¡PERFORA, PERFORA, QUE SAEN VIEIRAS!

A construción dos silos para os coches de Citroën no porto fai aflorar o enorme banco de marisco que matou o polémico recheo de Bouzas nos anos 80

Vieiras, ostras, ameixas, centolas, navallas, nécoras... unha auténtica e sorprendente mina de marisco. Niso converteuse Bouzas para os obreiros que constrúen os silos de coches da Autoridade Portuaria de Vigo. Cada vez que sobe a perforadora trae consigo un inesperado agasallo. Jesús, que é andaluz, dicíalle o pasado venres co seu gracejo natural a un compañeiro: «¡Quillo, perfora, perfora, que aquí saen vieiras e musha cousa rica!». Desgraciadamente, todo está morto.
Calquera veciño de Bouzas de certa idade sabe dabondo que ocorre. As escavacións para preparar os aparcadoiros en altura que utilizarán Citroën e outras multinacionais da automoción están facendo que aflore o maior banco marisqueiro da ría, aterrado da noite para a mañá nos anos 80 pola xunta de obras do Porto.
O recheo inicial de 300.000 metros cadrados con terra e materiais en grao sumo variado (vellas lavadoras ata) matou os cultivos de numerosas especies. E privou aos mariñeiros da súa tradicional fonte de sustento. A entón presidenta da Autoridade Portuaria Elena Espinosa e o seu antecesor no cargo, Martínez Torea, tiveron que sentar no banco dos acusados por suposto delito ecolóxico.
O 14 de setembro de 1994, José Carlos Montero, maxistrado do Xulgado do Penal número dous de Vigo, absolveuna dun delito contra a saúde pública e o medio ambiente. O Ministerio Fiscal considerouno un delito ecolóxico e pediu para ela unha pena de tres meses de cárcere e multa de dous millóns das antigas pesetas.

A nova ministra de Medio Ambiente permitiu obras de recheo en Bouzas, na ría de Vigo, omitiendo medidas correctoras para impedir un posible impacto ambiental na zona, segundo consta na acusación do fiscal. O proxecto, bautizado co nome de Petrovigo, supuxo a vertedura de terras sen limpeza e sen depurar na auga, achegando materiais de refugallo e lixo á ría
A decisión adoptada por Elena Espinosa, na súa calidade de directora da Xunta de Obras do Porto e ría de Vigo, provocou «unha clara contaminación fecal e química que supuxo a deterioración da integridade ecolóxica e da sanidade ambiental da ría», polo menos, así o consideraba o fiscal. O Ministerio Público chegou a cuantificar perdas de 1,3 millóns das antigas pesetas por ano por mor da redución de produción de mexillón. ameixas e outros.
Os obreiros da empresa que leva a cabo as perforacións xunto á Zona Franca mostraban a súa sorpresa, alleos á orixe da historia. O seu labor é esquecerse dos marisco fosilizado e seguir adiante co traballo. Un investimento de 26 millóns de euros permitirá habilitar unha estrutura metálica de tres plantas para 7.500 automóbiles o próximo ano.

O CONCURSO EÓLICO E AS CLAVES DO PODER EN GALICIA

As concesións eólicas constitúen un importante negocio do que queren apropiarse as grandes compañías enerxéticas españolas, co pretexto de que non debe dárselle porcións de semellante pastel a empresas alleas á enerxía. Refírense, sobre todo, ás caixas de aforros, aos conserveiros e ás cooperativas lácteas, beneficiadas polo BNG ao aplicar un criterio favorable aos intereses de sectores considerados básicos na estrutura económica e financeira de Galicia. Os Iberdrola de turno así llo fixeron saber a Mariano Rajoy, presidente do PP, e así terminou asumíndoo Alberto Núñez Feijóo como presidente da Xunta de Galicia. De facer os papeis para cargarse o concurso eólico que resolvera a Xunta de Touriño e Quintana encargouse o conselleiro de Industria, Javier Guerra, quen o fixo coa dignidade suficiente para intentar salvar os mobles. Aínda que tivo que pór a cara dunha fea operación, Guerra non foi precisamente o abanderado dunha medida política sen precedentes na autonomía galega, e que deu pé a un clima de inseguridade xurídica, que dana a imaxe de Galicia no mundo económico, sobre todo no exterior. O xornalista Jesús Parga, que fora secretario de Comunicación do presidente Fraga, resumiuno ben cando concluíu así un artigo sobre o tema: "Entre todos están metendo a Galicia en tal inseguridade xurídica, que aquí, só virán investir de Tanzania".
Agora, en Madrid, hai un proxecto de guión eólico para Galicia que está xa máis ou menos escrito: o multimillonario negocio levaranllo grandes compañías españolas. Caixas de aforros, conserveiros e lácteos terán moi complicado repetir o resultado do concurso derrogado. Cos demais xa se verá. Todo será mediante adxudicación directa, sen un concurso como o anterior, que se algo primaba era o interese público.
- OS ENREDOS DE TOURIÑO E A VOZ.- É verdade que nos medios políticos e xornalísticos de Galicia deuse por feito que o gran muñidor de cargarse o concurso eólico foi o dono do diario La Voz de Galicia, que estendeu a maldade de vincular o nacemento de Xornal de Galicia a unha suposta gran concesión eólica a unha filial do grupo que tamén edita este diario. Aínda por riba, non houbo tal gran concesión a San José, que foi máis ben modesta á beira doutras, pero do que se trataba era de danar a un competidor emerxente e de arrinconarlo, vinculándoo, de paso, a un determinado partido, progresista e galeguista, que aí está. Nese xogo perverso tamén entrou de cheo o anterior presidente da Xunta, Emilio Pérez Touriño, que á vez que vetaba a Xornal de Galicia, buscaba o abrazo de La Voz e puña paus na roda do seu propio goberno, crendo que este era inmune a todo.
O 1 de marzo, os galegos (e Pepe Blanco) mandaron ao pobre Touriño para a súa casa e déronlle a súa confianza a Alberto Núñez Feijóo, a quen lle ofreceron carnaza desde o PSOE, por estraño que pareza. En efecto, algúns socialistas, no seu ingénuo intento de asegurarse o apoio de La Voz de Galicia, enredaron canto puideron para facerlle crer á opinión pública que o BNG non estaba sendo todo o ortodoxo que debería ser co concurso eólico. En realidade, o que pretendera Touriño era meter a súa man no concurso, pero como non puido sumouse á insistente campaña de La Voz, que, como non podía ser doutro xeito, deixou na estacada ao PSOE e terminou apoiando a Feijóo e ao PP na sucia campaña do 1 de marzo. A Touriño consolárono cunhas cantas fotos de "presidente". Toda unha tomadura de pelo a un presidentiño que, por certo, lamentábase de presidir máis ben pouco, empezando polo concurso eólico, e que a algúns lle deu pé para reflexionar sobre a figura do "bobo útil" que hai en cantidade de historias da vida.
É posible que toda esta montaxe de La Voz de Galicia e Touriño planee sobre o concurso eólico, pero o realmente importante e decisivo non pasou polas súas mans, senón polas de persoas seguramente menos coñecidas en Galicia, como un tal Galán, que resulta que preside Iberdrola e que sente a tentación de abrazarse a Feijóo en público; tanto, que parece que quere outra cousa. Ese tal Galán é o tipo que se fixo retratar na praza do Obradoiro e que agora colga o seu trofeo na web oficial de Iberdrola, o que pode dar idea da súa ousadía e dalgunha outra cousa que máis vale non amentar hoxe.
- A FOTO DE GALÁN CO PRESIDENTE DA "XUNTA".- A Galán veulle o seu deus a ver cando soubo que o PP obtiña maioría absoluta. E en canto dixéronlle o día da toma de posesión de Feijóo pediu en Xénova --a rúa madrileña onde ten a súa sede o PP-- que lle conseguisen unha invitación para estar cerca do flamante presidente de Galicia. Non se coñecían pero el precisaba demostrar que si e facerse unha foto que chegase á prensa. Cando foi informado de que para o acto do Obradoiro non había invitacións oficiais plantouse alí e en canto tivo a tiro ao presidente foise a por el e deulle o abrazo da súa vida. Era un tipo de abrazo que só podía corresponder á súa noiva, a súa familia ou algún dos seus amigos íntimos, pero foi o abrazo dun descoñecido moi coñecido: Ignacio Galán, que é como se fai chamar este home que tamén se apellida Sánchez. e que preside unha das compañías que, casualmente, impugnou a repartición eólica do bipartito.
Galán, que en honra ao seu apelido procura saír sempre airoso no manexo dunha persoa capaz de galantear, é tan insistente que ata pretendeu utilizar a figura do pai de Alberto Núñez Feijóo, un respectable señor, coñecido pola súa amabilidade, que en tempos tivera relación cunha contrata da antiga Iberduero, firma agora integrada en Iberdrola. Ao presidente da Xunta, que para Galán é da "Xunta" (sic), nunca lle fixeron graza as montaxes do presidente de Iberdrola e, menos aínda, que intentase manipular ao seu pai, que pode ser afectuoso pero non por iso incapaz de darse conta do que quixeron facer con el.
O asunto traerá cola porque o presidente Feijóo sabe que Galán foi a por el e que lle deu un abrazo que pode comprometer a súa brillante carreira política, e tamén porque nalgún momento Galán terá que explicar os seus peculiares métodos de traballo ao seu consello de administración. A súa esperanza de salvar a cara estriba agora en pechar un bo paquete de megavatios mediante unha adxudicación directa, o cal pode ser posible pero tamén terá os seus custos.
Se as Iberdrola de turno --entre elas a antiga Fenosa, agora catalá-- forzan ao PP de Rajoy e imponse en Galicia fronte ás empresas galegas que ambicionan a explotación de recursos desta comunidade, retornaremos aos vellos tempos, iso si, con líderes novos. Se, pola contra, Feijóo dá unha puñada na mesa e non se deixa comer máis o terreo, volveremos mirar ao futuro, mentres suturan as feridas de guerra. Sexa como sexa, contarémolo.
Xornal.com

"HAI UNHA LEXIÓN DE XUÍCES PELOTAS"

O avogado murciano José Luís Mazón denunciou ante o Consello Xeral do Poder Xudicial (CGPJ) ao presidente do TSJV, Juan Luís de la Rúa, por non absterse na causa contra Francisco Camps, a pesar da súa proclamada amizade.

Cre que prosperará a súa denuncia?

