe onde están e onde acabarán.
Que o da comision distrae, pero non se sabe onde conduce. Que só lles salva a estratexia do PP. Que necesitan a Rajoy.
E hai deputados no PP que non entenden onde vai o seu partido. Non entenden que Rajoy apele aos deputados do PSOE para acabar con Zapatero. Non entenden que Rajoy non fixe posicion clara sobre algúns temas. Non entenden que se deixou atrapar na trampa da negativa ao acordo. E aseguran que lles salva o desnortado que está o Goberno. Que necesitan a Zapatero.

A tasa de paro española supera o 20% por primeira vez...

DÍA DO CHOURIZO NACIONAL

Nestes tempos que vivimos, o noso calendario está infestado de días dedicados a unha gran diversidade de temas: 'O día do orgullo Neutro', no que unha multitude de individuo/as ou como decida chamarlles a Academia, enchen as capitais de todo o mundo pertrechados coa menor cantidade de roupa posible e subidos en carrozas, ebrios de pracer e imbuídos por un inmenso éxtase de xénero.

'O día do Leucocito caído', no que gran cantidade de glóbulos xúntanse na praza de Colón para ler un manifesto e pedirlle ao xuíz Garzón que leve ao virus da gripe A ante o Tribunal Internacional de Haya para xulgalo por crimes de guerra, ou 'O día da Paleta Ibérica' no que os gorrinos deste país encadéanse fronte ao Ministerio de Agricultura co fin de esixir un prezo xusto para os seus cuartos traseiros: 'Ministra dimisión', reza unha pancarta escrita coas entrañables pezuñitas dun dos nosos porcinos.
Pois ben, tras tantos días dedicados a tan nobres causas, reivindico o meu dereito a proclamar o 14 de xullo como 'O Día do Chourizo Nacional'. Os actos de celebración comezarán de mañá e levaranos a cabo un conxunto de españois, deses de llaga en man, dos que madrugan cada día para levantar este país de xeito honrado e aos que se lles revolven as entrañas cada vez que ven o telexornal. Estes compatriotas depositarán no interior dalgunha casa consistorial, elixida ao longo e ancho da nosa xeografía española, un conxunto de comisións, traxes, coches de luxo, reloxos de marca ou postos de traballo a dedo para que os alegres choricillos acudan rápidos e veloces a tan suculento manxar. Tras unhas horas de espera, durante as cales os habitantes da rexión dedicaranse a degustar os produtos da terra mentres tiran a algunha cabra desde o campanario (precioso costume), asegúrolles que o concello de turno ¡estará repleto! de alimañas dispostas a encher os seus insaciables estómagos, deixando ao seu paso polo pobo un rancio cheiro a gomina.
Ese será o momento exacto no que os cidadáns pecharán as portas e prenderán lume ao recinto no que os bípedos, como sempre, alleos ao que pasa co pobo que lles rodea, continúan devorando o festín de xeito insaciable. A luz que desprenderá semellante falla poderá ser vista por todos os pobos de ao redor e o fume de tan loable pira funeraria impregnará as paredes de todos os concellos, concellarías, ministerios e demais institucións públicas deste país para que cando os seus empregados cheguen cada mañá a traballar, a iso das 10, non se lles esqueza nin por un segundo que un día esta España de xente honrada dixo ¡basta!

