O RIO SIL SEN CATAMARÁNS

Iberdrola deixa sen catamaráns ao tramo lucense do Sil

No Ano Xacobeo non haberá catamaráns surcando a Ribeira Sacra na zona turística por excelencia de Lugo. Priman os intereses de Iberdrola -que en 2010 baixará 30 metros o nivel do encoro para realizar as obras de Santo Estevo II- sobre os turísticos xa que, segundo destaca a Confederación Hidrográfica do Miño-Sil, o uso hidroeléctrico da auga é prioritario sobre o do lecer. O organismo de conca remite á Declaración de Impacto Ambiental (DIA) na que o uso turístico do encoro ocupa un sétimo lugar fronte ao hidroeléctrico, que se sitúa como cuarta prioridade.
A interpretación do colectivo ecoloxista Amigos dá Terra é distinta. A súa asesora xurídica Montserrat Valencia sostén que no informe de impacto ambiental reflíctese que "a fase de construción e a de funcionamento da obra de aproveitamento hidroeléctrico serán compatibles" co turismo.
En calquera caso, Amigos dá Terra insiste en pór en cuestión a DIA xa que "só" recolle a previsión de afección ao turismo "procedente das molestias derivadas polo paso de camións" pero non así a "ausencia de funcionamento" dos catamaráns. "Nin sequera infórmase das medidas correctoras" que debería asumir a hidroeléctrica.
A Deputación de Lugo deu a voz de alarma. A institución comezou a mobilizarse contra a diminución de visitantes -e a consecuente redución dos principais ingresos da comarca- que se lle aveciña. Recoñece que Iberdrola ofreceulle fai dous meses como solución a construción dun novo embarcadoiro no municipio de Sober. Pero a proposta foi rexeitada, xa que a zona turística de Doade, en Monforte, na que se atopa a infraestrutura hostaleira, "quedaría gravemente prexudicada".
En Ourense nin a Deputación nin os empresarios pronunciáronse nin fixeron peticións. A empresa concesionaria do servizo de catamaráns na parte ourensá do encoro, Viaxes Pardo, explica que a baixada do nivel da auga non lle afectará en absoluto. "O que si nos afecta e moi negativamente é a publicidade que está facendo a Deputación de Lugo" protesta o propietario da empresa, Manuel Pardo, que asegura que manterá "intacto o servizo". "Se os catamaráns fallan en Lugo, que falen só do seu embarcadoiro", insiste.
Pero as obras non afectarán só ao turismo. Amigos dá Terra cre que poden "facer variar" as características das vides e o viño polas tormentas asociadas ao estanque de auga.

O Goberno permite a Iberdrola horadar de novo os Canóns do Sil...

RECHEOS NO PORTO DE VIGO

"Están enganando á opinión pública con informes innecesarios", di a súa presidenta

A Autoridade Portuaria de Vigo non ve necesario iniciar un estudo de impacto ambiental na segunda fase do recheo que proxecta realizar no peirao do Areal, situado cerca do céntrico paseo de Montero Ríos. A primeira fase, que supón unha ampliación de 49.200 metros, está executándose sen eses informes porque así o autorizou o Ministerio de Medio Ambiente. A existencia dun plan anterior frustrado, que incluía recheos superiores en tamaño aos decididos finalmente, amparou a actuación, que mellorará o calado nesa zona entre catro e cinco metros.
En 24 meses comezará a segunda fase, que gañará ao mar outros 30.200 metros para conseguir máis espazo para a atracada dos buques e un calado de ata 16 metros. A suma das dúas obras, que conseguirán case 80.000 metros cadrados de superficie adicional, non se axusta, con todo, ao que di o Plan Especial de Ordenación do Porto, segundo un informe do concello de Vigo. O documento especifica que, ademais, "requiriría da previa aprobación do Plan de Usos", en opinión dos técnicos de Urbanismo. Por todo iso, o concello advertiu á Autoridade Portuaria, que preside Corina Porro, que debe de someter o plan a unha análise de impacto por "os efectos acumulativos e significativos para o medio ambiente que pode producir co proxecto anterior e outros previstos ou en execución que afectan á ría de Vigo".
Porro cre que facelo equivale a pór o carro diante dos bois: cando chegue o momento de licitar a operación suponse que estará aprobado o Plan de Usos, e quere someter a obra ao seu amparo. "Estase enganando á opinión pública con informes innecesarios", di Porro en referencia directa ao concello. A presidenta insiste en que lle preguntou ao ministerio que dirixe Elena Espinosa que informes deberá presentar para ese segundo recheo. O ministerio confirma que a consulta foi realizada e que o expediente está aberto.
Pero desde o concello que preside Abel Caballero, o seu rival nas pasadas eleccións municipais, recórdaselle que unha sentenza do Tribunal Supremo declarou ilegais as obras de recheo en Marín "realizadas ao amparo, unicamente, do Plan Especial, sen contar co Plan de Usos". A Autoridade Portuaria foi condenada xunto á Xunta e a Deputación de Pontevedra a repor a zona á súa anterior situación, algo que a estas alturas parece imposible de cumprir. O fallo tumbou a decisión inicial do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia.
En Vigo énchese a primeira fase con cascallos procedentes do tunel do AVE e estúdase o xeito de continuar prolongando o peirao Transversal en 80 metros cara ao interior da ría. O Porto baralla tres posibilidades para realizar esa segunda ampliación. Na súa análise, o informe asinado polo director do Porto, Luís Lara, destaca que as tres alternativas terán un impacto sobre o medio "relativamente similar". As obras de atracada e chairas provocarán "ocupación de fondos, modificación hidrodinámica e ruídos".
A primeira das alternativas propón construír un peirao de caixóns de formigón cimentados nunha banqueta de dique (apoio que comunmente se usa en enxeñería marítima) con columnas de grava que afiancen a obra. É a opción menos agresiva atendendo ao volume de recheo que necesita (560.000 metros cúbicos), para conseguir unha chaira de 30.200 metros. Se se decanta por esta opción, o Porto estará obrigado a dragar 260.000 metros cúbicos de lodos.
A segunda alternativa partiría dun peirao de pilotes que conseguiría a mesma superficie pero cun recheo sensiblemente maior, de 600.000 metros cúbicos. Non farían falta dragados, pero si tería un importante volume de dique de 80.000 metros cúbicos.
A última opción, tamén sen dragado, baséase nun peirao de tablestacas (perfís, xeralmente metálicos, que se usan en obras definitivas). Necesitaría un recheo de 900.000 metros cúbicos.

UN PASTOR FREA UN CAMPO DE GOLF

O Supremo frea a construción dun campo de golf porque debe primar o abastecemento de auga

O Tribunal Supremo considerou que o interese xeral de asegurar un abastecemento de auga suficiente debe primar sobre o do desenvolvemento urbanístico, polo que decidiu suspender preventivamente un plan para a construción dun campo de golf en Murcia tras a denuncia dun pastor.
A Sala do Contencioso-Administrativo do Supremo estimou así o recurso presentado polo propietario duns terreos que pretendía conservar o seu uso pastoril, actuando contra a decisión do Tribunal Superior de Xustiza de Murcia que desestimara a súa denuncia.
Nas súas alegacións, o propietario dos terreos insistía na ausencia dun abastecemento de auga suficiente para manter o proxecto de campo de golf sen afectar os seus intereses, e o Tribunal Superior de Xustiza de Murcia sinalou que o interese xeral non demandaba a paralización do proxecto, ademais de recalcar que o plan contemplaba tamén a construción dunha planta desaladora e potabilizadora para a obtención dos recursos hídricos. Con todo, o Supremo fallou que debe primar o interese xeral derivado do cumprimento da normativa de augas sobre o interese do desenvolvemento urbanístico, e que ademais o proxecto non acreditou a suficiencia dos recursos hídricos necesarios para a súa realización, polo que debe ser paralizado.

NOS ENVENENAN, LOGO PROGRESAMOS. GRAZAS, PACHI VÁZQUEZ

O fiscal investiga ao bipartito por un vertedoiro contaminante.

Residuos de Ferroatlántica depositáronse sen licenza en Brea.

A Fiscalía especializada no medio Ambiente abriu dilixencias para pescudar se a anterior Consellería de Medio Ambiente incorreu nun delito de prevaricación na súa obrigación de controlar e inspeccionar o depósito de miles de toneladas de residuos industriais nunha vella canteira de Brea, en Carballo (A Coruña). O caso polo almacenamento a principios de 2006 dunhas 20.000 toneladas de escoria procedente da fábrica de Ferroatlántica que Juan Miguel Villar Mir ten en Cee xa foi visto e arquivado sen consecuencias por un xulgado.
Pero o fiscal, tras recibir a denuncia e novas probas do colectivo ecoloxista Verdegaia, decidiu retomar as actuacións para determinar se houbo, como sosteñen os veciños, neglixencias da Dirección Xeral de Calidade e Avialición Ambiental, baixo a dirección do socialista Joaquin Buergo.
O almacenamento de residuos considerados tóxicos, como establece un informe do Centro de Control do Medio Mariño da Consellería de Pesca que detectou elevadas concentracións de hidrocarburos aromáticos policíclicos nesas escorias, seguiu produciendose en marzo deste ano, segundo testemuñou ante o fiscal Verdegaia. O colectivo achegou probas fotográficas duns depósitos na canteira de Brea, que se retomaron "aínda que en menor intensidade que en 2006" e tras ser precintada tanto polo Concello como pola propia Consellería de Medio Ambiente fai xa tres anos por carecer de licenza.
A denuncia dos ecoloxistas retoma a que no seu día formalizaron a asociación de veciños -e que foi arquivada- contra Ferroatlántica, a empresa que contratou para tratar os seus residuos e propietaria desa canteira de Carballo, Desguaces Lema, así como contra a Xunta por "omisión no control e inspección dos dépositos".
Os veciños de Brea están preocupados pola posible contaminación dos terreos en cuxos arredores pasta o seu gando e hai mananciais. Entre decembro de 2005 e maio de 2006, chegáronse a depositar nesa canteira case 20.000 toneladas de escoria, un feito que nin Ferroatlántica nin Desguaces Lema negan. Desde esta última empresa afirman que contan con todas as autorizacións de Medio Ambiente e que non hai perigo. Con todo, a propia consellería chegou a precintar o recinto por carecer de licenza pero logo emitiu un informe negando a existencia dos dépositos, o que permitiu ao xuíz arquivar a denuncia penal.
Depósito de 20.000 toneladas de residuos tóxicos...

ESPAÑA CORRUPTA

A trama empresarial desarticulada en Barcelona defraudaría 25 millóns

Unhas 70 empresas de toda España estaban implicadas na "Operación Xénese"

A trama de 32 empresarios detidos a pasada semana en Barcelona no marco da denominada "Operación Xénese", que levou a prisión a trece deles, defraudaría uns 25 millóns de euros á Facenda pública.
O xefe do Area Central do Crime Organizado dos Mossos d'Esquadra, Jordi Ollé, e o delegado especial da Axencia Tributaria, Joan Cano, explicaron hoxe en rolda de prensa en Barcelona que, en total, 70 empresas estarían vinculadas á rede delituosa, cunha estrutura piramidal e distribuídas por toda España.
As sociedades investigadas estaban relacionadas piramidalmente, cunha estrutura tan complexa que foron necesarios dous anos de investigación coordinada entre a Policía autonómica e técnicos da Axencia Tributaria para poder desentrañala.
Algunhas das empresas implicadas nestes delitos contra a Facenda pública e de falsificación de documentos mercantís utilizaban a indixentes como homes de palla e ata, nun caso, o domicilio dunha destas persoas era un caixeiro automático no que supostamente se refuxiaba.
As empresas da rede facilitaban facturas falsas a outras empresas para que estas puidesen reducir as cotas de Imposto de Sociedades e IVE ou, ata, para obter devolucións improcedentes por tales conceptos, percibindo a cambio dos seus servizos un 5% do importe das facturas emitidas.
Tamén se utilizaban como intermediarias de operacións inmobiliarias co obxectivo de diminuír as cargas fiscais. Os administradores destas sociedades eran homes de palla en ocasións carentes de patrimonio e, en moitos casos, indixentes ou persoas con enfermidades dexenerativas ou en estado terminal.