A denuncia contra De la Rúa chegará ata o final; o Consello está composto por vocais nomeados polo PSOE e o PP. Creo que van apoiar ao xuíz, cometendo un gravísimo erro, do cal eu tratarei de sacar o máximo partido. Logo o caso subirá como contencioso ao Supremo e dentro de dous ou tres anos, se prospera o meu recurso, ordenarán abrirlle expediente por infrinxir o deber de abstención.
Que é o que argumentou ante o CGPJ?
A lei di claramente que o xuíz en quen concorra amizade estreita co litigante ten que absterse sen esperar a que se lle recuse. A amizade de Camps con De la Rúa foi feita pública polo propio Camps. Parecíame un sacrilexio ao dereito que un xuíz con amizades tomásese a liberdade de tomar unha decisión sobre o seu amigo para favorecerlle descaradamente.
Dubida da ecuanimidad da xustiza española?
Si. A mala xustiza produce inseguridade cidadá dunha gravidade superior á delincuencia rueira. En España hai unha lexión de xuíces pelotas do poder. Atopar un con personalidade e independencia custa traballo, e ás veces avergóñanse de ter a certos compañeiros. Un par de ruadas máis e cargámonos o edificio vetusto e ruinoso do poder xudicial.
"Nunha xustiza civilizada, esta intervención constitúe unha maiúsculo escándalo. Nunha xustiza desacreditada e asilvestrada como a nosa, as normas de ética disciplinaria non se aplican nin se esixen cando os presuntos infractores son personaxes influentes (Garzón, Gómez Bermúdez, de la Rua, etc.) ", sentencia o avogado.
O presidente da Comunidade Valenciana -no acto de toma de posesión da nova conselleira de Xustiza, Paula Sánchez de León, en substitución de Fernando de Rosa, designado polo PP precisamente para o CGPJ, o 19 de setembro- confesou publicamente que a súa relación con De la Rua era máis que amizade, e apostilou: "Deberiamos buscar no dicionario a palabra que defina esta leal, íntima e sentida colaboración."
Ao ser preguntado pola palabra que podería definir a súa relación con Camps, De la Rua dixo sentirse "feliz con esta excelente relación", que permitiu unha "colaboración perfecta na loita para reclamar máis órganos xudiciais ".
O 6 de marzo pasado, ao estudar a posibilidade de que o PSPV háxao recusado, o titular do TSJCV, a través dun comunicado, indicou que "mantén unha relación institucional e non persoal" con Camps.

BRUESA, POLÉMICAS ACTUACIÓNS

Xestur, a sociedade pública que promove a construción do PARQUE DE NAVIA, négase a recepcionar as obras sen que antes a construtora BRUESA achegue a documentación na que conste quen autorizou o aumento do gasto nas obras, que ascende a unha cantidade próxima aos dous millóns e medio de euros.
Segundo as fontes de Xestur consultadas, "na sociedade carécese de documentación algunha sobre o permiso á construtora para o reformado da obra, e de momento non achegou papel algún respecto diso". Ese foi un dos motivos polos cales o consello de administración de Xestur, que xa se reuniu a finais do pasado mes de xullo, rexeitou a recepción das obras, que implicaría o recoñecemento implícito do diñeiro que reclama a máis a empresa construtora.
Os técnicos da Consellería estudan os termos legais polos que se poderán esixir responsabilidades ao anterior Xunta polo desfasamento detectado na construción da zona verde da urbanización de Navia.
A decisión do departamento que dirixe Agustín Hernández baséase nos informes achegados por Xestur, segundo os cales non consta documentación escrita algunha sobre a autorización do aumento do custo das obras nin sobre os cambios experimentados no proxecto con respecto ao que serviu de base para a adxudicación. Un aumento de orzamento que foi cifrado polos técnicos da consellería nun 80 por cento sobre o prezo da mencionada adxudicación.
As obras da zona verde de Navia "que se converterá cando estea terminada na segunda de maior extensión de Vigo tras o parque de Castrelos" foron adxudicadas pola anterior consellería no ano 2007, por un importe de 4,9 millóns de euros. Esa cantidade supuña unha baixa con respecto ao prezo de licitación dun 21,2 por cento. Con posterioridade autorizouse un reformado de 800.000 euros. Agora, a empresa reclama un novo modificado por un importe de case 3 millóns de euros, polas obras realizadas a maiores.
Fontes da consellería indicaron que "a empresa construtora BRUESA non puido presentar aínda ningunha documentación que avale a autorización dese sobrecusto nin tampouco dos cambios de deseño operados no proxecto que foron aprobados polo anterior bipartito". As modificacións non foron aprobadas, segundo a consellería, nin por Xestur Pontevedra nin polo Instituto Galego de Vivenda e Solo, xa que en ningún dos dous organismos consta documentación algunha respecto diso.
Por ese motivo, e unha vez reciba os papeis da empresa, Vivenda analizaraos e pedirá responsabilidades a "os axentes que interviñeron no proceso", segundo o mesmo portavoz. Mentres, as obras non poderán concluír.
QUEN É O GRUPO BRUESA:
É unha empresa española dedicada á construción de vivenda e obra civil e á promoción inmobiliaria. A súa fundación remóntase ao ano 1979 e a súa sede social está na cidade de San Sebastián, aínda que posúe tamén outra sede central en Madrid. En 2007 atopábase entre as 500 empresas máis importantes de España.
Construcións Brues foi unha das empresas salpicadas polo Caso Roldán, un dos casos de corrupción máis coñecidos da historia de España. Brues foi unha das empresas máis beneficiadas pola adxudicación de contratos de obras da Garda Civil durante o mandato de Luís Roldán á fronte desta institución. Roldán foi condenado por prevaricación por adxudicacións «arbitrarias» sen concurso público de de contratos de obra a Brues e outras empresas construtoras. Estes contratos permitiron a Brues crecer fora do País Vasco e reportáronlle grandes beneficios.
O Grupo Bruesa foi criticado por recibir supostos tratos de favor por parte de administracións públicas socialistas en Aragón e Andalucía.
Tamén se viu salpicada por un suposto escándalo de corrupción urbanística en Eivissa.

ZAPATERO, BANQUEIROS, SINDICATOS E TRABALLADORES

A axuda de 420 euros deixa fóra aos que esgotaron o paro

"Síntome decepcionado. É unha inxustiza. ¿Por que aos que se lles acabou o paro o 1 de agosto van recibir a axuda de 420 euros e eu non? Que rapadoira é ese?".
A cobertura extraordinaria de 420 euros para desempregados só a poden pedir aqueles parados que esgoten as súas prestacións e subsidios a partir do 1 de agosto de 2009. Centos de parados recibiron un xarro de auga fría cando se achegaron ás oficinas do Inem e comunicáronlles que quedaban fóra das publicitadas axudas do Goberno por haberse quedado sen as súas prestacións antes.
Un exemplo: Marcos, e actor de profesión, deixou de cobrar o paro en novembro de 2008. Cando se decatou de que o Executivo de Zapatero ía dar máis axudas aos parados, pensou que ía poder tirar uns meses máis e "tapar algúns buracos". Pero agora todas as súas esperanzas viñéronse abaixo: "O Goberno fixo as cousas mal e rápido. Con máis motivo teríanme que pagar a min que levo máis tempo en paro", laméntase indignado.
Segundo está recollido na disposición xeral de 'Protección por desemprego e inserción' publicada no Boletín Oficial do Estado o 15 de agosto, é obrigatorio "extinguir por esgotamento a prestación por desemprego de nivel contributivo dentro do período de duración do programa".
¿Quen poden pedir a axuda?
O programa está destinado a menores de 65 anos que esgoten a partir do 1 de agosto a prestación por desemprego de nivel contributivo e os subsidios por desemprego, incluídas os seus prorrogas.
Para recibir esta axuda é obrigatorio que as rendas do beneficiario (capital mobiliario ou inmobiliario, ganancias patrimoniais) non superen ao mes o 75% do salario mínimo interprofesional, excluída a parte proporcional de dúas pagas extraordinarias (468 dos 624 euros mensuais do SMI).
ZAPATERO SALVA A OS BANCOS
Zapatero primeiro negou a crise e agora di que é un problema que vén de fóra, da picada das hipotecas norteamericanas, pero que aquí temos que estar tranquilos, porque a banca española é "sólida" e porque aí está o Goberno decidido a todo para protexela. Pero Zapatero sabe que o "milagre español", do que tanto se enorgullecía fai ben pouco, non foi máis que un dos exemplos máis destacados da especulación mundial de todos estes anos. Por iso a crise actual vai afectar á economía española cunha especial dureza. Zapatero sabe tamén que o derrubamento do sector inmobiliario está afogando a bancos e caixas, con máis da metade dos créditos dedicados a hipotecas. E sabe tamén que entramos xa nunha profunda recesión económica.
Cumprindo a vontade da gran banca, Zapatero comprometeu 150.000 millóns de euros públicos (¡o 15% da riqueza nacional!) para comprarlles hipotecas que ninguén quere, avalar as débedas que contraian e facerse con parte do capital dos bancos se están a piques de afundirse. Con isto só asegura o salvamento dos banqueiros responsables da crise, pero nin sequera garante que chegue crédito á economía.
CCOO e UXT: Avalando o plan dos banqueiros
Se hai algo despreciable nesta situación é o comportamento da burocracia sindical de CCOO e UXT, que por boca dos seus máximos responsables deron o seu apoio ao plan de rescate da banca, aceptaron a conxelación do Salario Mínimo, manifestaron a súa dispoñibilidade para negociar un novo recorte das pensións (de ao redor do 20%), mostraron a súa disposición a aceptar "sacrificios salariais" e comprometéronse a asegurar a "calma social" e impedir que as loitas unifíquense.
A patronal e o Goberno predican que "hai que apertarse o cinto" e a burocracia sindical fala de "repartición equitativa" da crise. Pero non podemos permitir que carguen o peso da súa crise sobre as nosas costas, os traballadores. É o noso futuro como clase traballadora o que está en xogo. É necesario levantar un plan dos traballadores fronte á crise.
Mentres atracan o erario público e pon todos os resortes do Estado ao servizo dos banqueiros, miles de traballadores da construción, do automóbil e a industria auxiliar... van á rúa e estímase que o 2009 terminarémolo con cinco millóns de parados.
Hai que denunciar este atraco e repudiar os argumentos que o xustifican "en ben do país". ¡Nin un euro para os responsables da crise!. ¡Que a crise páguena os ricos e os banqueiros!. Todos os recursos han de estar ao servizo de rescatar aos traballadores e aos sectores populares
Os traballadores non debemos ter ningunha confianza en ningún dos sectores en pugna. O que discuten é como salvarse eles á nosa costa, ver quen o fará en mellores condicións. Fronte á demagoxia rexionalista ou nacionalista e fronte ao Estado central españolista, os traballadores debemos levantar unha saída obreira á crise e a defensa e a loita polos dereitos democráticos das nacionalidades oprimidas no Estado español.
¡Ah! Bendita sexa a natureza humana que nos dá licenza para decidir que a culpa sempre é do outro. Tanto o Banco Pobrecitos Nós, como a compradora Sra. Eu-Non-Sei, o axente inmobiliario Tu Casa Ideal como o corredor de hipotecas Sr. Eu Póñoche-En-A túa-Casa, ningún é culpable do que está sucedendo.