A XUNTA VOLVE A CONTRATAR Á AUDITORA KPMG

Suma 153.000 euros ao millón que pagou a esta empresa pola auditoría das caixas

(Ke Pagen Máis os Galegos), este debe ser o significado das siglas da auditora KPMG, autora do xa famoso "informe do millón de euros" que o presidente Feijoo encargou a esta firma madrileña o pasado mes de xaneiro sobre a viabilidade da fusión das caixas galegas. Aínda que o informe daba a razón ao señor Feijoo (ou polo menos iso foi o que nos dixo a Xunta de Galicia), o certo é que a realidade é túzara e non fixo máis que pór en cuestión as cifras e afirmacións da due diligence de KPMG, diverxencias do calibre de 1.100 a 3.000 millóns de euros no custo estimado da fusión, segundo os números da auditora no primeiro caso e os de Caixanova no segundo.
O presidente da Xunta deuse moita présa en adxudicar pola vía de urxencia e sen o preceptivo concurso público o ditoso informe sobre a viabilidade da fusión. Así que os galegos tivemos que pagar 1 millón de euros pola auditoría feita en tempo récord, filtrada a medio camiño a La Voz de Galicia, e presentada "a cachos" en rolda de prensa pola conselleira de Facenda en documentos que non tiñan nin o membrete de KPMG que avalase os datos dados pola Xunta.
A pesar de que estas sombras sobre a due diligence seguen sen ser clarificadas, a Xunta de Galicia volveu a elixir a KPMG para asinar outro contrato, esta vez para a realización das verificacións previstas para as operacións correspondentes ao Programa España-Portugal 2007-2013. Este contrato, cofinanciado con fondos da Unión Europea, reportará a KPMG 8.600 euros por cada millón de euros que verifiquen dentro deste programa, ata un máximo de 17,9 millóns de euros. Así as cousas, a auditora favorita da Xunta poderá embolsarse outros 153.940 euros (máis de 25,6 millóns de pesetas) dos petos de todos os galegos.
Resulta curiosa esta nova aparición de KPMG na vida de todos os galegos, e máis curioso aínda é que a mesma empresa que cobra a friorenta de 1 millón de euros por unha de diligence que despachou en pouco máis dun mes, agora resulta que se presenta a un concurso público e gáñao por ser "a oferta máis vantaxosa". A conselleira de Facenda, a mesma que compareceu en rolda de prensa coa auditoría das caixas sen o logo oficial de KPMG, podería aproveitar para explicarnos este cúmulo de casualidades.

ORIXE DA CORRUPCIÓN

Fai anos que a sociedade española está sobrecollida polos escándalos xeneralizados de corrupción: Filesa, Roldán, Naseiro, Gürtel, Palau da Música, Matas... Case sempre teñen nomes propios, de persoas ou de institucións e empresas, pero, ¿que é o que sustenta á corrupción e permítelle que os seus autores, en moitos casos, manteñan os seus cargos e non ingresen en prisión? A resposta é evidente: detrás de todo isto está o financiamento dos partidos políticos, unha cuestión aínda non resolta. Na maioría dos casos de corrupción o fundamento está na busca de recursos para o partido de turno. As persoas que xestionan estes asuntos non asumirán nunca os riscos colaterais da súa función sen procurarse unha parte substancial do botín. Para iso, a miúdo contan cunha impunidade sorprendente. Hai un pacto, non explícito, de non utilizar o financiamento dos partidos como arma arroxadiza nas campañas electorais.
Por outra banda, os xestores do negocio saben demasiado e, se o partido ponos na picota, cantan: o seu repertorio é extenso e faría dano. Ocorre tamén que unha gran parte da xustiza ten fortes vínculos cos partidos. A xustiza non parece precisamente independente e iso, salvo honrosas excepcións, supón que determinados xuíces pénsen moito antes de levantar un caso de corrupción. E os favores que os partidos reciben de bancos e grandes empresas teñen a súa contrapartida. Chegados a este punto, pregúntome: ¿quen manda realmente neste país? ¿Pode un gobernante ditar resolucións contra os intereses de quen lle axudou? Quizá por este motivo en España temos grandes baleiros de investimento en sanidade, ensino, I+D e pensións.