UN "MALGASTE ECOLÓXICO" PARA ILUMINAR O NADAL

Os adornos rueiros contaminan como O Salvador nun ano

Os adornos do Nadal que iluminan estes días as rúas españolas non só supón un incentivo ao consumo senón tamén "un malgaste ecolóxico", segundo Ecoloxistas en Acción. A ONG denuncia que este ano se emitirán á atmosfera 15 millóns de toneladas de CO2 debido ao alumado, un volume similar ao dun país como O Salvador nun só ano. O consumo total rolda os 30 millóns de quilovatios hora.
Para escoller a iluminación, en todo caso, os concellos aseguran que aumentaron o uso de adornos de baixo consumo. Con todo, "non se consegue nada", afirma o portavoz da área de Enerxía de Ecoloxistas en Acción, Javier González. "Aínda que aumenten a iluminación de baixo consumo, tamén incrementan o número de lámpadas, polo que o gasto neto é o mesmo". En Madrid, a pesar de que o seu investimento para 2009 reduciuse en case un millón e medio de euros, permanecen acendidos uns 7,5 millóns de adornos, 700.000 máis que en 2008. Segundo Ecoloxistas en Acción, aínda que as lámpadas sexan de moi baixo consumo, ao permanecer acendidas unha media de oito horas ao día, o consumo enerxético de Madrid sería comparable ao de "unha cidade de 50.000 habitantes durante un mes", e á emisión de 4.000 toneladas de CO2.
Redución do horario
"Non se trata de volver ás cavernas, senón de consumir de forma racional", manifesta González. "O Nadal comeza o 25 de decembro, que é cando deberían acenderse as luces, non en novembro", engade. Segundo o ecoloxista, se o aceso reducísese ao período de Nadal ata Reis, "o consumo de enerxía reduciríase a máis da metade". En Madrid a iluminación comezou o 27 de novembro, un día antes que en 2008, e manterase ao longo de 41 días, nun total de 193 horas. En Barcelona as luces permanecerán acendidas 36 días, durante un total de 168 horas.
A organización denuncia que o malgaste non é só enerxético senón monetario. Algunhas cidades superaron o millón de euros nesta campaña. Só entre Madrid e Barcelona investíronse máis de cinco millóns de euros. A capital española encabeza a lista de recursos destinados ao alumado, cuns 3,5 millóns de euros. O segundo posto ocúpao Barcelona, cuns dous millóns de euros. Estes datos contrastan con cidades como Bilbao, onde o orzamento rolda os 2.000 euros.

O VERDUGO É CEGO

SEGUIMOS TODOS OS PASOS LEGAIS PARA COMETER ESTA ILEGALIDADE. E NORMAL QUE HAXA RECLAMACIÓNS. OS EMPRESARIOS PODEN ESTAR ABSOLUTAMENTE TRANQUILOS, AS VÍTIMAS SEMPRE RECLAMAN. APELAREMOS

Unha sentenza do Xulgado do Contencioso Administrativo número 2 de Vigo pon en dúbida o desenvolvemento do polígono empresarial de Porto do Molle declarando nula a aprobación por parte do concello de Nigrán do proyecto de urbanización deste ámbito. O tribunal razoa a anulación do proxecto alegando a ausencia dunha avaliación de impacto ambiental, a fragmentación "sen xustificación técnica" do proxecto global en varias obras independentes e a incapacidade da rede de abastecemento de auga e do saneamento municipal para afrontar a implantación de empresas na zona.

ver toda a noticia...

"seguimos todos os pasos legais e non se paralizará. Os empresarios poden estar absolutamente tranquilos",? É normal que haxa reclamacións, e noutros casos foron estimadas pero o gañamos no proceso de apelación.
ver toda a noticia...

O NÚMERO DE VIVENDAS INICIADAS VOLVE ESBORRALLARSE

No terceiro trimestre cae un 47,2% respecto ao ano pasado e un 19,6% se se compara coas que se comezaron a construír no trimestre anterior

O número de vivendas que comezaron a construírse durante o terceiro trimestre do ano alcanzou os 33.140 inmobles, o que supón unha caída do 47,2% respecto ao mesmo período do ano anterior e do 19,6% se se compara co trimestre precedente.
Das 33.140 vivendas iniciadas no terceiro trimestre, 16.674 eran vivendas libres e 16.466 vivendas protexidas, informou hoxe o Ministerio de Vivenda.
As primeiras reducíronse un 60,8% respecto de igual período de 2008 e un 19,3% en relación ao segundo trimestre, mentres que as protexidas caeron un 20% en taxa intertrimestral e un 18,3% en comparación co terceiro trimestre de 2008.
Caen as vivendas libres terminadas
O Ministerio que dirixe Beatriz Corredor sinalou que nos último ano hase concluído a construción dun total 444.544 vivendas, un 35,1% menos que nos doce meses anteriores.
Durante o terceiro trimestre finalizouse a construción de 83.524 vivendas libres, un 13,4% menos que no trimestre precedente e un 40,5% menos que no mesmo período de 2008.
Respecto das vivendas protexidas, no terceiro trimestre de 2009 finalizouse a construción de 16.062 vivendas, un 13,1% menos que entre abril e xuño e un 23,5% máis en comparación cos mesmos meses de 2008.

O CUME DE COPENHAGUE PARIU UN RATO

O acordo de mínimos nin sequera fixa obxectivos de redución de emisións

O cume de Copenhague sobre o Cambio Climático terminou cun resultado decepcionante, sobre todo á vista das expectativas abertas polo principio de acordo previo entre Estados Unidos e China sobre as emisións de gases de efecto invernadoiro que incluía unha redución efectiva -aínda que insuficiente- por parte do primeiro, e unha redución ligada ao crecemento do PIB da potencia asiática.
Pero nin sequera chegouse a isto. O acordo final, cociñado polos líderes duns poucos países e aceptado polo resto, coa oposición de cinco deles, só recoñece a necesidade de conter o aumento da temperatura media do planeta en dous graos, un limiar por encima do cal os efectos poderían ser irreversibles, e que nalgún momento hase de chegar a un máximo na cantidade global de gases emitidos. Un acordo cun grao de concreción menor que o do Protocolo de Kioto, a pesar de que a situación é agora moito máis preocupante que fai unha década.
Os líderes mundiais eran conscientes de que non bastaba cun compromiso concreto de redución das emisións se non ía acompañado dunha definición sobre os procedementos para alcanzalo, que implican necesariamente cambios profundos nos nosos hábitos de consumo enerxético e afectan á vida cidadá, aos usos domésticos, á mobilidade e a actividade industrial. Pero en Copenhague nin sequera logrouse o primeiro. O nivel total de emisións non deixou de aumentar desde que se celebrou o Cume da Terra de Río, en 1992, onde sentaron as bases dos acordos que virían despois. E non parece, á vista da escasa vontade mostrada polos países que máis emiten, que esa tendencia vaia cambiar nos próximos anos. Malas noticias sen paliativos, para o planeta e para o conxunto dos seus habitantes.
Todos teñen unha parte de responsabilidade neste fracaso, pero non hai dúbida de que a maior debe asignarse a Estados Unidos, que é, con diferenza, o primeiro país en emisións per cápita, e á vez que China, con máis de catro veces a súa poboación en emisións globais, que non aceptou compartir esforzos cos demais países desenvolvidos no Protocolo de Kioto, e que seguiu incrementando as súas emisións pondo o seu interese económico a curto prazo por diante de calquera outra consideración.
Por suposto que outros países tamén poden entorpecer o progreso neste campo, pero unha actitude decidida dos estadounidenses cambiaría radicalmente o panorama. Agora seguimos esperando que o Senado e o Congreso de devandito país teñan a ben debater e aprobar unha lei sobre emisións de CO2 para poder concretar unha política global que mitigue os efectos da dinámica de cambio climático na que estamos envolvidos. Esperemos que isto ocorra pronto e os líderes mundiais poidan volver reunirse o ano que vén e rubricar o acordo firme e eficaz que o planeta necesita.

AS CANLES PERDERON UN 7% DO SEU CAUDAL

Ecoloxistas en Acción achaca o descenso ao aumento das temperaturas

O nivel das canles de España reduciuse case un 15% entre 1996 e 2005, segundo denunciou Ecoloxistas en Acción. Os datos do Ministerio de Medio Ambiente e Medio Rural e Mariño (MARM), desde 1940 ata 1995, indican que os caudais mantivéronse estables, pero nos 10 anos posteriores produciuse un acusado descenso. A ONG afirma que os datos máis recentes do MARM, reflicten outra redución dun 7% desde principios dos anos 90.
A organización establece, como causa principal da perda, o aumento das temperaturas "como consecuencia do cambio climático", xa que a subida térmica provoca un aumento da evaporación.
A conca do Segura foi a máis afectada, cunha redución do 40%. "Ao aumento da temperatura hai que sumar a maior demanda humana", declara o responsable do informe, Santiago Martín. "Increméntase o consumo, así como o regadío, as piscinas e os campos de golf", engade. O portavoz da AEMET, Anxo Rivera, aínda que recoñece o aumento da temperatura, afirma que "este non é o único factor, o ciclo da auga é moi complexo". A ONG recomenda máis eficiencia no seu uso e o cesamento de novos regadíos.

EN OCASIÓNS VEXO MORTOS

SE NON HAI RESPONSABLES NON HAI RESPONSABILIDADES (CIVÍS E PENAIS). E, SENÓN HAI RESPONSABILIDADES, ¿POR QUE LLES PAGAMOS?