¡PARA QUE SERVEN OS SINDICATOS?

Os sindicatos dan por boa a política de Zapatero: "hai crise pero o goberno non pode facer máis do que fai", se fai algo

Os sindicatos neste país non deixan de ser como os artistas, persoas subvencionadas para telos de reserva e utilizalos contra a DEREITA. Pasamos 12 anos seguidos cheos de "prosperidade" e tranquilidade social e económica.
Os sindicatos limitáronse a aumentar as súas cotas de persoas dedicadas aos mesmos á conta das empresas que os sustentaban e sustentan e sen ningunha idea que ofrecer aos seus afiliados. Só unha pequena idea para eles.: Na época na que todo o que se fabricaba, vendíase e cada día mais caro, ¿Onde estaban os sindicatos para pedir melloras salariais e sociais?, ¿onde estaban as súas ideas de ESQUERDAS para conter os abusos nos gastos estatais e familiares?.
Perdeuse unha gran oportunidade para pedir ás empresas todo o que agora elas lles piden aos traballadores. As épocas de bonanza económica serven para porse ao día de todas as pretensións da clase traballadora e loitar cos empresarios para conseguilas.
Pero claro, demasiado teñen os sindicatos neses días con sacarlles os diñeiros aos gobernos e cada vez aumentar o numero de liberalizados que hoxe existen ata de empresas que pecharon.
Se entón fixesen os deberes hoxe poderían ofrecerlle ás empresas reducións de salario importantes no canto de despedimentos incontrolados. Ese era o momento de porse duro coas empresas, hoxe, hai que agachar as orellas e rezar para que o despedido sexa outro e non eu.
Pero os sindicalistas seguen en igual número que cando había traballo para todos. ¿Alguén sabe para que serven os sindicatos?, ¿Alguén sabe se cando pensan, se pensan, fano en beneficio do traballador?. Porque claro o que paga manda e eles non se manteñen cos diñeiros dos afiliados.
¿Entón quen manda neles?. Estámolo vendo na rúa, nin unha palabra máis alta que outra a non ser a que lles mandan os seus xefes.
Ata eles din que é unha crise global e que o goberno non pode facer máis do que fai, se fai algo

DITADURA DEMOCRÁTICA

O Estado de Dereito significaba realmente o dereito do Estado. O dereito a protexer os intereses dos ricos e dos partidos políticos que gobernan; interpretando ao seu favor, e de quen lles financian, as leis que xa lles son favorables. O dereito a marear a perdiz.
Informa a prensa que o Tribunal Supremo (TS) cambia a súa doutrina: Non se poden dar licenzas urbanísticas baseadas nun Plan anulado por tribunais inferiores. Non é necesaria a doutrina para ver a inxustiza e, cando esa doutrina é voluble, máis ben a oculta. Hai que mirar, primeiro, aos ollos das vítimas (e dos seus agresores) para atopar a verdade, logo, pódese impartir doutrina. Desgraciadamente os fiscais e xuíces son incapaces de manter esa mirada, por iso marean a perdiz.
Porque, ¿é tan difícil entender que, se un xuíz (ou tribunal) xulga en primeira instancia e falla (condena), algún valor ha de ter, algunha consecuencia?, por exemplo: suspensión cautelar ou retroacción á situación orixinal. ¿Como puido admitir o TS na súa doutrina que o recurso de quen perdeu o xuízo (é dicir: un infractor ou un delincuente) ten o mesmo valor que (neutraliza) o fallo dun tribunal? Porque isto o o que realmente sucede no terreo do urbanismo: o concello pode seguir dando licenzas e o promotor pode seguir construíndo. E se o preito fose entre particulares, á vítima obrígana a admitir a prolongación da inxustiza e o sufrimento -xa que na práctica o Estado ampara ao agresor- ata que as máis altas instancias fallen. E, cando o fagan, a vítima xa pode estar morta, coma se dunha lista de espera do Sergas tratásese. Se a xustiza lenta é unha inxustiza, os tribunais non administran xustiza, contribúen á inxustiza cando, por fin, fallan.
Por se iso fose pouco, se gañas, son capaces de cambiar a lei para que non gañes nunca. Por exemplo un Plan Xeral que legaliza, coa complicidade de fiscais e xuíces, as ilegalidades cometidas durante a vixencia do anterior Plan.
Con estas accións, os partidos que gobernan están exercendo unha violencia desde os gobernos cuxa consecuencia é que os cidadáns reaccionen en defensa propia, ata con violencia, porque non hai xustiza; cando debería ser o contrario. A sociedade pacífica e xusta (en oposición a unha sociedade violenta onde reina a impunidade) constrúese sobre o Principio de Convivencia. Este principio viólase hoxe continuamente, sen que aos partidos que gobernan e á Administración de Xustiza impórtelles, é máis, parecen promovela, instigarla: Impostos abusivos e malgasto e malversación do diñeiro recadado; leis e normas abusivas, ou que logo non poden ou non queren aplicar a quen as infrinxen; falta de control da fraude fiscal, os oligopolios e a banca; non aplicar ao empresario e ao gobernante un réxime equivalente ao estatuto dos traballadores; potestade aos partidos e os seus representantes para tomar decisións ilegais desde os Gobernos cuxas consecuencias non as paga o partido, senón o pobo; corrupción; impunidade; multas e penas ridículas por contaminar a natureza ou a vida pública; un veciño que che amarga a vida; etc.
Hoxe en España a vítima é dobre vítima non soamente pola agresión sufrida en primeira instancia, senón polo mal funcionamento do Estado. O que cumpre a lei sae prexudicado (ver o intento do PP de legalizalo todo cunha nova Lei do Solo de Galicia) e os pacíficos están desamparados fronte á violencia exercida polo seu veciño, o Sergas, a Administración de Xustiza ou os Gobernos.
Só a unidade dos cidadáns libres pode deter esta decadencia e evitar o desastre. Se o voto fose libre bastaría con non votar ao PP, PSOE e BNG. ¡Así de fácil!
PP, PSOE e BNG son os partidos que en Vigo contribuíron á aprobación dun Plan Xeral de Ordenación Municipal, ilegal, insostible, antidemocrático e inviable, logo de case unha década de tramitación.

O TS cambia a súa doutrina e rexeita dar licenzas nos plans anulados
O Supremo sinala que os concellos deben ter en conta fallos de tribunais inferiores

A nova lei do solo regularizará as vivendas ilegais e permitirá amplialas
Ata agora, as construcións que levan máis de seis anos na ilegalidade non poden ser derrubadas, pero o seu dono só pode facer obras menores

A amnistía Javier Sánchez de Dios............. Presuntos culpables Antonio Ojea

A POBREZA EN ESPAÑA

A actuación deste goberno ante a crise económica non deixa de ser unha paradoxa. En lugar de reactivar o consumo reducindo os impostos para que as rendas máis baixas, isto é a maioría dos consumidores, poidan darse un respiro e continuar a súa vida normal, é dicir a de currifichantes que o único ao que aspiran é a unha pequena parcela de tranquilidade económica, fan todo o contrario.
Claro, que poderiamos aducir, non sen razón, que neste caso parte dos impostos valerán para que moitos deixemos o pernicioso hábito de fumar, pero a outra parte é a que nos preocupa, a da non tan perniciosa necesidade de trasladarse ao traballo, en ocasións afastado á súa vivenda e sen medios de transporte público.
A verdade, crúa verdade, é que pouco lles importa que a maioría da poboación viva nun estado encuberto de pobreza, a pobreza de vivir para traballar, subsistir para poder ir cada día a incrementar o capital dalgúns afortunados, mentres fan números para chegar a fin de mes, endebedándose ata as cellas, de paga extra en paga extra e tiro por que lles toca, tócalles sangrarnos.
Moitos de nós manexamos números vermellos gran parte do mes, e só nos salva da quebra absoluta o feito de pornos ao día dúas veces ao ano cunhas pagas extras deseñadas en orixe para poder gozas dos escasos períodos de esparexemento que nos permite a maldita vida de curris que levamos.
A desesperante situación fai que os índices desa pobreza encuberta, isto é a que non se ve porque se desenvolve de portas dentro, disparáronse ata límites insospechables noutros tempos.
Máis de 3 millóns de fogares neste país viven baixo o limiar da pobreza, isto é, non poden afrontar os gastos mínimos para unha subsistencia decente.
O informe anual que elaborou a Comisión Europea sobre protección social e inclusión social, con datos de 2007 determina que España é o segundo país da UE cunha maior porcentaxe de poboación en risco de pobreza, o 20%. Unha cifra que tan só é superada por Letonia (21%). O noso país atópase ao mesmo nivel que Italia e Grecia. O estudo vai mais alá e revela que a situación de risco en persoas de idade avanzada é do 28% e nos nenos é do 24%.
Tamén afirma que a porcentaxe de traballadores pobres en España é superior ao da media da UE (o 11% fronte ao 8% en 2007).
O triste é que estes datos corresponden á época de relativa bonanza económica. O economista e experto laboral da División de Desenvolvemento Económico da Cepal, Jürgen Weller, estimou que para este ano haberá un crecemento nos índices de pobreza e indigencia por mor da crise económica, a cal implicará obviamente máis efectos no emprego.
Por isto mesmo, para este ano e o contexto da crise, dixo Weller, "é de temer que estas cifras vaian empeorando ao longo do ano".
En todo caso, o experto celebrou a xestión de América Latina respecto da crise, porque "está mellor preparado para unha situación desfavorable".
"América Latina beneficiouse moi fortemente do contexto favorable os últimos anos e aproveitou ben este período para acumular reservas, pór as finanzas públicas en orde", sostivo o economista" Unha vez máis nos demostran que as políticas de esquerda real desenvolvidas nos países que adoptaron o verdadeiro socialismo, lonxe de prexudicar a economía xeral, proxectan un esperanzador futuro para os próximos anos, ata tendo en conta a crise económica.
A Unión Europea considera pobres a todas «aquelas familias e persoas que se sitúan economicamente por baixo do limiar do 50 por cento da renda media dispoñible no conxunto do Estado». Segundo este criterio, a cifra de pobres en España rolda os 8,5 millóns de persoas (repito, datos do 2007). Cifra á que habería que engadir a dos chamados "ilegais".
Estas cifras sitúan a España como o SEGUNDO con máis pobres da UE, tan só superada por Grecia . A pesar diso, un recente informe da Unión Europea indica que España inviste a metade que Europa na loita contra a exclusión social.
Simplemente inaceptable, e nós como borregos imos ao matadoiro, perplexos pero sumisos. É incrible que non prenda a mecha da protesta xeneralizada, do total rexeitamento á falta de compromiso que para coa maioría das familias demostrou este incapaz goberno que, baixo as cortinas de fume das "axudas sociais", continúa mirando cara outro lado mentres España mórrese de fame.

