POLÍTICOS

-O enriquecemento persoal parece estar no ideario particular de moitos personaxes que buscan na política e sectores próximos o seu beneficio propio. Xunto a unha preparación ou educación especifica, ser rico podería ser un requisito obrigatorio para ocupar cargos relevantes. Polo menos, non desviarían a súa atención pensando "manobras" para incrementar os ceros das súas contas bancarias pola vía rápida.
-Están de costas aos problemas e necesidades das persoas, principalmente coa pobreza. Espremen os nosos petos con multitude de impostos, abusivas subidas de tarifas en servizos "teoricamente" públicos e multas polo simple feito de existir.
-Como garantes do noso poder adquisitivo, a súa actuación limítase a unha simple vixilancia dos prezos, permitindo ás grandes empresas e compañías aplicar subidas por encima do IPC en subministracións básicas e de primeira necesidade; de paso benefícianse intermediarios e especuladores sen escrúpulos.
-Nos últimos anos, empresas Españolas escalaron posicións no "TOP" mundial alcanzando cotas de incuestionable éxito de ingresos. Os grandes dividendos destes anos colocaron ao noso país nunha posición económica envexable, pero este privilexio non foi trasladado ás persoas. Cando aparece a sombra da recesión e empezan a minguar os enormes beneficios das arcas privadas, os enriquecidos en épocas de bonanza fan a débeda pública. Volven os discursos de "colectivizar" a desaceleración, as ameazas de desemprego e a conxelación interminable de salarios con intención de perpetuidade.
-A sensación de ser embaucados polos seus discursos alimenta un descontento cada vez maior.
-Os cidadáns estamos defraudados desta "exclusiva" raza de buscadores de fortuna, afastados da realidade, illados no seu impermeable paraíso particular de complementos e privilexios. Un destes privilexios é un insulto ás persoas que cotizaron máis de 35 anos e deben seguir traballando para ter unha xubilación de subsistencia. A Constitución Española ampara os dereitos dos cidadáns. Non acertamos a atopar na Carta Magna o artigo que distingue entre a clase política e o resto de cidadáns. Desde a súa posición benefícianse de moitos privilexios. Con oito anos de traballo, teñen suficiente para asegurarse unha xubilación millonaria. Percibir unha envexable liquidación, pluses, extras e demais ingresos,... e, ¡¡Seguen traballando!!. Pensen un pouco... ¡oito anos!, e xubilación; ¡Máxima!. Ningún outro traballador pode facer iso. Constitución Española: ¿Todos somos iguais?
-Ademais non se preocupan en mellorar a súa imaxe cos sucesivos casos de corrupción.
Haberán de esforzarse e demostrar que están ocupando o seu cargo para e polo que foron elixidos.
A concesión e confianza dos votantes non é a "fondo perdido" nin infinita.

E.L.P

A XUNTA RELAXA AS SANCIÓNS CONTRA QUEN ESPECULE CON SOLO INDUSTRIAL

O novo plan abre portas á especulación coas parcelas compradas

A drástica relaxación nas penalizacións ás empresas que compren solo industrial e non o destinen aos usos e no calendario previstos abre portas á especulación co solo así adquirido, tanto da anterior Xunta bipartita como alleas á Administración autonómica. Esa relaxación de penalizacións foi un dos aspectos destacados no informe sobre a situación do solo empresarial en Galicia presentado por Agustín Hernández, conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas, ao último Consello da Xunta, a pasada semana.
O presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, e Agustín Hernández, anunciaron ese día que se vai a redactar un novo plan de solo empresarial "para atraer empresas que aínda non están e para evitar a fuga das que temos". O obxectivo, en dúas fases (ata 2012, a primeira, e ata 2015) é sumar aos actuais 13,7 millóns de metros cadrados a execución doutros 55 millóns de metros, co que en 2015 Galicia disporá de 193 polígonos e un total de 68.860.934 metros cadrados.
A Xunta acomete ese obxectivo "logo de estar sete meses de brazos cruzados", segundo denuncian fontes da oposición, que contrastan os máis de 100 millóns de euros investidos o ano pasado polo bipartito para tal fin cos 300.000 euros que dedicou a actual Xunta ao mesmo obxectivo en 2009.
A cuestión primordial, agora que a Xunta retoma o impulso no asunto, remite con todo á relaxación das condicións que se impón ás empresas que opten á compra do solo que oferte a Xunta. Feijóo e Hernández xustificárono na necesidade de facer máis accesible a compra "mentres dure a recesión económica".
Así, e sen ánimo exhaustivo, a fianza para participar no concurso pasa do 5% ao 2% do importe de licitación, e o prazo para solicitar as licenzas de edificación e actividade, dun ano a dous; o pago das parcelas será do 30% ao asinarse a escritura e en tres anos o 70% restante, cando ata agora tiña que estar cuberto o pago completo ao formalizarse a escritura. Ata agora penalizábase un 20% do prezo se a parcela non se destinaba ao uso previsto na adxudicación e a partir de agora será do 5% e só "no caso de que dito aspecto fose tido en conta na adxudicación".
Estas modificacións, segundo as fontes consultadas, propician a especulación, isto é, apalancar o solo e esperar, con lixeiros castigos, a que o seu prezo aumente para revenderlo. Esta posibilidade converte a iniciativa "anticrisis" da Xunta nun asunto candente porque o solo non se desenvolve por iniciativa privada, senón que a Administración exprópiao, transfórmao e inviste diñeiro público nel cun obxectivo preciso de ben común, "e se iso altérase, sería escandaloso".
Tampouco sería a primeira vez. Un caso rechamante, por exemplo, é o do polígono das Gándaras, en Porriño, que estivo sen ocupar (e aínda hai parcelas baleiras) ata que a súa promotora, Zona Franca, creou o lindeiro da Granxa cunha condición determinante que evitou a especulación: se os compradores das parcelas non iniciaban a actividade en tres anos, o solo revertía ao promotor. Zona Franca seguiu esta política desde 1996 e foi, por citar outro exemplo, a que aplicou ao Parque Tecnolóxico de Vigo, ocupado por completo e onde tampouco se rexistrou a menor especulación.
Tamén a Xunta bipartita incluíu unha cláusula de reversión do solo se a empresa adxudicataria non o executaba nun prazo de dous anos. Entre as previsións de redacción do novo plan anunciado pola actual Xunta non figura ningunha alusión respecto diso.

ABEL CABALLERO CUARTO ALCALDE PEOR VALORADO

Unha enquisa a nivel estatal revela que o olívico suspende en case todas as variables

Coa cidade empantanada, chea de obstáculos polas obras, non sorprende que o alcalde de Vigo, o socialista Abel Caballero, sexa de entre os rexedores españois o cuarto peor valorado, segundo unha enquisa elaborada polo Instituto Análise e Investigación, responsable dos informes Merco, o primeiro documento destas características que se fai a nivel estatal.
Deste xeito, con tan só 555 puntos suspende con nota, mentres que o seu principal competidora Corina Porro, ex alcaldesa e actual presidenta do Porto de Vigo, quen perdeu os comicios de 2007 por tan só 2.700 votos, aumenta a súa vantaxe de cara ás próximas eleccións municipais.
O seu afán por buscar a foto cun sorriso permanente non lle serviu para convencer aos electores que, unha vez máis, a tenor dos resultados deste último ranking, alzan a voz para pedir un cambio. Un novo pau na política municipal da coalición PSOE-BNG que demostra que ambos os partidos atópanse nas súas horas máis baixas, tras perder a cadeira de brazos autonómica da Xunta o pasado 1 de marzo.
Demoledor, o estudo en case todas as súas variables, moito vai facer falta para que o rexedor olívico levante cabeza no tempo que resta para a próxima cita electoral, polo que terá que pór a proba o seu sprint final. E quizais sexa este o motivo do nerviosismo que reina no grupo municipal socialista, cuxo portavoz, Carlos López Font, saía ao quite dando a volta á tortilla, tal e como afán.
Para o PSOE vigués o papel dos populares está sendo «esperpéntico». Consideran que a indefinición de Porro á hora de confirmar a súa candidatura responde a «o seu medo a perder novamente fronte a un alcalde, Abel Caballero, que ten todas as papeletas para gañar». Unhas declaracións que distan moito do resultado obtido por este último no ranking elaborado, e ao que parece prefiren facer a vista gorda. Non se pode esquecer aos colectivos anti PXOM, que non votarán a Abel Caballero pola aprobación do Plan Xeral de Ordenación Municipal, e tamén, pola falta de democracia nos plenos onde se aprobou dito Plan Xeral.

NON MÁIS CUMES

Hoxe é un deses días nos que, mire onde mire, todo véxoo insostible. Repaso someramente os titulares para o desánimo. As farmacéuticas soben os prezos dos seus produtos para sacar tallada antes de que se aprobe a tímida reforma sanitaria de Obama. A través de diversos informes advírtellenos de que o noso envexable sistema sanitario non é sostible e expón a necesidade de cobrar aos usuarios. Máis dramático aínda o estrepitoso fracaso do cume mundial sobre Seguridade Alimentaria da FAO, onde as grandes potencias, cuxos dirixentes nin se molestaron en asistir á cita de Roma, se desentienden dos máis de mil millóns de famentos que existen neste miserable mundo. Se desentienden, insisto, porque non consideran entre as súas prioridades a loita contra o fame.
Nadiña de nada de demagoxia supón comparar, como fixo o presidente Lula e recollía en portada varios xornais, os centos de miles de millóns derivados a salvar a situación dos bancos, mentres 17.000 nenos morren cada día por falta de alimentos. A metade dese orzamento bastaría para eliminar a fame do mundo, un arma de destrución masiva máis devastadora que todas as plantas atómicas secretas que o Goberno de Teherán poida ocultar á ONU. Ademais dunha enorme inxustiza, a fame negra é máis perigosa que eses talibáns empregados en dinamitar colexios de nenas en Paquistán. E aínda queda por lamentar o fracaso anticipado do próximo cume en Copenhague. China e EEUU xa se desvincularon do pacto sobre o cambio climático. De momento, seguirán contaminando este panorama tinguido de negro.