O doutor Malcolm Crowe é un coñecido psicólogo infantil de Filadelfia obsesionado co doloroso recordo dun mozo paciente ao que foi incapaz de axudar. Cole é un aterrorizado e confuso neno de oito anos que necesita tratamento, e Crowe ve a oportunidade de redimirse facendo todo o posible por axudarlle. A partir desta idea inicial desenvólvese a trama da aclamada película O sexto sentido que nos fala do medo, da incomunicación e da existencia de diferentes planos da realidade. Créanme se lles digo que, salvo na idade, coincido en todo co estado do neno protagonista tras ler as noticias da prensa achega do penoso estado do río Sil. Por se os lectores non están ben informados, tratarei de situarlles. Tras o recente secado da canle, por suposto totalmente ecolóxico, a empresa responsable baleirará o próximo ano o encoro de Santo Estevo, con motivo das obras de ampliación da central hidroeléctrica do mesmo nome. Este desastre, denominado eufemísticamente «escenario negativo», xa dispón dunha comisión encargada de converter «este problema nunha oportunidade». Imos ver, ¿alguén se pode imaxinar unha obra similar nun país civilizado? ¿Onde están o Ministerio de Medio Ambiente, a Consellería de tan longo nome e a Confederación Hidrográfica correspondente? Sinceramente, creo que perdemos o sentido.
Non lles aburrirei coa vapuleada Rede Natura, pero é evidente que moita da nosa fauna e flora está sufrindo danos irreparables con este líquido vaivén. Tamén o sector turístico que empezaba a despuntar na zona sufrirá un dano importante ao suprimir as embarcacións que asucaban o encoro e alterar substancialmente a atractiva paisaxe. Pero se hai algo que realmente sofre é a nosa imaxe, a da opinión pública e a do país. A primeira porque asiches con medo e sen debate algún á expoliación dos nosos recursos naturais, coma se dun mandato divino tratásese. A segunda porque existe xa a evidencia de que ningún recuncho do noso territorio está a salvo das veneradas infraestruturas.
Inxustamente para o seu director, a citada película pasou á historia do cine pola frase: «en ocasións vexo mortos», cuxo sentido entendemos na maxistral resolución da trama. Do mesmo xeito que ocorre no filme teño a sensación de estar vivindo noutro plano da realidade e, preocupado, acudín ao meu terapeuta para contarlle a situación; nada puido facer. Eu só hei de atopar unha explicación a este mal que me axexa porque, por estraño que lles pareza, en ocasións «vexo plantas e animais mortos» no río. Será o meu sexto sentido pero, ollo, tamén vexo que os galegos pagaremos máis pola luz.

Javier Guitián-Catedrático de Botánica

UN ESTUDO ACONSELLA PROTEXER 28.000 HECTÁREAS DE COSTA

Os biólogos reclaman que se amplíe a Rede Natura a cinco áreas mariñas

España será multada se as comunidades autónomas, especialmente Galicia, non toman medidas antes de 2012 para salvagardar a biodiversidade das súas costas. Ese ano o Estado español deberá ter o 10% da súa superficie costeira protexida, e de momento non chegan nin ao 1%. O maior área a preservar, segundo un estudo presentado por Oceana e a Fundación Diversidade (dependente do Ministerio de Medio de Ambiente) atópase na costa galaico-cantábrica.
Os 20 Lugares de Interese Comunitario (LIC) que hai en Galicia -10 na Coruña, dous en Lugo e oito en Pontevedra- só ocupan 10.072 hectáreas, ás que debería sumar 27.871 máis. Unha parte debería ser a ampliación do espazo que ocupan os LIC, e outra, a protección de cinco áreas novas. Levalo a cabo, con todo, non depende do Goberno central senón das comunidades, que "deben pór en marcha medidas de xestión integrais", demanda Ricardo Aguilar, científico da organización Oceana. Aguilar considera necesaria a axuda da Xunta "para ampliar as zonas protexidas pero sobre todo, para limpar as rías, porque a contaminación está matando ecosistemas".
No estudo da Fundación Biodiversidade, cuxos biólogos percorreron 1.500 millas e realizado 105 inmersións, identificáronse, só en Galicia, máis de 20 hábitats e 800 especies, moitas das cales xa unicamente existen nestas augas Os científicos advertiron, con todo, de que a variedade de vexetación e fauna (incluídos o rape, a pescada ou o lagostino) minguou nos últimos anos por mor dos danos que sufriu fai cinco anos o fondo mariño tras a catástrofe do Prestige. Segundo explica Aguilar, o problema das verteduras "segue sen ser abordado" e o fuel foi "enterrado" polo oleaxe. "Moitas especies nin sequera nadan agora cara a estas costas, porque saben que non están en bo estado", engade. Os restos de aparellos para a pesca tamén contaminan as augas. "Localizáronse grandes telerañas de aparellos nas rías", alerta Oceana.
A contaminación, a sobreexplotación dos mares e a falta de lugares protexidos son algúns dos peores inimigos das costas galegas. Segundo Oceana, o Parque dás Illas Atlánticas debería crecer en superficie e incluír as Illas Sisargas. Os Miñarzos, Os Meixidos, Ons, a illa de Sálvora e Cedeira-Estaca de Bares tamén deberían formar parte da lista de espazos protexidos.
Oceana e Fundación Biodiversidade están convencidos de que se se gañan zonas protexidas combaterase con máis firmeza o furtivismo. "As confrarías pídennos un marco que regule a súa actividade", explica a directora da fundación, Ana Leiva, "protexer as zonas é tamén dar máis traballo e eliminar as prácticas destrutivas".
Oceana urxe á Xunta para que "concentre os seus esforzos" en "as súas xoias da coroa: as Rías Altas e Baixas". "atopamos bosques de corais únicos, dunha diversidade altísima", engade Aguilar. Para el, "falta vontade política, coñecemento dos fondos mariños e de cales son as zonas a protexer". A área galaico-cantábrica é a segunda con maior superficie oceánica logo de Canarias, pero, segundo Oceana, falta "concienciación e información". Os ecoloxistas confían en que as catro autonomías da zona colaboren para tomar medidas. "Estamos lonxe de conseguir os obxectivos expostos por Europa porque se empezou moi tarde", lamenta Aguilar.

A CIÉNAGA DA CORRUPCIÓN

TRIBUNA: Emilio Sánchez Ulled (EL PAIS)

Rapiña de fondos públicos, urbanización salvaxe, dano ambiental, infiltración mafiosa, apatía cidadá e risco de populismo político son algunhas das consecuencias dun mal que precisa unha acción urxente

Asistimos ao afloramento de repugnantes exemplos de corrupción pública, germinados nesa zona na que conflúen o desenvolvemento das políticas públicas e a actividade económica privada, zona que corre o risco de converterse nunha auténtica ciénaga. Con exemplares endémicos de sapos, claro.
O desconcerto acrecéntase ante a reacción das forzas políticas cando algún dos seus responsables é investigado: deslexitimación da investigación atribuíndoa a escuros fins conspirativos, ataque persoal aos investigadores e, aínda por riba, indiscriminado cuestionamento das institucións de persecución penal así como dos instrumentos de investigación, sen importar o prexuízo que iso pode xerar na loita contra o crime en xeral e o organizado en particular. Non é unha conduta nova. Atopamos exemplos extremos na Italia de Il Cavaliere: reformas legais destinadas a restrinxir ata a inoperancia práctica as intervencións telefónicas, en canto estas puxeron en apertos ao gobernante; persecución infamante de fiscais e xuíces activos nas investigacións da corrupción gobernamental; recorte dos prazos legais de prescrición dos delitos de pescozo branco.
Estamos ante un fenómeno que vai máis aló da tradicional mordida, é algo distinto e máis sutil. Algo que presenta dimensións cualitativa e cuantitativamente moi perigosas e, desgraciadamente, tamén certa vocación estrutural. Trátase de corrupción de alto nivel, da utilización ilícita das potestades, a información -privilexiada- e os recursos públicos para aplicalos a finalidades particulares, individuais ou corporativas, propias ou alleas, sempre en prexuízo do interese xeral. Non é algo que deba sorprendernos especialmente a estas alturas do desenvolvemento político-social, pero o certo é que ata agora a súa verdadeira magnitude resultaba inversamente proporcional á súa visibilidade para os cidadáns. É unha corrupción que flúe larvada baixo a superficie das actividades económicas corporativas cando estas entran en contacto co desenvolvemento das políticas públicas. Os seus obxectivos son diversos: pode ser o mero saqueo dos fondos públicos, pero tamén a desactivación práctica dos controis oficiais sobre os negocios para que non entorpezan as metas operativas das corporacións privadas. E non hai que descartar algo tan prosaico como a blindaxe dun status social privilexiado.

ler toda a noticia...

HAI QUE TOMAR EXEMPLO DAS CIDADES ESCANDINAVAS

Copenhague, Estocolmo e Oslo son as cidades europeas 'máis verdes'.

A cidade de Madrid ocupa o posto doce entre as trinta cidades que se atopan á cabeza en control das emisións e xestión da auga, segundo un estudo sobre sustentabilidade medioambiental presentado no marco da Conferencia de Cambio Climático de Nacións Unidas que se celebra en Copenhague.
O Europan Green City Index, un informe elaborado por Siemens que analiza os obxectivos e logros en materia ambiental e de protección climática de trinta cidades europeas, concluíu que Copenhague é a cidade 'máis verde' de Europa seguida de Estocolmo, Oslo, Viena e Amsterdam. Madrid ostenta o duodécimo lugar, situándose á cabeza en control das emisións e xestión da auga.
En xeral, as cidades escandinavas, nas que o PIB per cápita está por encima da media, presentaron moi bos resultados como consecuencia da forte concienciación ambiental que se aplicou durante anos e os importantes investimentos realizados. Así, por exemplo, espérase que Copenhague sexa unha cidade libre de CO2 en 2025. Pola súa banda, Oslo é a mellor cidade en canto a emisións de CO2, ao emitir 2,5 toneladas per capita e ano, fronte ás 8,5 toneladas de media da UE.
Pola contra, as puntuacións das cidades de Europa do Leste foron máis baixas, debido a un produto interior bruto menor, así como importantes cargas históricas que inclúen a falta de atención á protección do medio ambiente durante décadas.
Como consecuencia diso, o consumo enerxético en edificios e as antigas infraestruturas é aínda moi alto. Con todo, na área de transporte público, estas adoitan estar por encima da media, como é o caso de Kiev que conta coa maior porcentaxe de poboación que usa transporte público.
Estes datos son o resultado da avaliación destas cidades en oito categorías: emisións de CO2, enerxía, edificios, transporte, auga, calidade do aire, uso do solo, e goberno medioambiental.
Actualmente as fontes de enerxía renovables só representan un 7% da subministración enerxética destas cidades, o que está significativamente por baixo do obxectivo do 20% establecido pola UE para 2020. Así mesmo, a cota media de auga que se recicla non supera o 20% e un de cada catro litros pérdese debido a derrames e perdas nas conducciones.

A CORRUPCIÓN É UN GRAN PROBLEMA DE ESTADO

Segundo un Eurobarómetro difundido pola Comisión Europea

Nove de cada dez españois considera que a corrupción é un gran problema de Estado (o 88%), o que supón cinco puntos máis que en 2007 (83%), segundo sinala un Eurobarómetro difundido pola Comisión Europea (CE).
España sitúase en oitavo posto dos vinte e sete en percepción popular de corrupción nos poderes públicos. O 91% dos españois cre que existe corrupción nas institucións públicas a nivel nacional, unha cifra que baixa lixeiramente ata o 89% cando se lles pregunta pola corrupción nos poderes rexionais e locais.