¡ATA CANDO, ZAPATERO, ABUSARÁS DA NOSA PACIENCIA

LIBERALIZACIÓN DO SOLO QUE PROXECTA A XUNTA

Censuran que a Xunta "use a Fegamp" como pretexto para modificar a normativa

A modificación da Lei do Solo de Galicia que proxecta a Xunta significa unha "liberalización" do territorio e abre a man "á urbanización de zonas" nas que, ata agora, non se podía edificar. Así mesmo, censurou que o Goberno autonómico utilice como "pretexto" á Federación Galega de Municipios e Provincias (Fegamp) para levar a cabo este cambio, posto que "incumpre" as peticións dos concellos.
En rolda de prensa, o representante da Fegamp e vicepresidente deste órgano, Francisco García, e o concelleiro pontevedrés e membro César Mosquera avisaron de que o borrador que fixo chegar a Xunta á federación de municipios "suprime os límites obrigatorios" para urbanizar zonas que ata agora estaban protexidas pola actual Lei do Solo.
A este respecto, consideraron que se trata dun "retroceso grave" e unha "ruptura dos acordos mínimos" establecidos coa lei de 2004, que -recordaron- é a normativa que aprobou o último goberno de Manuel Fraga cando o actual xefe do Executivo, Alberto Núñez Feijóo, ostentaba o cargo de conselleiro de Política Territorial, Obras Públicas e Vivenda.
Francisco García constatou que o borrador "non recolle a maior autonomía local" que a Xunta "quere vender" e apuntou que ofrece "inseguridade xurídica". Do mesmo modo, incidiu en que a normativa de 2004 "pretendía poñer freo" á dispersión poboacional e á especulación, algo no que, agora, Feijóo "dá marcha" atrás". "É unha política de bandazos", culpou.
Pola súa banda, César Mosquera apelou á que denominou "normativa de Feijóo" para recordar que esta pretendía "inverter unha situación" urbanística, "recollendo o clamor popular", para rematar as especulacións, de forma que reprobou a modificación que formula o Goberno autonómico.
"Proliferar como fungos"
Así, fixouse no artigo 6 e alertou de que "deixa á libre interpretación" a consideración dun terreo protexido. "Desparece o criterio de menos edificabilidade e de maior protección", sentenciou o concelleiro pontevedrés, quen fixo fincapé na desaparición da definición de solo urbano, algo que estaba "consolidado".
Deste modo, interpretou que as urbanizacións nas zonas rurais "van proliferar como fungos", xa que nestes terreos os promotores non contan coa obriga de dotar dos mesmos servizos que nas urbanas, e concluíu que "dá a sensación de que hai moitas modificacións que responden a problemas particulares". "Modifican para algo que non permitía a lei", acusou.
Por todo, se trasladou as "reservas" ao texto que formula a Xunta no seo da Federación de Municipios e Provincias, posto que cualifica o borrador de "claramente negativo para Galicia" e que suporá "graves consecuencias para o territorio".
Normas do Hábitat
Noutra orde de cousas, preguntado por que a Xunta manteña criterios das Normas do Hábitat --promovidas polo bipartito--, Francisco García subliñou que "é unha boa noticia" que se recoñezan estas "conquistas sociais" (como un mínimo de 40 metros cadrados para os pisos), que supoñen unhas "garantías" para os cidadáns.

REGULARIZARASE AS VIVENDAS ILEGAIS EN GALICIA

A nova lei do solo regularizará as vivendas ilegais e permitirá amplialas

Ata agora, as construcións que levan máis de seis anos na ilegalidade non poden ser derrubadas, pero o seu dono só pode facer obras menores

A Xunta de Galicia está decidida a pór orde no caos urbanístico do rural galego eliminando ou suavizando as restricións construtivas da actual lei do solo. Para iso, o Executivo galego prevé regularizar a situación de todas as vivendas e edificacións que foron construídas á marxe das leis urbanísticas para que poidan facer obras de reforma e ata ampliar a súa superficie. A medida, incluída no borrador da nova lei do solo, afectará a miles de casas levantadas no campo galego sen licenza, en lugares prohibidos, ou con tamaños e medidas ilegais, sobre as que pesan ameazas de derriba ou fortes limitacións de edificación.
Moitas destas casas foron construídas sen licenza municipal, ou aínda téndoa, esta foi outorgada sen atender aos requisitos legais do plan urbanístico municipal ou a normativa autonómica. Tamén son habituais no rural as segundas vivendas construídas na parcela familiar sen cumprir os tamaños mínimos da leira, ou sen tan sequera comunicalo ao concello. As casas sen terminar, as que foron construídas en terreos rústicos onde non estaba prevista a urbanización, as que non respectan a arquitectura da zona nin as alturas máximas previstas na lei ou as que quedaron a medio construír tamén poderán beneficiarse do cambio legal que prepara a Xunta e que lles permitirá facer obras coma se tratasen de vivendas completamente legais.
En todos estes casos, o concello ten un prazo de tres meses para esixir ao propietario da obra, sexa un particular ou unha empresa promotora, que faga os cambios necesarios para axustarse á lei ou, pola contra, o concello pode derrubar a construción. Se nese tempo o Goberno local non tomou medidas para repor a legalidade, algo que é bastante habitual, a responsabilidade de que a construción axústese ao plan de ordenación municipal e ás leis urbanísticas autonómicas pasa á Xunta, que ten seis anos para vixiar que a edificación cumpre a lei baixo a ameaza de derriba. Pero se nese prazo a Administración tampouco fai valer a súa autoridade urbanística, "un suposto tamén moi común sobre todo no que se refire ás vivendas unifamiliares do interior" a vivenda en cuestión xa non poderá ser derrubada e queda "fóra de ordenación", un réxime que xa se contempla na actual lei do solo galega.
A normativa vixente protexe da derriba ás casas que estean nesta situación, pero só permite facer nelas obras menores, en concreto, reformas "de mera conservación e as necesarias para manter o uso preexistente". O cambio que inclúe o borrador da nova lei do solo que a Xunta está negociando cos municipios é que nas casas fóra de ordenación tamén se poidan facer "obras de consolidación, así como as de mellora, reforma e, en casos xustificados, de ampliación da superficie construída", segundo a nova redacción do artigo 103 da lei proposta pola Xunta.
Así, os donos de casas ou naves construídas antes de 2003 en calquera tipo de solo de forma ilegal ou contraria ao plan urbanístico vixente pero contra as que a Administración non tome ningunha medida firme poderán amplialas, reformalas por completo, acondicionar os accesos ou engadirlles construcións contiguas. Este cambio legal tamén facilitará os trámites de compra e venda dos inmobles, dado que os bancos e os notarios son cada vez máis esixentes coa legalidade dos inmobles á hora de conceder créditos ou avalar escrituras.
Esta medida súmase a outros cambios que a Xunta tamén pretende introducir na nova lei do solo "como a posibilidade de dividir as parcelas, ou o aumento da área edificable nos núcleos rurais" co obxectivo de regularizar, na medida do posible, o confuso panorama urbanístico no medio rural galego, infestado de plans municipais sen aprobar, vivendas ilegais e silencio administrativo.

UNHA ESTRATEXIA DE POLÍTICOS "CARROÑEROS"

Nunca na nosa curta historia democrática asistimos os españois, nin sequera nos tempos do GAL, a unha situación de crispación como a actual; cun partido na oposición que ante os casos de corrupción que hoxe veñen dando en todas aquelas institucións gobernadas, ou que foron gobernadas polos populares, tomaron o camiño de pór en marcha os ventiladores nun intento desesperado de desviar a atención dos españois, e chegando na súa defensiva por pór en cuestión a todas aquelas institucións, (fiscalía, funcionarios de policía...) que por unha ou outra causa interveñen, ou interviñeron, á hora de esclarecer e investigar os casos de corrupción que hoxe asuelan ao partido de Mariano Rajoy.
Ten graza a estas altura da película, que personaxes como Cospedal, Trillo (cando este señor terá a vergoña de dimitir tras os sucesos do YAK 42), Arenas e o mismísimo Mariano Rajoy, teñan a ousadía, a pouca vergoña e o atrevemento de pedir dimisións e comparecencias publicas do presidente do Goberno, para que nos informen sobre o suposto estado policial en que vivimos (bo no que din vivir os populares, para ser máis exactos), e non teña o valor e a decisión de mirar o que está ocorrendo no seu partido.
Xa é hora de que alguén, os medios de comunicación, empecen a tomar conciencia de todo o que vén ocorrendo no PP, como o fixeron no seu día co que viña sucedendo no PSOE (caso GAL e Filesa). Aqueles episodios xa sabemos que pasaron factura ao PSOE, pero non é de recibo que, ante unha situación parecida, aqueles medios que se "pringaron" a fondo para que os españois pasásemos factura ao goberno de Felipe González, agora intenten desviar a atención dos españois culpando ao PSOE e a Rodríguez Zapatero de ser os responsables de pór en cuestión a honorabilidade destes políticos do PP.
Non se se as denuncias realizadas estes días, vía vídeo, dos dirixentes populares, terá algunha base de credibilidade; iso é o de menos (sobre todo tendo en conta que a estratexia parte dun dirixente "amoral" como Federico Trillo), pero o que non deixa de ser certo é que a estas alturas da película ninguén do PP dimitiu, ou se lle obrigou a dimitir. É vergoñoso que políticos como Cospedal, Rajoy e Arenas teñan a pouca vergoña de pedir dimisións e comparecencias para que os demais explíquense ou paguen os seus erros, mentres que eles nada fan respecto diso con aqueles dirixentes do seu partido que, aproveitando o cargo que ocupan, enriquecéronse ou sacaron beneficio deste.
Pero o malo de todo isto é que, mentres o PP continúe con ese clientelismo dos dez millóns de votos; con eses españois que continuasen créndose todas as mentiras e embustes lanzados desde o PP; un electorado que cre cos ollos pechados que o maligno e o traidor co que hai que acabar (porque pola contra o acabará con España) é Rodríguez Zapatero, o electorado de centro-esquerda pode empezar a cansarse desta situación, e chegado o momento decidir a súa obtención nas urnas.
Que ninguén espere a estas alturas que os populares boten unha man ao Goberno para saír da crise, ou prestar a súa axuda para que a imaxe de España salga robustecida cando o noso presidente asuma a presidencia da Unión Europea, quen iso espere é que é iluso, e descoñecen ata onde están dispostos a chegar estes políticos "carroñeros" do PP.
Jesús Cascón

ESPAÑA:FRAUDE E ESTAFA

Un traballador galego declara 6.000 euros máis de ingresos anuais que un empresario. Os subinspectores denuncian «a gran fraude fiscal» pola diferenza nas rendas