A UE SÓ ADICA A MEDIO AMBIENTE O 0,1%

WWF denuncia que Europa non freará en 2010 a perda de biodiversidade

Outra promesa que incumprirán os líderes europeos. O martes, as principais potencias económicas do mundo comprometéronse, nun cume de Nacións Unidas en Roma, a reducir á metade o número de persoas que pasa fame no planeta. Pero ninguén porá o diñeiro necesario. En 2001, os dirixentes da UE, entre eles o entón presidente do Goberno español, José María Aznar, anunciaron na cidade sueca de Gotemburgo o seu compromiso de frear a perda de biodiversidade en 2010. Con todo, de novo, o proxecto non está acompañado de fondos económicos.
Menos do 0,1% do orzamento total da UE dedícase á protección do medio ambiente, segundo un informe presentado polo Fondo Mundial para a Natureza (WWF). A xuízo da organización ecoloxista, tras analizar a asignación europea estimada para 2007-2013, "parece claro que a conservación da biodiversidade non é unha das prioridades".
O fondo Life , un instrumento que financia a aplicación da lexislación comunitaria sobre medio ambiente, só conta con 120 millóns de euros ao ano, menos do 0,1% do orzamento europeo. E, segundo denuncia a ONG, a posibilidade de recibir diñeiro da UE por outras vías é "moi limitada" e impide alcanzar os 6.000 millóns de euros anuais que a propia UE considera necesarios para xestionar a Rede Natura 2000, cuxa finalidade é asegurar a supervivencia das especies máis ameazadas de Europa.
Un estudo presentado en xullo pola Comisión Europea revelou que o 52% das especies e o 65% dos hábitats atópanse nun estado de conservación desfavorable. E en rexións agrícolas a situación é aínda máis preocupante: o 80% dos seus hábitats está ameazado.

A ESPAÑA ATERRADA

España perde catro postos no ranking de Corrupción de Transparencia Internacional

Cae ao posto 32 desde o 28 nunha lista de 180 países.- Transparencia Internacional carga contra os paraísos fiscais

A percepción da corrupción en España subiu, polo que o país caeu no índice que elabora anualmente a ONG Transparency Internacional. Na lista - Indice de Percepción da Corrupción 2009- España pasa do posto 28 que ocupaba en 2008 ao 32, cunha nota de 6,1 puntos fronte ao 6,5 de fai un ano. Na presentación en Berlín, a organización cargou contra os paraísos fiscais -"Non debe haber refuxios seguros para o diñeiro corrupto. É tempo de pór fin ás escusas", dixo a súa presidenta, Huguette Labelle- e destacou que os países en guerra son os que se perciben como máis corruptos.
En Madrid, os encargados da presentación do informe, un dos catro índices que a organización elabora a nivel internacional, foron os integrantes do comité de dirección de Transparencia Internacional España, Jesús Lizcano, Antonio Garrigues Walker, Jesús Sánchez Lambás e Manuel Villoria.
Garrigues Walker, patrón vitalicio da Fundación Ortega e Gasset, quixo dar unha mensaxe de esperanza: "Que ninguén crea que a corrupción non se pode combater, pódese e débese afrontar. E eu diría que é un tema ata fácil". Aínda que tamén alertou: "Se España segue baixando postos será unha cousa mala, unha cousa mala en todos os sentidos. Non podemos resignarnos ante este fenómeno". Durante a presentación, todos os relatores deixaron claro que a escalada de España na lista de percepción da corrupción non é tanto debido a que aumente as accións corruptas no sector público, senón a que ao haber máis investigación e ao aflorar máis casos hai unha maior sensibilidade e unha maior preocupación e maior sensación de que existen máis corruptos.
Jesús Sánchez Lambás, director xeral da Fundación Ortega e Gasset, fixo especial fincapé neste asunto e destacou a mellora na loita contra a corrupción en España, cunha maior eficacia da Garda Civil, a policía, a fiscalía e os aparellos do Estado, aínda que tamén subliña que está "empezando a espertarse unha maior conciencia": "Había certa tolerancia e ese mirar cara a outro lado rompeuse".
Tamén quixo enviar unha mensaxe aos políticos e funcionarios públicos -"deben ter unha maior cultura de transparencia e dar exemplo"- e a quen custodian a información pública: "É unha verdadeira secuela que España siga sendo un cadeado e ferrollo a unha información que é dos cidadáns" E resolveu: "Non poden seguir secuestrando a información aos cidadáns co prexuízo de que pode ser mal utilizada. Non somos súbditos, somos cidadáns e temos dereito a coñecer e utilizar esa información". Lambás tamén sinalou que para loitar eficazmente contra a corrupción, máis que establecer novos tipos penais, en España sería necesario "reformar unha xustiza que é do século XIX". "A xustiza lenta segue sen ser xustiza", dixo.
Pola súa banda, Manuel Villoria, catedrático da Universidade Rei Juan Carlos, sinalou que "sería bo que o noso país entrará no G-20 dos países menos corruptos" e que o traballo de prevención destes casos "segue sendo moi débil". E neste punto coincide co resto dos directivos da sección española de Transparencia Internacional: é necesario un pacto de Estado entre todos os partidos para traballar fundamentalmente nos mecanismos de prevención. destacou o clientelismo existente na Administración, "sobre todo" na municipal, onde, di, moitas veces a carreira depende de factores políticos e non dos méritos.
Segundo o catedrático e presidente de Transparencia Internacional España, Jesús Lizcano, España atópase no posto 18 dos 30 países europeos analizados, por diante de Grecia, Italia, Portugal e a maior parte dos países do Leste. Respecto ao resto da listaxe de 179 países, Lizcano subliñou que hai que destacar que na corrupción sempre hai dous partes: moitos dos países corruptos reciben subornos dos países que están nos mellores postos do ranking. E tamén subliñado que moitos paraísos fiscais, "que son un cancro", son de países que saen moi arriba no índice. Por iso apostou por "solucións globais para problemas globais".
"É rentable ser corrupto en España?", interrogou unha xornalista. "Empeza a ser pouco rendible e cada vez menos", dixo Villoria. Garrigues Walter lamentou como unha "mala noticia que os cidadáns pensen que todo o mundo é igual e que a corrupción non teña un gran custo político para os políticos corruptos". "España segue sendo bastante permisiva coa corrupción", dixo.

MULTAS ABUSIVAS E ABSURDAS

Varios municipios acuciados polas débedas recorren a multas abusivas e absurdas

Dar de comer ás pombas, beber refrescos ou xogar á guerra convérteche en obxectivo recadatorio de concellos

O responsable de Economía do PP, Cristóbal Montoro, critica que o Goberno socialista suba impostos aínda que sexa para compensar a caída de ingresos pola crise económica e o aumento de determinados gastos sociais. Pero non ten inconveniente en defender a taxa de lixo de Gallardón que indignou aos madrileños, ou en xustificar os privilexios fiscais dos futbolistas estranxeiros multimillonarios que el mesmo impulsou coa lei Beckham.
Normas ad hoc para axustarse ás previsións?
Ademais, a imposición de taxas como a dos lixos en Gallardón non é unha excepción dentro dos concellos do PP para aumentar a súa recadación, concellos como o de Cidade Real orzaron ingresar ata un 70% máis en multas, unhas previsións que viñeron acompañadas dun endurecemento das ordenanzas municipais para multar feitos como aparcar o coche a máis de 25 centímetros da beirarrúa, correr, saltar ou ir en bicicleta.
Coidado con alimentar pombas
O caso de Cidade Real recorda outros casos de multas sorprendes. En Alacante (PP) sancionan ata con 601 euros a quen dea para comer ás pombas ou o consumo de refrescos na rúa. Se a infracción é detectada cando un cliente saca un refresco dun bar, o multado será o responsable do establecemento. Tamén hai multas de ata 100 euros por rebuscar no lixo, unha actividade habitual nas inmediacións por exemplo de supermercados por parte de xente sen recursos.
Inspectores de lixo
Na cidade de Madrid non só se aplicará unha taxa pola recollida de lixo, senón que trescentos inspectores municipais vixiarán a reciclaxe para multar á comunidade de veciños con ata 750 euros se a separación de residuos non se fixo correctamente.
Prohibido que os nenos xoguen á guerra
Na localidade leonesa de Sahagún (PP) tamén está prohibido "camiñar ebrio pola vía pública, que os nenos xoguen á guerra na rúa ou que os mozos xúntense na porta das discotecas". Casos de concellos socialistas onde se castigan comportamentos como colgar a roupa nas fachadas que dan á rúa (Zaragoza) ou sacudir sabas ou alfombras pola fiestra ou cuspir (Badalona), aínda que estes supostos se parecen máis con vistas a facilitar aspectos básicos da convivencia como o tránsito polas rúas.

PXOM DE LUGO SEN APROBACIÓN DEFINITIVA

ORDE DO 13 DE NOVEMBRO DE 2009 SOBRE APROBACIÓN DEFINITIVA DO PLAN XERAL DE ORDENACIÓN MUNICIPAL DO CONCELLO DE LUGO (LUGO).