Outros países
O país da UE onde o nivel de corrupción é máis elevado a xulgar pola crenza da cidadanía é Grecia (98%), seguida de Bulgaria (97%), Malta (95%), Eslovenia e Chipre (94%), e Portugal e Romanía (93%).
Dinamarca e Suecia
No outro extremo atópanse Dinamarca, onde só o 22% cre que a corrupción é un gran problema a nivel nacional, e Suecia (cun 37%).
Menos nas europeas
Para o 83% dos cidadáns dos vinte e sete a corrupción está presente nos poderes estatais, unha cifra que cae ata o 81% no caso dos entes rexionais e locais, e ata o 76% nas institucións europeas.
Posible denuncia
A pesar diso, o funcionariado comunitario non sae tan ben parado cando se pregunta aos cidadáns se acudirían a el para pedir protección nun caso de corrupción. O 43% decantaríase polo sistema xudicial dos seus país, o 34% acudiría á policía, o 23% ao defensor do pobo, o 13% ás Organizacións Non Gobernamentais, o 9% aos sindicatos, e tan só o 8% ás institucións da Unión.
Mestre da escola
Os funcionarios dos poderes públicos a nivel nacional son os que espertan máis desconfianza en termos de corrupción entre os europeos (57%) e, por contra, os menos sospeitosos de protagonizar algún tipo de corruptela son os mestres da escola pública (19%).
9% recoñecen ser corruptos
Os elevados índices de desconfianza contrastan co dato de que só o 9% dos cidadáns europeos enquisados recoñece participar nalgunha experiencia persoal de corrupción.
Día da corrupción
Este Eurobarómetro especial sobre corrupción difundiuse coincidindo a celebración do 9 de decembro do día internacional contra a corrupción.

CORRUPTOS REELIXIDOS

Un xa se cansa de ler por todas partes o falso argumento: "Os votos absolven" e os seus contraargumentos.

É indignante, pero comprensible, que os presuntos corruptos esgrímano, pero é moi triste que quen lles critican tamén llo crean e maréennos con teorías absurdas. Parece que esquecen ambos os que, a pesar do que algúns repiten con insistencia, en España non hai liberdade para votar directamente aos nosos representantes.
Temos listas pechadas escollidas polos partidos (por certo, escollidas moi oscuramente). E como ben dixo o presidente de Cantabria, o señor Revilla, se se pon primeiro de lista dun partido moi votado a unha vaca sae a vaca (corrupta ou non). Señores comentaristas políticos, a solución ideal non é absterse, nin votar outras opcións que non me representan. O ideal é poder escoller directamente as persoas nas que confío, e poder evitar a vaca que me pon o partido. Debería cambiarse a lei electoral e ter listas abertas.
No canto de queixarnos dos electorados e os votantes, ou marear a perdiz sobre unha estupidez obvia como "os votos absolven", queixémonos do sistema de listas pechadas que impiden que os españois podamos gritar ben alto que queremos "os nosos" partidos, pero non a "os nosos" corruptos. Aínda que se lles enche sempre a boca co da "vontade popular", dos partidos nacionais con representación no Congreso só UPyD pide un tan elemental dereito democrático como as listas abertas no seu programa electoral. Ah, e demos grazas a Internet por proporcionar os programas electorais en calquera época do ano, algúns partidos quítanos pasadas as eleccións. Miúda tropa.
JAVIER GóMEZ MARíN-BLáZQUEZ

QUERELA CONTRA PORRO POR AMPLIAR O PORTO

O granulado de cascallo procedente do túnel do AVE que se utiliza na ampliación do porto de Vigo é de calidade física superior á prevista e requirida polo recheo. O dato, con ser certo, non evita a feroz polémica de fondo que xera a obra. "Non só non enchemos, senón que saneamos", afirma Corina Porro, presidenta da Autoridade Portuaria, para defendela. Non responde ao anunciado e, sobre todo, sáltase a lei á toureira, respóndenlle desde A Ría non véndese, a rede ambientalista que por iso se ha querellado no xulgado, tratando de atallar males maiores. A ría recibirá uns 600.000 metros cúbicos de cascallo e pedra e axitaranse 150.000 metros cúbicos de lodos contaminados. Obxectivo: ampliar en 49.120 metros cadrados a superficie dos peiraos comerciais de Vigo.
O groso do material, medio millón de metros cúbicos, achegarao o cascallo do AVE. Podería ter un alto contido en metais, prexudicial para a ría, segundo a denuncia ecoloxista.
Con ese cascallo construirase a barreira que é a espiña dorsal da ampliación. É o eixo de recheo que delimita a obra, a uns 80 metros en paralelo ao peirao de Areal e á súa vez a vía de acceso ao mar.O faldón exterior cubrirase con material de dique e o interior, con 'todo nun' (25.000 metros cúbicos), un granulado especialmente indicado para conter os lodos do dragado que encherán a metade da ampliación, estes si, altamente contaminados en opinión de todos. Ese traslado dos 150.000 metros cúbicos de lodos contaminados para o seu confinamento é o que permite a Porro adxectivar a obra de ecoloxista. Limpará a ría e poraos a recado, utilizados como recheo común da ampliación. O proxecto, orzado en 46,6 millóns, durará 32 meses, e A Ría non véndese quere paralo xa.
Pilotes
Corina Porro viña dicindo que a ampliación realizaríase sobre pilotes. Non era a verdade completa. Agora insiste en que non se enche nada, senón que o dragado sanea a dársena. "Resulta obvio que as dimensións e o método construtivo da obra difire notablemente das previsións iniciais", di a denuncia da Ría non véndese. Será inevitable, segundo eles, que a remoción masiva dos lodos traslade a súa contaminación ao resto da ría.
Pero a clave principal da polémica cífrase na cobertura legal das actuacións. Para Porro basta o Plan Especial do Porto e unha previsible aprobación, antes de que conclúan as obras, do Plan de Utilización dos Espazos Portuarios, o denominado plan de usos. "Con carácter previo á formulación pola Autoridade Portuaria do plan especial ou instrumento equivalente que ordene a súa zona de servizo deberá atoparse aprobado o plan de utilización dos espazos portuarios do porto", marca a lei, entre outros aspectos que a iniciativa de Porro tampouco parece respectar na súa literalidad.
O plan especial segundo a denuncia da plataforma "ha de considerarse en suspenso por canto non se tramitou e aprobou debidamente" o plan de usos. O proxecto deste plan está sendo sometido a avaliación do Ministerio de Medio Ambiente e terá que pasar o filtro das alegacións. Estímase que a súa tramitación dure uns oito meses. En consecuencia, neste momento, as obras "adoecen da necesaria e imprescindible cobertura legal que permita a súa realización", e a súa posta en marcha incorre na comisión de diversas faltas e delitos (contra os recursos naturais e o medio ambiente e de prevariación) do Código Penal, segundo a querela.

El Pais

CANARIAS REBAIXARÁ A PROTECCIÓN AO 50% DAS SÚAS ESPECIES AMEAZADAS

A comunidade científica e os ecoloxistas denuncian intereses urbanísticos

Unha proposición de Lei apoiada polos partidos que conforman o Goberno de Canarias (Coalición Canaria e Partido Popular) que pretende descatalogar ou desproteger o 50% das especies e subespecies de fauna e flora de Canarias desatou a polémica nas illas. Os ecoloxistas e a comunidade científica ven tras o novo Catálogo de Especies Protexidas intereses urbanísticos e de infraestruturas.
O rexistro elimina 226 especies protexidas, rebaixa a cobertura a outras 131 e ampara a 94 dunha forma que os expertos cualifican de "irracional e perversa", posto que só velará pola planta ou o animal que estea dentro dun espazo protexido, pero se pisa, crece, nada ou voa fóra destes lugares, estará desamparado. Os atentados contra as especies descatalogadas non serían considerados delitos ecolóxicos, senón infraccións administrativas.
"Trátase dun delito, un atentado á biodiversidade e os recursos naturais", afirma Alberto Brito, Catedrático de Bioloxía Mariña da Universidade da Lagoa (ULL). Brito considera que esta proposta de lei non soporta unha análise rigorosa desde o punto de vista científico nin xurídico. A bióloga Cristina González, responsable de SEO/BirdLife en Canarias, chama a atención sobre ese extremo. "Non só non ten apoio científico, senón que vulnera a lei estatal de patrimonio". A norma establece que as especies incluídas nos catálogos rexionais deben ter polo menos a mesma protección que teñen asignada no catálogo estatal, nunca inferior.
Símbolo de Fuerteventura
A proposta de lei rebaixa a protección de máis de cen especies (taxones). Por exemplo,a avutarda hubara, símbolo da natureza de Fuerteventura, que no catálogo nacional figura como "en perigo de extinción", no novo catálogo de Canarias aparece simplemente como "vulnerable", igual ocorre coa tarabilla canaria e outras moitas especies.

ler máis...

O CUME DE COPENHAGUE EMITIRÁ CO2 COMO CÁDIZ

As limusinas e os avións privados esperan ás personalidades que acudirán á cita

Un total de 1.200 limusinas e 140 avións privados foron reservados xa en Copenhague para trasladar ás personalidades que visitarán o cume, segundo aseguraba o diario británico The Daily Telegraph.
Á capital danesa acudirán 105 xefes de Estado, 20.000 delegados e 5.000 xornalistas, ademais de celebridades como Leonardo dei Caprio, Daryl Hannah ou Bob Geldof, e dignatarios como o príncipe Carlos de Inglaterra e o arcebispo Desmond Tutu.
O xornal afirma que todo este movemento de personalidades implica que o cume emitirá, en doce días, un total de 41.000 toneladas de CO2 equivalente. Esa cifra é similar ao que emite unha cidade do tamaño de Cádiz no mesmo período.
-Calculando o prezo do acordo-
100.000 millóns de euros
A UE propón a creación dun fondo internacional para combater os efectos do quentamento nos países pobres. Este fondo alcanzaría os 100.000 millóns de euros anuais en 2020.
1,5% do PIB
Os países africanos, os que máis van sufrir o cambio climático, esixen que o cheque de Copenhague alcance o 1,5% do PIB dos países industrializados, unha suma moito maior que a proposta pola Comisión Europea.
135.000 millóns de euros
Oxfam propuxo que os países ricos poñan sobre a mesa 100.000 millóns de euros en 2012, co obxectivo de chegar a 135.000 millóns anuais en 2020, á marxe do 0,7% do PIB de axuda ao desenvolvemento.
5,7 billóns de euros
O mundo dedicou 5,7 billóns de euros para reflotar bancos en quebra, segundo Oxfam

A XUNTA GASTA 7 MILLÓNS POLAS FUGAS DUNHA TUBAXE BAIXO UNHA MARIÑA ILEGAL

2.400 alegacións advertiron de posibles avarías no porto vigués da Lagoa

En 20 anos, a tubaxe que cruza a ría de Vigo para fornecer de auga a Cangas e Moaña non sufriu avaría algunha. As cousas cambiaron nos últimos tempos. Sobre todo desde o pasado verán, cando comezou unha serie de avarías que chegaron a deixar sen abastecemento aos usuarios da península do Morrazo. As catro sitúanse en augas dun porto deportivo, o da Lagoa, en Vigo, que carece de licenza de actividade e sobre o que pesan varias ordes de derriba. Os seus espigóns construíronse en 2004 xusto encima do emisario submarino. A Xunta aprobou o 12 de novembro o gasto de 7,3 millóns en construír unha nova tubaxe que garanta o abastecemento.
A concesionaria do servizo de augas de Vigo e o Morrazo, Aqualia, reduce o número de avarías a tres, que se produciron os días 12 e 13 de agosto e o 28 de setembro, aínda que a prensa local deu conta dunha cuarta o 12 dese mesmo mes. Todas elas producíronse nun tramo de cinco metros da tubaxe submarina, "a uns 80 metros da costa". É dicir, en plena lámina de auga da Lagoa. A pesar de que os traballos de adaptación dos pantaláns da mariña foron constantes este verán, Aqualia descoñece as causas das roturas, "dado que non se detectaron elementos externos que poidan ocasionar un desgaste".
Un portavoz do porto da Lagoa, sociedade que pertence ao presidente de Pescanova, Manuel Fernández de Sousa, asegurou ter constancia dunha única avaría "fóra da zona concesional da mariña", a moi escasos metros da costa. Un informe da Policía Local de Vigo, en cambio, sitúa a primeira das avarías precisamente "dentro das noias de sinalización do porto deportivo".
A alerta de que a mariña podería afectar á subministración de auga do Morrazo estaba dada desde principios de 2002, cando os veciños de Teis reuniron 2.394 alegacións contra o proxecto. No seu sétimo punto, as alegacións advertían de "a existencia do trazado da tubaxe da traída de augas á península do Morrazo" na zona afectada polo proxecto. "Ese extremo parécenos moi grave, polas posibles consecuencias que as avarías en devandita tubaxe puidesen provocar", sinalaba a impugnación veciñal.
A Xunta non cre que os pantaláns do porto deportivo e as obras que neles levan a cabo sexan a causa das fugas. "Máis ben parece que o envellecemento do emisario e a presión da auga que traslada son os motivos de que se estragase", sostén un portavoz da Consellería de Medio Ambiente, da que depende Augas de Galicia. Este organismo aínda está analizando os motivos dos reiterados danos. As inspeccións continuarán cando se reforce o vello conduto, operación que se realizará á vez que se tende o novo. "Se se observase que existe relación entre o porto e as avarías, obraríase en consecuencia", engaden as mesmas fontes.

