OS XUÍCES EXPOÑEN O COPAGO-REPAGO

Posible movemento na Xustiza. Os xuíces expoñen o copago para reducir o colapso dos tribunais. A Asociación Profesional da Magistratura (APM) cre que a medida reduciría os litixios sen fundamento e diminuiría o tempo de resolución. Ademais, imporíase unha taxa para os que manteñan procedementos que non poden prosperar. As cifras da Xustiza son denotativas: 1.862 casos de media, instruídos por xuíz ao ano e 1.700 euros é o custo medio por causa.
Pero analicemos máis detalladamente tan importante intento de modificación. Nada menos que 800 xuíces substitutos ou suplentes traballan cada día. A planta xudicial creceu un 32,50% nos últimos dez anos. Paralelamente, a carga de traballo aumenta un 59,16%. En España "tocan" 9.359 habitantes por cada "juzgador" e a media de litixios por habitante é de 0,20. A APM di que a situación da Xustiza require solucións contundentes.

Velaquí algunhas: 1) Paralizar a implantación da nova oficina xudicial. 2) Desaparición dos xuíces substitutos en tres anos. 3) Cambio no modelo de demarcación xudicial. 4) Incentivación económica.
Sobre se é viable implantar unha taxa aos cidadáns que litiguen de forma temeraria, din que non só é viable, senón necesaria. Un aspecto negativo que se deriva da gratuidade da Xustiza consiste na presentación de demandas infundadas ou temerarias, ante o que debe establecer mecanismos correctores. O primeiro sería evitar a gratuidade, mediante a limitación para aplicar fondos públicos e a imposición de sancións. Medidas que se verían favorecidas coa inclusión da asesoría previa como forma de influír na decisión de levar ou non o seu asunto a xuízo.
Pregúntase tamén se a desaparición dos xuíces substitutos axudaría a acabar coa interinidade e contéstase que si. As substitucións permiten aos xuíces de carreira o goce de licenzas, permisos, baixas por enfermidade, etc. Con todo, un estudo do profesor Ramos Romeu demostra que se produce unha porcentaxe notable de revisións das resolucións adoptadas polos xuíces substitutos, fronte ás tomadas polos xuíces de carreira. As opinións antedichas foron emitidas por Agustín Pérez-Cruz, catedrático de Dereito Procesual da Universidade da Coruña.

¡¡¿Os xuíces queren menos traballo e máis salario?!! Que se poñan a traballar e que se deixen de caralladas, non está o pais para que os xuicés vivan aun mellor do que viven.

QUE HAI DO PROGRAMA DO PP?

É o arca perdida. Sabemos por González Pons e demais correlixionarios que o PP aspira se cadra, pero de promesas e compromisos nada de nada. Rajoy repite que o día 21 de novembro, xa vencedor, daranos a coñecer o gran segredo: como vai sacar a España da crise, a reducir o déficit, a pór o diñeiro en circulación entre as pemes...
E iso sen incrementar os impostos a ninguén e moito menos ás grandes fortunas e á banca, as vacas sagradas do PP. Nunca pensara que chegaría a ver que un partido político, en democracia, podía gañar unhas eleccións sen explicar as súas propostas.
Se as enquisas non están ocultando o voto indeciso, os españois podemos ir preparando os ungüentos da avoa para cando caiamos enfermos, practicar o trueque para obter os produtos que necesitemos e morrernos moito antes, porque as previsións de envellecemento digno e saudable van quedar arquivadas na papeleira.
Se chega o PP ao poder, non só haberá que ir ao Inem senón tamén á cola da beneficencia. Porque non teremos traballo e entregariamos as nosas casas aos bancos.

Rajoy fulminará o imposto de Patrimonio...

ESTADO DE MALGASTO?

Decátome polos empresarios de que en España xa non vivimos nun Estado de benestar, senón nun Estado do malgasto. Debemos, pois, ser aforradores e non malgastar.
Con todo, creo recordar que cando o diñeiro circulaba sen problemas e os dispendios públicos eran a norma, estes mesmos empresarios estaban encantados coa gran cantidade de negocios -e os consecuentes beneficios- que o Estado de benestar xeraba, sobre todo para eles.
¿Algún se expuña sequera protestar polo máis que evidente malgasto que representaban os faraónicos e absurdos monumentos que decoran as rotondas de moitas cidades? ¿Acudían, seica, de mala gana aos concursos públicos nos que se adxudicaba a construción dun aeroporto no medio da nada?
A verdade é que tampouco queda claro que os empresarios consideren un malgasto tales gastos. Parece, máis ben, que onde non debe gastarse o diñeiro é en determinados servizos sociais onde a relación entre gasto público e negocio privado é menor. Servizos como a sanidade ou a educación, cuxo certamente elevado custo finánciase mediante impostos que, aínda que son asumidos sen problemas pola cidadanía, principal beneficiaria dos mesmos, non son do agrado dos empresarios, que prefiren infraestruturas ou, sinxelamente, pagar menos impostos.
Así pois, señores políticos da dereita, agora que é época de apreturas e parece que pronto van gobernar, xa saben: sexan serviciales e aforren onde digan os empresarios, que para iso pagan.
Se, debido aos recortes, aqueles servizos públicos deterióranse, non se preocupen: privatícenos, que algún posto para altos directivos estaralles esperando cando abandonen a política. Así vostedes alcanzarán o seu particular Estado de benestar e nós non teremos por que seguir vivindo nun Estado do malgasto.

A FAMILIA

Na "tele" era famosa a familia Telerín que anunciaba a hora en que os nenos debían deitarse e descansar. A familia do título é famosa polo esperta que está.
Aos poucos perfílase o plan para despois do 20-N e concrétanse as medidas de Rajoy para multiplicar o emprego.
Un exemplo anuncian desde Estremadura, onde os persoais de altos cargos refórzanse cun cuñado do presidente, a parella do conselleiro de Agricultura; para o posto de condutor o presidente da asemblea chama ao seu curmán; o secretario xeral do Servizo de Saúde designa á súa muller como directora da Xestión Económica mentres -e en reciprocidade- a esposa do director xeral de Orzamentos é a nova xefa de servizo de Xestión Económica de Facenda...
Ese é o plan Mariano para despois do 20-N... e a está en marcha en moitas das comunidades que agora detenta o PP... e se cada vez son máis, baixará máis o paro pois a familia que traballa unida xamais será despedida.
¿Suprimir deputacións? ¿Reducir o número de parlamentarios?
¡Pero que di, home! Cada parlamentario ou cada deputado provincial pode meter en nómina a dous, tres persoas ás que ademais non se lles pide outro título que ser da familia... a propia, por suposto, e a política, tamén.
Así, a bote pronto, se o PP preside todos os concellos, as deputacións, as comunidades autónomas, o Goberno central, o Consello Xeral do Poder Xudicial, as televisións públicas, o Consello de Contas, etcétera pode colocar á metade dos parados...
Aquí, no Far-West do Estado español tamén se coida á familia: "A Xunta prima aos colexios concertados na repartición de computadores".
E é que ¿non coñecen a ese político do PP que declarou votar PSOE no 82 e di que leva a cabo unha política social-demócrata en 2011?
Eu tamén o coñezo.
A pregunta é: ¿que fai vostede, entón, no PP?
A resposta deuna outro ilustre do Partido Popular, moi xefe en Valencia, agora nun retiro dourado pola súa condición de "ex", que dixo aquilo de... "estou na política para forrarme". E con todas estas pistas non fará falta porlle nome á mellor familia política que, unida, parece que ser invencible

O CAMBIO A DEREITA

Utilízase a palabra cambio como un talismán. Todos pretenden posuír a facultade de producilo sen dicir como. Teñen a pretensión de que, ao nomealo, cada cal borrará da súa experiencia os malos tempos presentes, abrindo unha perspectiva de futuro feliz. E o cambio feliz encárnano as mesmas persoas que hoxe nos menten, insultan gravemente aos seus rivais, carecen de respecto cara ás persoas que gobernan, utilizan os recursos públicos en beneficio propio e dos seus partidarios, amigos e parentes, negan a evidencia da deterioración dos servizos públicos en beneficio da competencia privada, desviando fondos e creándolles condicións de negocio que se sosteñen grazas a ese transvasamento, que empobrece á poboación máis necesitada, xa sexan viúvas de Castela-A Mancha, escolares de Madrid, Galicia ou Valencia, enfermos de Cataluña, dependentes de Canarias e Madrid...
¿Que cambio pódese esperar de quen recorta os dereitos e soldos alleos e multiplica os propios, de quen pon a saúde dos moitos detrás da súa propaganda ideolóxica, de quen non din que fan co diñeiro que recadan, pero deixan de pagar a factura ás farmacias e pensan xa recortar a asistencia aos parados?
É o cambio da crise financeira temporal ao terror permanente, da humillación da maior parte da poboación ao interese dos enriquecidos, que esparcen a insolidaridade e o medo como sistema de dominio, para crear un país de competidores, non de cidadáns, para dar lugar a unha España rica poboada de españois pobres, atrapados entre a necesidade e a policía.

