A BULIR

Cando parecía que o pleno do Congreso, en metade da canícula de agosto, ía ser de trámite, Zapatero disparou con lume real contra o estado do benestar. A reforma constitucional, que fixará de forma inamovible na Carta magna o tope de déficit, se se cumpre, obrigará ás administracións a severos recortes das prestacións sociais.
Rajoy apoiou, nun xesto sen precedentes, esta reforma a bulir porque é un traballo sucio que lle quitan do medio e que lle custou máis dun enfrontamento cos presidentes autonómicos do seu partido, obrigados a partir de agora a apertarse o cinto de verdade.
Ante a peor crise económica que se recorda, e con catro millóns de parados, Rajoy negouse de forma sistemática, e cun obxectivo claramente electoral, a apoiar ningunha medida que supuxese un alivio fronte ao acoso dos mercados. Sorprendentemente, a un mes da convocatoria electoral, acepta consensuar nada menos que unha reforma constitucional esixida por Bruxelas e que, de momento, só existe na constitución alemá.
O obxectivo de déficit cero foi incumprido por todos os estados da UE. A partir de agora, cando se aprobe esta reforma exprés, España vai estar na cabeza de cola en canto a severidade normativa contra o déficit.
A penosa diferenza é que este país non é Alemaña. Aquí hai catro millóns de traballadores que perderon o seu emprego, ao redor dun millón de familias con todos os seus membros no paro. Miles e miles que se quedaron sen a súa vivenda por falta de pagamento da hipoteca. ¿Quen lles vai a axudar? Porque a crise vai para longo. Diga o que diga Rajoy de que vai arranxar España nun plís plas. Sen crecemento económico sostido non se crean postos de traballo e ese é o verdadeiro drama.
A cara de estupor dos deputados socialistas reflectiu ben ás claras que Zapatero pactará a medida previamente con Rajoy, pero que aos seus pilloulles por sorpresa.
O mesmo desconcerto manifestaron os representantes dos grupos minoritarios que reclamaron cambios constitucionais diversos nestes catro anos de lexislatura como quen clama no deserto.
Non hai certeza de que esta medida vaia frear en seco a desconfianza dos investidores internacionais sobre a débeda española pero, de cumprirse e debe facerse como con toda norma que fixe a Constitución, os duros recortes que se aveciñan serán aínda mais dolorosos.V.L.

AS TESOIRAS DE PODAR

O Goberno tomou decenas de medidas anticrisis moitas delas cosméticas, anuncian máis para o próximo Consello de Ministros e seguramente non serán suficientes porque Europa, os mercados e a propia evolución da crise, coa economía paralizada, demandarán axustes máis dolorosos.
Pero a reforma necesaria da que foxen todos os partidos e que terán que acometer, polas boas ou polas malas, é o adelgazamento da estrutura política das Administracións Públicas: central, autonómica, provincial e municipal, un recorte necesario -por aí vai Italia- para a viabilidade económica do país que non pode soster estruturas tan custosas e ineficientes.
Dicía Juan Rosell tras a súa elección á fronte dos empresarios que "debemos adelgazar as graxas dun Estado demasiado grande e voluminoso". Un país que fixo reconversións en diferentes sectores, como o industrial, engadía, non debe ter medo á necesaria reconversión das Administracións Públicas para ter un Estado "máis pequeno, pero máis forte e eficiente".
Desde fai meses, a asfixia económica dos concellos, que en Galicia é alarmante, espertou a necesidade de reducir o seu número e é recorrente o debate sobre as Deputacións que agora ten entretidos a socialistas e populares que se declaran partidarios de mantelas se as gobernan e de suprimilas se están na oposición.
Pero unha reforma seria das administracións públicas, ademais de en concellos e Deputacións, ten que entrar de cheo na estrutura e armazón administrativo do Estado e das Comunidades Autónomas, sobredimensionados e irracionais, sen que iso implique cuestionar o modelo autonómico. Sobran exemplos de organismos duplicados, empresas pantasma, aparellos clientelares, dispendios e hipertrofia funcionarial.
A administración española é un xigantesco xardín que creceu de forma desordenada e silvestre, cheo de disfuncionalidades e pragas e necesita unha poda urxente, di Ignacio Camacho. Esa "poda" profunda das administracións hipertrofiadas é a reforma institucional pendente que ha de sustentarse nun bo proxecto, necesita amplo consenso e un gran pacto político. É dicir, require altura de miras dos políticos para facer o Estado máis delgado, áxil, eficiente no servizo ao cidadán e economicamente sostible...

FUSIÓN DE CONCELLOS

A situación de crise económica que vivimos está animando a algúns gobernos, en Grecia xa é unha realidade e en Italia un anuncio recente, a proceder a fusións municipais co fin de aforrar. Non fai moito, aquí en España, publicouse un informe no que se expuña a fusión do 90 por cento dos municipios, cun aforro de 16.000 millóns de euros. Unha cantidade nada desdeñable que podería destinarse a atender políticas sociais.
A cuestión municipal, con todo, non é un asunto que poida abordarse desde un punto de vista económico. Na vida local hai compoñentes históricos, tradicionais, culturais que non se poden eliminar dunha plumada. Unha reforma pendente que habería que afrontar é a de dotar de maior flexibilidade á organización administrativa. Co actual organigrama é moi difícil, por non dicir imposible, que os municipios estean en condicións de implementar políticas públicas racionais e humanas que poidan aliviar o déficit.
Xunto á cuestión organizativa, hai outro aspecto que debe abordarse, o competencial. Unha cuestión mal resolta, pola deficiencia constitucional na materia, na lei de bases de 1985 e que debese ser obxecto de tratamento constitucional nunha próxima reforma. É mester, pois, abordar a temática relativa ás competencias propias de cada dimensión territorial de goberno. Pola contra, seguiremos cun lastre que xa pesa demasiado e que nun momento de crise económica e financeira convértese en insostible...

Seguen tendo sentido as Deputacións Provinciais?