Nove millóns de litros perdidos...

Unha sentenza ordena a derriba dunha nave...

CASCALLOS DO AVE PARA ENCHER A RÍA

Unha flota de camións envorca no porto de Vigo os refugallos do túnel

Miles de toneladas de cascallos procedentes do túnel que se constrúe para dar acceso ao AVE a Vigo estanse vertiendo directamente á ría, como principio das obras de ampliación do peirao de Areal. O BNG, a través do tenente de alcalde, Santiago Domínguez, reclamou onte a paralización de todas as actuacións programadas pola Autoridade Portuaria de Vigo, "empezando pola de Areal", ata que se aprobe o Plan de Utilización dos Espazos Portuarios (plan de usos), actualmente en fase de avaliación ambiental polo Goberno pero que aínda non foi presentado formalmente en Vigo.
O transporte dos cascallos triturados polas tuneladoras que constrúen o túnel do AVE entre Redondela e Vigo comezou a semana pasada e mantívose nos días festivos. A actuación, segundo a Plataforma en Defensa dá Ensenada de San Simón, "vulnera non só o planeamento de ampliación portuaria, senón tamén a actual lexislación ambiental". O peirao de Areal vai ser ampliado en case 50.000 metros cadrados sobre unha estrutura de pilotes que permitirán o mantemento das correntes mariñas, segundo reiterou Corina Porro, presidenta da Autoridade Portuaria. Aínda así, logo da recente sentenza do Tribunal Supremo que ilegalizó un recheo de 300.000 metros no porto de Marín, o recheo con cascallos de Areal interprétase pola citada organización ambientalista como "un desafío da Autoridade Portuaria ao alto tribunal" e "unha grave irresponsabilidade" de Porro, segundo o BNG.
O cascallo, clasificado como fino, estase difundindo por toda a ría. As correntes difunden ese tipo de cascallo sen límites por todo o leito mariño, afectando aos cultivos, bancos de marisco, bateas e pesca. A falta de caixóns ou dique que actúe como peche perimetral selado para impedir esa difusión acentúa os seus efectos contaminantes, segundo a plataforma de San Simón, que integra a asociacións de distinto signo e que se compromete a realizar "todas as accións posibles para que se restableza a legalidade en defensa non só dos intereses profesionais que representamos, senón do dereito dos cidadáns".
O BNG presentará sendas preguntas parlamentarias, en Madrid e en Santiago, para confirmar se as actuacións en marcha no porto de Vigo (ampliacións dos peiraos de Areal e Comercio e do túnel de Beiramar, as máis inmediatas) pódense acometer sen plan de usos. Segundo Domínguez, iso só sucede pola "presidencia interina" de Corina Porro, que utiliza a Autoridade Portuaria como "trampolín político para facer electoralismo" con feitos consumados que denotan "unha grave irresponsabilidade". Domínguez dubidou de que Porro se limitou, como sinalou publicamente, a introducir "pequenos retoques" no proxecto de plan de usos que deixou ultimado o seu predecesor, Jesús Paz. "Seica as diferenzas sexan bastante máis significativas e por iso non acaban de presentalas", aventurou.
O alcalde, Abel Caballero, indicou, pola súa banda, que a única constancia que ten sobre o plan de usos é a petición da presidencia ao consello de administración da Autoridade Portuaria para inicialo. "É moi importante que se elabore canto antes, a sentenza de Marín é moi preocupante", engadiu , mostrando a súa "estrañeza persoal" polo feito de que fai dous anos e medio, con el como presidente da Autoridade Portuaria, o plan estaba practicamente tramitado, coas respostas ás alegacións xa preparadas. Deixouno así por presentarse ás eleccións locais. Despois realizáronse outros dous informes cos consecuentes proxectos. "Parece que sempre queremos empezar de cero", apostilou o rexedor.
El Pais

A JUNTA DE ANDALUCIA NEGA QUE O HOTEL ALGARROBICO PREXUDIQUE AO CABO DE GATA

O hotel do Algarrobico, un edificio de 21 plantas a 28 metros da beira do mar en pleno parque natural do Cabo de Gata (Almería), "non prexudica medioambientalmente falando" ao espazo protexido, porque o "edificio en si non está provocando ningún dano a ningunha especie, nin de flora nin de fauna". Así o mantén a conselleira andaluza de Medio Ambiente da Xunta de Andalucía, a socialista Cinta Castelo, nunha entrevista co PAÍS.
Sobre o edificio hai un procedemento xudicial aberto, cunha liosa maraña de recursos interpostos polo Concello de Carboeiras, o Ministerio de Medio Ambiente e as asociacións ecoloxistas, que parece non ter fin. "Ata que todo iso non se resolva é imposible saber se O Algarrobico vaise a tirar", afirma Castelo. E insiste: "Se termina sendo autorizable dentro do parque natural de Cabo de Gata, non tería ningún problema ningunha especie".
A conselleira engade que, no caso de que ao final o hotel sexa "ilegal", haberá que "tiralo e recuperar esa zona". E cuestiona que dane a paisaxe: "Se houbese un dano paisaxístico, visual, en todo o Mediterráneo teriamos que derrubar os edificios".

O Algarrobico non está ...

TOURIÑO ACUSA A BNG DE USAR A XUNTA COMO "INSTRUMENTO DE PARTIDO"

O ex presidente da Xunta asume como causa da derrota electoral a súa falta de liderado para frear a guerra interna co BNG ·· Aos nacionalistas acúsaos de usar o Goberno como "instrumento de partido"

Nos pequenos xestos recoñécense os cambios. Durante a súa etapa como presidente da Xunta, fíxose famosa a impuntualidade de Emilio Pérez Touriño. Regresou ao primeiro plano pronunciando unha conferencia sobre o destino de Galicia que se converteu nun exercicio de autocrítica sobre o seu liderado no Goberno, defensa da súa xestión, aliñamento coa liña oficial do PSdeG, reproches ao BNG e pullas a Feijóo. Antes de emitir a súa mensaxe, con todo, tivo que agardar polo seu sucesor á fronte dos socialistas, P­achi Vázquez. Agora, é el o que fai esperar ao resto.
As causas da derrota electoral acapararon a sustancia dunha conferencia pronunciada no marco da Fundación Iniciativas XXI, impulsada por Touriño como laboratorio de ideas do partido e ante apenas un centenar de persoas. Non se engurrou e asumiu "pola miña parte" a falta de liderado nun Bipartito que se fracturou nunha "competición electoral" entre PSdeG e BNG que non soubo atallar.
Na repartición de culpas, con todo, os nacionalistas cargan coa maior parte. Touriño acusounos de "ocupar as institucións" para tecer redes clientelares no ámbito mediático e económico. "Utilizaron ou Goberno como un instrumento de partido"
O mea culpa, con todo, limitouse á xestión interna, non ás súas medidas, defendidas contundentemente. A prohibición dos 500 metros, o veto á planta acuícola en Touriñán, as directrices do territorio que non lograron aprobar... Todo iso foi arrasado pola crise económica, con "efectos devastadores" sobre os gobernos e por unha campaña de despretigio pola que pasou no bico dos pés e que vinculou aos "altofalantes mediáticos dá dereita".
Ademais, criticou o cambio de rumbo dado por Alberto Núñez Feijóo, que camiña pola "senda equivocada". ¿Exemplos? Non respectar a Rede Natura, a explotación hidroeléctrica dos ríos, a redución dos orzamentos en educación, a regresión en materia de lingua ou "tensións evidentes e rivalidades locais exacerbadas".

"UN CUME É COMO UNHA GUERRA"

Dous asesores da ONU explican as reviravoltas das reunións sobre o clima en vésperas da cita danesa

Toda cume sobre o clima, como a que comeza o luns en Copenhague, deixa tras de si grandes titulares, pero tamén unha intrahistoria que non adoita saír á luz. Consensuar un acordo entre máis de 190 países e 20.000 delegados non é unha tarefa fácil, e nas negociacións, moitos representantes fan patente o seu escaso interese por que ese diálogo convértase en acordo. Así o explican Michael Monaghan e Neves Álvarez, que teñen 20 anos de experiencia como asesores nos cumes da ONU que precederon a Copenhague, como a de Río de Janeiro en 1992 ou a que alumou o Protocolo de Kioto en 1998.
"Nun convenio celebrado en Bahamas, algúns representantes pasábanse o día na praia no canto de estar traballando na reunión", lamenta Álvarez. Esta experta da Dirección para a Protección da Natureza do Consello de Europa, en Estrasburgo, traballou para a ONU como coordinadora e enlace coas ONG en Río e outras reunións.
"Algunhas veces escoitas cousas incribles", comenta Monaghan, parella de Álvarez. Este experto da ONU participou nas negociacións de Río e Kioto e foi asesor do Goberno británico. "Nunha ocasión, o Goberno de Indonesia demandaba o seu dereito a ter Coca-Cola", recorda. Matiza que en moitas ocasións tamén queda sen recoñecer o duro traballo que se realiza entre bambalinas. "Un ten a idea do glamour que aparece na televisión", comenta, "pero nalgúns cumes houbo sesións de 34 horas de traballo continuo, sen durmir".
"Un cume pode chegar a ser como unha guerra, pero sen armas", destaca Álvarez. "Tanto en cambio climático como en biodiversidade, os negociadores de países como India, Brasil ou Bangladesh están moi ben informados, e as negociacións son moi duras", destaca.
Clinton e Kioto

Os expertos inciden na importancia de que a estas reunións acudan representantes de máximo nivel, sobre todo no caso dos países máis poderosos. "O feito de que [Bill] Clinton enviase á Al Gore a Kioto no seu lugar xa foi un indicador da posición estadounidense acerca da firma do protocolo", recorda Mona-ghan. "Al Gore intentou mellorar a súa posición dentro dun moi pequena marxe de manobra, pois o poder de empresas e países petrolíferos era e segue sendo enorme", engade.
Nesta ocasión, o presidente de EEUU, Barack Obama, anunciou que visitará o cume de Copenhague o mércores, pero aínda non confirmou se estará para a firma do acordo final, que está prevista para o 18 de decembro. Álvarez alerta dos perigos que tería non chegar a un acordo, pois o cambio climático converteuse nun problema de dimensións globais que afecta a todos os países, ata aos que negan o quentamento. "Moitos non se dan conta de que agora se trata da nosa propia supervivencia", conclúe.