AS SOLUCIÓNS DO PP PARA A CRISE

Non é un devandito que goce de moito predicamento nestes anos recentes, pero creo que vai cobrar de novo actualidade. "Lentellas... se queres, cómelas, e se non, déixas". É a receita que Dolores de Cospedal ha endilgado sen piedade aos seus súbditos. Non lle quedou máis remedio que aplicar, sen miramento algún, o remedio que criticaba a outros. No pecado leva a penitencia.
Os seus partidarios din que se trata de arranxar os desmáns de Zapatero. ¡Pobre Zapatero! tocoulle bailar coa máis fea -e non estou falando de Cospedal, que é bastante guapa, dito sexa de paso-, senón da crise case global. Leña ao mono.
As reducións de Cospedal para Castela-A Mancha, secundadas pola Comunidade de Madrid, mentres Rajoy cala (técnica maquiavélica pura, o escudo humano diríase hoxe) levantaron algunhas bochas. Caso dos docentes, aos que acusaron de vagos por rexeitar a imposición de dúas horas máis de clase. É o caso de dona Esperanza Aguerrida, que dixo que calquera español traballa "máis de 20" (semanais), ignorando que o traballo dos profesores non se limita ás horas lectivas, pois sobre eles, indebida pero realmente, recae o peso do funcionamento cotián dos centros, clases de apoio, tutorías e actividades extraescolares. Aparte, naturalmente, do tempo necesario para a imprescindible preparación das clases, tarefa xeralmente doméstica. Dona Esperanza tivo logo que desdecirse do devandito, ao que xa nos ten afeitos, dada a súa lixeireza dialéctica, pero aí quedou iso.
A Zapatero achácaselle o ser morno fronte á crise, o que podería ser, se fose o caso, por sensibilidade política á hora de recortar beneficios sociais. A Cospedal, en cambio, non lle tremeu o pulso. ¿Será unha mostra do que se nos pode vir encima tras as próximas eleccións? ¿Seguirá calado Rajoy? Son lentellas, dirannos seguramente.

ESPAÑA Á CABEZA EN IMPOSTOS

En efecto, un liderado pouco digno de aplauso. España atópase á cabeza mundial no cobro de impostos. O tipo medio do IRPF é do 45,8%, case 9 puntos por encima da UE.
Tentaremos explicarnos. España é un dos países cos impostos directos máis altos do mundo. Ademais, nada ao contraxeito en Europa e, a diferenza dos seus socios, a maior parte da presión fiscal deriva da imposición directa (IRPF ou Sociedades), mentres que a imposición indirecta perde "protagonismo". E non crean vostedes que escribimos a fume de pallas, xa que o antedito acábao de desvelar un informe de Ernst & Young Avogados, que compara os principais impostos da Unión Europea, Estados Unidos e os países BRIC (Brasil, Rusia, India e China).
O citado informe indica que España se atopa nunha posición "alterada" respecto ao resto dos países, dado que o tipo marxinal medio do IRPF na nosa nación é dun 45,8%, mentres que a media da UE  sitúase no 37%. A maior abundamento, en comparación con Estados Unidos, o tipo máximo español é sete puntos superior e está preto dos 17 puntos por encima da losa países BRIC. Pero é que hai máis: o Imposto de Sociedades en España é un dos máis altos de Europa e, cun tipo do 30%, preséntase como o quinto máis alto da  Unión Europea, só superado por Malta, Francia, Bélxica e Italia.
Iso tradúcese en "unha perda de competitividade das empresas españolas".
Así pois, a citada consultora avoga desta forma por reducir os tipos dos impostos directos, a pesar das dificultades orzamentarias actuais, dado que observa "moito mais marxe de manobra" para elevar a tributación do IVE, así como os tributos especiais e ambientais.
O informe vai máis lonxe e sinala ademais que o imposto de Patrimonio, reactivado recentemente polo Goberno Español, supón un "paso atrás claramente residual".
Respecto ao Imposto de Sucesións e Doazóns, España sitúase como o país co cuarto tipo máis alto: case o 35%.
Até aquí, o informe ianqui. Vostedes xulgarán se no mesmo cabe algo de esaxeración ou, pola contra, aférrase a unha triste e contrastable realidade...

                   
                        CONVOCATORIA

CONVÓCASE A OS ASOCIADOS/AS, A UNHA ASEMBLEA XERAL EXTRAORDINARIA, SEGUNDO ESTABLECE O ARTÍGO 13 DOS ESTATUTOS, PUNTO 1 (MODIFICAR OS ESTATUTOS DA ASOCIACIÓN), QUE SE CELEBRARÁ O VINDEIRO 26 DE OUTUBRO DE 2011, AS 20,00 HORAS EN PRIMEIRA CONVOCATORIA, E AS 20,30 HORAS EN SEGUNDA CONVOCATORIA, NO LOCAL SOCIAL DA ASOCIACIÓN, COA SEGUINTE ORDE DO DÍA:

MODIFICACIÓN DE ESTATUTOS:

MODIFICACIÓN DO ARTIGO 8 PUNTO 2.

MODIFICACIÓN DO ARTIGO 14 PUNTO 1 COMPOSICIÓN DA COMISIÓN.

MODIFICACIÓN DO ARTIGO 14 PUNTO 2 DURACIÓN DO MANDATO

O que comunico para coñecemento de todos/as os/as asociados/as

Vigo 10 de OUTUBRO de 2011

Asinado, o Secretario,

PARA QUE VALEN

Os cidadáns estamos fartos de escoitar que, quen agora nos mandan, non teñen competencia e, xa que logo, a culpa é dos seus antecesores aquí e, máis lonxe, de Madrid... ¿Pero se non serven, para que nos valen...?
Ollo ao dato que dicía un homónimo, coñecido tamén polo butanito, para subliñar unha opinión ou unha queixa... e aquí hai datos "dabondo". Varias mostras: o señor Montoro subirá pensións, salarios e agasallos, segundo mande o FMI que é, como saben, un invento socialista.
O conselleiro de Educación culpa ao goberno de Madrid do recorte en Educación recoñecendo que, ao xa coñecido, súmanse seiscentas xubilacións... O noso inefable campión Feijoo, culpa a Madrid (Goberno, Banco de España) do asunto das caixas logo de pasarse meses xurando que tiña a solución. E os novos alcaldes culpan aos de antes, ao goberno central de agora e á Xunta de antes, de todo o malo que se move, sen recordar que, por exemplo, no Concello, o PP foi durante un cuarto de século, colaborador necesario dos acordos máis polémicos tomados baixo o reino de Francisco Vázquez. Próbano as actas dos plenos e as páxinas dos xornais...
Rajoy, no seu discurso -xa coñecido- sobre a nada, asegura que fará o que poida e o outro -o que non poida-? será culpa do seu antecesor, do "roxerío da cella" e (¿ou agora xa non?) do arxismo-leninismo pois eles, don Alberto dixit, son social demócratas de toda a vida...
O asunto, ao parecer, funciona  desde Finisterre á terra Cha, desde a desembocadura do pai Miño ata a Canda e o Padornelo, todo o que é alguén na política do PP repite o mesmo asunto: eles non mandan, non teñen competencias e non poden facer nada...
Pois, se son incompetentes, se non serven, ¿para que canastos valen...?
Arde Galicia mentres recortan salarios e material contra-incendios que, mire vostede por onde señor conselleiro, apagan os soldados do malvado Zapatero...
¡Son uns campións en montar cortinas de fume!
Por exemplo: o señor Feijóo reuniuse no seu despacho (¿hai máis luz que nunha gasolineira?) co gañador do caso "Campión" onde, como no despacho Oval, hai taquígrafos e cintas ¿?
Volvamos ao principio: Se non serven non valen