O sindicato máis representativo dos técnicos do Ministerio de Facenda (Gestha) solicitou á Administración tributaria que centre as súas investigacións nos principais focos de fraude e non sobre as rendas do traballo. A razón que expón para iso é a diferenza existente entre o diñeiro declarado por traballadores e pensionistas, e empresarios e autónomos.
Segundo o informe da loita contra a fraude fiscal na Axencia Tributaria elaborado por Gestha, os diferentes empresarios declaran entre 4.000 e 6.000 euros menos só en Galicia, sendo esta a terceira comunidade con maior diferenza entre asalariados e empresarios de estimación directa. Con todo sitúase por baixo da media nacional. En toda España, os traballadores e pensionistas declaran entre 5.000 e 7.000 euros máis, o que levou aos subinspectores de Facenda a sospeitar da existencia dunha posible fraude. «É pouco crible que un traballador ou un pensionista gañe de media entre 5.000 e 7.000 euros anuais máis que os empresarios, notarios, arquitectos, avogados ou médicos, o que é outra proba evidente da enorme fraude fiscal que sitúa a España no segundo ou terceiro lugar no ranking dos países máis defraudadores da UE», engadiron.
Nesa mesma liña, Gestha mostra a evidencia da fraude na escasa diferenza do diñeiro declarado este ano e o de fai dezaseis. «Resulta desolador comprobar como os profesionais e os pequenos e medianos empresarios declaran no 2007 uns 3.200 euros máis que en 1992 (un 31,82%) -data na que se creou a Axencia Tributaria do Estado- e os microempresarios 2.300 euros máis que en 1992 (un 25,71%) cando comezaron a tributar por módulos», asegurou un portavoz do sindicato.
No entanto, os resultados mostran unha leve melloría, aínda que os informes que recollían os diferenciais ata o 2006 revelaban un continuo incremento, que se detivo no 2007 grazas ás rebaixas fiscais aplicadas á renda.

OS SINDICATOS PLANTAN CARA Á CEOE

"Os soldos xa se moderaron, a pesar dos grandes beneficios empresariais"

Díaz Ferrán repartiuse o ano pasado 5'7 millóns co seu socio en Viaxes Marsans

"Os soldos xa se moderaron, a pesar dos grandes beneficios empresariais. É a resposta sindical á última provocación de Gerardo Díaz Ferrán, presidente da CEOE e máximo responsable do fracaso do diálogo social, que avogou por unha rebaixa salarial de "polo menos" un 1%. O representante empresarial, que mandou ao traste o desexado diálogo coas súas esixencias de despedimento gratuíto e rebaixa de 5 puntos nas cotizacións sociais, tamén cuestionou aos axentes sindicais porque "tápanse os ollos e os oídos ante os problemas das empresas e os traballadores" e "non os segue ninguén".
O ano pasado e a pesar dos malos resultados de varias das súas empresas, Díaz Ferrán repartiuse 5,7 millóns de euros con Gonzalo Pascual, o seu socio en Viaxes Marsans. Das entidades do xefe da CEOE, esta era a que mellor parada saía no exercicio 2007-2008. Iso non impediu, en calquera caso, o despedimento de 88 traballadores durante o mesmo 2008.
Despedimentos e atraso nos pagos
Tampouco axudou ao persoal de Air Comet, a menos exitosa compañía aérea do directivo-perdeu 27 millóns o pasado ano-, a cobrar a súa nómina: neste momento, o atraso nos pagos ao persoal fai da ameaza de folga unha constante. O mesmo ocorre en Newco, onde 79 traballadores perderon xa o seu posto.
A desenvoltura de Ferrán
Con todo, a Díaz Ferrán hai que recoñecerlle a desenvoltura, que é o que hai que ter para, habéndose embolsado 2,8-millóns -Marsans gañou 8 millóns-, declarar ao diario ABC que os salarios deberían rebaixarse "polo menos un 1% e que esta é unha "xenerosa" proposta. Enténdese que non se referirá ao dos directivos das grandes compañías quen, incrementaron os seus ingresos durante este último semestre aínda que as súas entidades non obtivesen beneficios.
Contra os traballadores
Alleo a esta evidencia, o da CEOE continuou apuntado que "as empresas non poden soportar uns incrementos dos salarios cando están baixando os prezos dos produtos e os servizos. [Os sindicatos] non poden enganar aos traballadores. Teñen que explicarlle que este ano, para garantir o poder adquisitivo, tocaría baixar os salarios, non subilos". Enseguida, cargou contra os liberados da Administración "que tanto diñeiro custan aos españois".
Ira sindical
"As posturas de Díaz Ferrán son irracionais porque o problema non é o mercado de traballo senón o sistema financeiro e o modelo produtivo, e ademais son unha provocación, porque pretende que os que non se beneficiaron os anos bos paguen a crise", reprocha Gallego de CC.OO. Tras este tipo de declaracións, os sindicatos ven "o intento das organizacións empresariais de aproveitar a delicada situación económica para reducir e vulnerar os dereitos dos traballadores"."Son unha boa mostra de por que non se asinan os convenios pendentes", engaden fontes de UGT, que acusan á patronal de non querer "aceptar a fórmula salarial que consensuamos en 2002".
Posturas políticas
Pola súa banda, Francisco Fernández Marugán, portavoz de Orzamentos do PSOE, criticou ao presidente da patronal porque só busca "crear tensión". "Debería deixar de eludir as súas responsabilidades e dar unha saída aos convenios colectivos pendentes". Desde o PP, Cristóbal Montoro non se quixo situar, aínda que sinalou que é o momento para a reforma laboral, un punto fundamental da CEOE.

El Plural.com

NOVAS SUBVENCIÓNS A OS MEDIOS DE COMUNICACIÓN

CONSELLERÍA DE PRESIDENCIA,
ADMINISTRACIÓNS PÚBLICAS
E XUSTIZA
Resolución do 25 de xuño de 2009, da Secretaría Xeral de Medios, pola que se lles dá publicidade aos beneficiarios das axudas concedidas ás empresas xornalísticas e de radiodifusión.
Esta secretaría xeral resolveu a publicación da relación de axudas que se especifican no anexo, concedidas no ano 2009 ao abeiro da Resolución do 21 de novembro de 2008, da Secretaría xeral de Comunicación, pola que se convocan, para o ano 2009, axudas económicas, en réxime de concorrencia competitiva, destinadas a empresas xornalísticas e de radiodifusión.
Estas axudas fináncianse con cargo ás aplicacións orzamentarias 04.30.151A.470.1 e e .30.461A.470.1 dos orzamentos xerais da Comunidade Autónoma de Galicia para o ano 2009.
O que se fai público para xeral coñecemento.
Santiago de Compostela, 25 de xuño de 2009.
Alfonso Cabaleiro Durán
Secretario xeral de Medios

Nº expediente.... Empresa.... Importe.... Data resolución

PR852A 2009/1 Axencia Galega de Noticias, S.A. 534 € 25-6-2009
PR852A 2009/2 La Voz de Galicia, S.A. 996.195 € 25-6-2009
PR852A 2009/3 Canal Voz, S.L. 19.410 € 25-6-2009
PR852A 2009/4 Editorial Compostela, S.A. 179.886 € 25-6-2009
PR852A 2009/5 La Opinión de La Coruña, S.L. 53.479 € 25-6-2009
PR852A 2009/6 Diario El País, S.L. 158.336 € 25-6-2009
PR852A 2009/7 La Región, S.A. 109.357 € 25-6-2009
PR852A 2009/8 Lérez Ediciones, S.L. 84.835 € 25-6-2009
PR852A 2009/9 Rías Baixas de Comunicación, S.A. 43.132 € 25-6-2009
PR852A 2009/10 Europa Press Delegaciones, S.A. 11.333 € 25-6-2009
PR852A 2009/11 Faro de Vigo, S.A.U. 397.357 € 25-6-2009
PR852A 2009/12 Sar Comunicacións XXI, S.L. 2.777 € 25-6-2009
PR852A 2009/15 Editorial La Capital, S.L. 114.945 € 25-6-2009
PR852A 2009/16 Interdix Galicia, S.L. 4.682 € 25-6-2009
PR852A 2009/17 El Progreso de Lugo, S.L. 180.478 € 25-6-2009
PR852A 2009/18 Xornal de Galicia, S.A. 1.739 € 25-6-2009
PR852A 2009/19 Sociedad Española Radiodifusión, S.A. 12.011 € 25-6-2009
PR852A 2009/20 Radio Vigo, S.A.U. 13.558 € 25-6-2009
PR852A 2009/21 Radio Lugo, S.A. 13.586 € 25-6-2009
PR852A 2009/22 Radio Coruña, S.L. 32.219 € 25-6-2009
PR852A 2009/23 Radio Pontevedra, S.A. 15.567 € 25-6-2009
PR852A 2009/24 Radio Orense, S.A. 5.122 € 25-6-2009
PR852A 2009/25 Radio Popular, S.A. 43.990 € 25-6-2009
PR852A 2009/26 Telecable Compostela, S.A. 4.455 € 25-6-2009
PR852A 2009/27 Voz de Galicia Radio, S.L.U 8.249 € 25-6-2009
PR852A 2009/28 SIGalicia, Radiodifusión y Medios de
Comunicación, S.A. 5.361 € 25-6-2009
PR852A 2009/29 SIGalicia, Radiodifusión y Medios de
Comunicación, S.A. 6.060 € 25-6-2009
PR852A 2009/30 Uniprex, S.A. 20.683 € 25-6-2009

Diario Oficial de Galicia 14-08-2009

A CORRUPCIÓN A TODOS OS NIVEIS

Unha empresa de Díaz Ferrán desviou fondos públicos por valor de 329 millóns de dólares

Un informe pericial sobre o caso Aerolíneas Arxentinas corrobora a fraude

O grupo Marsans, propiedade do presidente da patronal Gerardo Díaz Ferrán, afronta un proceso xudicial polo suposto desvío de fondos que o Goberno de Aznar inxectoulles a través da pública SEPI -Sociedade Española de Participacións Industriais- para reflotar Aerolíneas Arxentinas. Un informe pericial pon en dúbida a auditoría da empresa de Díaz Ferrán e eleva ata 329 millóns de dólares o diñeiro público desviado fraudulentamente en beneficio propio, cantidade que debía haberse destinado ao pago de débeda da aerolínea adquirida por Díaz Ferrán.
Grupo Marsans, sociedade cuxos máximos accionistas son Gerardo Díaz Ferrán e Gonzalo Pascual, usou no seu beneficio propio 300 millóns de dólares entregados pola SEPI para pagar débedas dunha empresa que adquiriron, Aerolíneas Arxentinas, como ditaminou o Informe Pericial da Axencia Estatal de Administración Tributaria con data 26/10/07 e que consta achegado ao Xulgado Instrución 35 de Madrid.
Outro informe engade 29 millóns
Para contrarrestar ese informe, Gerardo Díaz Ferrán e o seu socio Gonzalo Pascual remitiron á autoridade xudicial unha auditoría privada de máis de 600 folios realizada polos auditores Garrido Riosalido e Gómez Parra. Pero como informa extraconfidencial.com, outra proba pericial deixa en dúbida o comportamento do presidente da CEOE e dos auditores, xa que avala o primeiro informe e ata eleva en 29 millóns o montante de diñeiro público desviado, alcanzando así os 329 millóns.
Movementos desde conta de Díaz Ferrán
Ese movemento de 29 millóns de fondos públicos fíxose desde unha conta bancaria do Deustche Bank de Málaga (e titularidade da sociedade Argentan Interisvent, tamén propiedade de Díaz Ferrán e Gonzalo Pascual) e na que constaba a firma doutro antigo socio, Antonio Mata Ramayo.