REFORMAR A CONSTITUCIÓN

Tiñan dúas opcións. Nun ano no que xurdiron con forza movementos cidadáns como o 15-M, o Goberno e a maior parte da clase política podían corrixir os seus pasos ou, polo contrario, continuar na senda dos oídos xordos. E escolleron a segunda opción. Cando desde as rúas pídeselles que potencien a participación da cidadanía nas decisións importantes, ¿que fan? O Executivo anuncia, co apoio da oposición -levan pedíndoo moito tempo-, unha reforma da Constitución sen referendo para limitar por lei o déficit público. E iso sen ter en conta que se trata dunha medida imposta desde fóra. Pedírona a chanceler alemá, Angela Merkel, e o presidente francés, Nicolas Sarkozy, nunha reunión fai uns días na que, ao parecer, decidiron que debía facer toda Europa.
Reclámaselles tamén unha mellora da lei electoral para que esta sexa verdadeiramente representativa, proporcional e non prexudique a ningún partido político. ¿Que fan? Reformar a lexislación para introducir -sen predicalo moito e coa letra pequena- a obrigatoriedade de que todos os partidos sen representación parlamentaria recollan as firmas do 0,1% dos electores inscritos no censo de cada circunscrición pola que queiran presentarse. Pon, en resumo, máis obstáculos.
Tamén se lles demanda unha maior seguridade no emprego e garantía dos dereitos laborais. ¿Que farán? Suspender, segundo o borrador de real decreto de medidas laborais que o Goberno aprobará o venres, a prohibición de unión de contratos temporais. Durante dous anos, unha persoa poderá acumular un contrato temporal tras outro sen que ninguén teña a obrigación de facerlle fixo. 

A CIDADANÍA

A rúa é da cidadanía, non dos poderes. Á fin e ao cabo, o poder é como unha mazá: si aparece unha podrecida, ou se desfai un dela ou acaba podrecendo toda a cesta. En consecuencia, aplaudo a acción cidadá que está disposta a que o poder deteña ao absoluto poder, que corrompe absolutamente. Deixemos a esta cidadanía, empeñada en deixarse oír e apiñada por facer causa común, que tome de xeito pacífico e responsable os camiños e as prazas. Falen alto e claro, prestámoslles atención. Cada día son máis, somos máis, os que sentimos a mensaxe como propio.
O problema do noso tempo é que nos estamos cargando o futuro e, o futuro, é dos cidadáns, non dos poderosos que nos torturan e encadéannos. Certamente, todos temos o dereito a participar nos designios do mundo. Que cada cal, desde o seu propio hábitat, poida alzar a súa voz e ser oído. É o humanamente correcto. A loita armada xa non procede en ningunha revolución e moito menos nunha sociedade en continua evolución. Non hai outra saída para optimizar o benestar da especie que escoitarnos uns a outros. Estimo que é un deber escóitar se queremos avanzar.
Bravo, pois, por esa resistencia cidadá que quita todos os medos por moi grande que sexa a ameaza. Bravo por eses manifestantes que loitan por unha democracia real. Bravo por ese aluvión de intelixentes protestas, que pon en dúbida inxustas leis, desenmascarando trampas e mentiras ao redor dos poderes. Bravo, mil veces bravo, por batallar coa palabra e por combater as inxustizas desde a entrega xenerosa...

CON NOCTURNIDADE

A mediocridade política, os “patriotas de postal” deste país, aproveitan agosto para facer falcatruadas con nocturnidade aos currantes de sempre. Todo o están a facer ás agochadas. Ante o “crak” económico que nos agarda en Europa de consecuencias imprevisibles, estase a preparar medidas máis restritivas para tranquilizar a eses “sacauntos” especuladores económicos que teñen nomes e apelidos.
Coido que neste mes o Goberno intentará poñer en marcha unha nova liberalización do mercado laboral. Os contratos a tempo parcial serán de corte escravista. Poderán ofrecer traballo con horarios que lles conveña. As pensións volverán a ser conxeladas ao máximo e os salarios tirados.
Neste anaco de terra chamada Galicia, a nocturnidade, aparte do que anteriormente dixen, tamén terá a súas consecuencias desde un punto de vista da sanidade. A Xunta está a marear a perdiz cos cidadáns: que si ambulatorio en Vilagarcía, Vilaxoán e non sei se tamén en Lobeira etc. etc.. Ren de ren. Agora saen co decreto da área sanitaria de xestión integrada de Pontevedra do Hospital do Salnés. Hai que recoñecer que algúns destes “políticos” saben como usar a nocturnidade para os seus fins. Logo chega setembro e seguiran con mentiras, aproveitando os medios manipuladores para seguir “ninguneando” aos alienados que aínda cren en paxaros preñados. Pero o máis triste de todo, observamos como nos “pazos de inverno” as cúpulas sindicais ollando para outro lado. Teñen máis cara que un zapato vello.