DESAFIUZAMENTOS

As frías estatísticas sinalan que 200 familias ao día quedan sen casa en España, como consecuencia de desafiuzamentos (desahucios) ou execución de hipotecas por parte das entidades financeiras. O peor de todos estes atentados contra a dignidade humana é que gran cantidade de familias quedan en situación de exclusión social.
Antes de que se chegue a producir un desafiuzamento deberíanse esgotar os medios de diálogo entre as partes a través da concesión dunha moratoria, a renegociación do préstamo hipotecario e ata a través da mediación social coa intervención dos servizos municipais. Todas as medidas que se adopten son poucas para evitar que quede na rúa calquera familia por carecer dos recursos económicos para subsistir cun mínimo de dignidade.
Por outra banda, a solidariedade social faise cada vez máis necesaria nestes casos e, na maioría das ocasións non existe. Así algúns individuos, de escasa catadura moral e poucos escrúpulos, aprovéitanse para especular coas vivendas embargadas para arrendalas ou vendelas ao mellor ofertante conseguindo así un enriquecemento lícito pero moralmente despreciable.
Saben que as entidades financeiras son as maiores inmobiliarias que hai en España e os prezos destas vivendas, que proceden de execucións hipotecarias, están moi por baixo do seu custo real. Non queren ser conscientes de que mañá, por calquera revés poden ser eles os que se atopen nesta mesma situación e ata vivindo da caridade.

UN "ESQUECEMENTO" DE LLAMAZARES E ROSA DIEZ TORPEDEA AOS PARTIDOS MÁIS PEQUENOS

A manobra pasou entón inadvertida. Pero Rosa Díez e Gaspar Llamazares, que sempre denunciaron e combatido un sistema electoral que prexudica notablemente a formacións como Unión, Progreso e Democracia (UPyD) e Esquerda Unida (EU), deixaron coar unha emenda na reforma da Lei Electoral, aprobada o pasado mes de xaneiro no Congreso, para torpedear aos novos partidos e aos que non teñen representación parlamentaria, forzándolles a recoller avais como condición para poder concorrer ás urnas.
A emenda na proposición de lei para a reforma do Réxime Electoral Xeral (LOREG) di textualmente: "Os partidos, federacións ou coalicións que non obtivesen representación en ningunha das Cámaras na anterior convocatoria de eleccións, necesitarán a firma, polo menos, do 0,1% dos electores inscritos no censo electoral da circunscrición pola que pretendan a súa elección".
En román paladino: que os 88 partidos que presentaron listas nas últimas eleccións xerais -as de 2008- e non obtiveron ningún escano deberán recoller agora unhas 35.000 sinaturas -se aspiran a ter candidaturas en todo o territorio nacional- para estar nos comicios do próximo 20-N. As únicas formacións que non terán que superar ese escollo son as 10 que lograron polo menos un deputado na anterior cita coas urnas: PSOE, PP, CIU, PNV, ERC, BNG, Coalición Canaria e Nafarroa Bai, ademais de UPyD e EU.
Ao concluír a súa tramitación parlamentaria, tanto UPyD como EU votaron en contra da nova lei electoral, que foi finalmente aprobada co apoio do PSOE, PP, CIU e PNV. Con todo, Díez e Llamazares presentaron sendas emendas á totalidade cos seus correspondentes textos alternativos. E ambos coincidiron en introducir a esixencia de avais para os partidos de novo cuño e os que carecen de presenza nas Cortes. Segundo a formación de Rosa Díez, o que na súa emenda á totalidade mantivésese o texto que esixía os avais "foi un descoido". Llamazares, no seu tuiter, nin sequera dá explicacións a por que se lles pasou' ese parágrafo.
As dúas emendas á totalidade de EU e UPyD foron rexeitadas por unha amplísima maioría do Congreso. Pero, paradoxalmente, as trabas que ambas as formacións habían tratado de impor aos partidos minoritarios saíron adiante porque foron incorporadas polo PSOE e o PP ao texto final da reforma electoral.

A BURGUESÍA CATALÁ-O CAUDILLO DURÁN LLEIDA

Foi o máis ponderado, equilibrado, sincero, xusto. A mellor nota da clase. Nel confluía a fastuosidade do pavo real e o ardor guerreiro catalanista... Referímonos ao individuo candidato de CIU, Josep Antoni Durán Lleida, redivivo Capitán Trono repartindo mandoblazos a todas as comunidades sarracenas. Un mitin serviulle para asegurar -xa antes tamén arremetera contra o acento galego- que os xornaleiros de Andalucía e de Estremadura "reciben un PER para pasar unha mañá ou toda a xornada no bar do pobo". Vaidade de vaidades, todo vaidade (vanidad). Exabrupto tras exabrupto nos seus xuízos e rectificacións para xustificar o inxustificable, rasgándose as vestiduras e quedar como o galo de Morón, sen plumas e cacareando... A cambio a Generalitat gasta 556 millóns en pagar os consellos comarcais e garante un "PER catalán" que excede os nove mil cargos electos. Cúmprese así o previsto por un tal Gracián: "Todos os vicios dan tregua: o glotón axítase, o deshonesto enfádase, o bebedor dorme, o cruel cánsase; pero a vaidade do "caudillo Durán Lleida" nunca di basta, sempre tolemia e máis tolemia".
Atrás queda a Cataluña feita polos seus empresarios e glosada polos seus escritores, músicos, pintores. Aquela burguesía traballadora, libre e cosmopolita, aberta e comprensiva, emprendedora e acolledora. O prototipo do seny, nutrido de sentido común. Hoxe todo semella sufrir cataclismo en proveito de políticos ineficaces que dan tixeretazos ao benestar social mentres se contemplan no embigo de embaixadas, subvenciones partidistas e sectarismo ao español..

FALTA TRANSPARENCIA

Os soldos do presidente do Goberno e os ministros desde fai tempo publícanse no BOE, xunto aos Orzamentos Xerais do Estado. En setembro deste ano deuse un paso cara á transparencia, publicando nas páxinas web do Congreso e o Senado os soldos e patrimonio de deputados e senadores.
Pero os cidadáns pouco sabemos de canto cobran os políticos que gobernan as endebedadas autonomías e Concellos. Fai uns días, o soldo publicado no Senado dun conselleiro da Comunidade de Madrid non coincidía co que se deducía dos Orzamentos. O PAÍS, cun traballo de investigación, descubriu que o da presidenta tampouco: "Había un complemento que figuraba noutra parte do orzamento". Ao final, debido á presión mediática, a presidenta ensinou a súa nómina. Pero aínda os madrileños seguen sen saber que cobra cada conselleiro. O mesmo que se publican os soldos dos traballadores ao publicar os convenios nos boletíns oficiais, con maior razón deberíanse publicar os dos políticos que xestionan o diñeiro de todos.
Propoño aos partidos que se presentan ás próximas eleccións que reserven un exemplar do BOE de 2011 para publicar os soldos dos políticos electos, altos cargos, asesores, conselleiros, etcétera. E pido que se faga exactamente o mesmo cos bancos, caixas de aforros ou calquera empresa que teña que recibir axudas públicas ou o seu accionista maioritario sexa unha Administración pública. Julián Donaire.

