[A CONTAMINACIÓN EN VIGO MEDRA POR RIBA DO PIB. AS PARROQUIAS RURAIS, AS MÁIS BENEFICIADAS]
.
O escorredoiro "selado" de Vigo segue contaminando a contorna sen control.
.
O Concello está obrigado a facer o seguimento durante polo menos 30 anos.
.
Os veciños da zona aínda lembran o rastro das afluentes de O Zondal, o escorredoiro onde Vigo depositou todos os seus residuos, domésticos e perigosos, durante máis de 20 anos. O regato que formaban desde o vértice da valga onde instalouse o escorredoiro aniquiló como lava toda a flora que tocou no bosque que descende para Fragoselo. Logo acomodáronse espontaneamente a ese chan contaminado eucaliptos e silvas que hoxe ocultan calquera evidencia á vista. O escorredoiro foi selado no 2001. Pero o Concello faise o desentendido do seguimento da súa evolución, contra as normas ao uso (europeas, estatais e autonómicas) que obrigan a manter un rigoroso control sobre os vertedoiros selados, máxime, como é o caso, cando seguen zumegando lixiviados, de por si altamente contaminantes e aquí con previsibles arrastres dos residuos industriais e hospitalarios que se depositaron.
No cume de O Zondal acompaña o ruído do motor que segue extraendo metano das tripas do escorredoiro. É unha pradería de 50.000 metros entre montes fecundos e descoidados cuxo horizonte, espléndido, elévase sobre a península de O Morrazo, ata a illa de Ons. Aquí, coa gratificación da riqueza paisaxística, deu por feito Corina Porro no 2005 que se instalaría un centro de divulgación de enerxías renovables cuxo consumo eléctrico sería xerado, durante os 12 anos seguintes, pola propia transformación do metano que segue saíndo do escorredoiro. Tamén seguen saíndo lixiviados, o líquido que forma a materia orgánica ao degradarse, pero diso ninguén quixo acordar.
As medidas básicas establecidas para o selado de vertedoiros a partir dunha directiva europea de 1999 inclúen, entre outras cousas, o control da escorrentía superficial, a recollida e control de lixiviados e a adopción de medidas de contención da contaminación de solos e augas subterráneas. Trátase de evitar a filtración de lixiviados, con seu arrastre de todo tipo de substancias nocivas, á capa freática. Na súa composición detectáronse máis de 200 compoñentes, algúns directamente canceríxenos e moitos dificilmente degradables, que comportan unha severa ameaza para a saúde pública.
"Trala clausura definitiva do escorredoiro", di a normativa española, "a entidade explotadora será responsable do seu mantemento, da vixilancia, análise e control dos lixiviados e, se é o caso, dos gases xerados, así como do réxime de augas subterráneas nas inmediacións do mesmo. O prazo da fase posclausura durante o que a entidade explotadora será responsable do escorredoiro será fixado pola autoridade competente, tendo en conta o tempo durante o cal o escorredoiro poida entrañar un risco significativo para a saúde das persoas e o medioambiente. En ningún caso dito prazo poderá ser inferior a 30 anos", conclúe.
En Vigo abandonouse o control moito antes, se algunha vez o houbo. Todo se fixo pola brava e, de feito, só se impermeabilizó a segunda fase do escorredoiro, onde depositouse aproximadamente unha quinta parte do lixo total. O resto guindouse directamente ao chan, encaixando alturas entre as paredes da valga. Os veciños lembran incluso a existencia dun popular manancial na súa cota media que as lixos tamén enterraron sen maior miramento. Os lixiviados da segunda fase canalízanse á depuradora do Lagares, o que agora tamén está prohibido.
O selado no groso do escorredoiro limitouse á cuberta da súa parte superior, non das paredes laterais, e á instalación do sistema de extracción do metano mediante unha drenaxe que cortou as explosións e deu certa paz á veciñanza, alleo, sen embargo, aos efectos a longo prazo dos lixiviados.
,
¿QUE ESTÁ A FACER A CONSELLERÍA DE MEDIO AMBIENTE?
.
VIGO ESTÁ CONTAMINADO POLAS CATRO ESQUINAS, INCLUINDO A RÍA