POLÍTICOS E MERCADO

O desconcerto cidadán crece por minutos ante as noticias que chegan sobre a situación económica internacional e a que sofre especificamente España. O español do montón está facendo un curso acelerado para entender iso que se chama prima de risco, bonos, mercados, déficit ou débeda; bo, iso das débedas é demasiado ben coñecido en España pero á vella usanza. Por iso, a nova economía globalizada que construíron unha serie de desalmados avantaxados coa complicidade duns políticos pusilánimes ou, máis ben, obligadamente agradecidos, require unha enorme especialización pero que se pode resumir en que a concentración de poder e a ambición desmesurada dos tiburóns financeiros leváronnos ao caos.
É moi significativo que os políticos necesiten tanto tempo para reaccionar e tomar decisións cando o diagnóstico do que hai que facer é claro. Hai moitos condicionantes, moitos favores que devolver, facturas pendentes que non admiten dilación ata que a avaricia rompe o saco e o sistema ponse en serio perigo, ata para os insaciables. Pero non basta cun parche circunstancial como o aplicado polo BCE, é imprescindible que a Política recupere a súa marxe de acción e regule o necesario para evitar unha concentración de poder de certas organizacións que son capaces de chegar ao bordo do colapso con tal de alcanzar os seus beneficios. Todo comezou cando en Estados Unidos, en 1982 derrogouse a lei Glass-Steagall que impedía grandes fusións, entre outras, de bancos de depósitos e de investimentos. En 2000, aprobouse a Lei de Modernización de Futuros que prohibía a regulación de derivados financeiros. O resultado, os paquetes financeiros, e o colmo, hipotecas-lixo ou subprime a persoas que se sabía que non poderían pagalas pero que se vendían a outras entidades e así crecía a bóla especulativa.
En España, a concentración de poder no sector inmobiliario deuse cos bancos e caixas e as sociedades de tasación que permitiu unha burbulla de dimensións escandalosas que ningún político atreveuse a atallar. Agora, hai que facer fronte a un sistema leonino para os gobernos e os cidadáns e que require unha acción contundente e clara duns políticos con categoría e altura de miras, tanto en España, como na Unión Europea, como en Estados Unidos. Todos debemos esixir aos nosos políticos que asuman a súa responsabilidade, e aos medios de comunicación, tamén.

ASÍ NOS VAI

Será por leis...? Se hai normas, códigos, institucións, etc., que cobren todo o previsto e máis. Aí teñen, como exemplos notorios, o "Consello de Contas" e o "Consello Económico e Social", que de cando en vez lle dan coa "palmeta" na man a concelleiros, ministros, alcaldes e conselleiros...
O que sucede é que estas actuacións, que noutros lugares son recibidas con expectación e reverencia, aquí pasan pola actualidade coa mesma indiferenza ou distancia que as noticias do tempo ou as críticas cinematográficas...
Recentemente o "Consello Económico e Social" ofreceu un ditame demoledor contra a administración galega por descoidar o desemprego... Trátase dunha lei reguladora da política industrial de Galicia, elaborada pola Consellería de Economía e Industria que dirixe o señor Guerra... Ninguén moveu un músculo. Na consellería puxéronse a asubiar, a oposición non se decata e o cidadán, que se se decatou pola prensa, non ten outra oportunidade que maldicir... ou anotalo para novembro.
Pola súa banda o Consello de Contas alerta da política da Xunta de "aprazar  pagos e recorrer a investimentos privados que pon en risco a futuros gobernos e deixan as débedas para as próximas xeracións".
O informe cita casos concretos como a autovía de Carballo e o tramo Carballo-Berdoias da autovía da Costa da Morte onde se critica a adxudicación provisional ao proxecto "con peor proposición económica..." sen que o responsable de obras (famoso polo seu amor a asinar obras aínda que non existan) solicitase unha explicación e que no parlamento, organizáse un debate sobre o asunto ou, polo menos, alguén xustificase esta política. Tamén, nesta ocasión, o cidadán do montón decatouse polos medios de comunicación de que outra vez, ao Goberno de Galicia, danlle consellos que este...vende.
O Consello de Contas vén sinalando, un día se e ao seguinte tamén, que a maioría dos concello non cumpren coa súa obrigación de presentar as contas (trátase de diñeiro público) en tempo e forma. Logo decátasche polos xornais que nalgúns concellos tocan de oído e a Garda Civil montoulles unha orquestra ou que, un concello con 3.000 veciños, teñan, alcalde, concelleiros, pregoeiro, coche de policía e un director xeral...

ORGANOS DE GOBERNO

Hai autonomías que queren devolver a súas competencias ao Estado e que sexa o ministerio oficial o que se encargue de xestionar a materia. Paréceme unha boa idea e vén a demostrar o que xa se sabía: que non eran necesarias no Reino tantas comunidades autónomas.
Por exemplo, Murcia que ten as mesmas atribucións que Galicia para a mesma poboación que na provincia da Coruña. A saber: Parlamento, tribunal superior, valedor, consellos e toda a maquinaria burocrática oficial. Isto si que é falta de austeridade, ao igual que se estivese unida a Albacete. A pouco que calquera ser galaico lle dea por viaxar por esas terras soleadas de alén do Padornelo daranse conta de que cunha Castela chega e sobra.
O discurso de devolver competencias en Galicia non deixa de ser baldío, porque mandar de volta o que non se ten carece de sentido. Se ben haberá que bote en falta as viaxes a Madrid da época franquista, a maioría galaica está contenta con ir de caza, pesca ou captura a San Caetano, sempre se regresa co maleteiro cheo de euros ou de boas promesas ou de cheques en branco. Entre nós ben nos entendemos, sen estar a enredar cun funcionario de Almendralejo nun rexistro ministerial da capital do Reino.
Pero se de aforrar na pesada administración autonómica galaica se trata, aínda hai por onde aplicar a tesoira de podar ou a moderna desbrozadora. Poñamos algúns exemplos. A institución do Valedor non se sabe moi ben para que serve se ninguén lle fai caso e a sociedade non recorre a el para nada.
Como proba, non hai que ver máis que as súas memorias anuais que non deixan de ser listados de queixas de veciños por ruídos, deslindes e similares. Nada que calquera programa radiofónico non recolla pola noite ou os domingos pola mañá e como as palabras as leva o vento, así mesmo se perden as queixas do valedor, que só ocupan un anaco na biblioteca da Cidade da Cultura.
Outro ente abstracto autonómico é o Consello de Contas. Presenta informes do gasto e malgasto dos concellos, da Xunta e do sursum corda sen saber moi ben para que. Ademais de render informes anuais sobre orzamentos de tres anos atrás e declarar en rebeldía contable a quince ou trinta concellos, pouco máis sabemos del. Outro volume pagado por todos que pasará ao lixo ou a un andel.
A listaxe de órganos de goberno e asesoramento da Xunta é extenso. Como curiosidade, todos están contemplados no Estatuto de por aquí, aínda que outras competencias, que serían máis proveitosas para a vida galaica, non están transferidas. Vai no interese, primeiro cobrar e despois gobernar.