A CRISE GLOBAL

Razóns para seguir indignados hainas. Non só seguen activas as denunciadas nas manifestacións e asambleas do 15-M. Entre aquela data e a de 15-O, na que ducias de milleiros de persoas reivindicaron en rúas e prazas de oitenta países un cambio global, todo se volveu máis turbio, incrementando o número de razóns. O salto cualitativo que vén de dar o movemento dos indignados, desafiando mundialmente as toxicidades da globalización, marca a bo seguro un antes e un despois na estratexia cívica contra elas. As consecuencias da crise económica violentan sociedades e comunidades humanas ata a asfixia, e non son quen os gobernos de poñerlles coto sen peaxes. Pola contra, os 23 millóns de parados que hai na UE e os máis de oitenta millóns de pobres oficiais, lonxe de teren neles aos seus valedores, súfrenos como subalternos que son dos mercados e dos banqueiros.
Contra o que historicamente fora unha constante nas loitas sociais, non parece senón que sexan os ricos os que agora abandeiran a revolución. É tal o abandono das clases traballadoras e das clases medias, e tan grande a falta de expectativas para a inmensa maioría da poboación máis moza, sen que a política teña capacidade para impoñerse na toma de decisións, que apenas quedan folgos para resistir esa brutal acometida. A que ten nos rescates bancarios e nos recortes sociais, na explotación laboral, nas agresións medioambientais, na anorexia democrática, nas reformas express e semiclandestinas da Constitución, entre outros, a súa máis radical demostración de forza.
Para certificalo, abonda con evidenciar, botando man das cifras oficiais, a inxustiza que supón terlles costeado aos bancos o seu rescate con nada menos que 5’3 billóns de dólares, unha cantidade de diñeiro que é máis de vinte veces a débeda grega, e tamén máis de catro veces o gasto público en educación e sanidade de todos os países da UE.
Outro tanto se podería aportar cotexando os altísimos custos que comportan os conflitos bélicos, ou os gastos militares que, como sucede nos EE.UU., acabaron sendo de tal embergadura que a punto estiveron de someter a economía do imperio ás consecuencias dun colapso. Os mercados, os bancos, as axencias de calificación, os paraísos fiscais, os gobernos e dirixentes políticos, a OTAN e o entramado dos grandes conglomerados mediáticos, entre outros moitos produtores de toxicidades, malversan o noso futuro. E moi especialmente o das nosas xeracións, como vocearon e escrituraron nas súas pancartas os indignados norteamericanos do movemento Occupy Wall Street.
Un estado global de contestación baixo unha linguaxe de converxencia que reivindica unha auténtica democracia representativa e ataca a inxustiza económica alí onde se produza, é todo un aldabonazo contra cantos, por seren os únicos beneficiados, discursearon sobre as bondades da globalización. Ela e o capitalismo neoliberal que a protagoniza amosan ter os pés de barro. A tal punto chegou a súa crise, que é sistémica, que para saírmos dela non parece que caiba outra opción mellor que a da desglobalización. Querese dicir, como escribe o pensador Berdard Cassen no último Le Monde Diplomatique, o desmantelamento das estruturas da globalización liberal. Ou sexa, o cambio global  do 15-O, reivindicaron milleiros e milleiros de indignados en oitenta países dos cinco continentes.

CON CARTOS DOS CIDADANS

¿De que se rin e aplauden cando o seu líder dilles que estamos na ruína? ¿Como interpretar o -a por eles, a por eles-, en resposta á petición de Mariano de concordia e colaboración?
Coñecido, e xa aburre repetilo que levamos así dous anos, que a jarana montada polo PP o pasado fin de semana en Málaga non incluíu ningunha medida ou proposta de Mariano, senón ese discurso plano que o sitúa á cola das preferencias entre a cidadanía, convén deterse noutro par de asuntos:
¿Quen paga iso? ¿Que pintaba alí toda esa xente -ademais de facer a onda- no que debía ser un debate, un contraste de pareceres?
De Galicia, din as crónicas, foron cen militantes seguindo o voo da gaivota do mesmo xeito que aqueles ían tras a estrela camiño a Belén. Contan os xornais que ademais dese centenar de cargos do "marianismo" tamén viaxou a metade do goberno de Feijóo.
¿Pagou o partido? ¿Pagaron os distintos viaxeiros da caixa do concello, deputación, parlamento, goberno, do que cobran?
Vale: pagaron do seu peto. Aleluia, aleluia: viaxe, hotel e o que se engada (xa saben vostedes como acaban estas cousas logo dunha dose de fervor mariano), demostrando que non hai crise nin rabos de gaitas ou, ao peor, xa non poden comprarlles as botitas ao neno e o friega pratos á santa, co que moi ben en Málaga, pero o teñen cru en casa. ¿Puxeron a conta -como alcaldes, deputados, conselleiros, etc.,-ao organismo que lles paga e cos cuartos dos cidadáns que os aguantan?
Ah, que iso o paga o partido.
Pois saiban que, aínda que Esperanza e Cospedal ocúlteno, os partidos cobran do Estado igual que os sindicatos, a patronal e a igrexa, co que ao final o fino e as gambitas acabamos pagándoas os de sempre.
Falemos da inchada que, diga o que diga ese señor con pinta de rexistrador do século XIX, aplaude a rabiar aínda que lles conte que isto é unha ruína e que non hai milagres senón novos sacrificios. Peor é cando, co mesmo xesto feroz daqueles cruzados que levaban coa espada e a cruz o seu líder aos demais, corean un "a por eles, a por eles" a unha proposta de concordia, diálogo, unión.
Póñanse a tremer...

O 20-N

Xa está disposto o ring para o gran combate do 20-N. Nos recunchos, enfrontados, dous púxiles sobre os que pivotan os destinos nacionais. Asisten ao espectáculo outras representacións residuais, solto sen valor, aínda que os empolicados ao poder empeñáronse as últimas lexislaturas en darlles chance con estatutos a medida, tratos de favor, sentenzas xudiciais que ninguén comparte... Bo, xunto a eles, aparecen tamén minorías; sindicatos -meras correas de transmisión do poder- sen reivindicar dereitos laborais con cinco millóns de parados; evocando, ademais, distintos poderes fácticos e financeiros.
É a democracia -autoridade do pobo- a paso de marcha. O maná dos votos que inclinará a balanza ao partido mellor organizado, eficaz ou operativo. Cada cidadán un voto. O demais é cháchara inútil. Relativismo da verdade. As urnas decídeno todo: se Dios existe ou non, se chove aínda que haxa un sol resplandeciente sen nubes ou se España débese ou non se debe suicidar...
Son os mitins que acenden os nosos pobos. Onde homes, chegados da capital, verborrean un tempo garantindo paraísos terreais sen pegar golpe. Caravanas automobilísticas que rompen a paz do noso silencio reclamando votos para personajillos. Tipos dispostos a sacrificarse polo persoal que, axiña que se celebran as eleccións, desaparecen ocupando despois confortables e remuneradoras poltronas.
Pirámide societaria integrada por aproveitados, bribones e outras xentes de mal vivir. A picaresca española afirmada como cultura dun pobo orfo polo que pelexarán dous galos de Morón... Caterva de políticos vividores que necesitamos -idéntico despropósito que Don Quixote argumentaba a Sancho con relación a cómicos, pallasos e saltimbanquis- "porque axudan a quitarnos os nosos medos".

O RECUNCHO DO MALGASTO

Nestes tempos de traspaso de poderes nos concellos e nas comunidades autónomas veñen proliferando unha serie de informacións sobre gastos en distintas Administracións, institucións, empresas e organismos públicos. Algúns medios de comunicación crearon ao efecto toda unha páxina ou sección específica, á que puxeron o significativo e gráfico título de "O recuncho do malgasto" ou "O malgasto do día". E case sempre a teñen máis que ocupada.
Así, é de agradecer que a opinión pública coñeza en que vai consistir o chamado "kit do deputado" que, con cargo ao erario público e coidado esmero, prepara o aínda presidente do Congreso, José Bono, para os elixidos na xornada do próximo 20-N.
Ata agora, os deputados viñan contando cun computador no seu escano e cun portátil. Pero a partir dunhas semanas terán opción a un máis moderno iPad. En canto a móbil, poderán elixir entre un iPhone ou a Blackberry.
Tamén, por suposto, gozarán dun cartón de taxi, cargada con 3.000 euros para moverse por Madrid, e dun pase para viaxar gratis en tren e avión, soldos, complementos e dietas aparte. Din que o labor parlamentario non está ben pagada. Non o sei. Pero á vista das autodeclaraciones de patrimonio e outros bens feitas públicas fai uns días, inclínome por polo en dúbida.
Outro exemplo: sen ir moi lonxe, aquí, en Galicia, soubemos dos equilibrios que está facendo o Parlamento autonómico para retirar o coche oficial aos membros da Mesa, excepción feita da Presidencia, que non se sabe a necesidade e título de que gozaban. Ou dos calculismos da Xunta para parecer que poda o nutrido censo de liberados sindicais sen que o colectivo enfádeselles demasiado.
Así pois, se continuamos espigando nos "recunchos do malgasto" que estes días proliferan nos medios, e sen entrar en maiores fonduras, poderá concluírse que o sempre escusado "chocolate do loro" non é tan irrelevante como se pretende. Por iso, ante tal panorama, ¿quen non se vai a indignar ante os recortes en cuestións vitais como soldos, pensións e servizos? ¿Quen pode non escandalizarse -e algo máis- ante as suculentas indemnizacións cobradas de entidades financeiras ao bordo do precipicio?
Finalmente, habería que pedir a cantos proceda que os recortes vindos e por chegar non se argumenten con cargo á crise. Porque excesos e gastos inxustificados e inxustificables deberían estar fóra de lugar tanto na saúde como na enfermidade. É dicir, tanto en tempos de apretos como de bonanza. Parece elemental. Non faría falta nin advertilo... T.F.