DEFICIENCIAS MOI GRAVES NA XESTIÓN DE SOGAMA

Areosa onde se rexistran os problemas máis graves, derivados das «numerosas afeccións» producidas ao longo do tempo e que afectan tanto á contaminación das augas e do solo, así como á forma de xestionar. É máis, a auditoría que realizou a Xunta de Galicia, resalta que este vertedoiro reduciu a súa estabilidade, en tanto que se detectaron «situacións de importante desviación» nas pendentes dos noiros
Un dos aspectos especialmente preocupantes no complexo de Sogama é a contaminación dos espazos adxacentes ao vertedoiro de Areosa e a planta de tratamento de lixos. O informe encargado pola Consellería de Medio Ambiente, pon en evidencia que as deficiencias detectadas na xestión das augas non se limitan tan só aos lixiviados e ás escorrentías, senón tamén ás augas pluviais.
En todos eles apreciáronse «desviacións importantes» nos niveis de nitritos «que se consideran continuadas no tempo» ao rexistrarse en todos os controis realizados. Tamén apareceron, niveis altos de amonio, sustancia tóxica para os humans en altas concentracións, así como sólidos en suspensión e fosfatos.
xestión residuos farmacéuticos
A Sociedade Galega de Medio Ambiente (Sogama) recoñeceu nun comunicado, que asinou un contrato para a xestión de residuos farmacéuticos sen dispor de medios. En lugar de incineralos, os vertiu de forma incontrolada no vertedoiro de Areosa (xestionado pola empresa privada Danigal) a pesar de que estas instalacións non contan coa autorización necesaria.
A Xunta estima en 1.700 as toneladas anuais de restos de medicamentos que entrarán no complexo de Cerceda, o que supón o 0,21% dos residuos que xestiona. Recorda que os sobrantes dos medicamentos do 80% dos fogares galegos acaban nos cubos do lixo.
Os sistema de potabilización de auga normalmente non son eficaces contra estes tipos de fármacos. Os medicamentos das que estamos falando, se se tratan de forma inadecuada, poden contaminar as augas e contribuír ao desenvolvemento de cepas resistentes aos antibióticos. Por cousas como esta, entre outros motivos, están volvéndose a padecer enfermidades que criamos que estaban erradicadas no chamado primeiro mundo.

TEMOR DOS OPERARIOS DE SOGAMA AO QUEIMAR 400 TONELADAS DE FÁRMACOS

Os empregados alertaron á Inspección de Traballo pero a Xunta alegou que os medicamentos eran “residuos sólidos urbanos”

A planta de Sogama situada en Cerceda queimou o xoves 30 de xullo e venres 31 de xullo 400 toneladas de medicamentos. Así o denunciou a secretaria de Medio Ambiente do PSdeG, Carmen Gallego. Ademais, o responsable do sindicato CIG, Xosé Lois Martín Freire.
O representente da central sindical explicou que fai semanas “comezaron a entrar camións” con fármacos para ser incinerados en Sogama. Ante “a falta de información”, o comité de empresa chamou á Inspección de Traballo, que paralizou as tarefas, pero horas despois chegou “un certificado da Xunta que di que son residuos solidos urbanos”, é dicir, lixo corrente. Ademais, tanto Carmen Gallego como Martín Freire insistiron en que se queimaron os “medicamentos completos” –non só as caixas de cartóns e prospectos, como ata o de agora– o que inclúe os blísters de aluminio e as pílulas ou fármacos noutro formato.
MOLESTIAS NOS OLLOS E NÁUSEAS
A deputada socialista alertou que os operarios que traballan no complexo de Sogama estes días sufriron molestias como “dores de cabeza, picor nos ollos ou náuseas”. A isto, o responsable da CIG engade que entre o persoal hai “medo”, así como “temor a ser envelenados”, tanto os propios obreiros como os veciños da contorna.
Martín Freire indica que non recibiron información por parte da empresa pero hai “dúbidas”, xa que os fármacos veñen envoltos en “aluminio ou plásticos metalizados”. Tamén indicou que nas queimas realizadas había elementos como xiringas entre o lixo. Ademais, engade que na planta “unha caldeira está parada”, algo que achaca aos danos que puido causar esta incineración, xa que “non é o mesmo queimar residuos normais que medicamentos”.
O responsable da CIG tamén resaltou que o número de operarios é moi alto. Así, indicou que en cada turno –hai tres ciclos– traballan preto de 300 persoas, o que suporía case 900 que se viron expostas á incineración. A maiores das consecuencias sanitarias, Martín Freire amosou tamén a súa preocupación polo “impacto ambiental”.
Así pois, dende o comité de empresa de Sogama solicitaron dende hai días información sobre este asunto. Finalmente, hoxe manterán unha reunión coa comisión de seguridade da firma, na que esperan recibir resposta ás súas dúbidas.
Por outra banda, Carmen Gallego tamén pediu aclaracións á Xunta de Galicia, xa que “non deu ningún tipo de explicación a ninguén”, agás unha circular da consellería de Medio Ambiente na que “se asimilaban os medicamentos a residuos urbanos normais”.
Ademais, repróchalles que na lexislatura pasada, o PP dicía que eran “perigosos e moi tóxicos”, mentres que agora “deciden que os poden incinerar todos sen ningún problema”. “Imos pedir explicacións no Parlamento”, dixo a deputada socialista, que quere unha explicación para “este cambio de criterio”.
Os medicamentos que chegan a Sogama son os recollidos nas farmacias nos puntos do Sistema Integrado de Xestión y Recollida de Envases (Sigre). Hai uns meses, este organismo estatal decidiu denunciar á compañía ubicada en Cerceda, xa que o complexo non estaba a reciclar os fármacos, senón que eran ciscados nun vertedoiro. Ademais, tampouco cumpriu o acordado de reconvertelos en enerxía.

¿ESTÁ VOSTEDE SEGURO DE QUE A AUGA QUE BEBE NON CONTÉN MEDICAMENTOS?

"Sogama é para restos sólidos urbanos e os fármacos non o son"."A combustión de medicamentos pode xerar gases cuxa composición descoñecemos"

Raúl Vieira doutor en Ciencias Biolóxicas:

A semana pasada foron incinerados na planta de Sogama máis de 400 toneladas de fármacos, ¿que efectos para a saúde pode ter isto?
Partimos dunha instalación de incineración que está pensada para residuos sólidos urbanos. Non todas as instalacións serven para todo. A combustión de fármacos pode empeorar a situación, porque pode xerar gases cuxa composición descoñecemos, así como as posibles reaccións.
¿Como se comportan esas emisións na atmosfera?
Coa combustión a elevadas temperaturas, as moléculas vólvense tremendamente reactivas e achegamos ao medio elementos impredicibles. En ciencia, é difícil valorar os seus efectos sen medicións nas emisións. Calquera situación que implique un incremento de emisión ambiental ten repercusións a nivel de saúde pública, por iso están reguladas pola lei.
¿Que sería o ideal, entón?
O ideal sería contar cunhas instalacións específicas, porque ao aproveitar unha instalación para outros usos que non son os propios pódense xerar problemas no propio proceso de incineración. Se calcinamos residuos con poder calorífico diferente a combustión empeorará e pode haber constituíntes que non coñecemos. En Sogama, un enxeñeiro pensou nuns materiais e nunha función determinada, e se se alteran esas condicións o resultado final non será o esperado.
En Cerceda acumuláronse durante máis de seis anos unhas 12.000 toneladas de restos de fármacos ¿Que perigos para a saúde pode supor isto?
É ilóxico ver que eses residuos foron a parar a un vertedoiro de residuos sólidos urbanos, nun ambiente moi oxidante. Esa mala xestión pode provocar que os principios activos dos medicamentos pasen a augas das depuradoras, que non están preparadas para eses compoñentes, e logo acaben nunha canle fluvial. En Cataluña déronse casos en que a fauna acuícola estaba sufrindo procesos de alteración hormonal por mor dos medicamentos, que provocan cambios metabólicos e nas hormonas.
¿Que residuos médicos son os máis perigosos?
Os residuos citotóxicos. Pero os antibióticos, se non se xestionan correctamente, tamén poden pasar a canles fluviais, e a maioría das captacións de auga en Galicia para consumo human están en ríos. O proceso de potabilización non é capaz de eliminalos e entran no corpo human. Como non os necesitamos, alteran a flora microbiana do noso organismo facilitando a aparición de resistencias. Así, cada vez téñense que usar antibióticos máis potentes que serán cada vez menos eficaces nas enfermidades menos graves. Poden aparecer cepas de salmonella ou escherichia ultrarresistentes.
¿Que ocorrería se aparecesen esas superbacterias?
Esta é a gran pregunta que se fan nestes momentos os profesionais do medicamento. Trátase dun grave problema de saúde pública, por iso é imprescindible realizar unha xestión diferenciada e razoable.
¿Como debe ser esa xestión?
Eses fármacos deben eliminarse e nunca mesturarse con outros residuos que, mediante procesos de lixiviación, pasen ao auga doce, como foi o caso de Sogama coas verteduras no río Lengüelle, que ademais é un afluente do Tambre.
Entón... ¿os medicamentos poden considerarse residuos sólidos urbanos?
Nunca. Nun medicamento debe efectuarse unha separación de partes. Os envases, cartóns e demais poderían ser asimilables a sólidos urbanos, pero o principio activo non, porque necesita ser destruído. Nas bolsas de lixo, por exemplo, non deberían ir nunca ansiolíticos, ante o perigo de que alcancen as augas. Se fixésemos unha enquisa, o 90% dos cidadáns coincidirían á hora de sinalar os compoñentes dos residuos sólidos urbanos, e moi poucos incluirían neste grupo aos medicamentos.