HAI QUE MIRAR A LÚA, NON O DEDO

Ás veces a conclusión dunha análise é errónea: as estradas son perigosas, cando o perigo producímolo os humanos. Do mesmo xeito, a actividade dos mercados financeiros non é cualitativamente diferente ao que fai cada un de nós: cambiar o plan de investimento ou de pensións para lograr unha maior rendibilidade. ¿Por que non se ensañan como especulan en Canadá, Suecia, etcétera? Sinxelamente porque son países ben xestionados.

Sería curioso saber, do mesmo xeito que coñecemos da economía mergullada, a porcentaxe do PIB que supón o malgaste nos diversos países. Os políticos españois, na súa burbulla parlamentaria, deberían deixar de mirar ao dedo (culpabilizando aos mercados dos nosos males) e fixarse na lúa (erradicar o malgaste que campa polas súas anchas en calquera autonomía).

Seguro que os mercados esqueceríannos. Pouco custa facer a proba. No país da picaresca comézase deixando campar os cheques sen fondos e acábase en Gürtel, SGAE e o que veña. Unha xustiza de fai séculos, con penas pequenas e períodos de prescrición de poucos anos condúcennos a hoxe.

O GASTO SANITARIO

Chama a atención como se reforzan as opinións de quen piden aumentar as cotizacións privadas para manter o sistema sanitario, tanto mediante copagos directos polos pacientes como pola cesión de coberturas ás aseguradoras.
Para engordar o tópico da insostenibilidad da sanidade cúlpase ao envellecemento da poboación, á cronificación das enfermidades ou á sobreutilización de servizos polos pacientes, cando a maior parte do gasto depende do funcionamento da maquinaria do propio sistema. Xa que logo, os esforzos para mellorar a eficiencia deberían centrarse non na mobilidade, a demografía ou o comportamento das persoas, senón nas decisións de quen fan funcionar a maquinaria asistencial, en xestores e médicos, porque é a entropía do sistema a que produce incremento dos custos e riscos para o paciente.
Habería que actuar sobre as variacións inxustificadas da práctica clínica; sobre a dispersión dos centros de compras que rompe as economías de escala; sobre a descoordinación entre atención primaria, hospitalaria e sociosanitaria; sobre a práctica do medicamento defensivo; sobre a ancoraxe dos pacientes ao hospital mediante citacións e recitaciones sucesivas e sobre a reiteración das mesmas exploracións.
Finalmente, debería despolitizarse a xestión, porque está producindo desconfianza, desmotivación e falta de colaboración dos profesionais no cumprimento dos obxectivos asistenciais e financeiros do Sistema Nacional de Saúde...L.P. Médico.

AOS BANCOS, BILLÓNS... ÁS FAMES NEGRAS, MIGALLAS

Desde que teño uso de razón o chamado Corno de África e as rexións contiguas víronse azoutadas por tremendas secas que provocaron miles de mortos e condenaron á súa poboación a unha pobreza transxeneracional. ¿E a reacción internacional? Sempre morna, sempre condicionada á repercusión mediática da traxedia, sempre cicatera...
Pero hoxe en día, cando a crise financeira mobilizou dos Gobernos de medio mundo billóns de dólares para "rescatar" a bancos, entidades financeiras e Estados, constátase a verdadeira moral das democracias occidentais, máis pendentes dos seus resultados electorais e das súas conivencias cos poderosos que da morte por inanición de miles de seres humanos e a perpetuación da pobreza para millóns deles.
Estados Unidos achega miles de millóns de dólares para salvar empresas privadas e bancos, o mesmo fan países como Alemaña, Reino Unido ou Irlanda; a sempre desunida Europa mobiliza máis de 700.000 millóns de euros para fondos de rescate. Pero ¿canto diñeiro están dispostos a gastar na urxencia humanitaria do Corno de África e na súa posterior reconstrución? O máis probable é que o mínimo imprescindible para amainar os efémeros remordimentos mediáticos da cidadanía europea.
¿É esta a moral democrática que deberían demostrar as potencias occidentais sempre dadas a dar leccións pero sempre remisas á axuda efectiva? ¿Non sería hora de lograr unha ética non limitada á estreita marxe da soberanía nacional? ¿Ata cando imos mirar cara a outro lado fronte ás traxedias da humanidade?. J.R.L.

AUTOR E COAUTORES

Termínase, por fin, o que nunca debeu comezar. Refírome ao zapaterismo. Non quedaba máis remedio. Empuxado ata polo propio partido, o presidente Rodríguez Zapatero rendeuse á evidencia. Paro masivo, endebedamento asfixiante, familias ao límite, empresas sen financiamento, descrédito internacional, institucións erradas, concordia nacional rota, pontes crebadas co principal partido da oposición. A situación non daba para máis salvo para a convocatoria de eleccións e a entrega da testemuña a outras mans.
Aos tres anos do zapaterismo, cando nas eleccións municipais de 2007 aínda se mantiña en pé a estrela socialista, xa houbo quen expresou a súa decepción por que a xente non abandonase en masa "o peor proxecto político desde fai moito tempo". E é que para calquera observador minimamente esixente e desapasionado, ao personaxe víuselle vir desde case o primeiro día.
Case desde o primeiro momento e moi especialmente despois do estalido da crise, se atisbó que detrás da cella, do talante e da imaxe non había máis que esa insoportable levedad que algúns -os listos do sistema- viñeron a descubrir a última hora con présa maiúscula. Non houbo que dar moitas voltas para concluír que estabamos ante alguén sen preparación nin experiencia, sen biografía nin equipaxe. Un político cuxa falta de preparación e de sentido do Estado puña os pelos como escarpias, por empregar termos dun comentarista político non afastado ao socialismo máis serio. Así lle foi ao país e ao propio partido. En verdade, nisto Rodríguez Zapatero só enganou a quen así o autoquiso.
Visto o visto e vivido o vivido, é de esperar que mellore a vista e o olfacto político a quen, como José Blanco en primeira fila, tiveron a xenial idea de promover e sacar do ostracismo político ao case anónimo deputado leonés para elevalo aos altares da secretaría xeral do partido no congreso do ano 2000 e de aí, catro anos máis tarde, á presidencia do Goberno.
Agora todos queren desmarcarse del. Pero non son poucos os que, uns como coautores desde dentro e outros como cómplices desde fóra do desastre producido, deberían seguir os seus pasos, retirarse da política activa durante algún tempo ou, polo menos, pedir en público perdón. Haberá que esperar a ver como se configuran as listas electorais socialistas co candidato Pérez Rubalcaba aos mandos. Pero digo eu que custará bastante ver nelas de novo aos/as Blanco, Chaves, Salgado, Chacón, Valeriano, Pajín, Caamaño, Sinde, Valenciano, Zarrías...