O Concello de Lugo eleva, para a súa Aprobación Definitiva, o expediente do Plan Xeral de Ordenación Municipal, de conformidade co previsto no artigo 85.5 da LOUG, do 30 de decembro, de Ordenación Urbanística e Protección do Medio Rural de Galicia.
I. ANTECEDENTES
1.- O planeamento vixente no concello de Lugo é o Plan Xeral de Ordenación Urbana, Aprobado Definitivamente por Orde da COTOP do 27 de decembro de 1990.
2.- O presente documento foi obxecto de Informe da Consellería de Política Territorial, Obras Públicas e Vivenda, previo á súa aprobación inicial, en data 15 de abril de 2005.
O Pleno da Corporación municipal aprobou inicialmente o PXOM o 26 de xaneiro de 2006; someteuno a información pública regulamentaria, e solicitáronse informes sectoriais.
Os técnicos e xurídicos municipais emitiron informes previos á aprobación provisional de 23/01/09: Arquitectura (16/12/09 e 19/01/09), Urbanismo (16/12/08) e Secretaría. (15/01/09).
3.- En cumprimento da lexislación sectorial, solicitáronse e emitíronse os seguintes informes:
a) En materia de estradas, a Demarcación de Estradas do Estado emitiu informes favorables condicionados en datas 15 e 23 de outubro de 2008.
A Dirección Xeral de Obras Públicas desta Consellería, informe favorable condicionado de data 24 de outubro de 2008.
b) En materia de augas, informe favorable condicionado de data 1 de setembro de 2008 da Confederación Hidrográfica do Norte.
c) En materia de patrimonio cultural, informes desfavorables emitidos en datas 26 de febreiro de 2007 e 13 de outubro de 2008, respectivamente.
d) En materia de telecomunicacións, informe de data 7 de marzo de 2006 pola Secretaría de Estado de Telecomunicacións do Ministerio de Industria, Turismo e Comercio.
e) Resolución de 16 de abril de 2009 da Dirección Xeral de Desenvolvemento Sostible sobre a inviabilidade do sometemento do PXOM ós trámites previstos no artigo 7 da Lei 9/2006, condicionada á integración no documento das condicións impostas na citada Resolución.
Consta certificación do Secretario Xeral do Pleno de non recepción dos informes dentro do prazo legal da Deputación, os Mº de Fomento e Defensa, e a Consellería do Medio Rural.
II. CONSIDERACIÓNS E FUNDAMENTACIÓN
Unha vez analizado o documento, e vista a Proposta literal elevada pola Secretaría Xeral de Ordenación do Territorio e Urbanismo, cómpre facer as seguintes consideracións:
De conformidade co artigo 89 da LOUG, e co artigo 1 do Decreto 316/2009, do 4 de xuño, polo que se establece a estrutura orgánica da Consellería de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas, a competencia para resolver sobre a aprobación definitiva dos Plans Xerais de Ordenación Municipal lle corresponde ó Conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas.
RESOLUCIÓN:
Visto o que antecede, RESOLVO,
1º.- Non outorgar a Aprobación Definitiva, de acordo co punto 5.b) do artigo 85 da Lei 9/2002, do 30 de decembro, de Ordenación Urbanística e Protección do Medio Rural de Galicia, ao Plan xeral de Ordenación Municipal do Concello de Lugo.
2º.- O Concello deberá elaborar os documentos corrixidos precisos para emendar as deficiencias sinaladas no corpo desta Orde, e os elevará, logo dos trámites oportunos, a esta Consellería para a súa Aprobación Definitiva, remitindo ao efecto o expediente administrativo debidamente dilixenciado.

ler toda a noticia...

APOIAMOS UN PLAN XERAL ILEGAL PORQUE ESTAMOS A FAVOR DA LEGALIDADE

José Romeu-Amich Neto - Presidente da Agrupación Galega de Arquitectos Municipais

"O urbanismo é hoxe tan confuso que se pode xustificar case calquera aberración"

O plan xeral de Vigo está aprobado e é firme, pero está nos tribunais e non sería de estrañar que fose anulado. Os xuíces dirán, pero aprobado sen acometer practicamente ningunha das modificacións que pedía a Xunta á anterior corporación municipal podería ter problemas. Se un avogado quixese recorrelo só tería que levar a un xulgado a documentación intercambiada entre o Concello e a Xunta bipartita para demostrar que nose fixeron as correccións solicitadas. Temos e debemos colaborar co goberno, pero con espírito crítico. O enfrontamento non ten sentido, pero sobre a base de criterios profesionais. Apoiamos o plan xeral porque estamos a favor da cidade e da legalidade.
Aquí os problemas son maiores. Un vai a Cantabria ou País Vasco e a xente constrúe no pobo, non se vai á montaña, e segue o modelo maioritario. E xa non digamos en países europeos como Holanda ou Suíza, onde a administración case che dá os planos da vivenda. Hai que planificar menos desde o punto de vista leguleyo e máis desde o modelo de cidade que queremos. Non debemos ter medo a normativas estéticas, ser severos tamén no aspecto externo das construcións.
LER TODO O TEXTO...

REPETIR A TRAMITACIÓN AMBIENTAL DAS (DOT)

A Xunta debe repetir a tramitación ambiental das Directrices de Ordenación do Territorio (DOT) porque o bipartito non cumpriu os prazos nin a lexislación ambiental

>Dende os servizos xurídicos da Consellería recomendan reconducir o expediente, conservando os actos que non estean afectados polos defectos de forma e fondo

>O novo documento de inicio foi remitido hoxe ao órgano ambiental da Xunta, para –posteriormente- comezar un período de consultas dun mes, no canto de 15 días como se estipulaba no anterior proxecto

>Con estes erros quedaban prexudicadas as posibilidades de audiencia previa e defensa dos interesados, xa que se integraban os dous procedementos, o de avaliación e o de tramitación

>Esta normativa ten como obxecto establecer os obxectivos fundamentais e crear os instrumentos necesarios para a coordinación da política territorial e a ordenación do espazo galego

A Consellería de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas anunciou no Diario Oficial de Galicia (DOG) a súa decisión de retrotraer o documento de inicio das Directrices de Ordenación do Territorio (DOT), xa que o Goberno anterior non cumpriu os prazos estipulados nin a lexislación ambiental. Dende os servizos xurídicos do departamento de Medio Ambiente do Goberno galego recomendan reconducir o expediente, conservando os actos que non estean afectados polos defectos de forma e fondo.
Esta mesma mañá, o novo documento de inicio remitiuse ao órgano medioambiental competente co fin de que dea comezo ao período de consultas ambientais que é dun mes. No seguinte paso deste proceso, procederase á elaboración do novo documento de referencia e do posterior Informe de Sostenibilidade Ambiental (ISA).
Unha vez solicitado o informe da Consellería de Facenda procederase a súa aprobación inicial e, xunto co ISA, á exposición pública e audiencia ás administracións e entidades, período que terá unha duración de dous meses.
Tras a análise das alegacións e informes presentados, darase un prazo de tres meses para a elaboración do documento para a súa aprobación e remitirase ao órgano ambiental para a redacción da memoria ambiental oportuna.
Unha vez obtido o novo informe da Consellería de Facenda e realizadas as correspondentes modificacións, o conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas aprobará, de forma provisional, as Directrices de Ordenación do Territorio de Galicia, posteriormente elevaraas ao Consello da Xunta e daralles traslado ao Parlamento de Galicia, co fin de levar a cabo a súa tramitación e posterior aprobación definitiva en forma de Decreto tamén pasando polo Consello da Xunta.
A Lei de Ordenación do Territorio de Galicia, na que están enmarcadas estas directrices, ten por finalidade establecer os obxectivos fundamentais e crear os instrumentos necesarios para a coordinación da política territorial e a ordenación do espazo galego, co obxecto de favorecer a utilización racional do territorio de Galicia e protexer o medio natural, mellorar a calidade de vida e contribuír ao equilibrio territorial.
Un dos instrumentos que establece para elo esta normativa son as Directrices de Ordenación do Territorio, instrumento de carácter global que debe constituír o marco xeral de referencia establecendo as pautas espaciais de asentamento das actividades, de acordo coas políticas sociais, económicas e culturais de Galicia, integrando as demandas do Estado, así como as propostas que xurdan desde as entidades locais.
Defectos no procedemento
A modificación plantexada xurde como consecuencia das actuacións do bipartito, xa que nos catro anos de Goberno non cumpriu os prazos nin a lexislación ambiental, polo que se produciu unha incorrecta actuación administrativa no que se refire á tramitación ambiental das DOTs, polo que se tiveron que arranxar os erros, co fin de paliar os prexuízos que se puideran ocasionar aos interesados.

ler toda a noticia...

PP CORRUPCIÓN E LUXO

Nos últimos días a prensa publicou datos sobre os resultados do rexistro efectuado en varias casas de Jaume Matas, a instancias dunha investigación xudicial que leva a cabo sobre un presunto delito de enriquecemento ilícito do antigo president do Govern Balear. Eses datos son do todo inmorais.
Detalles escandalosos que se leron na prensa ultimamente son, por exemplo, unha colección de 40 bolsos de 1.500 euros de prezo medio, obras de arte de altísimo valor, colección de reloxos de luxo, electrodomésticos ostentosos de alta gama, cortinaxes e felpudos cuxo valor paliaría as carencias de varias familias sen recursos, pisos de luxo, palacetes, etc. E todo obtido "presuntamente" nos anos en que Matas dedicouse á política.
Pero o importante non son os detalles, nin os nomes concretos, nin os triplos soldos millonarios de algunhas/os políticos que falan de inventadas indecencias dos outros pero calan as propias. O importante non son os obxectos de luxo desmesurado, nin os palacetes fastuosos, nin as contas infladas, nin as fortunas escondidas en paraísos fiscais (Illas Caimán, por exemplo), nin os traxes de marca regalados por vulgares capos sen escrúpulos, nin as paradas do AVE en pobos perdidos para revalorizar terreos familiares, nin as comisións fraudulentas, nin o uso de diñeiro público en actuacións de perversión sexual, nin as estreitas relacións con mafiosos, nin os contratos irregulares, nin as privatizacións a medida para facer negocio con financiamento público.
O importante é que neste país existe un partido político que debería representar a unha parte importante dos cidadáns, e que realmente non representa a ninguén máis que a si mesmo e aos seus voraces auspiciadores. O importante é que a rapiña e a obscenidade apropiouse dese partido, a pesar de que moitos dos seus votantes, seino, son xente de ben que reproba tanta estulticia. O importante é que un significativo sector político corrompeuse pola voracidade do que se vende por unhas moedas (léase miles e millóns de euros). O importante é que a honradez política brilla pola súa ausencia nese partido que, máis que partido, parece unha vulgar organización mafiosa de terceira categoría.
A política é un servizo público. Os políticos son os representantes dos cidadáns que lles votaron, e a súa xestión ten o único sentido de mellorar as condicións de vida da cidadanía. Neste país ultimamente a política converteuse, pola contra, nunha carreira sen cuartel para facer diñeiro e encher as contas propias e de parentes e afíns, na que calquera mentira, calquera ignominia, calquera temeridade están xustificadas se diso deriva calquera rédito económico ou político.
Nada mellor neste país para facerse millonario que dedicarse a ser político do PP e render servil vasallaje aos seus máis tiranos e corruptos líderes...Diñeiro, luxos, riqueza, poder..., eses son os seus valores, á vista da evidencia. E ademais, ata quizais recen o rosario no seu tempo libre... como deus manda.

C.B.