PESADELO

A sede do Tribunal Constitucional ten por fóra a forma dun cono truncado e pódese imaxinar o interior como un labirinto de corredores circulares que vai dar nunha sala de xuntas, unha especie de ovo insonorizado, onde se reúnen a dilucidar 12 maxistrados. A tarde aciaga en que empezou todo, só 10 maxistrados do alto tribunal atopábanse alí dentro, posto que un fora recusado e outro xa morrera, co que ambos se libraron do pesadelo. Ao final da xornada todos os funcionarios xudiciais, incluídos os bedeles e o persoal da limpeza, abandonaran o establecemento con absoluta normalidade. O edificio achábase baleiro. Só quedaban os 10 maxistrados reunidos ao redor dunha mesa no interior do ovo insonorizado examinando un único e eterno recurso. Chegou un momento en que un deles, o máis prostático, tivo necesidade de ir ao lavabo. Foi o primeiro en darse conta de que fora cegada a porta que daba ao corredor. Antes de comunicar este feito insólito aos seus colegas se restregó os ollos por se se trataba dunha alucinación, pero logo de examinar toda a parede circular chegou á conclusión de que o recinto quedara absolutamente hermético, sen saída posible. Ao principio os seus colegas non deron crédito a este estraño suceso; logo un detrás doutro abandonaron as poltronas e comezaron a sacudir co puño crispado todos os tabiques gritando. A sorpresa converteuse en angustia cando comprobaron que desapareceran non só as portas e fiestras, senón tamén os ocos da ventilación e do aire acondicionado. Achábanse dentro dun ovo de formigón, cuxo espesor era tan compacto que os móbiles quedaran sen cobertura. Estaban incomunicados. Se os maxistrados non podían saír, loxicamente ninguén podería entrar nunca na súa axuda. Funcionaba unha soa lámpada, que neste caso serviu para iluminar a cara de pánico que puxeron todos cando o presidente do tribunal calculou o tempo que tardaría en esgotarse o osíxeno da sala. Precisamente foi o propio anhídrido carbónico o que lles fixo perder a memoria e a noción das cousas. Sucedeu fai máis de tres anos e os cidadáns non saben aínda se os maxistrados están vivos ou xa morreron.

O EX ALCALDE DE CASTELLÓN É O ALTO CARGO MÁIS RICO DO GOBERNO DE CAMPS

O Diario Oficial da Comunidade Valenciana publica a declaración de bens de 186 altos cargos.- O presidente da Generalitat declara que é un dos máis pobres da súa administración

José Luís Gimeno, ex alcalde de Castelló, é o alto cargo máis rico da Generalitat Valenciana de acordo coa declaración de bens, dereitos e obrigacións patrimoniais de 186 altos cargos que publicou hoxe o Diario Oficial da Comunidade Valenciana.
Gimeno , conselleiro delegado da empresa pública Proxecto Cultural de Castelló SA, declara un activo de 3.770.332 euros. Un total de 2.900.394 corresponden aos valores catastrais dos seus bens inmobles e ningún pasivo. Consolo Ciscar , directora do Instituto Valenciano de Arte Moderna, declara un activo de 2.579.096 de euros, do que 2.145.384 de euros corresponden aos valores catastrais dos seus bens inmobles. Císcar declara un pasivo de 843.644 euros.
A difusión das declaracións responde a un decreto do Consell publicado no DOCV o pasado 22 de decembro que daba un prazo de catro meses para que a Generalitat fixese públicas as declaracións patrimoniais dos seus altos cargos. A relación publicouse hoxe e refírese unicamente á situación patrimonial destes altos cargos, omitiendo os datos referentes á súa localización "e salvagardando a privacidade e seguridade dos titulares", polo que se limita a indicar o activo (bens inmobles e valor doutros bens) e o pasivo.
A declaración confirma que Francisco Camps , presidente da Generalitat, é un dos máis pobres da súa administración. Camps posúe a metade dunha vivenda cuxo valor catastral é de 110.339 euros. Juan Cotino, vicepresidente terceiro e conselleiro de Benestar Social, é o membro do goberno autonómico que máis bens declara cun total de 1,8 millóns de euros. Mario Flores, conselleiro de Infraestruturas, declara uns activos de máis de 1,3 millóns de euros. Un total de 247.032 corresponden a valores catastrais e o 1,1 millóns están rexistrados como outros bens. Flores non arrastra ningún pasivo.
José Eduardo Clérigues, director xeral de Farmacia, tamén se atopa entre os altos cargos con máis activos, que no seu caso ascenden a 1,1 millóns de euros, xunto coa directora xeral de Ordenación, Avaliación e Investigación Sanitaria, Pilar Viedma, con máis dun millón de euros. O director xeral da Fundación das Artes Escénicas, Tomás Ruiz, conta cun activo de 406.058 euros, dos que 68.852 son valores catastrais e o resto corresponden a bens non inmobiliarios. A intendente da Fundación Palau de lles Arts Raíña Sofía, Helga Shmidt, non ten propiedades pero conta con outros activos por valor de 280.806 euros.

Declaracións de bens dos altos cargos da Generalitat...