Porque, aínda na oposición, non deixarían de ser un inquietante pesadelo.

RECORTES

Acrise económica está orixinando no Estado español unha verdadeira catástrofe social. Millóns de desempregados, centos de miles de persoas que perderon as súas vivendas e continúan tendo que pagar as hipotecas, traballadores cos soldos reducidos e cos dereitos laborais diminuídos, mocidade que non chega ao mileurismo ou se ve obrigada á emigración, pensionistas con dificultades para chegar a fin de mes, recortes continuos nas prestacións sociais e en servizos básicos como a sanidade e a educación.
A porcentaxe de poboación que vive na pobreza non fixo máis que medrar nos últimos tres anos, o mesmo que a poboación precarizada, mentres que a denominada clase media decreceu. É moi razoable que a cidadanía estea indignada e que tome conciencia da inxusta situación.
Quéreselle facer pagar en carne propia unha crise da que non foi responsable. Perante a falta de solucións satisfactorias do sistema político bipartidista –incluíndo as organizacións política satélites–, todas elas ao servizo exclusivo da banca, das grandes empresas e dos seus propios intereses corporativos, a cidadanía tivo que autoorganizarse pacificamente, en forma de movemento 15-M, para tentar na medida do posible defenderse.
O control informativo e a desinformación mediática, que arrastran aos cidadáns ao pensamento único, económico e político, explican en boa medida que non houbese unha maior oposición popular. Moitos aínda cren na falacia de que coas medidas que se aplican se vai recuperar a economía e o Estado de benestar, e que volverán vivir como antes da crise. A realidade indica o contrario, que se vai establecer unha depauperación permanente da maioría social, como xa sufriu nos oitenta Latinoamérica, por mor da avaricia dos mercados financeiros. Aínda é cedo para saber se a cidadanía dirá basta a este roubo global ou se resignará á vida mediocre que lle asigna a ela e aos seus descendentes o sistema.
Diante da crise só cabe aceptarmos a política económica neoliberal do PSOE e do PP, asumindo e resignándonos aos recortes sociais constantes que levan a cabo nas institucións, ou implantarmos outra política diferente, que responsabilice dos seus custos económicos á burguesía financeira e á grande patronal. En realidade, estes sectores forman na sombra o auténtico goberno do Estado, controlando os medios, mantendo un modelo bipartidista favorable e manexando os fíos das cúpulas e das estruturas do PP e do PSOE. Trátase de grupos oligárquicos que se negan a manter o gasto social e o Estado de benestar, e a que se estableza unha fiscalidade seria. Desexan máis privatizacións e rebaixas salariais para aumentaren a súa riqueza.
Aplicando outra política fiscal, semellante á dalgúns países da UE, cas Sicav e as taxas financeiras, establecendo distintos tipos máximos de IRPF tendo en conta o que se gañe, volvendo ao imposto de patrimonio e ao de sucesións e perseguindo a xigantesca fraude fiscal, conseguiría o Estado novos recursos. E con eles podería acabar co desemprego, ao crear postos de traballo públicos para potenciar o Estado de benestar. Só así, con máis e maiores salarios, se recuperaría a capacidade adquisitiva e o consumo, e se saíría da crise.
Visto o panorama, só sería posíble outra política económica fóra do sistema bipartito actual.

OBEDIENCIA DEBIDA

Cando votamos aos que nos teñen que representar nos parlamentos, que serán quen terán o poder de facernos obedecer as decisións que as súas señorías tomen para organizar ben o país, que traballa para que os medios cheguen e tradúzanse en realizacións que beneficien a todos, non votamos os soldos, nin gastos, nin privilexios como son viaxar en primeira e procurarse unhas pensións vitalicias de moita contía. Porque todos sabemos que cando hai vacas fracas, como agora é o caso, causa moito bochorno comprobar o nulo exemplo e a falta de ética que dan, cando eles mesmos, os eurodiputados, gozan ostentosamente dunhas vantaxes económicas ás que non queren renunciar, pero iso si, piden perdón e seguen abusando delas porque pola súa categoría ou clase cren merecelas a pesar da crise, aínda que os que lles habemos de obedecer esteamos a un abismo de distancia da súa privilexiada situación e teñamos que acatar, a pesar noso, os seus duros recortes sociais e económicos.
É por iso polo que apelo ao sentido común e á vergoña cívica de quen teñen a obrigación de ser modélicos, para que tamén se axusten o cinto e recorten, como todos facemos, o seu opulenta calidade de vida. Recomendo, ante a súa probable negativa, que alguén co poder e sensibilidade suficientes rectifique este "desfasamento contable" que deixa moito que desexar, se é que queren que lles obedezamos tan fielmente como nos esixen.