AS INDUSTRIAS QUE CONTAMINAN EUROPA

A Axencia Europea do Medio Ambiente publica un mapa interactivo das empresas que polucionan

Quen queira saber que actividades industriais desenvólvense preto da súa casa e canto emiten, poderá consultar o rexistro e o mapa interactivo que a Axencia Europea do Medio Ambiente e a Comisión Europea lanzaron.
O rexistro inclúe máis de 24.000 variables de 91 tipos de sustancias consideradas contaminantes en 65 actividades económicas diferentes nos 27 estados membros, ademais de Liechtenstein, Islandia e Noruega.
O obxectivo do rexistro de actividades contaminantes é coñecer a súa localización e a cantidade de sustancias liberadas ao aire, ao chan ou ao auga, así como os refugallos e verteduras de lixo e os xestores que a tratan. O Convenio Aarhus obriga a dar información aos cidadáns do que sucede na súa contorna.
A directora executiva da Axencia Europea do Medio Ambiente, Jacqueline McGlade, sinalou que "calquera cidadán pode saber que cantidade de polución vértese ao auga ou á atmosfera desde as actividades que hai na súa veciñanza ou rexión".
Os nove sectores industriais incorporados a este rexistro son enerxía, produción de metais, minería, industria química, residuos e tratamento de augas residuais, produción de papel e madeira, granxas e acuicultura e industria alimentaria.
As 91 sustancias contaminantes corresponden a diferentes áreas: os seis gases de efecto invernadoiro, metais pesados (arsénico, cadmio, cromo, cobre, mercurio, níquel, chumbo e zinc), pesticidas, e sustancias orgánicas e inorgánicas. A procura no mapa pódese realizar polo nome da industria, polo tipo de contaminantes ou polo sector industrial.
Os últimos datos son de 2007, pero a partir do próximo ano a información actualizarase cada mes de abril.
O 65% do CO2 é de térmicas
O rexistro permite coñecer de onde proceden as emisións que se xeran nas industrias europeas. Así, o 65,7% do dióxido de carbono (CO2) das industrias procede das plantas térmicas, seguido do 8,5% da fabricación do cemento, 6,8% das refinerías de gas e 5,4% de produción de ferro e aceiro, entre as principais.
En España, o 63,2% do CO2 emitido polas industrias corresponde a 87 estacións ou plantas térmicas; o 16,4% de 42 fábricas de cemento e o 8% de refinerías de gas. En total hai 192 actividades industriais en España que emiten CO2, e o 21% vértese desde Andalucía, seguida de Galicia co 12%.
En canto ao metano, un gas de efecto invernadoiro que é 21 veces máis daniño que o CO2, os principais emisores en Europa son a agricultura e a gandería (82%), seguidas da minería (13,2%). En España, as actividades agrogandeiras liberan o 81% do metano, e en total 167 actividades industriais emiten metano en España, o 23% situadas no País Valenciano.

RAJOY DE VACACIÓNS

Correa pagou as vacacións de Rajoy "para que se largue a chorar a Canarias"

A rede Gürtel pagou as vacacións familiares de Mariano Rajoy tras a súa derrota electoral en 2004 "para que se largase a Canarias a chorar as súas penas". Así o confesou Pablo Crespo, número dous da trama corrupta e home de confianza de Francisco Correa, a un dos imputados na causa, segundo revelaron fontes próximas á investigación.
"A este fillo puta de Rajoy pagámoslle a viaxe para que se largase a Canarias a chorar as súas penas porque perdera as eleccións, e encima levou á familia", díxolle Crespo a un dos imputados no caso Gürtel en 2006, dous anos despois de que o líder do PP ordenase ao entón tesoureiro do partido, Álvaro Lapuerta, que rompese relacións coa rede de empresas tecida por Correa.
Rajoy trasladouse o 19 de marzo de 2004 a Gran Canaria en compañía da súa familia para gozar duns días de descanso nun luxoso hotel de Maspalomas, ao sur da illa. O PP encargou a viaxe á axencia Pasadena S. L., propiedade de Correa -que entón organizaba en exclusiva todos os desprazamentos oficiais e moitos privados do partido-, pero o presunto cerebro da trama non pasou a factura a Rajoy e o PP nunca a reclamou.
Dous anos despois, Crespo relatou a un ex dirixente do PP -imputado agora na causa- os detalles da viaxe de Rajoy, que nin este nin Xénova chegaron a abonar á axencia Pasadena. Ese imputado confirmou onte a este xornal que o pasado mes de maio trasladou ao xuíz do Tribunal Superior de Xustiza de Madrid (TSJM) Antonio Pedreira, que instrúe actualmente o sumario, as confesións que lle fixo o home de confianza de Correa. A súa declaración está incluída na parte do sumario sobre a que aínda se mantén o segredo.
"Vaise a armar unha boa"
"Supoñendo que sexa certo que Rajoy deu ordes a mediados de 2004 para que o PP non volvese contratar ás empresas de Correa porque sospeitaba que non era trigo limpo, ¿entón por que non se molestou en comprobar se se pagou a Pasadena a factura da súa viaxe a Canarias, que fixera uns meses antes?", pregúntase o ex dirixente do partido imputado no caso Gürtel. "O día que se faga pública a lista de alcaldes, parlamentarios e cargos do PP aos que Correa regalou viaxes e vacacións", engade, "vaise a armar unha boa".
Xénova asegura que as vacacións familiares de Rajoy en Canarias foron "un agasallo do PP" pola tensión da campaña electoral de 2004, os atentados terroristas do 11-M e a traumática perda do poder, tres días máis tarde. Con todo, a dirección do partido non puido acreditar ata a data que a factura desa viaxe sexa abonada a Pasadena. "Se non enviou a factura o problema é da axencia, non noso", sinalou un portavoz do PP.

CONTUNDENCIA CONTRA A CORRUPCIÓN

Apenas ningún dos numerosos comentaristas ou analistas políticos que escribiron ou falado durante estas últimas semanas sobre a proliferación dos graves casos de suposta corrupción política descubertos recentemente en España destacou que foi precisamente durante estes últimos anos que estes escándalos saltaron á luz pública, afectando sen distinción a todo tipo de partidos políticos, desde o PP e o PSOE ata o PSC, CDC, CC e outras formacións, en gran número de comunidades autónomas, como Madrid, Valencia, Baleares, Canarias, Andalucía, Cataluña, Castela e León, Galicia, Aragón, entre outras.
Aínda que en case todos estes casos trátase de asuntos que se produciron ou iniciaron moitos anos atrás, o certo é que foi precisamente agora, durante estas dúas lexislaturas sucesivas de gobernos socialistas presididos por José Luís Rodríguez Zapatero, que algúns destes casos finalmente foron descubertos, grazas á acción de importantes operacións policiais e xudiciais, todas elas iniciadas tamén durante estes últimos anos.
Está claro que non se trata de ningunha casualidade que sexa así. Non só non se trata dunha casualidade senón que, moi ao contrario, responde a unha causalidad obvia: os gobernos socialistas presididos por Rodríguez Zapatero puxeron en marcha durante estes últimos anos toda unha serie de importantes medidas legais para combater eficazmente a praga da corrupción política. Estas medidas, acompañadas pola acción dunha Policía Xudicial que actuou con gran dilixencia e eficacia baixo as ordes de diversos xuíces instrutores, en moitos casos previas as correspondentes denuncias da Axencia Tributaria ou a Fiscalía Anticorrupción, fixeron que finalmente aflorasen ante a opinión pública todos estes asuntos, algúns deles resoltos xa coas correspondentes sentenzas, mentres que os descubertos máis recentemente están aínda en proceso de instrución ou pendentes de xuízo.
Benvidas sexan todas estas investigacións policiais e xudiciais, que sen dúbida contribuirán a castigar coa contundencia as condutas delituosas que se puideron producir en todos estes casos. Benvidas sexan tamén todas as próximas investigacións policiais e xudiciais que contribúan a descubrir e a castigar posibles novos casos de corrupción política. Porque é obvio que a corrupción, máis aló da súa condición de delito, constitúe un atentado moi grave contra a mesma esencia do noso sistema democrático, xa que, mediante a lóxica desafección cidadá respecto da política, alenta á demagoxia populista antisistémica, de tinguiduras fascistas, como se produciu xa en Italia, para acabar por instalar no poder, por procedementos formalmente democráticos, ao maior corruptor do país.
Todos deberiamos preguntarnos por que tantos casos de corrupción política iniciados ou producidos fai xa tantos anos tardaron tanto tempo en ser investigados e descubertos.

FRAUDE FISCAL

"Facenda non investiga as grandes fraudes e céntrase no pequeno contribuínte"

A Axencia Tributaria deixou de recadar 71.156 millóns de euros desde 2000 como consecuencia da fraude fiscal. O Sindicato de Técnicos do Ministerio de Facenda reclama que se aparte a "lupa" dos pequenos contribuíntes e investíguense as grandes operacións, onde se producen as maiores estafas ao erario público.
España perdeu máis de 71.000 millóns de euros correspondentes á recadación do IVE da última década. A fraude fiscal no sector da construción e a promoción inmobiliaria e a actitude "conformista" da Axencia Tributaria están detrás desta diminución de ingresos, segundo o Sindicato de Técnicos do Ministerio de Facenda (Gestha).
En concreto, deberíanse recadar 71.156 millóns de euros adicionais, de acordo ás taxas de crecemento económico entre 2000 e 2008, segundo o informe "Recadación de Ingresos Tributarios en contexto de crise" elaborado por Gestha.
Segundo os seus cálculos, o crecemento acumulado do PIB neste período, dun 64 por cento, non se corresponde coa recadación impositiva, que se mantivo "en niveis de fai unha década". Uns datos que o Ministerio de Economía e Facenda non quixo valorar.
A xuízo do sindicato, esta desviación responde ao aumento da economía mergullada, así como da economía declarada dun xeito "parcial" ou "inexacta" debido á ocultación de parte das vendas, a emisión de facturas falsas ou o uso de gastos particulares para deducir IVE que, en ningún caso, son deducibles legalmente.
A construción, o gran buraco
A maior parte do IVE defraudado corresponde á actividade inmobiliaria, que acumula ao redor de 8.800 millóns de euros de falta de pagamento de impostos cada ano, segundo Gestha.
Con todo, o secretario xeral do sindicato, José María Mollinedo, denunciou que Facenda non investiga "as grandes fraudes, os desenvolvementos urbanísticos, as grandes fortunas", senón que "está centrada no pequeno contribuínte, nas pequenas irregularidades dos autónomos".
Por iso, Gestha reclama que se outorgue aos 8.000 técnicos do Ministerio de Economía "toda a responsabilidade que sexan capaces de asumir" mediante a creación dun Corpo Superior Técnico de Facenda e que non se lles relegue a investigar as fraudes menores.
Con iso, a Axencia Tributaria podería reducir en dez puntos porcentuais as bolsas de fraude e a economía mergullada en España, para situala en niveis similares aos países da Unión Europea. Iso suporía, segundo o sindicato, aflorar preto de 90.000 millóns de euros e recadar anualmente uns 25.000 millóns adicionais, que servirían para aliviar o déficit público.
O máis fácil, non pagar impostos
Segundo denunciou o secretario xeral de Gestha , o primeiro que deixan de pagar as empresas cando non poden facer fronte a todas as súas obrigacións son os impostos, porque é o que lles ocasiona "menos dificultades".
"Se deixas de pagar aos traballadores, tes unha mobilización ás portas da empresa e lévanche aos Xulgados dos Social; se deixas de pagar á entidade financeira, execútanche as garantías dos préstamos e córtanche a liña de crédito; se deixas de pagar aos provedores, non che serven, salvo que lles pagues en efectivo", explicou Mollined