Publico

A ESPAÑA ATERRADA

España afúndese baixo o peso da corrupción.

Convertida hoxe nun auténtico vertedoiro de actos contra a natureza do Universo, constitúe un extenso recheo que abarca todas as súas institucións. Gobernantes convertidos en activos palistas e cidadáns pasivos ante o que se nos veñen encima, somos o que fomos creados: irresponsables, a imaxe e semellanza do Rei. Cando a escavadora levante a pa sobre as nosas cabezas, abrir a boca só servirá para enchela de lixo.Unha vez completado o recheo, se queredes buscar a España teredes que escarbar: alí atoparedes o paraíso.

España perde catro postos no ranking de Corrupción de Transparencia Internacional

Cae ao posto 32 desde o 28 nunha lista de 180n países.

Transparencia Internacional carga contra os paraísos fiscais

ler máis...

AS MEDIDAS ANTICORRUPCIÓN QUEDAN NO PAPEL

A primeira lexislatura de Zapatero ha sida a máis prolífica da democracia en medidas contra as prácticas irregulares pero a maioría delas resultaron ser absolutamente ineficaces
Non basta con tomar medidas se logo non levan á práctica. A primeira lexislatura de José Luís Rodríguez Zapatero ha sida a máis prolífica da democracia en medidas contra a corrupción pero, como subliñan unanimemente os expertos en dereito consultados por Público, tamén resultaron ser (con moi poucos matices) absolutamente ineficaces.
Entre as máis destacadas cóntanse a modificación da lei de financiamento dos partidos políticos, a nova regulación dos contratos do sector público, a reforma da Lei do Solo, as creación de seccións de medio ambiente e urbanismo en todas as fiscalías, a aprobación do Código do Bo Goberno, a regulación dos conflitos de intereses dos altos cargos, ou o Estatuto Básico do Empregado Público.
Manuel Villoria, profesor de Ciencia Política da Universidade Rei Juan Carlos e membro do comité de dirección da sección española de Transparencia Internacional (TI), destaca na lista de actuacións positivas a ratificación da Convención de Nacións Unidas contra a Corrupción e da Convención da OCDE contra o suborno a funcionarios estranxeiros en transaccións internacionais, así como a firma (pendente de ratificación) da Convención Penal contra a Corrupción do Consello de Europa. Pero "o problema é que estas convencións e as normas españolas deben implementarse para que sirvan para algo e moitas delas non se implantan adecuadamente. Parece coma se unha vez aprobada a norma xa todo esquecésese", lamenta Villoria. E "a norma hai que desenvolvela, cumprila, executala".
A complexidade urbanística
En opinión de Fernando Jiménez, profesor de Ciencia Política da Universidade de Murcia, en España "conviven problemas de natureza normativa (unha regulación deficiente que introduce incentivos para a corrupción) con problemas de aplicación efectiva das normas". Ás veces regúlase "máis ou menos ben un tema (por exemplo as incompatibilidades), pero fallan os mecanismos para que tales normas aplíquense na práctica e sanciónense adecuadamente os incumprimentos". Na súa opinión, "quizais o campo que teña unha mellor regulación é o da contratación pública, pero ten unha aplicación certamente mellorable: habería que mellorar a transparencia das adxudicacións e a aplicación de sancións ás desviacións".
A lei de financiamento dos partidos, que debería ser a clave de bóveda da loita contra a corrupción, seguiu sendo un coladeiro incapaz de cortar o fluxo irregular de fondos do sector privado cara ás arcas das organizacións políticas. Aínda que Enrique García Viñuela, profesor de Economía Aplicada da Universidade Complutense de Madrid, distánciase das críticas á nova lei de financiamento dos partidos polítcios. "Non sabemos como está funcionando na práctica debido a que non dispomos dos informes de fiscalización do Tribunal de Contas sobre as contabilidades dos partidos. A lei entrou en vigor en xaneiro de 2008 e o último informe publicado polo Tribunal de Contas corresponde ao ano 2005. Xa que logo, descoñecemos se os partidos están aplicando a nova lei ou se van ser sancionados polas infraccións que cometan. Mentres estivo en vigor a lei de financiamento dos partidos anterior, a de 1987, non se fixo ningunha de ambas as cousas", asegura.

DEPURADORA DE VIGO CON FINANCIAMENTO PRIVADO

A depuradora de Vigo sairalle ás arcas galegas 19,5 millóns máis cara. Esta é a cantidade que a Xunta terá que abonar en concepto de intereses á empresa que finalmente constrúa a obra. A Consellería de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas decidiu recorrer ao financiamento privado para acometer a infraestrutura. Coas arcas públicas debilitadas pola crise, o departamento que dirixe Agustín Hernández sostén que é a única vía posible para sanear a ría viguesa.
O Consello da Xunta autorizaba onte un gasto de máis de 126 millóns de euros para a depuradora. Deles, 107, 2 corresponden á achega de Augas de Galicia ás obras e 19,5 a intereses. Pero o diñeiro non se desembolsará totalmente ata o ano 2024. A Xunta pretende que a empresa á que se adxudique a obra adiante boa parte do investimento. A partir do ano 2014, a Administración galega iralla devolvendo, e terá que pagarlle, ademais, os intereses.
Tras a reunión semanal do Goberno galego, o presidente Alberto Núñez Feijóo subliñou que o acordo alcanzado ten o dobre obxectivo de cumprir cos vigueses e coa Unión Europea. Os altos niveis de contaminación que soporta a ría provocaron que en 2005, a UE sancionase a Galicia con 20 millóns de euros. O Bipartito logrou convencer ás autoridades europeas de que paralizasen a multa. Para iso comprometeuse a pór a infraestrutura en marcha en 2011. A Xunta asume xa esta data como imposible, pero confía en que as obras estean para entón en marcha e que a UE non sancione a Galicia.
A depuradora de Vigo custará uns 238 millóns de euros que pagarán, ademais da Xunta, o Ministerio de Medio Ambiente e o Concello de Vigo. Tras varios meses de discrepancias o pasado 23 de outubro, o Goberno central deu o visto e prace á proposta de financiamento privado remitida desde a Consellería. Coa decisión desbloqueábase a atrasada infraestrutura. Pese ao paso dado onte polo Goberno galego, para que empecen as obras aínda haberá que esperar. O primeiro será a firma do convenio entre as tres administracións para aprobar definitivamente o financiamento. Despois o Concello de Vigo debe pór a disposición os terreos e haberá que realizar tamén expropiacións.
Aínda así, Alberto Núñez Feijóo confiou que a depuradora poderá entrar en servizo "nos tempos previstos" e destacou a "urxencia, intensidade e dilixencia" coa que se dá resposta ao problema de contaminación da ría de Vigo

DEMOCRACIA? COA PICARAÑA NON SOMOS TODOS IGUAIS

Derriba dos chalés da Guarda declarados ilegais

Os veciños trataron de impedir a derriba e conseguiron ata unha moratoria dun día da xuíza que leva o caso pero finalmente o organismo dependente da Xunta decidiu que a demolición debía realizarse hoxe porque xa estaba todo o dispositivo e a maquinaria preparada. Varios veciños trataron de impedir a derriba pola forza pero finalmente desistiron e asumiron que era inveitable. Os operarios axudaron ao propietario do único chalé habitado, Xeneroso Ameal, a sacar as últimas cousas que quedaban no seu interior e iniciaron a derriba da casa, unha das tres vivendas cuxo derriba estaba previsto hoxe.
Vinte familias pagarán coas súas casas un erro da Administración e aínda que xa anunciaron que loitarán nos xulgados por conseguir indemnizacións, a causa non vai ser sinxela xa que Xunta e Concello cúlpanse mutuamente por permitir a construción desta urbanización.

Y en Vigo hai máis de 2.000 vivendas pendentes de derriba

A cidade de Vigo ten pendente desde fai anos a derriba de 2.000 pisos que foron ilegalizados polos tribunais. A picaraña ameaza seiscentos pisos da rúa Rosalía de Castro, uns apartoteles fronte á praia de Samil, o centro comercial Gran Vía, uns chalés de Canido, dous grandes inmobles en Jacinto Benavente e A Pastora, as torres Ifer, e o edificio O Piricoto, construído na cima do parque de Castrelos.
O Concello probou a legalizar as construcións afectadas cando redactou o novo Plan Xeral de Urbanismo. Ademais, os avogados municipais presentaron nos últimos anos recursos na Xustiza para frear as ordes de demolición ditadas polo Tribunal Supremo ou o Superior de Galicia. A execución dilátase no tempo porque hai miles de veciños que tamén recorren estes fallos condenatorios.

IMPUTADOS 4 TÉCNICOS DO CONCELLO DE VIGO POR PRESUNTO DELITO URBANÍSTICO

Un inspector, unha arquitecta e outras dúas funcionarias arquivaron as denuncias dunha obra en solo protexido

Catro técnicos do Concello de Vigo están imputados por un presunto delito urbanístico por arquivar fai dous anos as denuncias veciñais presentadas sobre unha edificación ilegal en Saiáns.
A Xerencia de Urbanismo acabou declarando a caducidade da licenza en xullo de 2008 pero o fixo despois de que axentes do Seprona investigasen as supostas irregularidades e puxésenas en coñecemento da Fiscalía, que presentou unha querela contra os promotores e construtores da edificación. O caso lévao o xulgado número 3 de Vigo co número de procedemento 484/2008 e tiveron que prestar declaración dúas técnicas de administración xeral, unha arquitecta e un inspector auxiliar de obras que interviñeron no arquivo das denuncias.
A vivenda atópase situada a poucos metros da praia A Noiva e conta cun permiso municipal supostamente irregular porque está datado o 25 de maio de 1990, outorgado a pesar de que o planramento estaba paralizado desde o 22 de xaneiro daquel ano por orde da Xunta ao estarse tramitando un novo Plan Xeral.
As obras estiveron abandonadas durante anos. Unhas fotografías aéreas tomadas no 2002 dan conta da construción dun semisótano, pero non se rexistraron máis avances no proxecto ata que en xullo de 2007 os novos propietarios, a promotora Ten do Teu, renovou as obras.
Uso residencial prohibido
A normativa vixente confirmou a prohibición do uso residencial da parcela por atoparse dentro dun solo non urbanizable especialmente protexido de praias e costas. Vecinos da contorna denunciaron as obras no Concello solicitando o inicio do expediente de caducidade da licenza. Nin expediente de infracción, nin sancionador nin de reposición da legalidade. En lugar de utilizar as ferramentas que a lei pon ao seu alcance, o Concello iniciou un expediente «informativo» que concluíu o 19 de setembro de 2007 cun informe do inspector auxiliar de obras no cal conclúe que a obra «en xeral coincide co que se reflicte nos planos da licenza». Iso mesmo subscribiu despois unha arquitecta municipal noutro informe e finalmente unha técnica de administración xeral notificou en novembro de 2007 o arquivo das denuncias.
A Xerencia municipal cortou supostamente a vía de intervención da Xunta, pero o Seprona actuou...