DEVANDITOS E FEITOS

Cada día, ao repasar os xornais, pór a tele ou escoitar a radio, o presidente da Xunta regálanos -"fere (hiere)"-os oídos con opinións que caen como rodas de muíño sobre un persoal cada vez máis farto de comulgar con todo o que lle din. E é que "espetar" que os políticos que malgastan deben ser castigados e deixar campar a cen quilómetros ao señor Baltar e os seus porteiros ou seguir enterrando diñeiro na Cidade da Cultura, é demasiado para o "body". Recórdanos a diferenza entre a cara e a careta segundo conveña a ocasión.
Cando desde a cúpula do PP piden cambiar aos reguladores -Banco de España, Comisión de Valores, etc.- e ao mesmo tempo a señora Cospedal quere suprimir aos censores de contas, valedor do pobo e outros, véselles a careta aínda que a escondan detrás da cara de cada día. Pero é que ademais o goberno de Feijóo rebaixou a licitación de obra pública nun 40% co paro e o empobrecemento das empresas.
¿Recordan cando o noso 009 saíu nos xornais cunha manguerita apagando os incendios "da era do bipartito? Pois agora, que arde Ourense, a Xunta aforra e suprime servizos contra incendios.
Como todos acordámonos "do periplo triunfal" do señor Feijóo por xornais e emisoras proclamando o seu papel de "muñidor" na unión das caixas (nun principio en contra da doutrina do seu propio partido), agora déixanos perplexos a súa insistencia en desmarcarse da operación cando miles de documentos gráficos e hemerotecas demostran o contrario.
Certamente nada disto debía collernos de sorpresa nun político que, remando contra toda corrente -a do seu partido que se despeña cara á dereita- declárase social demócrata tras confesión de que no 82 votou ao PSOE. Outra mostra da firmeza dos seus principios.
¿Despilfarros? O mausoleo do Gaias, estradas a ningunha parte, ou ao monte do Gozo para maior gloria de Fraga; polígonos industriais que permanecen baleiros e paseos marítimos para pobos que demandaban centros de saúde ou residencias para a terceira idade.
E agora a sanidade, vendida aos empresarios que piden máis euros; e a educación subvencionando aos colexios relixiosos e privando de ingresos á escola pública.
Aí están os feitos e por aí resoan os devanditos

OS NOSOS MEDOS

Xa está disposto o ring para o gran combate do 20-N. Nos recunchos, enfrontados, dous púxiles sobre os que pivotan os destinos nacionais. Asisten ao espectáculo outras representacións residuais, solto sen valor, aínda que os empolicados ao poder empeñáronse as últimas lexislaturas en darlles chance con estatutos a medida, tratos de favor, sentenzas xudiciais que ninguén comparte... Bo, xunto a eles, aparecen tamén minorías; sindicatos -meras correas de transmisión do poder- sen reivindicar dereitos laborais con cinco millóns de parados; evocando, ademais, distintos poderes fácticos e financeiros.
É a democracia -autoridade do pobo- a paso de marcha. O maná dos votos que inclinará a balanza ao partido mellor organizado, eficaz ou operativo. Cada cidadán un voto. O demais é cháchara inútil. Relativismo da verdade. As urnas decídeno todo: se Deus existe ou non, se chove aínda que haxa un sol resplandeciente sen nubes ou se España débese ou non se debe suicidar...
Son os mitins que acenden os nosos pobos. Onde homes, chegados da capital, verborrean un tempo garantindo paraísos terreais sen pegar golpe. Caravanas automobilísticas que rompen a paz do noso silencio reclamando votos para personajillos. Tipos dispostos a sacrificarse polo persoal que, axiña que se celebran as eleccións, desaparecen ocupando despois confortables e remuneradoras poltronas.
Pirámide societaria integrada por aproveitados, bribones e outras xentes de mal vivir. A picaresca española afirmada como cultura dun pobo orfo polo que pelexarán dous galos de Morón... Caterva de políticos vividores que necesitamos -idéntico despropósito que Don Quixote argumentaba a Sancho con relación a cómicos, pallasos e saltimbanquis- "porque axudan a quitarnos os nosos medos"...

AS PREXUBILACIÓNS DE NOVACAIXAGALICIA

O escándalo das prexubilacións de ouro en Novaixagalicia e a alacantina CAM corroborou o belixerantes que son algúns á hora de reclamar competencias e o escurridizos que se volven cando toca asumir responsabilidades. O Banco de España asegura que non ten a cobertura normativa necesaria para impedir este tipo de desmáns, a pesar de haberse producido no seo de dúas entidades receptoras de cuantiosos fondos públicos por cuxo bo uso correspóndelle velar. A Xunta de Galicia tamén pretende lavarse as mans cun pretexto similar, coma se a supervisión das caixas de aforros radicadas no seu territorio non fose con ela, e a Generalitat valenciana escudouse no silencio do que non sabe ou non contesta.
Quizais se poida discutir por extenso sobre quen tiña o mandato legal de evitar que os principais directivos destas entidades financeiras fósen a casa cos petos cheos logo de habelas levado ao bordo da quebra. Pero hai unha cousa na que non cabe polémica e é que o Banco de España e os respectivos gobernos rexionais tiñan a posibilidade e a obrigación de coñecer as condicións de saída dos altos executivos das caixas de aforros baixo a súa custodia. A final de contas, os acordos dos consellos de administración pasan polo Banco de España e neles ou nas súas comisións de control adoitan sentar representantes das comunidades autónomas, precisamente co obxectivo de coñecer o que se coce dentro.
En consecuencia, salvo que mirasen para outro lado, tanto MIGUEL ANXO FERNÁNDEZ ORDÓÑEZ como ALBERTO NÚÑEZ FEIJOÓ debían estar ao tanto das prexubilacións de ouro. E, sendo así, custa entender por que non moveron un dedo, se non co argumento inapelable do boletín oficial, polo menos con esa capacidade de persuasión que os políticos en pleno exercicio do poder saben despregar cando queren. ¿Houberan rersistido os máximos responsables de Novacaixagalicia unha presión efectiva do Banco de España ou da Xunta contra tan sanguentos excesos? Eu, francamente, creo que non.

                                      

CONVOCATORIA

CONVÓCASE A OS ASOCIADOS/AS, A UNHA ASEMBLEA XERAL EXTRAORDINARIA, SEGUNDO ESTABLECE O ARTÍGO 13 DOS ESTATUTOS, PUNTO 1 (MODIFICAR OS ESTATUTOS DA ASOCIACIÓN), QUE SE CELEBRARÁ O VINDEIRO 26 DE OUTUBRO DE 2011, AS 20,00 HORAS EN PRIMEIRA CONVOCATORIA, E AS 20,30 HORAS EN SEGUNDA CONVOCATORIA, NO LOCAL SOCIAL DA ASOCIACIÓN, COA SEGUINTE ORDE DO DÍA:

MODIFICACIÓN DE ESTATUTOS:

MODIFICACIÓN DO ARTIGO 8 PUNTO 2.

MODIFICACIÓN DO ARTIGO 14 PUNTO 1 COMPOSICIÓN DA COMISIÓN.