O SUPREMO ANULA UN MACRORRELLENO EN MARÍN

O fallo anula o Plan Especial do Porto por carecer de estudo ambiental

O recheo de Praceres, en Marín, un dos máis grandes de Galicia, é ilegal. Tras moitos anos de litixios, os veciños da zona lograron que o Tribunal Supremo revoque unha sentenza do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia e anule a actuación, que ocupa unha superficie superior aos 300.000 metros cadrados nunha zona de notable valor marisqueiro da ría de Pontevedra. O fallo, do pasado 30 de outubro, non só declara ilegal o recheo, senón que anula o Plan Especial do Porto de Marín-Pontevedra que o sustenta, e obriga a Xunta, Deputación e Autoridade Portuaria a restituír a zona ao seu estado anterior.
A razón principal da sentenza é a ausencia dun estudo de impacto ambiental que sustente o proxecto. A Autoridade Portuaria, que non quixo comentar a sentenza á espera de que a analice o seu equipo xurídico, presentou para avalar as obras un informe de 1994, encargado para avaliar un recheo anterior de 95.000 metros cadrados, superado amplamente polo que despois se executou.
Outra das obxeccións veciñais aceptada polo Supremo é a falta de xustificación da ampliación mediante recheos na ría. O recurso ao fallo do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG), que en 2005 dera a razón á Autoridade Portuaria, tamén argumenta que o Plan Especial que aprobou a Consellería de Política Territorial en outubro de 2000 e agora anulado se arroga competencias propias do Plan Xeral, argumento que apoia o Supremo.
Pese ao valor ecolóxico da zona afectada, non foron os recursos das confrarías nin dos colectivos de defensa da ría os que conseguiron a contundente vitoria xudicial, senón o dunha asociación creada para rexeitar o paso do tren por unha praza pública da mesma parroquia marinense de Praceres. A infraestrutura ferroviaria está prevista no Plan Especial para dar servizo aos novos peiraos, polo que a asociación levou as obras aos tribunais. O TSXG fallou na súa contra. Catro anos máis tarde, o Supremo deulles a razón cunha sentenza contra a que xa non cabe recurso. O alto tribunal tamén fallou a favor da mesma asociación anos atrás ao ilegalizar o paso do tren por Praceres, aínda que a sentenza aínda non foi executada.
No caso do recheo, o Tribunal Supremo sostén que as administracións demandadas "non aclararon nada" sobre a disposición "que lexitime tan extraordinaria obra de recheo do mar", o que considera "incomprensible". Os maxistrados da sección quinta da sala do contencioso-administrativo, que dita o fallo, confesan a súa "perplexidade" cos argumentos sostidos pola Autoridade Portuaria. "Queda claro que o Plan Especial en cuestión debeu someterse a avaliación de impacto ambiental antes da súa aprobación definitiva", engaden na sentenza, "maiormente considerando a incidencia da obra nun espazo de alto valor ambiental e ecólóxico como é a ría de Pontevedra".
As dimensións do recheo non quedan claras nos documentos achegados pola Autoridade Portuaria, que nalgunhas ocasións falan de "máis de 300.000 metros cadrados" e, noutros, de 441.349. O estudo económico financeiro presenta un orzamento total de 24,13 millóns de euros. A pesar da difícil reversibilidade da obra, o Tribunal Supremo obriga a Xunta, Deputación e Porto a "a reposición da zona portuaria á anterior situación e estado", cunha repartición do 30%, 20% e 50%, respectivamente. A asociación demandante expresou a súa satisfacción polo fallo e instou ás administracións afectadas a negociar unha solución.
SENTENZA DO TRIBUNAL SUPREMO...

CORRUPCIÓN...

Entre 2007 e 2008, investigadores do CSIC tomaron mostras de diversos puntos da conca do Ebro como parte dun proxecto que buscaba trazar un mapa dos puntos de tráfico e consumo de droga en España. Tratábase de localizar, a partir da análise da auga, as maiores concentracións de restos de estupefacientes. O resultado da análise determinou que en todo o Ebro había unha carga de 620 quilos de cocaína e 420 doutras sustancias similares. A droga, que chega ao río polos ouriños, acumúlase nos peixes e outros organismos acuáticos e hai que pensar que, cando consumimos estes animais, volve a nós, pechando o círculo. Todos convertémonos, así, un pouco en toxicómanos.
É curioso, pero o mecanismo da corrupción parece observar patróns similares. Nalgún municipio de España, un alcalde ou un rexedor corrompido acorda cun construtor corruptor recalificar un terreo para repartirse os beneficios. Previamente, o concelleiro manobrou no Plan Xeral da poboación para que o terreo, que era de uso escolar, pase a ser solo urbanizable. O construtor paga ao edil cunha maleta chea de bin ladens. O político corrompido utiliza logo ese diñeiro para comprar un chalé e busca entón ao mellor arquitecto. O arquitecto, que é un home bastante honrado (dentro do que cabe), cobra os seus honorarios e, como é o seu aniversario, regálalle un broche á súa noiva. Cando rompen, esta vende a xoia e dá o diñeiro a unha ONG, que resulta ser unha tapadeira do alcalde corrupto. E é así, nin máis nin menos, como flúe o río da corrupción, que é como dicir o río da vida

CSU: QUE INTERESES REPRESENTA? QUEN ESTÁN? QUEN NON ESTÁN?

O Consello Sectorial de Urbanismo do Concello de Vigo é un looby. Está constituído por representantes de organizacións de empresas directamente beneficiadas pola construción, súa Cámara e Confederación, e indirectamente beneficiados, ocom son: os partidos políticos con membros na Corporación Municipal ou Entidade Menor e Asociacións de Propietarios Inmobiliarios. Complétano os dependentes: organizacións subvencionadas polos partidos anteriores cando están no Goberno, e Asociacións de profesionais contratadas polas empresas citadas.

Non están: A Universidade DE VIGO nin outras Institucións e organizacións directamente relacionadas co impacto da construcción e a actividade humana imprescindibles para avaliar os proles e contras dos modelos de crecemento. Non están os directamente afectados, os veciños cuxas propiedades e contorna (e vida) ven alterados substancialmente polo cambio arbitrario no réxime xurídico do solo e por un crecemento antinatural da cidade.

Non están en definitiva, os cidadáns. O seu lugar é a rúa, lugar onde foron arroxados polo PP, PSOE e BNG cando quixeron exercitar os seus dereitos e solicitaron o cumprimento das leis. É dicir, cando reclamaron Constitución, Estatuto e Democracia. A historia do PXOM de Vigo é a loita pola democracia, a xustiza e os dereitos humanos, por esaxerado que pareza.

Así pués O CSU é a antítese da Democracia. O seu consenso ha de ser por forza parcial e o seu consello interesado. Reclamar a súa vixencia é un anacronismo. E se é convocado por un alcalde do PSOE debería facer reconsiderar a súa complicidade e o seu voto aos socialistas deste municipio.

A XUNTA RECORTA A PROTECCIÓN DO XURÉS PARA UN PARQUE EÓLICO

Iberdrola planea instalar muíños no áera excluída, a de maior valor ecolóxico

No que vai de marzo a outubro, 417 hectáreas desprendéronse do Parque Natural dá Baixa Limia-Serra do Xurés. Un decreto da Consellería de Medio Rural recortou o pasado 29 de outubro a superficie do parque que figuraba no seu Plan de Ordenación, aprobado o 30 de marzo deste mesmo ano. A zona deslindada, na parroquia de Santiago de Calvos, en Bande, coincide co proxecto de ampliación dun parque eólico de Iberdrola e dun horto solar.
A redución da superficie do parque, declarado en maio deste ano pola Unesco Reserva da Biosfera, afecta á súa zona de maior valor ecolóxico e ambiental, a denominada zona A, que baixa así do 31% ao 29% do parque. O ámbito de aplicación do parque queda en 29.345 hectáreas, segundo figura no decreto do 29 de outubro da Consellería de Medio Rural.
Os ecoloxistas sosteñen que o deslinde non se basea en criterios científicos de avaliación dos valores ecolóxicos da zona. "Trátase exclusivamente de defender os intereses de Iberdrola, compartidos polo alcalde de Bande", acusa o portavoz de Adega Daniel Vispo. "Retrocedemos a éraa de Fraga, na que as empresas eléctricas e mineiras recortaban a Rede Natura á medida dos seus negocios", lamenta.
O alcalde de Bande, José Antonio Armada, felicitouse onte pola decisión de deixar fose do Parque Natural as 417 hectáreas de Santiago de Calvos. Armada, do PP, asinou en nome do seu concello a alegación que orixinou o cambio no decreto da Xunta, aínda que non o interpretou como unha redución da superficie protexida, senón como "a corrección dun erro". "Houbo unha confusión nas delimitacións e corrixiuse, iso é todo", sinalou o rexedor do municipio ourensán. Armada xustificou a alegación na defensa dos intereses dos veciños: "Eles queren a ampliación do parque eólico".
En efecto, a Asociación de Vecinos de Santiago de Calvos remitiu en xullo un escrito á Xunta no que expresaba o seu rexeitamento á ampliación do parque sobre montes da súa parroquia. Esa asociación está presidida por Manuel Méndez, tenente de alcalde de Bande, tamén do Partido Popular. Méndez é ademais portavoz da asociación de comuneiros de Santiago de Calvos, que en novembro de 2007 acordou un convenio cunha empresa para a localización dun parque solar de 26 hectáreas na zona agora desprotexida, a cambio dun aluguer cuxo importe non transcendeu. A asociación veciñal que preside Méndez tamén negociou con Iberdrola a instalación do parque eólico de Vieiro.
A Consellería de Medio Rural, mentres, descarta que se poida falar de "recorte" do Parque Natural. "Todo o contrario", sosteñen fontes do departamento de Samuel Juárez. A Xunta interpreta o decreto do 29 de outubro como "unha ampliación respecto ao decreto de delimitación de 1993". Así, Medio Rural explica que o Parque Natural dá Baixa Milia-Serra do Xurés pasa de 20.920 hectáreas a 29.345. O Plan de Ordenación dous Recursos Naturais (PORN) do pasado 30 de marzo establecía un ámbito de aplicación de 29.762 hectáreas.
A Xunta descarta a comparación entre o PORN e o decreto de delimitación. "Non se poden confrontar dous documentos de distinta natureza", defenderon onte as mesmas fontes de Medio Rural. Os ecoloxistas discrepan. "Se na protección sectorial entraban esas 417 hectáreas, non ten sentido que agora desaparezan", sostén Daniel Vispo. Adega denuncia ademais erros da Xunta na tramitación, xa que considera que a redución da superficie debería obrigar a someter de novo a exposición pública o plan de ordenación.
O caso de Santiago de Calvos recorda aos do Courel e Xistral, onde a Xunta de Manuel Fraga rectificou as delimitacións das zonas protexidas para autorizar un parque eólico e unha explotación mineira ao descuberto, respectivamente. "Así se converten en inútiles e inxustas socialmente as políticas de protección", sostén Adega. Medio Rural, en cambio, asegura contar co apoio dos ecoloxistas, "xa que non presentaron obxección algunha" no Consello Galego de Medio Ambiente, o pasado 21 de outubro.