A CORUÑA RECORTA EN 5.000 PISOS A PREVISIÓN DO PLAN URBANÍSTICO

A Coruña revisou á baixa as súas estimacións de demanda de novas vivendas. A petición da Xunta, que considera irreal a previsión de que a cidade podería gañar ata 64.000 habitantes na próxima década, o Goberno local (PSOE-BNG) reduciu nun 15% (5.100) o número de inmobles que se construirán ao amparo do novo plan xeral de ordenación urbana. O documento continúa a súa tramitación coa previsión de crear 27.000 vivendas no canto das 33.900 iniciais.
"É unha cifra que está moi lonxe dos previstos en Santiago ou Vigo", alegou onte a concelleira de Urbanismo, Obdulia Taboadela, ao informar da aprobación inicial do plan coruñés. Os cidadáns teñen agora dous meses para presentar as súas alegacións a unha reordenación urbanística que tardará máis ou menos un ano en entrar en vigor. A Coruña, que viviu nos últimos anos un gran auxe construtor amparado polo actual plan xeral -creáronse 22.000 vivendas en apenas oito anos (de 1999 a 2007)- xa non ten apenas solo por desenvolver, xa que é a segunda capital de España coa superficie máis pequena.
Algunhas das futuras zonas residenciais que prevé o plan redactado polo arquitecto catalán Joan Busquets están no aire, como a urbanización dos céntricos peiraos que se liberarán co novo porto exterior, ou os terreos agora ocupados pola fábrica de armas de Santa Bárbara. A transformación deses solos así como o que ocupa agora a estación de autobuses están supeditados a convenios con outras administracións. E tras un longo debate cos técnicos da Xunta, o Concello finalmente accedeu a "explicar mellor" eses proxectos no seu plan xeral. Era outra das principais pegas do Goberno galego para que continuase a tramitación do documento.
"É un plan que fala menos do cemento e máis das persoas", vangloriouse o alcalde, Javier Losada, ao asegurar que se duplicarán os espazos verdes e públicos da cidade así como os servizos e as infraestruturas. O rexedor, que no seu entusiasmo chegou a definir o día de onte como "o día máis importante da última década", mostrouse convencido de que a Xunta dará sen máis reparos o seu visto e prace definitivo á ordenación urbanística "transparente, participativa, sostible e fundamental para o progreso" da Coruña.

A AMEAZA SOCIAL DA POBREZA

A Comunidade Europea (CE) avisou ao Goberno español de que a pobreza estenderase durante os próximos anos se non logra frear a subida do paro, que afecta xa ao 19,3% da poboación activa, unha taxa que duplica a media comunitaria e é a segunda máis alta da UE, só superada por Letonia. O Executivo comunitario cualificou ademais de "dramática" a taxa de paro xuvenil, que se sitúa xa no 41,7% da poboación activa.
"O desemprego é un impulsor clave da pobreza en España, polo que pór freo á destrución de máis postos de traballo será vital para evitar que a pobreza esténdase durante os próximos anos", resalta o informe mensual sobre emprego feito pola Comisión.
Case o 50% dos fogares sen emprego en España son relativamente pobres, fronte ao 37% de media nos países da OCDE, segundo os datos desta organización citados polo Executivo comunitario. Ademais, o 90% dos españois ten dificultades para obter unha hipoteca, e o 78% ve problemas para lograr un crédito, as porcentaxes máis altas da UE, segundo os datos do Eurobarómetro.
Bruxelas destaca que, tras impactar inicialmente no sector da construción, a contracción económica "sente agora con forza na maioría dos sectores, especialmente servizos, agricultura, construción e industria manufacturera". E avisa que o forte aumento tanto do desemprego como do déficit público "pode traducirse nun elevado paro de longa duración e un grave empeoramento da sustentabilidade a longo prazo das finanzas públicas".
Cara ao 20% de paro
O paro seguirá subindo en España en 2010 (ata alcanzar o 20% da poboación activa) e ata en 2011 (20,5%), aínda que a recuperación xa se iniciou, segundo as previsións da Comisión. Ademais, "prevese que España sexa o último país da eurozona que entre na recuperación económica", xa que mentres que os países que comparten a moeda única crecerán un 0,7% en 2010, a economía española contraerase un 0,8% antes de experimentar en 2011 unha moderada recuperación do 1%.
Polo que se refire ás medidas adoptadas polo Goberno para frear o aumento do paro, especialmente o Fondo de Investimento Local, o informe sinala que os aproximadamente 400.000 empregos creados "son temporais e utilizáronse para preservar postos de traballo existentes". A dualidade do mercado laboral español vestir acentuada pola recesión. Os empregos temporais representan o 90% de toda a destrución de postos de traballo entre xuño de 2008 e xuño de 2009, segundo os datos da OCDE citados polo informe.

A CULPA DO PARO É DOS TRABALLADORES

A noticia non é que se despida a traballadores en tempos de crises. Nin que se despida a traballadores veteranos e formados e substitúaselles por mozos sen formación. Tampouco é novo o segredo nos despedimentos, nin obrigar a quen van perder o seu traballo a ensinar gratis a quen lles substitúen. O novo é que fronte a uns despedimentos levántese unha onda de indignación que chegou aos políticos e ao mundo académico. A International Association for Feminist Economics (IAFFE) afirma que se a empresa trataba de reducir custos para compensar a caída de beneficios conseguise unha redución maior recortando un 1% os salarios dos altos executivos que despedindo a 100 dos empregados peor pagos.
En todos os países apréciase un rexeitamento crecente ás enormes diferenzas de ingresos entre os cidadáns, que con frecuencia non responden á cualificación nin ao traballo realizado. En España é fácil atopar titulares denunciando o soldo escandaloso dos banqueiros. En EE UU, as súas desorbitantes primas levaron a The New York Estafes a afirmar que "non teñen vergoña". Tamén os salarios dos altos executivos xeraron un debate nacional, culminando co anuncio do Goberno de Obama de limitar o soldo de 175 persoas que dirixen empresas rescatadas polo Goberno. O rexeitamento social a estes ingresos escandalosos non debería quedar nunha censura conxuntural. A crise fai politicamente inaceptable a miseria crecente, as desigualdades nas rendas e no nivel de vida das persoas. Unhas desigualdades que durante as últimas décadas de políticas económicas neoliberais aumentaron, non diminuído, como nos prometeron. Na nosa opinión, a indignación contra as diferenzas abismais non debe taparse nin desactivarse, senón, ao contrario, converterse nunha oportunidade para repensar como explicar as desigualdades.

Ler o todo o texto...

POLÍTICOS

-O enriquecemento persoal parece estar no ideario particular de moitos personaxes que buscan na política e sectores próximos o seu beneficio propio. Xunto a unha preparación ou educación especifica, ser rico podería ser un requisito obrigatorio para ocupar cargos relevantes. Polo menos, non desviarían a súa atención pensando "manobras" para incrementar os ceros das súas contas bancarias pola vía rápida.
-Están de costas aos problemas e necesidades das persoas, principalmente coa pobreza. Espremen os nosos petos con multitude de impostos, abusivas subidas de tarifas en servizos "teoricamente" públicos e multas polo simple feito de existir.
-Como garantes do noso poder adquisitivo, a súa actuación limítase a unha simple vixilancia dos prezos, permitindo ás grandes empresas e compañías aplicar subidas por encima do IPC en subministracións básicas e de primeira necesidade; de paso benefícianse intermediarios e especuladores sen escrúpulos.
-Nos últimos anos, empresas Españolas escalaron posicións no "TOP" mundial alcanzando cotas de incuestionable éxito de ingresos. Os grandes dividendos destes anos colocaron ao noso país nunha posición económica envexable, pero este privilexio non foi trasladado ás persoas. Cando aparece a sombra da recesión e empezan a minguar os enormes beneficios das arcas privadas, os enriquecidos en épocas de bonanza fan a débeda pública. Volven os discursos de "colectivizar" a desaceleración, as ameazas de desemprego e a conxelación interminable de salarios con intención de perpetuidade.
-A sensación de ser embaucados polos seus discursos alimenta un descontento cada vez maior.
-Os cidadáns estamos defraudados desta "exclusiva" raza de buscadores de fortuna, afastados da realidade, illados no seu impermeable paraíso particular de complementos e privilexios. Un destes privilexios é un insulto ás persoas que cotizaron máis de 35 anos e deben seguir traballando para ter unha xubilación de subsistencia. A Constitución Española ampara os dereitos dos cidadáns. Non acertamos a atopar na Carta Magna o artigo que distingue entre a clase política e o resto de cidadáns. Desde a súa posición benefícianse de moitos privilexios. Con oito anos de traballo, teñen suficiente para asegurarse unha xubilación millonaria. Percibir unha envexable liquidación, pluses, extras e demais ingresos,... e, ¡¡Seguen traballando!!. Pensen un pouco... ¡oito anos!, e xubilación; ¡Máxima!. Ningún outro traballador pode facer iso. Constitución Española: ¿Todos somos iguais?
-Ademais non se preocupan en mellorar a súa imaxe cos sucesivos casos de corrupción.
Haberán de esforzarse e demostrar que están ocupando o seu cargo para e polo que foron elixidos.
A concesión e confianza dos votantes non é a "fondo perdido" nin infinita.

E.L.P

A XUNTA RELAXA AS SANCIÓNS CONTRA QUEN ESPECULE CON SOLO INDUSTRIAL

O novo plan abre portas á especulación coas parcelas compradas

A drástica relaxación nas penalizacións ás empresas que compren solo industrial e non o destinen aos usos e no calendario previstos abre portas á especulación co solo así adquirido, tanto da anterior Xunta bipartita como alleas á Administración autonómica. Esa relaxación de penalizacións foi un dos aspectos destacados no informe sobre a situación do solo empresarial en Galicia presentado por Agustín Hernández, conselleiro de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas, ao último Consello da Xunta, a pasada semana.
O presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, e Agustín Hernández, anunciaron ese día que se vai a redactar un novo plan de solo empresarial "para atraer empresas que aínda non están e para evitar a fuga das que temos". O obxectivo, en dúas fases (ata 2012, a primeira, e ata 2015) é sumar aos actuais 13,7 millóns de metros cadrados a execución doutros 55 millóns de metros, co que en 2015 Galicia disporá de 193 polígonos e un total de 68.860.934 metros cadrados.
A Xunta acomete ese obxectivo "logo de estar sete meses de brazos cruzados", segundo denuncian fontes da oposición, que contrastan os máis de 100 millóns de euros investidos o ano pasado polo bipartito para tal fin cos 300.000 euros que dedicou a actual Xunta ao mesmo obxectivo en 2009.
A cuestión primordial, agora que a Xunta retoma o impulso no asunto, remite con todo á relaxación das condicións que se impón ás empresas que opten á compra do solo que oferte a Xunta. Feijóo e Hernández xustificárono na necesidade de facer máis accesible a compra "mentres dure a recesión económica".
Así, e sen ánimo exhaustivo, a fianza para participar no concurso pasa do 5% ao 2% do importe de licitación, e o prazo para solicitar as licenzas de edificación e actividade, dun ano a dous; o pago das parcelas será do 30% ao asinarse a escritura e en tres anos o 70% restante, cando ata agora tiña que estar cuberto o pago completo ao formalizarse a escritura. Ata agora penalizábase un 20% do prezo se a parcela non se destinaba ao uso previsto na adxudicación e a partir de agora será do 5% e só "no caso de que dito aspecto fose tido en conta na adxudicación".
Estas modificacións, segundo as fontes consultadas, propician a especulación, isto é, apalancar o solo e esperar, con lixeiros castigos, a que o seu prezo aumente para revenderlo. Esta posibilidade converte a iniciativa "anticrisis" da Xunta nun asunto candente porque o solo non se desenvolve por iniciativa privada, senón que a Administración exprópiao, transfórmao e inviste diñeiro público nel cun obxectivo preciso de ben común, "e se iso altérase, sería escandaloso".
Tampouco sería a primeira vez. Un caso rechamante, por exemplo, é o do polígono das Gándaras, en Porriño, que estivo sen ocupar (e aínda hai parcelas baleiras) ata que a súa promotora, Zona Franca, creou o lindeiro da Granxa cunha condición determinante que evitou a especulación: se os compradores das parcelas non iniciaban a actividade en tres anos, o solo revertía ao promotor. Zona Franca seguiu esta política desde 1996 e foi, por citar outro exemplo, a que aplicou ao Parque Tecnolóxico de Vigo, ocupado por completo e onde tampouco se rexistrou a menor especulación.
Tamén a Xunta bipartita incluíu unha cláusula de reversión do solo se a empresa adxudicataria non o executaba nun prazo de dous anos. Entre as previsións de redacción do novo plan anunciado pola actual Xunta non figura ningunha alusión respecto diso.