UN AUTO XUDICIAL QUE INSULTA Á INTELIXENCIA

O auto que arquiva a causa contra Francisco Camps, Presidente da Comunidade Valenciana, e outros tres dirixentes do PP valenciano non merece o mínimo respecto e senta un precedente moi grave para axuizar no futuro os excesos dos cargos públicos. O tribunal confirma que o president recibiu agasallos da trama corrupta Gürtel e, polo tanto, que mentiu ante a xustiza e o Parlamento autonómico ao asegurar que os pagou do seu peto.
Con todo, nunha pirueta argumental que insulta á intelixencia, o escrito engade que non se pode colegir que recibise esas dádivas en consideración do seu cargo, co cal líbrao do delito de suborno impropio.
Camps prognosticara que lle faltaba un "escaloncito" para pór fin ao seu calvario xudicial. Ese banzo era o tribunal que preside Juan Luís da Rúa, de quen dixo en certa ocasión que habería que buscar outra palabra no dicionario que describa a "íntima e sentida" relación que os une. Da Rúa e o seu colega Ceres, co honroso voto discrepante do maxistrado Montero, deron un abrupto carpetazo ao expediente sen atender as peticións da fiscalía anticorrupción e o Tribunal Superior de Xustiza de Madrid para que chamase a declarar aos que deron as dádivas.
De facelo, quizá o suborno impropio converteuse nunha figura delituosa moito máis grave. A fiscalía anticorrupción anunciou que recorrerá. Queda esa esperanza.
Marco Schwartz

A IMPUNIDADE DOS POLÍTICOS

Jose Luis Baltar (Deputación Ourense) invita a cear a 700 ourensáns a cargo dun instituto económico público.

Polbo e carne ó caldeiro "gratis e en abundancia". Así definen os asistentes á cea ofrecida o pasado 28 de xullo pola Deputación de Ourense no Instituto do Campo da Limia o agasallo do presidente do presidente do PP e da Deputación de Ourense, José Luís Baltar, para máis de 700 persoas. Para a ocasión levantáronse varias carpas e un bo número de "diligentes camareiros" ocupouse de que aos comensais non lles faltase de nada.
A Deputación realizou a convocatoria a través do Inorde (Instituto Ourensán de Desenvolvemento Económico, dependente da mesma institución) aproveitando a presenza en Ourense de varios representantes polacos, romaneses e húngaros cos que o instituto colabora na experiencia de desenvolvemento dunha semente de pataca máis resistente que a limiana.
Pero no menú non houbo patacas (a comitiva visitante non mostrou a súa e a da Limia non está aínda colleitada) e si discursos do presidente provincial do PP e da Deputación; do alcalde de Xinzo, Isaac Vila; da alcaldesa de Sandiás, Concepción Méndez; do presidente do Inorde e alcalde de Barbadás, José Manuel Freire Couto e do xerente do Inorde, José Manuel Rodríguez, todos do PP.
Os políticos locais falaron un tras outro, "en calidade de anfitrións", para agradecerlles aos asistentes a súa presenza. Antes fixérono tres técnicos das delegacións visitantes para informar do cultivo de pataca. "Nada que non soubésemos", din os agricultores que asistiron. O BNG sostén que a xornada "non era técnica", senón unha "cea-mitin" de portas abertas co pretexto de promocionar o Instituto do Campo, dependente da Deputación. "Un gasto exacerbado de diñeiro sen outra xustificación que a meramente electoralista", puntualiza o portavoz nacionalista na corporación provincial, Xosé Manuel Fírvida. Na súa opinión o acto foi "unha mostra máis da dobre moral do PP que por unha banda se enche a boca coa política de austeridade, pero dilapida sumas importantes en operacións de voto cativo" co formato "que mellor domina o PP: o da paparota"·

O CONCELLO DE VIGO E O URBANISMO

APROIN INFORMA:

Aínda que ben é certo que a inactividade no Concello de Vigo, polo menos en canto á concesión de licenzas para vivenda colectiva con arranxo ao vixente PXOM, é absoluta, pois aínda non se concedeu ningunha, algo se ocorreu neste período de tempo que imos apuntar: a aprobación definitiva do PXOM, algo que noutras circunstancias sería asunto de portada e de gran satisfacción para todos, actualmente non vai moito máis alá de ser unha anécdota da que nos congratulamos, pero da que, tal e como quedou o PXOM de Vigo, ata agora aprobado de forma parcial, non se esperan grandes consecuencias.
Con data 13 de xullo (entrada no Concello o 15 de xullo), o Conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas asinou a orde seguinte: "Orde de 13 de xullo de 2009, sobre aprobación definitiva do documento de cumprimento da orde da CPTOPT de 16 de maio de 2008, sobre aprobación definitiva do Plan xeral de Ordenación Municipal do Concello de Vigo (Pontevedra)".
Convén sinalar que o documento coas correccións solicitadas remíteo o Concello á Consellería con data 14 de abril de 2009, xusto fai agora tres meses (tempo en que resolve a Xunta) e case un ano despois de que a Consellería solicitáselle as reformas (tempo que tarda o Concello en corrixir as deficiencias).
Recordemos que as áreas a modificar eran as que figuran na seguinte táboa.

APR-A-3-21 Alfageme, AOP-01 Privada Moderna, AOP-09 San Gregorio, AOP-10 Castro Castriño, AOP-11 Tomás A. Alonso 91-111, AOP-14 Coruxo Costa, AOP-21 Cordelerías Mar, AOP-23 Romil, NR-01 Fragoselo (Coruxo), NR-02 Chans (Bembrive), NR-03 San Cibrao (Bembrive), NR-04 Miraflores (Bembrive), NR-05 Xestoso (Bembrive), NR-07 Cidans (Zamans), NR-08 Igrexa (Zamans), NR-09 Marcosende (Zamans), NR-10 Vilariño (Zamans), NR-11 Vilaverde (Zamans).

* Variante do trazado do tramo Porriño-Vigo con todas as modificacións, en solo, que iso comporta.

A parte do indicado, as modificacións afectaban tamén a gran parte dos documentos do Plan e as súas consecuencias no resto do mesmo.
En resumidas contas, a parte do Plan agora aprobado xa supón aproximadamente un 15% da capacidade edificatoria do PXOM (nada que ver con esa cifra demagóxica do 1%, acuñada polo responsable desta caricatura en que quedou o Plan Xeral de Ordenación Municipal de Vigo).
Só quédalle agora ao Concello publicar a Orde no Boletín Oficial da Provincia, cousa que aínda non fixo, para facer efectiva a aprobación, pois a orde da Xunta ao Diario Oficial de Galicia xa está dada e o Plan será efectivo a partir da segunda das publicacións. Feito iso deberá publicarse de novo o Plan para coñecemento e uso de todos os cidadáns. En definitiva, á volta de vacacións se son diligentes, os vigueses poderemos coñecer definitivamente o PXOM de Vigo na súa totalidade. Esperemos.
O devandito, desde o 13 de xullo de 2009, nove anos logo de iniciarse as actuacións, Vigo ten xa PXOM, aínda que non sirva practicamente para nada e haxa que volver confeccionalo axiña que cambie a Corporación. Outra década perdida.

O BIPARTITO SUBVENCIONOU AOS MEDIOS DE COMUNICACIÓN

O bipartito deu 12 millóns aos medios de comunicación en 2006 como axudas discrecionais. Máis da metade dos fondos repartiuse sen mediar convocatoria pública

Emilio Pérez Touriño e Anxo Quintana deixárono escrito antes de asumir o poder. O documento que resume o pacto do bipartito prometía deixar de pagar aos medios por noticias favorables. PSdeG e Bloque que criticaron desde a oposición ese sistema de pago por información iniciado cos executivos de Fraga, comprometíanse explicítamente a "unha regulación transparente e obxectiva da relación cos medios en beneficio do interese público e a procura dunha opinión plural".
Nada diso sucedeu durante os tres anos e medio que durou a coalición. Agora, o Consello de Contas pono negro sobre branco na súa fiscalización de 2006. A Xunta pagou ese ano a medios de comunicación 20 millóns de euros por distintos conceptos. Máis da cuarta parte, 5.765.626 euros, foron á Corporación Voz de Galicia.
A partida máis ampla dos 20 millóns de euros que o bipartito investiu durante 2006 nos medios corresponde a convenios de colaboración coas distintas consellerías sen concorrencia pública, que absorbeu 12.031.067 euros. Tamén neste apartado La Voz de Galicia levou a maior parte da torta (2.728.369 euros) entre o diario, a emisora Radiovoz, Canalvoz e a Fundación Santiago Rei Fernández- Latorre (237.000 euros). Por detrás na lista -que agrupa a case todas as cabeceiras galegas- está Editorial Compostela (propietaria do El Correo Gallego e Galicia Hoxe) que recibiu 1,4 millóns, Faro de Vigo (1,3 millóns) e O Progreso de Lugo (1,1 millóns).
Promocións Culturais Galegas, editora da Nosa Terra, ingresou 686.333 euros destes convenios e Editorial A Capital -que aglutina as cabeceiras O Ideal Galego, Diario de Arousa, Diario de Ferrol e Diario de Bergantiños- 865.112 euros. Outros xornais como o Diario de Pontevedra e A Opinión da Coruña tamén resultaron beneficiados con 457.632 e 411.201 euros, respectivamente. A lista inclúe a axencias de noticias -AGN recibe 340.030 euros- e ata páxinas web como, Vieiros que cobrou 224.300 euros.
Entre as radios, figura a Sociedade Española de Radiodifusión, do Grupo Prisa, editor do PAÍS, con 326.214 euros, a Cope (218. 803 euros) e Punto Radio (189.617 euros). Esta partida non computa o pago de anuncios publicitarios da Xunta, 1,2 millóns de euros en 2006, nin as axudas por 2,8 millóns de euros que o bipartito concedeu ese mesmo ano á prensa mediante convocatoria pública en réxime de concorrencia competitiva.
Noutro epígrafe figura o orzamento que o bipartito dedicou a comprar exemplares e subscricións das distintas cabeceiras. Tamén ese apartado lidérao La Voz de Galicia que ingresou 1.683.844 euros dos que 1.660.688 corresponden á impresión e distribución do Diario Oficial de Galicia, cuxa adxudicación corresponde tamén ao Goberno galego que de momento non se expón suprimir a súa edición en papel algo que xa fixo o Boletín Oficial do Estado, que só ten versión en Internet.
O Consello de Contas, que xa o ano pasado denunciou a falta de concorrencia deste tipo de axudas aos medios, non pode garantir que os importes do seu informe esgoten a totalidade dos gastos realizados". De feito, o organismo fiscalizador detectou "imputacións incorrectas de gastos" por outros pagos a medios de comunicación.
A chegada do PP e Feijóo ao poder non cambiou a política de comunicación da Xunta, que xa empezou a renovar os convenios asinados polo bipartito, herdados á súa vez da época de Fraga. No seu programa electoral, o PP propuña que as axudas aos medios teñan un soporte legal "como sucede na maioría de países europeos".