CONTRA A CORRUPCIÓN

Fai uns días se publicou nun xornal que o 85,6% dos españois está en contra da corrupción. ¿Como pode darse esa porcentaxe tan alta, e no momento de ir votar, como se demostrou nas eleccións autonómicas e municipais, alí onde hai corruptos saen reforzados e con máis votos?
¿Cantos anos levamos xa co caso Gürtel, que afecta ao Partido Popular e a moitas das súas comunidades e os seus dirixentes, e seguimos esperando que os xuíces leven a todos eses corruptos aos tribunais?
Queremos que os traballadores, tanto no sector privado como no público, cobren en relación coa súa produtividade; eu pregúntome: ¿Se isto aplicásese aos xuíces, canto terían que cobrar?
Creo que o caso Gürtel tería que estar xa resolto. Non podemos permitir que toda a xente imputada siga cobrando grandes soldos e siga transitando polas rúas ou en postos novos como agora Francisco Camps, ríndose de todos os cidadáns honrados. Todos os imputados xogaron co diñeiro público, ou sexa, co diñeiro que todos pagamos cos nosos impostos.
Se de verdade os cidadáns estamos en contra da corrupción, temos que demostralo nas urnas e botar da nosa sociedade a todos os corruptos.

CAOS URBANÍSTICO

Non hai país que poida presumir dos niveis galegos de destrución do seu patrimonio ambiental e monumental.
Tan certo como que a costa galega é unha das máis belas do mundo éo que é unha das máis esnaquizadas. A paisaxe sinuosa das rías, a súa armoniosa cadencia de areais e cantiis, de bosques e chairos de labradío aparece agora deteriorado ata a irreversibilidade pola proliferación de vivendas, galpóns, e naves industriais en confuso desconcerto. Un pode encamiñarse á praia máis recóndita no recuncho máis oculto do litoral para asombrarse ante a degradación moral e estética que permitiu a un construtor calquera, posiblemente un veciño que considerou o areal patrimonio persoal, levantar un edificio pegado ao mar.
A tradicional dispersión da poboación naquelas aldeas que poboaban o interior, fermosas casas de pedra en xeral pegadas ao terreo, constitúen un mal soño para os encargados de velar pola prestación de servizos. Nada que ver con todo co atroz pesadelo da proliferación absurda de casas unifamiliares inacabadas, moles de vivendas insensatas e, de novo, naves industriais, de todas as formas, tamaños e cores, que salpican o territorio da Comunidade.
Ao contrario que no Levante español, onde pode achacarse o espantallo á acción duns promotores carroñeiros sumados a algúns edís sen escrúpulos, pero cun obxectivo común; a destrución da singularidade paisaxística galega vén determinada pola colaboración, en ocasións desinteresada, de todos os axentes posibles. Desde alcaldes iletrados a descarados prevaricadores; desde construtores anónimos a poderosos promotores multinacionais, todos contribuíron a xerar o inaceptable caos urbanístico que lastra as posibilidades de desenvolvemento turístico e condiciona ata a adecuada satisfacción duns servizos mínimos para os cidadáns.
Hai que ter moito para poder esnaquizar tanto e non hai país que poida presumir de semellantes niveis de destrución do seu patrimonio. Cascos históricos de nobreza antiga foron sistematicamente reconvertidos en núcleos urbanos sen personalidade, nunha acción de décadas que deteriora as posibilidades de atracción turística da Comunidade. Quizais deberían mirar á súa propia estulticia moitos dos que agora se queixan de que os visitantes tenden a quedar en Santiago.
Ante un panorama que indigna á estética e ao sentido común, a Xunta de Galicia decidiu impulsar un plan que, polo menos, intentará axustar o estilo de construción das vivendas á súa contorna. Non se trata dunha estratexia extemporánea, na medida en que xa se puxo en marcha fai decenios en moitos países da nosa contorna, aínda que posiblemente sexa insuficiente e seguramente tardía. Lamentablemente non pode aplicarse con carácter retroactivo.
Resultan por iso irritantes as críticas á nova normativa, esaxeradas e formuladas desde as bancadas dunha oposición sen argumentos. Os dirixentes do PSOE e do BNG tiveron cumprida oportunidade de endereitar o agravio e xa se sabe en que lugares e de que xeito construíron ou reconstruíron as súas propias vivendas a ex conselleira socialista do Mar ou o propio secretario xeral do PSOE, coa complicidade dos seus socios nacionalistas. As aberracións urbanísticas atópanse en todos os municipios, independentemente da cor política do seu equipo de Goberno, polo que resulta dun cinismo aterrador utilizar a cuestión, de novo, como arma política.
Queda unha vez máis claro que a cegueira dos responsables dos partidos é o primeiro escollo, e non o menos importante, para resolver un problema de consecuencias paralizantes...F.A.

E NON O VIMOS

 

VIMOS QUE ERAMOS TRABALLADORES, E LOITAMOS CONTRA OS RICOS.

AOS POUCOS CONSEGUIMOS SER MENOS ESCRAVOS.

RECLAMABAMOS, CONSERVABAMOS OS NOSOS TRABALLOS,

E OS RICOS DÁBANNOS DIÑEIRO.

VIMOS QUE ESTABAMOS OPRIMIDOS E RECLAMAMOS LIBERDADE

E OS GOBERNOS CONCEDÉRONNOLA PARA GASTALO

CANDO XA NOS CONSIDERABAMOS RICOS, TODO CAMBIOU.

PRIMEIRO CHEGARON OUTROS ESCRAVOS, QUE QUEDARON CO NOSO TRABALLO.

E NON O VIMOS.

DESPOIS ERA O ESTADO O QUE NOS DABA O DIÑEIRO.

E NON O VIMOS.

LOGO APARECERON OS EXCLUÍDOS,

E NON O VIMOS

E, AO FINAL, LIBRES, SEN DIÑEIRO E SEN TRABALLO,

RECORDAMOS CANDO ERAMOS TRABALLADORES E LOITABAMOS CONTRA OS RICOS

@alternativa veciñal

Manifestacións e folgas...

