A 'burbulla' deixa unha herdanza de peches, falta de pagamentos, desplomes bolsistas e bancos atrapados con case medio billón en créditos.
A venda de vivendas en España empezou a crecer timidamente e con altibaixos en 2010, tras máis de dous anos de permanente caída, segundo datos feitos públicos esta semana polo INE, e o número de insolvencias reduciuse un 14% no segundo trimestre, aínda que un de cada tres concursos de acredores segue estando vinculado ao inmobiliario. Magro consolo, en calquera caso, no terceiro aniversario dunha crise que neste sector levouse xa por diante centos de promotoras e centos de miles de postos de traballo, que puxo en perigo e obrigou a reestruturar unha parte importante do sector financeiro español, e que reduciu a menos dunha cuarta parte o valor, a capitalización, das inmobiliarias cotizadas entre o 30 de xuño de 2007 e o 30 de xuño de 2010.
A depreciación da vivenda acelerouse ademais en xullo, tras entrar en vigor o alza do IVE aprobada polo Goberno, cunha caída interanual do prezo dos pisos do 4,3%, segundo o índice Tasaciones Inmobiliarias (Tinsa). A picada da burbulla inmobiliaria, os seus efectos, non concluíron e, segundo o Servizo de Estudos do Banco de España, seguirán lastrando o crecemento ata medidos de 2011. O organismo supervisor estima que a crise inmobiliaria restará un 5,4% do PIB total respecto ao nivel ao que chegou en 2007 (ese ano, o investimento residencial alcanzou un limiar sen parangón en Europa, o 7,5% do PIB, e en 2011 apenas chegará ao 4%).
Prevese, ademais, segundo información recollida polo
diario Cinco Días, avalada por expertos e baseada en datos do Ministerio de Fomento, que este ano se constrúan en España "menos de 100.000 casas, a oitava parte que en 2006".
Precisamente nese ano, previo ao comezo da transformación en pandemia da crise estadounidense de hipotécalas lixo en agosto de 2007 e ao estalido da burbulla doméstica, o sector do ladrillo foi unha festa. Diñeiro barato e operacións apalancadas, financiadas con débeda, colocaron a varias inmobiliarias, como Metrovacesa ou Colonial, á cabeza do seu sector en Europa, e aos seus atrevidos empresarios, nas glamurosas listas dos máis ricos do ano. En 2006, 12 das 35 maiores operacións corporativas de financiamento en Europa protagonizáronas inmobiliarias españolas. Adquisicións e fusións e saídas a Bolsa, sucedéronse e cambiaron o mapa do sector.
Así, e só a modo de recordatorio e de forma sucinta, en abril dese ano saíu a Bolsa a inmobiliaria catalá Renta Corporación; en maio, a valisoletana Parquesol e a valenciana Astroc (que uns meses despois, en outubro, compraría o 60% da inmobiliaria do Grupo Rayet por 449,5 millóns e Landscape, inmobiliaria do Banco Sabadell, por preto de 1.000 millóns), e en xullo saíu ao parqué Riofisa (adquirida en 2007 por Colonial).
Tamén en 2006 Metrovacesa, a primeira inmobiliaria española, a máis diso refinanciar un crédito de 3.200 millóns subscrito un ano antes para adquirir a francesa Gecina, converteuse en escenario dunha pugna entre a familia Sanahuja e Joaquín Rivero (presidente da compañía) e Bautista Soler, cun cruzamento de OPA incluído, para facerse co control efectivo da mesma.
Para afrontar a delicada situación, o Banco de España esixirá a partir de outubro a bancos e caixas provisións ata o 30% do valor dos inmobles cos que queden como pago de débedas dos seus clientes, se transcorreron máis de 24 meses desde que os adquiriron. Unha maior provisión que, xunto a outras novas esixencias, fará que o resultado das entidades antes de impostos redúzase preto dun 10%, segundo recoñeceu o banco emisor a finais de maio.
Outros damnificados polos excesos da burbulla son o emprego (o inmobiliario, en gran medida, situou por baixo do 8% a taxa de paro en 2007 e sitúaa hoxe por encima do 20%) e as arcas públicas (a actividade inmobiliaria catapultó os ingresos públicos ao 41% do PIB en 2007 e o ano pasado apenas equivaleu ao 34%).
Convergència recibiu o 2,5% de adxudicacións públicas durante o mandato de Pujol