VIGO E A ZONA VELLA

O Casco Vello de Vigo móvese, pero moi amodo

A imaxe de abandono segue asociada ao Casco Vello. O barrio, que sofre un estado de degradación histórica, deu síntomas de mellora, pero segue sen saír da UCI. Os veciños recoñecen o traballo do Concello, que coordina un investimento de "30 millóns para revitalizar a zona". Pero lamentan que o traballo non se visualiza e afirman que esperaban máis. Ilústrano cun caso significativo: "O Berbés, o lugar onde naceu a cidade, é o exemplo. Pensabamos que ían estar rehabilitadas as fachadas, pero seguen igual".
O programa "Callejeros", dunha cadea de televisión nacional, puxo en primeiro plano o penoso estado de boa parte do casco antigo vigués. Espectadores de toda España puideron ver a cara máis sórdida do barrio a través das testemuñas e imaxes de toxicómanos, indixentes e persoas que lles prestan axuda nun ambiente de completo abandono... "A información é veraz", e o Concellonon fái esforzo para cambiar a situación da zona histórica.

A asociación veciñal é coñecedora do traballo, pero ve poucos cambios. "O barrio está nunha dinámica de dexeneración desde fai mais de 30 anos, e non se perciben os cambios na rúa".

O Plan Especial tardou sete anos en aprobarse, e as expectativas dos residentes sobre a transformación urbanística eran altas. "Pensabamos que ían dispararse as rehabilitacións, e non foi así". As melloras estes anos cínguense o aumento da seguridade e a redución do trapicheo.

¡¡UN CASCO VELLO, RUINOSO E ABANDOADO!!

O TRIBUNAL DE CONTAS PARA QUE SERVE?

Andamos todos os cidadáns coa moral política polo chan ante as noticias de corrupción que saltan aos medios de comunicación un día si e outro tamén. Primeiro produciuse incredulidade, logo manifestouse o enfado, máis tarde empezamos a pensar sobre que podiamos facer e finalmente, sentimos unha certa desmoralización e impotencia ante esta secuela da corrupción na política. Eu seguín o mesmo percorrido. Pero, de súpeto, acórdome que existe o Tribunal de Contas e pregúntome ¿para que serve o Tribunal de Contas?
Existe un Tribunal de Contas de España e, ademais, hai órganos parecidos nas CC.AA. que teñen esa competencia. Por exemplo, en Cataluña.
O Tribunal de Contas de España revisa as contas do Estado, das CC.AA. e de todos os concellos. Repito, sempre que esas CC.AA non teñan un Tribunal ad hoc.
Quere isto dicir (por exemplo) que todas as contas dos concellos corruptos foron revisadas por uns expertos en contabilidade e en legalidade. E alguén puxo a súa firma dando a conformidade a esas contas co selo de tan altas institucións.
Teño datos de que o nivel de capacidade profesional dos funcionarios do Tribunal de Contas é moi bo tanto no legal como no contable. Digo máis, a Audiencia Nacional conta con menos recursos profesionais que o TCE. Entón, por que ¿ninguén se acorda do TCE cando chove corrupción nas catro esquinas de España?
Pois porque ninguén se cre que os últimos responsables do TCE poidan tomar decisións condenatorias contra ninguén, porque eses últimos responsables son nomeados e representan aos partidos políticos.
Iso de que hoxe che cacei nunha irregularidade, pero non che denuncio para que ti non me denuncies se algún dos meus sáese do honorable, existe.
Volvo chamar a atención aos cidadáns indignados: o Tribunal de Contas (TCE) sabe o que pasa, pero os seus responsables políticos non queren que ninguén condene a ninguén. Polo si ou polo non.
Teriamos que iniciar unha auténtica campaña de apoio ao TCE (e aos seus equivalentes autonómicos): eles teñen as contas, eles analizan as contas, eles anotan as irregularidades, pero a eles non lles deixan facelas públicas.
O TCE ten compartida con outras institucións o papel de fiscalizar, pero -atención- é o único que pode axuizar.
Polo que coñezo do TCE, este Tribunal podería ser máis eficaz na loita contra a corrupción que a Audiencia Nacional. Se lle deixasen. ¿Quen ten que soltar as rendas a unha institución que podería refrescar a pesada atmosfera política? Pois, os partidos políticos.
Imos a non enganarnos: se o PSOE e o PP aceptasen que o TCE funcionase de verdade, habería menos presos e máis decencia.

OS TRAMPOSOS

Constatado. Moitos políticos aprovéitanse do seu cargo. Os queixumes dos honrados chocan cada día coa convicción probada de que hai concelleiras, alcaldes, deputados e directores xerais que utilizan a súa posición para conseguir privilexios. Entre o delito e a incorrección hai un inmenso catálogo de faltas co que os cidadáns elaboramos un código de desconfianza cara á clase política alimentado de conviccións. Abusar do coche oficial, embriagarse en restaurantes de pompa, enriquecerse mentres se ostentan responsabilidades públicas e trampear os sistemas de control da democracia forma parte do comportamento habitual de moitos xestores, gústelle á clase política ou non. A generalización da trampa, sexa esta un delito ou unha produtiva picardía, instalounos nun estado de anestesia social do que non conseguimos espertarnos: os cidadáns habemos interiorizado que os políticos son corruptillos ata o punto de considerar que o chanchullo, a fullería e a trapallada son comportamentos intrínsecos ao gobernante, un mal necesario que combatemos a base de cinismo. A crenza de que moitos dirixentes non son honrados téñena tamén moitos dos seus colegas de xestión, aos que con todo cústalles denunciar ao que traspasou a liña; co seu silencio perpetúan un sistema que está pedindo a berros un pacto colectivo para ser refundado.
Existen alertas, a destra e sinistra, sobre os problemas que como sociedade nos pode xerar esta clase política que con tanta facilidade coquetea co lado escuro. As grandes corruptelas ás que desde sempre sucumbiron algúns poderosos estendéronse hoxe como unha mancha de aceite ata crear unha realidade transversal da trampa apontoada por un exército de granujas. Mentres os demais observamos.

EL EJIDO, FAJOS DE BILLETES DE 500 EUROS

O alcalde levaba 250 décimos de Lotería do sábado

Os policías que interviñeron nos rexistros aos pisos e oficinas dos 20 detidos da Operación Poñente, estaban perplexos. A gran sorpresa deuse nunha das vivendas do interventor municipal, José Alemán. Alí os axentes descubriron que nunha bolsa de plástico achábase un fajo de billetes de 500 euros que foran previamente envasados ao baleiro. ¿Unha nova modalidade agrícola del Ejido? ¿O novo plástico da corrupción?
Antes localizaran intervido a colección de reloxos de luxo, unha colección de gran valor económico e que se gardaba nunha vitrina. Pero non era unha colección meramente expositiva. O interventor, agora en prisión, gustaba de cambiar periodicamente de reloxo, segundo o día, segundo a actividade da xornada, sendo esta unha das debilidades do funcionario.
Viaxes a París
Segundo informa na súa edición o diario Ideal de Almería, pouco antes produciuse a detención da muller de José Alemán, a piques de subir no seu luxoso Mercedes prateado. Contan que esta muller cun currículo vital "normal" non dubidaba en facer unha viaxe a París ou a calquera outro lugar do mundo para comprar un trapito ou un bolso. Nalgunha ocasión chegou a invitar a amigas a este 'paseíto'.
Interioridades
Segundo "Ideal" sobre a vida de luxos e caprichos falaron ao pouco de ser detida, persoas que traballaran na súa casa. Algunhas delas chegaron a pedir unha compensación económica por contar interioridades desta funcionaria municipal á que todos coñecen nel Ejido como 'A Barbie'.
Lotería
A chegada dos axentes á vivenda do alcalde del Ejido, Juan Enciso, non foi inmediata. Esperábase arrestar ao alcalde no Concello, á primeira hora, pero Enciso ese día atrasouse. Durante o rexistro a policía achou 250 décimos de Lotería de tres números diferentes para un sorteo ordinario do sábado. É coñecida a afección de Enciso polo xogo da lotería
Zapatos
Outro grupo de axentes rexistraba a vivenda de Enrique Alemán e a súa esposa. O que máis sorprendeu ao grupo de policías foi o achado dunha gran cantidade de zapatos: «ducias, ducias e ducias...».