MODIFICACIÓN DO ARTIGO 14 PUNTO 1 DURACIÓN DO MANDATO

O que comunico para coñecemento de todos/as os/as asociados/as

Vigo 10 de OUTUBRO de 2011

Asinado, o Secretario,

EMPRENDEDORES E DEPREDADORES

Xa coñecen o chiste do empresario que explicaba "o seu" regra do dous por cento para pór prezo nas etiquetas: multiplicar cen por dous.
Estremece escoitar ao presidente da patronal pedir que se impoña, xa desde a gardería, unha materia para facer dos nenos de hoxe empresarios do mañá.
Xa fai menos grazas que o seu número dous -coñecido en Madrid pola cantidade de obras que realiza para a administración onde reina dona Esperanza- explique que "ao peor" (se non gañan os seus) os ricos, con moitos aforros e unha sicav, están dispostos a subirche os impostos, pois "xa pagaches por esas ganancias e, ademais, se che cabrean moito che marchas coa pasta a un dos cen mil paraísos fiscais que existen no mundo".
Seguro que iso, como evitalo, figura nunha das leccións sobre como "ser empresarios e non pagar no intento" que pediu o seu xefe para incorporar no calendario lectivo dos "pezqueñines".
Oia vostede: para o que aforra cen euros da nómina (que xa sufriu a pertinente retención de Facenda) o diñeiro acumulado tamén supón outra "poda" na declaración anual.
E se vostede chama á insumisión fiscal para que os pobrecitos das sicav leven a pasta en sacos a Suíza, vía Iberia ou o Jaguar por estrada, saiba que iso pode evitarse coa policía.
Tamén é certo que pode perfeccionarse a "tocata e fuga de capitais" incluíndoa nun par de clases nesa materia infantil que propón a patronal e, xa postos, levar as clases á universidade, onde o noso paisano o exbanquero e exrecluso, visitante asiduo a unha televisión ¡dando clases de economía e moral! fala de economía e empresas, ou calquera dos inventores de bonos-lixo, o timo da estampita ou aquel tan divertido da cadea onde mil persoas (para non perder a cadea) puñan mil duros cada pagán e unha soa tiraba da cadea e forrábase.
O problema é que hai dúas clases de empresarios: os emprendedores, necesarios en calquera sistema económico e cooperadores imprescindibles no desenvolvemento dun país, e os depredadores, que levan á ruína a miles de concidadáns, mentres navegan a toda pasta, as máis das veces co vento favorable das subvencións...

ESQUERDA E DEREITA

Estamos tan volcados nas consecuencias da crise económica e na pésima xestión que dela estan facendo os gobernos do noso entorno, que todo o que non teña a ver co discurso que fai diso o monotema nacional está fóra de lugar. Despreciando o que tamén debera responder a outros moitos temores e a outras moi diferentes expectativas de futuro, fronte ás que non hai alternativas miméticas. Ignorando, xa que logo, as moi diversas maneiras de ver a realidade, e todo canto a contextualiza e interpreta, fenómeno que habemos de atribuílo á contraposición de ideoloxías, que é preciso revalidar. Traigo a colación esta miña reflexión a propósito da estratexia coa que os candidatos dos dous partidos estatais e maioritarios pensan acceder á Moncloa despois do 20-N.
Acostumbrados como nos teñen goberno e oposición a non poñer en cuestión as políticas de austeridade impostas desde a UE e os mercados financeiros, non podemos senón detectar o esvaecemento do diferencial socialdemócrata e, en consecuencia, o alineamento cos que veñen militando de vello nas teorías que fan do mercado a medida de tódalas cousas. Unha sorte de espazo neoliberal de novo cuño no que converxerían cos nativos desa ideoloxía cantos, desanclados, buscan a maneira menos travestida posible de reubicar a súa identidade. Unha viaxe que, por responder a un momento excepcional -o tempo que dure a crise-, non se a ve desde dentro co dramatismo que supoñería iniciala noutras circunstancias. Por estaren os seus na gobernación e na xestión desa crise, boa parte da esquerda socialdemócrata española viuse moralmente obrigada a asumir os mandatos da UE, producíndose entón unha mistura de natureza ideolóxica que forzosamente provoca no seu máis fidel electorado desasosego, dúbidas e moitísima abstención.
Fronte a iso, as promesas socialdemócratas que saen da Convención que o PSOE vén de celebrar en Madrid non poden ser, como quixera Rubalcaba, o bálsamo de Fierabrás. Porque, tendo até o de agora por certo que no que respecta á acción de goberno as diferenzas entre esquerda e dereita sempre foron relevantes, o sucedido durante estes tres últimos anos entre nós, e nas veciñas Portugal e Grecia, non pode senón confirmar a  mistura e as consecuencias negativas apuntadas astes.
Agás no referido a unha tímida reforma da lei electoral, ou a profundizar nas políticas de igualdade, non constatamos que dese cónclave saísen propostas que chocarían de fronte coa concepción que o PP ten das institucións, que sempre as acabou supeditando ao seu poder alí onde tivo e ten oportunidade de facelo –de acadar o control institucional que lle pronostican as sondaxes, mellor que o 20-N nos colla confesados–.
Se o principal reto político da esquerda é non permitir que as democracias sexan cada vez menos democráticas, o que teriamos que escoitar de Rubalcaba é algo co que Rajoy e o PP nunca se van a comprometer: que ante o que está sendo un  progresivo debilitamento das institucións representativas, é prioritario limitar o poder daquelas institucións que, sen estaren refrendadas directamente polos cidadáns, inflúen nas nosas vidas e deciden cusas tan importantes como a política monetaria, a xestión da nosa economía, a legalidade ou a constitucionalidade das nosas leis. A cambio de reforzar o Parlamento. Por esa vía aínda habería partido.

FUNCIONARIO SEÑOR RAJOY

Mentres o PP de Galicia recorta máis de dous mil millóns de euros en educación e pon na rúa a dous mil docentes, o funcionario Rajoy, en excedencia, segue gozando das vantaxes duns privilexiados funcionarios: os rexistradores.
As contas faias un dos directamente prexudicados na súa dobre faceta de educador e pai de familia, ás que pode engadir a de cidadán cumpridor coas normas e leis.
Resulta que mentres en Galicia descenden os investimentos nas universidades (a cifra é de dez millóns de euros); afórranse millóns en axudas aos libros e restrínxese o transporte escolar, ademais de recortar un 38% nos comedores escolares, o señor Rajoy, distinguido funcionario con praza de rexistrador en Santa Pola, hoxe en excedencia, pero conservando todos os privilexios, foxe de calquera pregunta sobre o grupo de funcionarios ao que pertence (unha casta con ingresos multimillonarios e sen parangón en ningún lugar de Europa), pero que cobran directamente do cliente que é, á vez, contribuínte.
É máis: recentemente confesou nunha das súas clásicas roldas de prensa que non sabía seguro se era ou non funcionario... o que xa lle explicaron de longo reprochándolle a súa mala memoria, pois ao parecer recibe mensualmente unha cota-parte dos ingresos que xera o seu despacho.
Rajoy é tamén soado pola súa frase de que "liberalizar o soldo axuda a baixar o prezo da vivenda", decisión do Goberno de Aznar para converter todo o monte en orégano, que digo, ¡ouro! co resultado coñecido da burbulla inmobiliaria que afogou a algúns e enriqueceu a outros, de modo especial, por exemplo, os rexistradores da propiedade, uns funcionarios que grazas a unha lexislación decimonónica gozan dunhas vantaxes que en pleno século XXI parecen incribles e que o funcionario Rajoy non tocará.
E é que hai que premiar aos aforradores, emprendedores e demais grupos que forman esa gran familia que xa se ve recompensada co primeiro premio o 20-N.
Aquí teñen un exemplo: desde unha xestoría, unha empresa constituída dous días antes de ser convocado o concurso público para manexar o tráfico de colectores no porto exterior de Ferrol, gáñao e "redondea" o triunfo vendendo o choio a unha firma portuguesa.
E agora o noso 009 busca outros emprendedores na Canle de Panamá...

TRABALLAR MÁIS E GAÑAR MENOS

Durante a última década neoliberal, por mor da perda de ingresos reais, alentouse á clase traballadora a se endebedar, xa que o futuro era prometedor. Agora diante da catástrofe, a consigna é traballar máis, pagar axiña as débedas, e gañar menos para saír da crise. Esta consigna que se repite con teimosía non se aplica máis que á clase traballadora, para as demais clases dáse por sobreentendido que traballan arreo e merecen todos os ingresos que apañen.
Hai unha dobre vara de medir. Encol deste tema, ademais dunha visión que só procura aumentar a taxa de lucros das clases dominantes, sen lles preocupar ren máis, existe na burguesía e en grandes sectores das clases medias unha percepción limitada, que coida que todo se soluciona traballando máis. Non se ten en consideración que de pouco vale producir máis se non hai quen merque, trátese de bens ou servizos.
Este esforzo extra pode contribuír a baixar salarios, reducir o emprego e un recuar do conxunto da economía... tamén afecta ao comercio do barrio que non ten quen lle merque. En boa medida é o que está acontecendo, porque as exportacións non son quen de reactivar a economía, e a concentración de lucros na alta burguesía adícanse nunha gran porcentaxe á especulación e a investimentos no exterior. Trátase de producir bens e servizos de máis calidade. E isto só se consegue regulando o mercado, cunha fiscalidade progresiva, con máis formación, tecnoloxía, e mellores soldos e uns asalariados motivados. Os países que teñen as xornadas máis reducidas son nos que ademais hai maiores salarios e calidade de vida.