A PRECARIEDADE LABORAL AUMENTA

Se os datos da Oficina Pública de Emprego eran malos, a enquisa de poboación activa (EPA) corrobora os malos datos do último ano sobre o emprego. Desde a aprobación da reforma laboral alá por xuño de 2010, consolidouse a precariedade laboral: salarios baixos, xornadas laborais interminables, traballo mergullado, menos investimento en medidas de mellora da seguridade e hixiene no traballo, horas extraordinarias sen cobrar, despedimentos libres e máis baratos, incumprimento por parte dalgúns empresarios piratas dos respectivos convenios colectivos e beneficios empresariais que non reverten en mellorar as condicións laborais e si as condicións accionariais.
Que se cre emprego é buenísimo para as persoas que non o teñen en contra da súa vontade, pero abusar desa desgraza para enriquecerse á súa costa é unha canallada que a Inspección de Traballo debe atallar e denunciar sen demora. A explotación laboral non ten xustificación. Os datos da EPA son moi preocupantes: a taxa de paro dos mozos menores de 25 anos supera o 46%, aumentando mes a mes. A temporalidade chega ao 25,5% dos asalariados de ambos os sectores, público e privado. Ata os cegos veno: a reforma laboral non funciona; derrogala ou modificala sería a mellor medida do Goberno.
Non hai recuperación, sen recuperación non hai emprego, sen investimento non hai recuperación. En consecuencia, unha taxa de paro do 20,86%, intolerable míreo quen o mire, representa 4,8 millóns de persoas en desemprego. Non se pode permitir máis esta deterioración do mercado de traballo. V.M.A.

A MAN NA CAIXA

Mentres os españois pagaban os seus créditos ao 4%, ao 5% e ata ao 9% de interese, os conselleiros de Caixa Mediterráneo -co plácet do goberno do molt honorable Camps- se autoconcedían préstamos brandos. Tan brandos por fóra que se dirían todo de algodón, que non leva ósos: ao 0% de interese, eran todo talladas a repartir.
Cada novo detalle que coñecemos da xestión da CAM, que chegou a ser a quinta entidade financeira máis grande de España, aumenta a indignación popular. A súa mala xestión custounos, para empezar a falar, 2.800 millóns de euros que xa se dan por perdidos. Talvez acabe sendo moito máis. A quebra da CAM, que é a terceira caixa que se vai polo desaugadoiro, reavivou un tramposo debate sobre a banca pública. Os seus detractores razoan que estas bancarrotas son a proba que demostra que o privado é sempre mellor. É un argumento falaz por catro motivos.
O primeiro: que tamén crebaron bancos privados a eito. Esta crise iniciouse cando unha das catedrais de Wall Street, Lehman Brothers, esborrallouse.
O segundo: que non todas as caixas atópanse en tan malas condicións. Unicaja e a Kutxa están por encima de Santander ou BBVA nos últimos test de tensión. E a segunda peor nota española, tras a CAM, é para un banco: o Pastor.
O terceiro: que a orixe da CAM é de fai máis dun século e, ata agora, aguantara ben. Non é un problema do modelo, senón do seu equipo xestor.
E o cuarto: que as caixas non son exactamente unha banca pública. Aínda que tampouco os bancos son exactamente privados nun mundo onde as súas perdas pagámolas entre todos.

PARAISOS FISCAIS

Que a riqueza no mundo esta mal repartida é unha realidade incuestionable e cada vez hai unha maioría de pobres fronte a unha minoría que son moi ricos. Son moitas as causas que levan a estas situacións inxustas e insolidarias e sen ningunha dúbida unha delas é unha falta de fiscalidade xusta e progresiva a nivel internacional e o permitir a proliferación dos paraísos fiscais que son auténticos niños de terrorismo e de narcotráfico, converténdose así en instrumentos para o branqueo de capitais e ao evasión de impostos.
O Fondo Monetario Internacional cifra en 18 millóns de dólares a suma de activos e débedas en paraísos fiscais, aproximadamente unha terceira parte do Produto Interior Bruto mundial. Actualmente recoñécense máis de 70 países en todo o mundo e esta economía global, produto da enxeñería financeira máis insolidaria e daniña, está dirixida por grandes bancos internacionais e grandes empresas, que teñen filiais neses lugares, que acoden a estes ?paraísos? con contas secretas e empresas tapadeira, que fixeron da ocultación e o engano a súa norma e dogma de fe.
A maioría de mortais somos conscientes de que os impostos así evadidos impiden proporcionar os beneficios sociais, económicos e culturais aos que todo cidadán ten dereito. Ademais cando, calquera de nós, coñecemos algún caso de evasión de impostos, debemos pensar que quen evade non só leva o seu diñeiro, senón tamén unha parte do noso...J.M.P

AUSTERIDADE OU MALGASTO

Unha vella teima que se repite unha vez cada cinco anos é o modelo de Estado que hai no Reino e que vén sendo se os dezasete califatos constituídos no espazo xeográfico son realmente necesarios para o mellor funcionamento da cousa pública (reducir o número, ver foto). Sobre isto, existen dúas posturas: os que pensan que si, vascos e cataláns, e o resto dos súbditos que creen que non, entre os que se encontran os galaicos, que teñen moi asentado o espírito de tribu e de clan, por iso gústalles servir e iso da autonomía como que non o teñen moi dentro. Como agora está de moda austeridade, comezan a saír voces en contra de tanto parlamento autonómico, pero non sobre os 8.116 municipios nin os máis de 65.000 concelleiros.
Os gregos da Grecia reduciron por imperativo legal europeo o número de autarquías sen que se soubese nada de protestas, manifestacións, asaltos a edificios ou a tradicional queima de colectores que adornan calquera desconformidade que se prece de ser efectiva. Estes nativos que claman contra autonomía galaica son os primeiros en defender a existencia fiscal, legal e social do concello no cal pagan as taxas do lixo e algúns alcaldes son máis califas, vicerreis ou co-rexedores que verdadeiros veladores dos intereses veciñais. A ver quén é o presidente do Goberno ou de partido ou de club de fútbol que lles di que se acabou, que hai que fusionar concellos. Ninguén se atrevería, aínda que ao final o número de edís fose a suma total das autarquías fusionadas, pero, alcalde só habería un.
Hai autonomías de sobra no Reino, incluso até a galega está de máis, para o emprego que se fai dela, porque é que nin a usamos nin lle damos utilidade, salvo para pedir fondos europeos que despois se distribúen a discreción e segundo os intereses dos alcaldes e do partido que goberne sen que ninguén levante a voz. ¿Cantos marcos alemáns destinados á cohesión foron parar a portos exteriores e portos secos ou a polígonos ou parques industriais convertidos en matogueiras? Unha pregunta que terían que responder os que miraron para outro lado cando viron pasar os millóns de euros transportados en camións de pedra de cantería.
Os do PP, que xa se ven vencedores das próximas eleccións xerais, están encontrando na palabra austeridade o substituto do termo crise. Pero non definen o novo concepto e fano sinónimo de recorte e teito de gasto e redución de partidas, de tal modo que non se sabe se falan de malgastar ou de aforrar. Nesta parte do Reino hai exemplos de sobra da confusión destes termos e da súa aplicación e como se engana aos simples votantes, aínda que non é patrimonio dos populares, senón de nacionalistas e socialistas. Un alcalde vencedor dicía do seu anterior no cargo, doutro partido, que se apuntou á austeridade no último momento e ensinaba a mesa de contrachapado do seu despacho feita un desastre e rota e que non a cambiaba para aforrar. Parece ser que o escritorio tiña xa máis de vinte anos. A confusión entre aforro e abandono era notable, mentres algunhas moblerías do concello cerraron por falta de vendas. F.X.C.