El Plural

PELOTAZO EN PRIMEIRA LIÑA DE MAR

A fachada marítima de Badalona tamén caeu en mans da trama corrupta. Marina Badalona, a sociedade pública que xestiona a zona portuaria, outorgou un solar para construír vivendas en primeira liña de mar a unha das empresas que aparecen citadas no auto do xuíz Garzón, Badalona Building Waterfront (BBW). A adxudicación do solar fíxose sen que mediase concurso público algún e só para liquidar un préstamo de 13,2 millóns que, meses antes, a empresa concedeu a Marina Badalona.
A instrumental BBW naceu en decembro 2002 cun obxectivo declarado: xestionar unha zona residencial no litoral da cidade barcelonesa. Aínda que resulta sorprendente, o primeiro que fixo ao constituírse foi dar un préstamo de 13,2 millóns a favor de Marina Badalona, participada a medias polo concello e o Consell Comarcal do Barcelones, e dirixida con man de ferro, desde 2000, polo seu conselleiro delegado, Juan Felipe Ruiz. Este liquidou o crédito o ano seguinte coa entrega de dúas leiras. É dicir, BBW fíxose cos solares en primeira liña de costa sen pasar por concurso.
Ruiz, ex concelleiro en Badalona e ex delegado do Goberno en Menorca (de 1988 a 1995) aparece no auto xudicial, que lle cita como "o contacto" de Luigi en Badalona. O conselleiro delegado é un home da confianza do alcalde encarcerado de Santa Coloma de Gramenet, Bartomeu Muñoz, segundo diversas fontes.
Entre 2003 e 2004, Ruiz foi membro do consello de administración de BBW. Aínda que non a título individual, senón como representante de Mariña Badalona, que entón posuía un 10% do capital de BBW (60.000 euros).
Garzón detalla no seu escrito que, 15 meses logo da adquisición do local, este vendeuse á inmobiliaria Espais (cuxo presidente, Lluís Casamitjana, tamén está imputado) e a Procam. Xerouse, así unha "revalorización considerable", cifrada en 14 millóns de euros. Luís García, Macià Alavedra e Lluís Prenafeta resultaron beneficiados. BBW foi absorbida por Espais o ano pasado.
O solar, de 3.000 metros cadrados e cunha edificabilidade prevista de 17.000, nunca sufriu modificacións. Aínda non comezou a levantarse alí ningún edificio. Entre outras cousas, porque o Concello denegou o ano pasado a licenza de obras ao non ver cumpridos certos requisitos.
O alcalde de Badalona, Jordi Serra (PSC), reaccionou onte de forma contundente ao coñecer que o conselleiro delegado figura no auto: decretou unha suspensión de licenzas para a leira investigada e ordenou que se paralice a actividade económica e patrimonial de Marina Badalona. Ademais, esixiu a Ruiz que "renuncie ás súas atribucións especiais". Fontes municipais coincidiron en que o poder deste home en Marina Badalona é "case absoluto".
O pasado martes, cando a Garda Civil executou a Operación Pretoria, Ruiz declarou a este diario: "Espais ten un solar no porto. Como non sexa ese... Pero non sei de que vai todo isto".

A MANCHA ESTÉNDESE

Garzón ordena deter a dous ex altos cargos de Pujol e a un alcalde socialista en Cataluña

O ballón da corrupción esténdese como unha mancha de aceite por toda a xeografía española. Ao caso Gürtel que afecta á Comunidade Valenciana, Madrid, Galicia e Castela e León, sumáronse Baleares -co asunto Munar- e Cataluña, co saqueo do Palau da Música e o último outro novo episodio: a detención en Barcelona de oito persoas en relación cun suposto caso de tráfico de influencias, branqueo de capital e suborno en Santa Coloma de Gramenet, ao parecer por uns 20 millóns de euros. O actual alcalde socialista da localidade do cinto barcelonés -Bartomeu Muñoz- e dous ex altos cargos da Generalitat pujolista -Macià Alavedra e Lluís Prenafeta- están á espera de prestar declaración ante o xuíz Baltasar Garzón na Audiencia Nacional.
Os nomes de Alavedra -ex conselleiro de Gobernación, Industria e Economía e Finanzas da Generalitat- ou o de Prenafeta -secretario de Presidencia e man dereita durante anos de Pujol- non son uns descoñecidos nos tribunais. Prenafeta, que chegou a estar imputado en varios, sempre saíu indemne, aínda que nalgún dos casos houbese, segundo o xuíz, "aromas de corrupción". Alavedra simplemente foi citado a declarar nun caso como o da extorsión a empresarios cataláns que practicaba o xuíz Luís Pascual Estevill, vogal do Consello Xeral do Poder Xudicial nomeado a proposta de CIU. A detención de ambos -agora xa convertidos en homes de negocios sen aparente vinculación directa co actual núcleo dirixente de Convergència- non sorprendeu. Caso distinto é o do alcalde de Santa Coloma, un socialista sui géneris, que reside no corazón da Barcelona burguesa e exerce o seu cargo político nunha cidade da periferia obreira.
A reacción do Partit dels Socialistes de Catalunya foi fulminante en tempos en que outros partidos -o PP con Gürtel e CDC co financiamento da Fundación Trias Fargas con diñeiro do Orfeó Català- tómanse o tempo que necesitan e máis antes de adoptar medidas. O PSC anunciou, ao pouco de coñecerse as detencións, a suspensión temporal de militancia e a creación dunha xestora en Santa Coloma ata que o xuíz decida o grao de inculpación de tres dos detidos que están afiliados ao partido. Convergència, seguindo a súa liña habitual, pediu respecto á presunción de inocencia e sostén que non tomará medidas contra simples afiliados.
Nada é edificante neste novo caso de corrupción, que xurdiu tirando do fío das contas que, ao parecer, Alavedra e Prenafeta tiñan no BBVA Privanza das illas Xersei. Coa crise económica que azouta ao arrabalde barcelonés -Santa Coloma ten un paro de máis dun 15% cunha poboación de case 120.000 habitantes-, o incremento da desafección política e da desconfianza cara a partidos e institucións é a consecuencia predicible desta mancha de corrupción que vai estendéndose a ollos vista.

El Pais

A CAIXA B DE ESPAÑA

Nada, a partir desa alucinada amálgama entre política e diñeiro, escapa todo o máis turbio -e máis letal- da democracia española: o financiamento dos partidos e o difuso halo de corrupción institucional e persoal que ao redor dese financiamento estende a súa progresiva mancha de aceite. A recientísima quebra da Caixa de Castela-A Mancha dá o modelo da máis perigosa das fraxilidades financeiras españolas. Se semellante estercolero fose obra dun banqueiro privado, o caído sobre Mario Conde tras o crack de Banesto sería, á beira disto de agora, pouco máis que unha broma. Pero Hernández Moltó presidía a Caixa en nome do Partido Socialista Obreiro Español. E a un obreiro socialista, na España de José Luís Rodríguez Zapatero, ninguén vai metelo no cárcere coma se tratásese dun vulgar explotador do proletariado. A quebra da CCM foi un exercicio de laboratorio. Tras do cal todos sabemos -e, sobre todo, todos os partidos saben- que o risco de que calquera Caixa -calquera, sen excepción- acabe como a Caixa de Moltó é máis que verosímil. Sabemos -saben, sobre todo, os partidos- tamén que, sexa cal for a inimaxinable cifra de diñeiro que se haxa volatilizado e que os sufridos contribuíntes debamos enxugar cos nosos impostos, ningún dos políticos-xerentes que as arruinaron acabará no cárcere. Porque arruinalas non foi erro nin malevolencia; foi a función que se lles asignou ao ser nomeados directivos. O diñeiro non se crea nin se destrúe. Se se veu acumulando faraónicamente nas negrísimas contas dos partidos, dalgún sitio tivo que saír. Ninguén que viva da política en España vai permitir que sexan investigadas seriamente as contas das Caixas. Nin que acabe pagando polo espolio algún tipo o bastante importante como para poder cantalo todo un día acerca das súas blindadas contabilidades.
Non hai máis que corrupción na política española. Non é que haxa corrupción: iso sería, ao fin, parte do custo que a democracia entraña. É que non hai máis nada que corrupción. Equitativamente repartida entre todos os partidos. Todos. Sen excepción algunha. Porque todos, nas diversas proporcións que corresponden ás súas clientelas electorais, participan na fragmentada rede de poderes autonómicos e municipais que opera como a máis fantástica máquina de lavar diñeiro negro que invente a Europa do último medio século. As vellas mafias sicilianas ou napolitanas mírannos hoxe cunha envexa que apenas se camufla. O sistema español é, na práctica, inexpugnable. Porque beneficia a todos. E eses todos lexislan.

SINDICALISTA CON GUSTO CARO

Un lider de UXT cea no BULLI a 300 euros o cuberto

Patxi San Juan ceou no restaurante de Ferran Adrià

Unha cousa é predicar e outra dar trigo, di o refrán. Unha cousa é manifestar proximidade cos traballadores que o están pasando mal e outra moi distinta sufrir coas penurias que están pasando eles. Que lle pregunten a Patxi San Juan, secretario de Innovación e Industria da Comisión Executiva Confederal- máximo órgano de dirección- do sindicato Unión Xeral de Traballadores (UXT).
Unha fotografía de San Juan tomada o pasado xoves e subliña á perfección o gran desfasamento que hai entre a realidade do mercado laboral e a mensaxe das centrais sindicais.
O DATO
O xoves pola noite, San Juan, acompañado por cinco amigos íntimos do sur de Navarra, de onde o alto cargo de UXT é orixinario, desprazouse ata o Cabo Montjoi, en Rosas (Xirona), para cear no exclusivo restaurante do famoso cociñeiro Ferran Adrià, O Bulli.
SINDICALISTA CON GUSTO CARO
San Juan gozou dunha cea que poderían pagarse moi poucos traballadores, cun prezo medio por persoa de 300 euros. Nin sequera estar disposto a pagalos garante o goce do menú degustación, composto de 35 pratos, porque é necesario esperar varios meses para lograr unha cadeira no seu comedor. Pero o sindicalista e os seus amigos atoparon un oco.
San Juan accedeu á Comisión Executiva Confederal de UXT da man do máximo dirixente do sindicato, Cándido Méndez, o pasado 4 de abril, no 40 Congreso Confederal da central de traballadores.
HOME PRÓXIMO A MÉNDEZ
Considéraselle un home próximo a Méndez, da súa plena confianza. A el correspóndelle, segundo anunciou Méndez, potenciar a acción sindical no depauperado sector industrial, co fin de frear a sangría que está fulminando o tecido fabril nacional a forza de deslocalizacións.
O propio San Juan viviu unha coa marcha de Tudela de Sanyo, a firma xaponesa na que o líder de UXT deu os seus primeiros pasos no mundo sindical. Tras diversos cargos comarcais e rexionais, en 2006, coincidindo co peche da fábrica de Sanyo e o despedimento de 142 dos seus 177 empregados, converteuse en Secretario de Organización da Federación Estatal do Metal. E de aí á dirección de UXT o pasado abril.
O xoves, San Juan demostrou que sabe conciliar o seu labor de megáfonista e reivindicacións laborais cunha vida exclusiva de luxos e bo paladar. O devandito, que unha cousa é predicar e outra dar trigo.