APOCALYPSE NOW

Tomo prestado o título da película de Francis Ford Coppola porque, cumprido o cuarto ano da crise, a realidade supera a ficción daquel filme e podemos sucumbir arrastrados polo tsunami que esa crise está causando, como sucumbiu o capitán Villard ás forzas da natureza e ás enfermidades na contorna bélica da xungla vietnamita.
Agora mesmo máis de media España está en recortes, que son como unhas grandes rebaixas en bens e servizos que viñamos gozando e criamos ter consolidados. Hai recortes en sanidade, en educación, en servizos sociais, en cultura, liquídanse empresas públicas, segue caendo o investimento público, acumúlanse as facturas de provedores... A cultura dominante é a do tixeretazo e todo o mundo ten a sensación de estar asistindo a un fin de festa, ao final dun modelo de sociedade.
É certo que os recursos son escasos e arrastramos un enorme déficit polos excesos cometidos. Pero aínda así, ¿non se estarán pasando con tanto recorte? O candidato socialista expresou os seus reparos na clausura da conferencia do seu partido cando dixo "hai dúbidas razoables de que nos estamos pasando na dose de aforro", aínda que matizou as súas palabras para reafirmar a súa fe na disciplina orzamentaria.
Esa dose de recortes irá en aumento a pesar de que nesta precampaña os candidatos socialista e popular -e os seus cuarteis xerais- evitan amentar esa bicha e ambos aseguran que manterán o estado de benestar. Non nos deixemos enganar, é un exercicio de funambulismo, unha especie de cuadratura do círculo porque a economía non crece, os gastos de sanidade, educación e servizos sociais, alicerces dese estado de benestar, mantéñense, hai que cumprir co obxectivo do déficit e as contas non cadran. Espérannos moitos sacrificios.
Pero só con recortes non sairemos desta. Os datos do paro de setembro son demoledores e por iso os gobernos central e autonómicos, ademais de deseñar políticas de austeridade, deberían buscar o xeito de reactivar a economía, xerar emprego e axudar ás empresas, é dicir, recuperar o pulso económico normal do país. Por aí deberían ir tamén as propostas dos candidatos.
A política de recortes e a subida de impostos por si soas -que recaen sempre sobre os mesmos- poden acabar irritando aos cidadáns. É a premisa dunha perigosa conflitividade social...

SABER GASTAR

O PSOE quere facer unha campaña defendendo os logros da socialdemocracia. En teoría iso é o que lles corresponde, o problema é que os socialistas están gobernando e fai tempo gardaron o programa socialdemócrata no caixón.
Di Rubalcaba que é posible manter o Estado do benestar sen recortalo máis e ata volvendo atrás nalgúns dos recortes. Bo, pois se se poida que fágano xa. É máis me pregunto por que o Goberno vén facendo o contrario, agora e tamén cando o candidato formaba parte do Executivo. É difícil comprender que prometan para mañá o que non fixeron ata agora.
Claro que o PP tampouco pode presumir. Enchéraselles a boca de exclamacións contra o recorte das pensións, a baixada de soldo dos funcionarios, e o último, o Imposto de Patrimonio, pero agora resulta que van deixar as cousas tal cal as aprobou o PSOE.
Aquí, a única verdade é que o noso país sofre unha crise brutal e que nos anos pasados os gobernos, o central e os autonómicos, gastaron o que non había. É dicir, xestionaron de xeito irresponsable.
Agora mesmo temos un exemplo de como llas gastan os nosos políticos. Artur Mas encolleunos a todos o corazón anunciando que non tiña diñeiro para pagar aos xeriátricos, pero ao mesmo tempo regaloulle 221.000 euros ás organizacións xuvenís dos partidos políticos. Ou sexa, un escándalo.
Saben, a min paréceme que iso é malgastar o diñeiro público. Mentres que as Mocidades de CIU, do PSC ou de quen sexa reciban un diñeiro para as súas actividades varias, a maior parte gástanllo en burocracia, déixase á súa sorte a miles de anciáns en toda Cataluña. Eu non se como non se lles cae a cara de vergoña a todos. Aos responsables da Generalitat por dar ese diñeiro e ás organizacións xuvenís por aceptalo.
Nos albores da nosa democracia estaba máis que xustificado que o Estado apoiase economicamente a partidos políticos e sindicatos. Pero a nosa democracia está máis que asentada e digo eu que ese diñeiro que reciben os partidos podería dedicarse aos cidadáns. Os partidos deberían de financiarse coas cotas dos seus afiliados ou en todo caso percibir moito menos diñeiro do que agora reciben das arcas públicas.
Logo estráñanse de que miles de persoas secunden o movemento dos Indignados, que o que veñen expresar é que están fartos deste xeito de facer política. O certo é que cada día que pasa notamos máis os efectos da crise e que o noso país está seguindo de corrida os ditados dos mercados. Hai que aforrar dinnos, e é verdade, hai que aforrar ou o que é o mesmo: non hai que malgastar que é o que se fixo durante moitos anos. Pero entre malgastar e pechar quirófanos, entre gastar alegremente e botar aos profesores interinos á rúa, entre a libre competencia e vender as poucas xoias que nos quedan como os aeroportos ou a Lotería, digo eu que median moitos pasos. O peor é que ata agora ningún dos dous candidatos que poden gañar as eleccións, léase Rubalcaba e Rajoy, terminan de facer un discurso crible sobre o que van facer ou deixar de facer en caso de chegar á Moncloa. E esa é a cuestión.

LIBRE

¡Por fin! vaise a rasgar o veo da incerteza e descubrir o misterio.
Tras unha lexislatura afónica en canto a propostas para loitar contra a crise económica, paro, e recortes de todo tipo, o Partido Popular, como alternativa ao socialismo, vai destapar o tarro das súas esencias programáticas.
Asegúrolles que espero tal evento, ansioso e algo acolloado. A día de hoxe, escoitamos dicir ao seu precandidato: "nós votamos en contra diso, do outro, ou o de máis alá", moi no papel de oposición sistemática; pero aínda non sabemos se van baixar ou subir os impostos, ive incluído, (agás que deixarán "morrer" o de patrimonio), se subirán as pensións, reinstaurar o cheque bebé; privatizar, ou non, a sanidade e o ensino; subir os soldos (como propón algúns empresarios, atosigados pola caída do consumo), devolverán o poder adquisitivo aos funcionarios; ou o asunto de crear 3.500.000 de postos de traballo, quedará en intención.
Eu, que teño a intención de ir ao ceo, como ocorrerá no meu caso, teño moitas dúbidas de que o consigan.
O programa socialista tampouco se coñece, pero, creo, terá dúas vertentes: máis do mesmo, ou todo o contrario; segundo pételle ao seu precandidato.
En calquera caso, parte do "traballo" que fixeron uns, virá ben aos outros. Por iso estou acolloado. Tanto que, vencendo principios de moitos anos e escrúpulos, decidín votar. ¡Que queren!, o medo é libre...

POR QUE HAN DE COBRAR OS POLÍTICOS?