NIN UN CAMIÑO POR ASFALTAR, NIN UN LUGAR SEN ROTONDA

O despregamento de maquinaria da Deputación de Pontevedra no Concello de Mos fíxose notar a termo seguido da moción de censura e foi particularmente intenso ata as eleccións europeas. "Xa non lles queda nada que asfaltar", sinalan fontes socialistas, "nin sequera entradas ás casas, que llo ían ofrecendo aos veciños".
A exhaustiva limpeza de cunetas e a multiplicación de rotondas por todo o municipio son outros efectos do respaldo explícito da Deputación que preside Rafael Louzán ao goberno de tránsfugas. Non hai polo momento maior constancia do gasto, aínda que iso non preocupa a ninguén. A alcaldesa, Nidia Arévalo, ata instou a un grupo de gaitas que leva ás vodas civís que oficia a que pasen a factura á Deputación. Tamén encargou a dirección das obras de rede de sumidoiros da parroquia de Arrufana a Baltasar Pujales, xefe de Vías e Obras da Deputación que certificou en falso, co conforme do agora conselleiro Agustín Hernández, o acabado da famosa variante de Lira. Agora en Mos, Pujales terá que informar, como enxeñeiro da Deputación, a obra de rede de sumidoiros que dirixe para que poida cruzar unha estrada.
Gerardo Alonso Porto, o tránsfuga socialista que permitiu o cambio de goberno, asegura que agora traballa "moi tranquilo". Era e é tenente de alcalde e realiza a mesma política de emprego que antes, "co apoio total do PP, como prometeron". En setembro presentará o seu proxecto de Consorcio de Emprego, que o PSOE desdeñaba, segundo recorda, aínda que o incluíu no seu programa electoral. Alonso relativiza o concepto de "tránsfuga", pero acusa ao BNG local de ser "o maior tránsfuga" durante os 14 meses que negou o pacto de goberno ao PSOE.
No caso de Mos, a moción de censura foi promovida por Rafael Louzán, presidente provincial do PP, e o seu equipo, o que desactiva toda disonancia do partido co grupo local, cuxos concelleiros tampouco foron expulsados do PP, senón que pediron unha "baixa cautelar" meses logo de ocupar o goberno en previsión do ditame da Comisión de Seguimento do pacto. Esta comisión tivo que desviar o seu caso ao Comité de Expertos e non ditaminalo na súa reunión de decembro, como estaba previsto, porque o propio PP negaba a existencia de transfuguismo en Mos.
Os edís agárranse ás súas actas, que certifican a súa elección polo PP, o que prevalece durante todo o mandato. Ademais, o titular do acta é o concelleiro, non o partido polo que sexa elixido. A dirección provincial agora lávase as mans. Aduce que non pode intervir nun "asunto interno" do Concello de Mos (a autonomía dos concelleiros para denominarse como queiran) e que tampouco pode expulsar do partido aos tránsfugas porque xa non pertencen ao mesmo.

PERIGOSO PRECEDENTE

O tribunal constata que Camps recibiu agasallos da trama corrupta, pero sostén que non é delito

A Sala do Penal do Tribunal Superior de Valencia, por dous votos a un, decidiu onte arquivar a causa que se seguía contra o presidente desa comunidade, Francisco Camps, e outros tres cargos públicos do PP imputados por un posible delito de suborno. A resolución, que a fiscalía recorrerá ante o Supremo, avala unha doutrina sorprendente, se non escandalosa: que as autoridades poden aceptar agasallos valorados en miles de euros (traxes, reloxos, pulseiras, bolsos) por parte de empresas que contratan coas administracións onde gobernan eses políticos, a condición de que os beneficiados non participen nos distintos procesos de adxudicación. Neste caso, cun agravante: os autores dos agasallos están sendo investigados por corrupción.
O artigo 426 do Código Penal sanciona a aceptación por autoridade ou funcionario de agasallos ofrecidos "en consideración á súa función ou para a consecución dun acto non prohibido". O ben que se trata de protexer é o principio de imparcialidade de gobernantes e funcionarios, e a conduta sancionada é o feito de "admitir" a dádiva, aínda que non se solicitou. O que se trata de evitar é que esa aceptación condicione decisións públicas. Resulta sorprendente que se considere que o precepto só se aplica ao funcionario ou político que directamente participa na adxudicación, e non aos seus xefes. Especialmente cando o que se consideran son decenas de contratos da Administración valenciana a unha mesma empresa.
O portavoz do PP no Senado, Pío García Escudero, declarou que recibiu un reloxo de alto valor da trama, e que o devolveu de inmediato. Algo que puideron facer pero non fixeron os imputados de Valencia. Limitáronse a negar que recibisen os agasallos, ou, no caso de Camps, a dicir que os pagaron (os famosos traxes) do seu peto. Pero a instrución constatou e o auto de onte dá por establecido que non hai proba de tales pagos e si, en cambio, de que os pagou o cabeza da trama en Valencia, Álvaro Pérez, O Bigotes. Os contratos conseguidos pola rede de Correa e O Bigotes coa Administración rexional coincidiron co período no que fixeron decenas de agasallos a dirixentes políticos valencianos. E a maioría deses contratos conseguíronos sen concurso; nalgúns casos, tras trocearlos para que cada adxudicación non superase o límite (12.000 euros) que permite facelo a dedo. Isto figura no sumario e non é cuestionado polo auto.
Nesas condicións, Mariano Rajoy debería reservar para mellor ocasión a súa euforia de onte: "gañou a xustiza, o sentido común e os vendedores de tila", dixo. A non ser que o líder do PP considere digno de euforia que o vestiario dun dos seus presidentes autonómicos estea financiado polos xefe dunha presunta trama de corrupción, que a palabra dese mesmo presidente ante os cidadáns e a xustiza quede desautorizada (o auto constata que os argumentos de Camps sobre o pago dos traxes non se sosteñen) e que a Administración que dirixe ese mesmo líder rexional recorra a prácticas máis que dubidosas para beneficiar a unhas determinadas empresas.
Rajoy tamén acusou a quen denunciaron as supostas corruptelas, en relación ao Pais, de ser "a Inquisición". Con todo, a denuncia partiu dun ex concelleiro do PP e catro dos seis xuíces que estudaron o asunto acharon suficientes indicios de suborno por parte dos dirixentes imputados. Pero onte, os dous que constituían maioría na sala (un deles, algo máis que un amigo de Camps, segundo as palabras do propio presidente autonómico) opinaron doutro xeito. O terceiro, a través dun voto particular, cre que podería haber delito. O Supremo ten agora a última palabra.

SANXENXO

Sanxenxo é o noso máis conspicuo fenómeno de gregarismo estival. A atracción magnética que exerce sobre a xente con pretensións é total e absoluta. A praia de Silgar, as terrazas nas que se practica un marujeo sen restricións (¡que é unha terraza se nela non se pode exercer o marujeo!) e as discotecas polas que se deixa ver un certo who?s who compón sen dúbida o conxunto arquitectónico máis efectista do verán. O adobo da muchachada madrileña, mesturada con líderes políticos autóctonos e foráneos e doutores en estado de levitación permanente dá o ton sobre un fondo de conversacións acerca de matrimonios, comida, diñeiro e iates, -o novo obxecto de distinción social, unha vez que os coches perderon o seu glamour-. A turbamulta que aquí se reúne fai de Sanxenxo un escaparate de primeira orde. É de supor que, como é fama nos palcos futbolísticos, ao fío das coincidencias pecharanse tamén algúns tratos e pediranse algúns favores. Galicia e España non serían o que son sen estas cousas.
Pero máis aló da alegre atmosfera das toallas na praia e os faladoiros en restaurantes e furanchos non deixa de estrañar o prestixio entre charramangueiros deste pobo de urbanismo apelmazado e de notorias incomodidades. Como chegou Sanxenxo aquí? Para atopar a resposta Internet é impagable. Esculcando pola rede se un busca as entradas do ítem "Sanxenxo" atopará unha sucesión interminable de anuncios de hoteis. Pero espigando aquí e alá poderá atopar documentos como o relatorio redactado por Antonio Castro Martínez e Victoriano Andrés Otero Igrexas para o XXII congreso de Xuíces para a Democracia titulado "O urbanismo nas Rías Baixas de Galicia. Sanxenxo como exemplo paradigmático". A tese dos autores é clara e podería predicarse tamén de moitos outros pobos do país: Sanxenxo desapareceu. O que queda del é un ectoplasma, un certo sabor no aire que só aqueles que coñeceron Sanxenxo antes da destrución poderán recoñecer.
Aínda que se trata dun relatorio para un congreso de xuristas é fácil recoñecer o ton de indignación ante a impunidade coa que infinidade de construcións ilegais foron premiadas. A historia desa impunidade detállase no texto pero tamén é posible recoñecer nel a dor polo xeito en que a beleza e a harmonía foi sacrificada a mans do interese duns poucos e o mal gusto dos máis. A que foi vila de pescadores, salpicada con edificios pertencentes a unha nobreza de segunda orde e que en ningún caso pasaban das dúas alturas ata 1960, foi tragada por un urbanismo de especuladores.
Esa especulación desmedida foi provocada por unha versión do desenvolvismo español. Sanxenxo foi o primeiro pobo galego que, xa nos anos sesenta, celebrou o "Día do turista" e o que veu despois non é senón o produto combinado do que os autores chaman o efecto Benidorm e o modelo Marbella -a conxunción do boom inmobiliario e agresivas campañas publicitarias-. Transcribamos esta escena, digna dunha película de Berlanga e non diferente doutras que podemos ler hoxe na prensa. Ao final, e máis aló da maquillaxe de modernos co que disimulamos fállalas, aínda non saímos de Paco Martínez Soria.
"Recentemente renovada a corporación municipal de 1973 enviouse ao Levante unha Comisión Corporativa composta por tres concelleiros e un funcionario, para que percorresen os pobos máis representativos do turismo, falasen cos seus alcaldes e trouxesen a Sanxenxo as súas conclusións. Púxose a disposición dos comisionados un taxi da localidade que os trasladou de pobo en pobo. A conclusión que os edís sacaron da turística viaxe é que en Sanxenxo nunca se podería alcanzar o benestar levantino mentres non se construísen grandes edificacións para apartamentos e hoteis, así como paseos marítimos. Está claro, a partir de aí... ao choio. Naquela época non había nin dez hoteis. En 1989 pasaban xa de cincuenta e hoxe son máis de 150".
En realidade, logo de ler narracións como esta e pensando no que podería reservarlle o futuro inmediato a outras zonas da nosa costa habemos de darlle grazas a deus ou a quen sexa polo mal tempo que adoita acompañarnos. Tamén, naturalmente, ás hipotecas subprime e aos ninjas que causaron o parón inmobiliario. Sen eses factores de disuasión a nosa costa sería esquilmada ata o último centímetro a cargo dos máis brutos entre os nosos paisanos. Veremos o goberno de Núñez Feijóo que fai a este respecto. Pero non é, desde logo, moi tranquilizador ter entre os seus candidatos a Telmo Martín. Non se se a segunda modernización que promete o novo Presidente incluirá un modelo turístico sostible ou se volveremos ás andadas. Pero é de temer o peor.
Antón Baam0nde