O QUE NOS CUSTA OS SINDICATOS

Un ollo da cara. Os datos son tan elocuentes que non é preciso preguntarse por que os sindicatos apoian ao Goberno e non se mobilizan ante o incremento do paro. Os sindicatos son un Ministerio máis e viven do contribuínte, en vez de facelo dos seus afiliados. O do "diálogo social" é unha coartada e unha broma moi cara.
O ano 2.008, Comisións Obreiras recibiu do Ministerio de Traballo- ou sexa, do contribuínte, a friorenta de 6.446.508,86 euros ao mes, en concepto de representatividade electoral. O Ministerio de Traballo "doou" a Comisións outros 2.156.967 por asesoramento ao Ministerio de Corbacho ou "Ministerio do paro". Total: 8.603.475,86 euros ao mes.
UXT recibiu por representatividade 6.092.257,09 e por asesoramento, 1.199.337. Total: 7.291.574,09 euros.
Sumando as subvencións do Ministerio de Traballo a Comisións e UXT a cifra total é de 15.895.049,85 euros.
CEOE TAMÉN
Ademais, hai outros 57 sindicatos que reciben subvencións, por un total que rolda os tres millóns de euros. Cinco sindicatos máis tamén recadan por asesoramento, aínda que esa partida é liderada por CEOE que cobra do Ministerio de Traballo 2.156.976.
Os sindicatos reciben subvencións de todas as autonomías e de moitos concellos. O financiamento da Xunta de Andalucía a UXT e Comisións Obreiras supera os dous millóns de euros a cada un.
SEDES EN PATRIMONIO NACIONAL SEN PAGAR ALUGUER
O custo sobre as costas do contribuínte dispárase aínda máis se se ten en conta que boa parte das sedes de UXT e CC OO están en edificios do Patrimonio do Estado, sen pagar aluguer algún, cal como se tratase da familia real. Segundo datos recompilados, o ano 2.000, os sindicatos tiñan cedidos de 545.000 m2. Calculando, á baixa, que agora sexan 600.000 m2 e un prezo de aluguer medio de 25 euros o m2. ao mes, por doce meses, a cifra global sería de 180.000.000 euros.
En diversas ocasións, os contribuíntes tiveron que sufragar dispendios especiais de UXT baixo diversas coartadas. Como "débeda histórica" (por patrimonio incautado durante a guerra civil), entregáronse en setembro de 1986 a UXT, 4.144.000.000 ptas. (uns 24.874.000€) e en outubro 6.074.000.000 ptas (uns 36.459.000€). En 2006, destináronse 26.000.000€ do Fondo de Continxencia, e 2.850.000€ a CNT.
DOUSCENTOS CINCUENTA MILLÓNS PARA FORMACIÓN CONTINUA
Outra bicoca, a máis importante, de negocio sindical é a formación continua, para a que a todos os traballadores se lles detrae da súa nómina un diñeiro. O Goberno privilexia aos sindicatos e CEOE, que están unidos na chamada Fundación Tripartita, concedéndolles a hexemonía no sector ao destinarlles 2.235.874.000 € para cursos, que, en ocasións, nin se dan. De partida, e en concepto de mera xestión, coma se dunha comisión legal tratásese, a citada Fundación recibe o 3%: 178.870.000 €.

O CHOIO DE SER SINDICALISTA

Os sindicatos levan máis de 30 anos ocultando as súas finanzas.

As arcas sindicais son un pozo sen fondo. Os sindicatos non queren falar das súas contas porque lles obrigaría a recoñecer que as cotas dos seus afiliados non cobren nin o 5% dos seus gastos anuais. Só en formación UXT recibirá este ano 95,5 millóns de euros e CCOO 94,08 millóns. Ademais das subvencións, as administracións achegan sedes por máis de 7 millóns mensuais. E o Goberno ZP, facendo de comparsa.
A clave do financiamento reside no criterio de sindicato máis representativo, unha condición que se adquire co 10 por cento do resultado electoral nas centrais de ámbito nacional. É dicir, Unión Xeral de Traballadores (UXT) e Comisións Obreiras (CCOO).
O QUE SE VE
O Ministerio de Traballo financia por unha dobre vía ás centrais sindicais. Unha partida orzamentaria para 2010 (que é exactamente a mesma que se aprobou para 2009), alcanza 15.798.500 euros, destinados ao financiamento baseado na representatividade, segundo os resultados globais obtidos en eleccións sindicais legalmente convocadas. O seu destino é vago e indeterminado: actividades de carácter sindical.
Hai unha segunda partida dos Orzamentos do Ministerio de Traballo, tamén reproducida literalmente de 2009 ao proxecto de 2010, por importe de 4.800.790 euros, que se destina a compensación económica por participación de centrais sindicais e organizacións empresariais nos órganos consultivos centrais e territoriais do Ministerio de Traballo e Inmigración, dos seus organismos autónomos e das entidades xestoras da Seguridade Social.
O QUE NON SE VE
En diante, comezamos nas areas movedizas do financiamento indirecto, a través dunha trama de subvencións e pagos en especie que todas as administracións e outras institucións pagan. Ese é o buraco negro.
A formación de traballadores é a gran ubre que fornece de diñeiro aos sindicatos e tamén á patronal. En concepto de formación intersectorial, as dúas centrais máis grandes recibirán este ano 21.083.110,63 euros e na formación sectorializada o conxunto dos sindicatos percibirán 172.667.675,5 euros, dos que 83.461.408,7 euros corresponden a CCOO e 85.025.943 a UXT. Para o resto de sindicatos quedan outros 4.184.000 euros. Sumados os dous ámbitos, a formación reporta a UXT 95,55 millóns de euros e a CCOO 94,01 millóns de euros.
A XENEROSIDADE DO GOBERNO
Dous exemplos de que o goberno é refén dos sindicatos poden atoparse nestes xenerosos manguerazos ás arcas sindicais:
- En vésperas do Primeiro de Maio, o Executivo sementa de diñeiro o campo sindical. O Instituto de Administración Pública aproba a concesión de axudas con 28.908.283,99 euros, da que 22.345.878 euros van parar a partes iguais a UXT e CCOO.
- Tamén Sebastián suavizou as reivindicacións do Día do Traballo con 357.175 euros para a Federación Minerometalúrxica de CCOO (á que pertence o secretario xeral do sindicato Ignacio Fernández Toxo).

UN 19,6% DOS ESPAÑOIS ATÓPANSE POR BAIXO DO LIMIAR DA POBREZA RELATIVA

Un 30% dos fogares non pode permitirse ningún gasto imprevisto, segundo a Enquisa de Condicións de Vida. A asistencia aos comedores sociais incrementouse de forma moi importante coa crise. En Estremadura, un 38,4% da poboación vive nesta situación. O 27,6 % de persoas con máis de 65 anos sofren pobreza. Un 5,3% dos fogares non pode quentar a casa.

A crise económica é algo máis que intensos debates no parlamento. Iso é algo que poden ter claro todas aquelas persoas que viven por baixo do limiar da pobreza relativa. Non fai falta buscar pobres en desertos afastados: segundo a Enquisa de Condicións de Vida (ECV) publicada hoxe polo INE o 19,6% dos españois vive por baixo do nivel de pobreza relativa.
Segundo este informe, en 2008, ao redor de 9 millóns de españois viviron e viven por baixo do 60% dos ingresos medios do país. Aínda que hai zonas do país onde a situación é aínda peor. A España plural éo en moitos aspectos.
En concreto, un 38,4% dos estremeños sitúanse por baixo deste limiar; e en Andalucía a situación non é moito mellor: un 28,9% da poboación atópase nesta situación, segundo a Enquisa.
No outro extremo atópanse Navarra e País Vasco, que cun 6,5% e un 8,5%, respectivamente, son as comunidades coas taxas de pobreza máis baixas. No medio pódese destacar os limiares de Madrid (14,5%), Valencia (20,2%) ou Cataluña (12,8%).
Tamén é digno de sinalar a que sectores da poboación afecta máis esta pobreza. Un 27,6% das persoas de máis de 65 anos atópase por baixo desta marxe, e tamén un 24% dos nenos de menos de 16 anos.
Pero existen outras formas de medir a pobreza, e observar a situación das clases medias é facer unha boa radiografía da calidade de vida dun país.
A ECV mostra como cada fogar recibiu uns ingresos medios de 26.010 euros, o que a pesar de ser un 0,6% máis que o ano anterior, tradúcese nalgúns datos moi representativos.
En 2008 un 30% dos fogares non poderían permitirse ningún gasto imprevisto e que 1 de cada 3 familias non pode irse de vacacións, tamén cabe dicir que un 5,3% dos fogares nin tan sequera pode manter unha temperatura cálida na casa durante os meses fríos.
Capitalismo salvaxe

Que as clases máis desfavorecidas son as que están pagando as consecuencias da crise é algo obvio. Como é obvio que a crise causouna o ansia desaforada de enriquecemento duns poucos que fixo crebar o sistema financeiro. Como consecuencia, os créditos conxeláronse, a banca protexeu as súas interese e os máis desfavorecidos non teñen acceso ao crédito. Nada novo baixo o sol. Sempre que o capitalismo entra en crise os pobres pagan a factura. Que non nos veña esta dereita neocon con receitas máxicas que xa coñecemos dabondo o que queren. Abaratar o despedimento para favorecer aos empresarios, baixar os salarios e ter unha masa crítica de desempregados que son unha bolsa de traballadores de baixo custo sempre disposta a aceptar as súas condicións draconianas. O capitalismo salvaxe mostra as súas fauces. E Rajoy é só un pobre infeliz, unha marioneta manexada polo gran capital para lograr os seus fins. E o moi bobo, encima, crello.
Corrupción política

30 anos levamos de corrupción neste pais, políticos, xuíces e empresarios, saquean as arcas do estado, das autonomías, diputacións e concellos e a xustiza non se decata, bo... non quere decatarse, ninguen quere ver o que pasa e a pobreza vai en aumento.
Algo cheira a podrecido. Como os cidadáns non castiguemos a corrupción este pais pronto se parecerá a unha republica bananera, de feito vai en camiño.