Non creo que os políticos cobren demasiado. O que si creo que hai demasiados políticos que cobran. Por exemplo, ¿por que han de ter dedicación exclusiva alcaldes de municipios que non chegan a 5.000 habitantes?
No noso país existe demasiada xente que se dedica á política. E non como acto de servizo, que sería o loable, senón como oficio e beneficio con exclusión de calquera outro.
Vexamos. Desde eurodiputados a concelleiros, pasando por senadores, parlamentarios nacionais e autonómicos, deputados e outros cargos en entes menores son varios miles os cidadáns que fixeron da política unha profesión retribuida, e ás veces única, con dereito ata á xubilación. ¿Hai razón algunha para iso?
Non o parece, xa que ¿para que están os miles de funcionarios e empregados públicos que fan marchar a Administración? ¿E para que, a máis diso eles, contrátase como asesores a familiares e paniaguados? ¿Tan malos son os políticos que necesitan todo esa parafernalia? En Gran Bretaña ou Francia, hai moitísimos menos políticos que cobran do Orzamento, xa que os altos cargos da Administración son funcionarios que non cambian segundo cal sexa o partido no Goberno.
Aquí non só sucede ao contrario, senón que os políticos excedentes atopan acomodo en mil inútiles consellos de empresas públicas, órganos consultivos e de defensa das causas máis peregrinas. ¿Como se explica, por exemplo, que o dimitido presidente valenciano Camps sexa agora membro do Consello Xurídico Consultivo desa Comunidade?
E é que neste país si que hai un oficio vitalicio, sen risco algún de desemprego, que é o de político. E.A.V.

IGUAIS PERO DISTINTOS

Co "e o teu máis?, os partidos tíranse os trastes á cabeza para xustificar as súas políticas económicas e criticar as do adversario, pero hai diferenzas estimables...
Non se trata do que se gasta, senón en que e como... Vostede, querido amigo, ten plena xustificación se se endebeda para poder pagar a operación dun familiar , pero non conte coa miña solidariedade se o que fai é "empufarse" por non poder pagar os prazos do veleiro...
¿Outro exemplo...?
Non ten graza que eleven a débeda dun país -poñamos que falo de Galicia- por culpa do soño dun iluminado que agora se chama (o soño, non o interfecto) cidade da cultura e que pesa nos orzamentos como unha laxa. Ninguén discute, en cambio, que o concello (poña vostede o nome que queira) teña unha débeda, pague a prazos, polideportivos, centros cívicos, escolas municipais, etc.
Non é o mesmo levar á ruína a unha corporación por culpa do soldo dos seus representantes, familiares, asesores que ter problemas á hora de pagar os soldos de quen -gardas e funcionarios- facilitan a vida do cidadán...
Cando lle falen de "buraco autonómico" descuberto non a través de movementos sísmicos senón a consecuencia dos cambios políticos, bote unha mirada a Valencia, Madrid, Murcia onde repite o partido e... a súa débeda. O mesmo vale para aquí, o far-west do Estado, onde xa leva un tempo o xefe Feijóo sorprendéndonos, un día se e outro tamén, coas súas confesións . Primeiro díxonos que votou (1982) ao PSOE, e agora, que é socialdemócrata, á vez que ?para pagar as nóminas (¿as súas?)- recorta en educación e sanidade...
Por certo: cando se fala diso, de nóminas -alleas- conviría preguntar se o recorte nas pagas afecta tamén aos consejeros, conselleiros, etc., ou só aos médicos ...
E xa postos ¿pagou as súas débedas co concello compostelán o belicoso alcalde señor Roa...?
¿Coñécese o seu soldo, marcado por obxectivos mercantís, ou cobra o que merece...?
¿A señora Cospedal tamén cobrará dentro de dous meses o seu soldo, do mesmo xeito que lle pide aos farmacéuticos castelán-manchegos...?
¿A Rita Barberá, que pide tempo para pagar a luz e a auga, páganlle a tempo todos os meses?
Son distintos pero "cuspidiños". O que nos espera...

QE PENSA FACER O CANDIDATO DO PP?

¿A quen beneficia este caos económico no que levamos sumidos tanto tempo? Porque a alguén beneficia, e iso está ben claro. ¿E os Gobernos de toda Europa non o saben? E, se o saben, ¿por que non actúan en consecuencia? E, remitíndonos ao noso país, ¿por que Mariano Rajoy non di unha palabra clara acerca de cales son as súas propostas para sacarnos da crise? Permítame, entón, o señor candidato do Partido Popular que, xa que el non di nada, fágalle unhas preguntas, para o caso de que fose elixido polos españois.
¿Vai, como xa manifestou nalgunhas ocasións, a baixar os impostos? ¿Desconxelará as pensións e subirá aos funcionarios o soldo que lles baixou o Goberno de Zapatero? ¿Aspira, el tamén a crear 3.500.000 de postos de traballo nunha lexislatura? ¿Vai manter o seu tan repetida frase de que "só co cambio de Goberno xerarase confianza e a situación mellorará", ou se vai a escudar en "a herdanza recibida"? ¿Comprométese o señor candidato a que o ensino e a sanidade públicas non se sigan deteriorando? ¿Que vai facer con ese imposto "ridículo" sobre o patrimonio dos ricos? Xa que o considera inxusto "porque prexudica aos aforradores", ¿comprométese a quitalo apenas pise A Moncloa? ¿Ten algunha idea achega do Concordato coa Igrexa católica, que supón un enorme gasto para este Estado aconfesional no que vivimos?
Demasiadas preguntas, talvez, para quen se mantivo na ambigüidade, ou no silencio, durante case oito anos.
Queda tamén por saber se, chegado o caso de que sexa elixido para gobernar, pase de recorrer o Estatut a falar catalán na intimidade, e se se atreverá, como fixo no seu día Aznar, a chamar aos etarras "Movemento Nacional de Liberación Vasco". A.V.

RECORTES

Recortar é o verbo de moda entre os políticos españois: en persoal, en salarios, en infraestruturas, en empresas. O Rei Don Juan Carlos comentaba, tras un xantar cos presidentes do Goberno e do Congreso, con Zapatero e con Bono, que "hai que facer sacrificios". Cataluña apraza dous meses os pagos ás residencias que coidade a anciáns e a discapacitados... Estremadura, Murcia e Castela e León rebaixan nun 20 por cento as súas contas públicas. Onte foron Navarra e Baleares as que se sumaron ás restricións para aforrar 400 millóns de euros, para o que o Goberno balear eliminará 800 postos de empregados públicos. E, por se a alguén lle consola, na veciña Francia, onde "tamén cocen fabas", uns 30.000 funcionarios quedarán na rúa no próximo ano.
Hoxe o gran símbolo de España non é o touro de Osborne nin a camiseta vermella da selección nin o "Guernica" de Picasso, senón que é unha tesoira, unha inmensa tesoira de cuxas follas saen miles de tesoiras medianas ou pequenas, á medida da poda que en cada caso encoméndeselles. E como estamos en tempo pre-electoral, Rajoy di que a tesoira de Rubalcaba é máis feroz que a súa, mentres que o candidato popular di que para recortes e para destruír riqueza ninguén o fai mellor que os socialistas.
A realidade é terca, os números cantan e, como di Barack Obama, "non estamos falando de loita de clases senón de matemáticas". Dános a impresión de que quedan moi lonxe aqueles tempos en que en España se ataban os cans con longaniza, en que se construían edificios inútiles, en que as autonomías abrían embaixadas en todo o mundo, en que se contrataban asesores por decenas. Pero, amigos, eses tempos foron onte mesmo. E estamos pagando as consecuencias. Primeiro o símbolo de España foi a chistera máxica da que saían coellos de ouro. Agora é a tesoira, que ás veces curta polo san, e que non deixa monicreque con cabeza.

O "CORRALITO" EUROPEO

As declaracións dun investidor que se deron a coñecer con profusión estes días, comentando que eles se están aproveitando desta crise fixeron madeixa nalgúns líderes. Pero, a verdade é que non o entendo. É normal que os políticos neguen tales declaracións acusándolle de oportunista e outras lindezas, porque de non ser así, eles, os políticos, perderían a pouca credibilidade que lles queda. E, ademais, quedaría demostrado o seu poquísimo poder, case nulo, diría eu, ante o poder económico.

Pero o que dixo vémolo a diario e non hai que ser moi intelixente para darlle toda a razón. A curmá de risco sométenos cada día ao desexo destes investidores para cobrarse beneficios. O problema é ata onde chegará o egoísmo humano que non ten límites e que ninguén pon freo, porque ninguén sabe facelo e porque, ademais, non se atreven a oporse ao diñeiro.

En Arxentina xa coñeceron un corralito que lles deixou a todos na ruína. ¿Poida que en Europa esteamos vivindo o preludio doutro corralito? Non nos tomemos tan de broma as declaracións do investidor... sincero. E, sobre todo, pensemos que o partido que parece que vai alcanzar o próximo Goberno deste país está de acordo co sistema que provocou tal desastre e que hai xente que está feliz con eles. ¿Que esperarán?. C.M.