EMBARRADOS NA CORRUPCIÓN

¿Chove ou "mexan por nos"? Contamos nove imputados na Xunta e dous cargos xa condenados. ¿E isto escampa ou continuamos embarrados?
Vas a Internet para buscar o tempo que fará mañá, ou en agosto cando o alcalde de Compostela encha de tenis a Cidade da Cultura, e atópasche cun verdadeiro tsunami na túa propia casa: nove imputados na Xunta de Feijóo, que mantén a dous cargos xa procesados, saúda desde as súas páxinas a prensa madrileña.
Deixas ao carón os nuboeiros para seguir buscando a "choiva fina" que converte isto nunha lameira: "operación Campión", con cinco presuntos; "caso Unións Agrarias", con dous directores xerais na pasarela dos imputados; "Sogama", suposto delito de tráfico de influencias; "caso Rinlo", co fiscal estudando se houbo prevaricación ambiental. Engadan á lista, sumen, dous condenados: a directora de Formación e o superdelegado da Xunta en Ourense. A estes dous pódenos ver nos xornais ou nos seus postos de traballo, pois seguen, di o xornal madrileño, nas súas funcións como altos cargos da Xunta.
Abatido, e esperando que escampe, pasas de páxina e atópasche con que a Unión Europea, que seguirá soltando o seu diñeiro a esta terra enlodada, ten datos de que as súas subvencións veñen gastando en bares, casas rurais, campos de fútbol e outras fruslerías que, piadosamente, chaman "a picaresca que se beneficiou dos amplos obxectivos marcados pola UE".
Hai historias enternecedoras: nun pobo levantouse un auditorio para trescentos habitantes... cando os veciños non chegan a ese número ou o barrio compostelán onde se está construíndo un campo de fútbol.
Coa que está caendo aí teñen aos nosos queridos gobernantes sacando peito, buscando como meter o puño no ollo do rival e asubiando alegremente mentres buscan acomodo para o Palacio de Xustiza, unha vez atopado o necesario para encher a que aínda chaman a Cidade da Cultura.
E así, mentres nos están calando coa súa famosa choiva fina, -que empapa, cabrea- podemos seguir distraídos ante o peche de camas e "a rebaixa conxuntural de operacións" ou esperar sentados ao comezo do próximo curso, onde se recorta o número de docentes  -aínda que aumente o de alumnos- e aos que queden engadiránselles outras tarefas.
Xa o dixo aquel : mexan por nos e din que chove.

O PRESIDENTE MURCIANO INSISTE NO COPAGO E A ENTRADA DO SECTOR PRIVADO

O presidente de Murcia, Ramón Luís Valcárcel, ameazou con devolver ao Estado as competencias en materia de sanidade e educación, se o Executivo de José Luís Rodríguez Zapatero non facilita, segundo di, os fondos para que se poidan prestar estes servizos. Valcárcel asegurou que o seu desexo é que Murcia siga facéndose cargo da política sanitaria e educativa, pero advertiu de que se non conta con diñeiro suficiente, non dubidará en renunciar a ambas as competencias, como xa fixo coa de xustiza. "De seguir así, está claro que máis dun teremos que expornos a devolución de competencias", insistiu.
O presidente murciano fixo estas declaracións aos xornalistas en San Lorenzo del Escorial (Madrid) antes de pronunciar unha conferencia sobre políticas sociais no marco dos cursos de verán da Universidade Complutense.
Polémica sobre a devolución de competencias En contra da tese do vicepresidente de Política Territorial, Manuel Chaves, de que a Constitución non prevé a devolución de competencias por parte das Comunidades Autónomas, Valcárcel defendeu que si o permite.
"Púxenlle un precioso lazo e mandou ao señor ministro" Valcárcel avisou de que se os problemas de financiamento da sanidade e a educación non se resolvan, "haberá que facer unha formulación" similar ao feito coa xustiza. "Devolvina, a empaquetéi, púxenlle un precioso lazo e mandeilla ao señor ministro (Francisco Caamaño): non a quero porque nos enganaron", afirmou.
Ao seu entender, isto non é pór en dúbida o sistema autonómico, senón que o que se cuestiona é que "adultérese o modelo".
Cre que a sanidade non é sostible Valcárcel considerou urxente abrir un debate nacional sobre o futuro das políticas sociais, en especial sobre a sanidade, porque pola contra, "este invento acábase, porque se fai insostible".
Propón o copago e a entrada do sector privado O dirixente popular rexeitou facelo "sen recortes de dereitos sociais e sen copagos" e abrindo a vía ao sector privado, "sempre que estea vinculado ao interese xeral". En marzo pasado, nun foro no diario ABC, Valcárcel xa apostou polo copago en sanidade e educación.