ABEL CABALLERO CUARTO ALCALDE PEOR VALORADO

Unha enquisa a nivel estatal revela que o olívico suspende en case todas as variables

Coa cidade empantanada, chea de obstáculos polas obras, non sorprende que o alcalde de Vigo, o socialista Abel Caballero, sexa de entre os rexedores españois o cuarto peor valorado, segundo unha enquisa elaborada polo Instituto Análise e Investigación, responsable dos informes Merco, o primeiro documento destas características que se fai a nivel estatal.
Deste xeito, con tan só 555 puntos suspende con nota, mentres que o seu principal competidora Corina Porro, ex alcaldesa e actual presidenta do Porto de Vigo, quen perdeu os comicios de 2007 por tan só 2.700 votos, aumenta a súa vantaxe de cara ás próximas eleccións municipais.
O seu afán por buscar a foto cun sorriso permanente non lle serviu para convencer aos electores que, unha vez máis, a tenor dos resultados deste último ranking, alzan a voz para pedir un cambio. Un novo pau na política municipal da coalición PSOE-BNG que demostra que ambos os partidos atópanse nas súas horas máis baixas, tras perder a cadeira de brazos autonómica da Xunta o pasado 1 de marzo.
Demoledor, o estudo en case todas as súas variables, moito vai facer falta para que o rexedor olívico levante cabeza no tempo que resta para a próxima cita electoral, polo que terá que pór a proba o seu sprint final. E quizais sexa este o motivo do nerviosismo que reina no grupo municipal socialista, cuxo portavoz, Carlos López Font, saía ao quite dando a volta á tortilla, tal e como afán.
Para o PSOE vigués o papel dos populares está sendo «esperpéntico». Consideran que a indefinición de Porro á hora de confirmar a súa candidatura responde a «o seu medo a perder novamente fronte a un alcalde, Abel Caballero, que ten todas as papeletas para gañar». Unhas declaracións que distan moito do resultado obtido por este último no ranking elaborado, e ao que parece prefiren facer a vista gorda. Non se pode esquecer aos colectivos anti PXOM, que non votarán a Abel Caballero pola aprobación do Plan Xeral de Ordenación Municipal, e tamén, pola falta de democracia nos plenos onde se aprobou dito Plan Xeral.

NON MÁIS CUMES

Hoxe é un deses días nos que, mire onde mire, todo véxoo insostible. Repaso someramente os titulares para o desánimo. As farmacéuticas soben os prezos dos seus produtos para sacar tallada antes de que se aprobe a tímida reforma sanitaria de Obama. A través de diversos informes advírtellenos de que o noso envexable sistema sanitario non é sostible e expón a necesidade de cobrar aos usuarios. Máis dramático aínda o estrepitoso fracaso do cume mundial sobre Seguridade Alimentaria da FAO, onde as grandes potencias, cuxos dirixentes nin se molestaron en asistir á cita de Roma, se desentienden dos máis de mil millóns de famentos que existen neste miserable mundo. Se desentienden, insisto, porque non consideran entre as súas prioridades a loita contra o fame.
Nadiña de nada de demagoxia supón comparar, como fixo o presidente Lula e recollía en portada varios xornais, os centos de miles de millóns derivados a salvar a situación dos bancos, mentres 17.000 nenos morren cada día por falta de alimentos. A metade dese orzamento bastaría para eliminar a fame do mundo, un arma de destrución masiva máis devastadora que todas as plantas atómicas secretas que o Goberno de Teherán poida ocultar á ONU. Ademais dunha enorme inxustiza, a fame negra é máis perigosa que eses talibáns empregados en dinamitar colexios de nenas en Paquistán. E aínda queda por lamentar o fracaso anticipado do próximo cume en Copenhague. China e EEUU xa se desvincularon do pacto sobre o cambio climático. De momento, seguirán contaminando este panorama tinguido de negro.

A UE SÓ ADICA A MEDIO AMBIENTE O 0,1%

WWF denuncia que Europa non freará en 2010 a perda de biodiversidade

Outra promesa que incumprirán os líderes europeos. O martes, as principais potencias económicas do mundo comprometéronse, nun cume de Nacións Unidas en Roma, a reducir á metade o número de persoas que pasa fame no planeta. Pero ninguén porá o diñeiro necesario. En 2001, os dirixentes da UE, entre eles o entón presidente do Goberno español, José María Aznar, anunciaron na cidade sueca de Gotemburgo o seu compromiso de frear a perda de biodiversidade en 2010. Con todo, de novo, o proxecto non está acompañado de fondos económicos.
Menos do 0,1% do orzamento total da UE dedícase á protección do medio ambiente, segundo un informe presentado polo Fondo Mundial para a Natureza (WWF). A xuízo da organización ecoloxista, tras analizar a asignación europea estimada para 2007-2013, "parece claro que a conservación da biodiversidade non é unha das prioridades".
O fondo Life , un instrumento que financia a aplicación da lexislación comunitaria sobre medio ambiente, só conta con 120 millóns de euros ao ano, menos do 0,1% do orzamento europeo. E, segundo denuncia a ONG, a posibilidade de recibir diñeiro da UE por outras vías é "moi limitada" e impide alcanzar os 6.000 millóns de euros anuais que a propia UE considera necesarios para xestionar a Rede Natura 2000, cuxa finalidade é asegurar a supervivencia das especies máis ameazadas de Europa.
Un estudo presentado en xullo pola Comisión Europea revelou que o 52% das especies e o 65% dos hábitats atópanse nun estado de conservación desfavorable. E en rexións agrícolas a situación é aínda máis preocupante: o 80% dos seus hábitats está ameazado.

A ESPAÑA ATERRADA

España perde catro postos no ranking de Corrupción de Transparencia Internacional

Cae ao posto 32 desde o 28 nunha lista de 180 países.- Transparencia Internacional carga contra os paraísos fiscais

A percepción da corrupción en España subiu, polo que o país caeu no índice que elabora anualmente a ONG Transparency Internacional. Na lista - Indice de Percepción da Corrupción 2009- España pasa do posto 28 que ocupaba en 2008 ao 32, cunha nota de 6,1 puntos fronte ao 6,5 de fai un ano. Na presentación en Berlín, a organización cargou contra os paraísos fiscais -"Non debe haber refuxios seguros para o diñeiro corrupto. É tempo de pór fin ás escusas", dixo a súa presidenta, Huguette Labelle- e destacou que os países en guerra son os que se perciben como máis corruptos.
En Madrid, os encargados da presentación do informe, un dos catro índices que a organización elabora a nivel internacional, foron os integrantes do comité de dirección de Transparencia Internacional España, Jesús Lizcano, Antonio Garrigues Walker, Jesús Sánchez Lambás e Manuel Villoria.
Garrigues Walker, patrón vitalicio da Fundación Ortega e Gasset, quixo dar unha mensaxe de esperanza: "Que ninguén crea que a corrupción non se pode combater, pódese e débese afrontar. E eu diría que é un tema ata fácil". Aínda que tamén alertou: "Se España segue baixando postos será unha cousa mala, unha cousa mala en todos os sentidos. Non podemos resignarnos ante este fenómeno". Durante a presentación, todos os relatores deixaron claro que a escalada de España na lista de percepción da corrupción non é tanto debido a que aumente as accións corruptas no sector público, senón a que ao haber máis investigación e ao aflorar máis casos hai unha maior sensibilidade e unha maior preocupación e maior sensación de que existen máis corruptos.
Jesús Sánchez Lambás, director xeral da Fundación Ortega e Gasset, fixo especial fincapé neste asunto e destacou a mellora na loita contra a corrupción en España, cunha maior eficacia da Garda Civil, a policía, a fiscalía e os aparellos do Estado, aínda que tamén subliña que está "empezando a espertarse unha maior conciencia": "Había certa tolerancia e ese mirar cara a outro lado rompeuse".
Tamén quixo enviar unha mensaxe aos políticos e funcionarios públicos -"deben ter unha maior cultura de transparencia e dar exemplo"- e a quen custodian a información pública: "É unha verdadeira secuela que España siga sendo un cadeado e ferrollo a unha información que é dos cidadáns" E resolveu: "Non poden seguir secuestrando a información aos cidadáns co prexuízo de que pode ser mal utilizada. Non somos súbditos, somos cidadáns e temos dereito a coñecer e utilizar esa información". Lambás tamén sinalou que para loitar eficazmente contra a corrupción, máis que establecer novos tipos penais, en España sería necesario "reformar unha xustiza que é do século XIX". "A xustiza lenta segue sen ser xustiza", dixo.
Pola súa banda, Manuel Villoria, catedrático da Universidade Rei Juan Carlos, sinalou que "sería bo que o noso país entrará no G-20 dos países menos corruptos" e que o traballo de prevención destes casos "segue sendo moi débil". E neste punto coincide co resto dos directivos da sección española de Transparencia Internacional: é necesario un pacto de Estado entre todos os partidos para traballar fundamentalmente nos mecanismos de prevención. destacou o clientelismo existente na Administración, "sobre todo" na municipal, onde, di, moitas veces a carreira depende de factores políticos e non dos méritos.
Segundo o catedrático e presidente de Transparencia Internacional España, Jesús Lizcano, España atópase no posto 18 dos 30 países europeos analizados, por diante de Grecia, Italia, Portugal e a maior parte dos países do Leste. Respecto ao resto da listaxe de 179 países, Lizcano subliñou que hai que destacar que na corrupción sempre hai dous partes: moitos dos países corruptos reciben subornos dos países que están nos mellores postos do ranking. E tamén subliñado que moitos paraísos fiscais, "que son un cancro", son de países que saen moi arriba no índice. Por iso apostou por "solucións globais para problemas globais".
"É rentable ser corrupto en España?", interrogou unha xornalista. "Empeza a ser pouco rendible e cada vez menos", dixo Villoria. Garrigues Walter lamentou como unha "mala noticia que os cidadáns pensen que todo o mundo é igual e que a corrupción non teña un gran custo político para os políticos corruptos". "España segue sendo bastante permisiva coa corrupción", dixo.