A EDUCACIÓN

Non se trata soamente de que o Goberno considere a Educación como unha parcela máis a recortar no gasto do Estado, e de que se actúe cegamente sobre ela sen comprender a súa importancia. Non, é que están actuando deliberadamente para deteriorar e desacreditar o Ensino Público, para favorecer á privada.
Isto comezaron a facelo comunidades autónomas como a de Madrid, polo menos desde principios do curso lectivo que agora está finalizando, é dicir, desde o verán pasado, cando aínda gobernaba na Moncloa o presidente Zapatero. Como proba irrefutable, está o feito de que, mentres se esixía aos profesores un incremento das súas horas lectivas (e como consecuencia directa, deixábanse de contratar entre 2.000 e 3.000 profesores interinos só en Madrid), aumentaban as desgravacións fiscais na Renda para aquelas familias que enviasen aos seus fillos a estudar no ensino privado concertado.
A intencionalidade estaba -e segue estando- clarísima. Isto é moi importante comprendelo.
O Partido Popular xa non oculta as súas intencións de reformar o conxunto do sistema educativo. A semana pasada, unha portavoz do PP no Congreso aseguraba que o modelo educativo español estaba fracasado (¡¡??), e xa que logo era necesario modificalo. E eu pregúntome, se admitísemos que fracasou (algo moi discutible e opinable), ¿seica o mellor xeito de melloralo é reducir drasticamente os orzamentos e os recursos do ensino público? Paréceme un disparate monumental.
O asunto da Educación ten unha importancia capital para o futuro e o benestar da sociedade, nunca nos cansaremos de dicilo, e non se pode permitir que un goberno dunha cor determinada reforme e deteriore a calidade do ensino de forma UNILATERAL. A súa reforma estaría condenada de antemán ao fracaso, pero ademais os danos serían catastróficos e irreparables.
Este tema é extremadamente serio.

O MALGASTO DAS COMUNIDADES AUTÓNOMAS

Deberiamos recordar que a maior parte do gasto en España prodúceno as comunidades autónomas, e que na metade delas quen goberna é o PP desde fai lustros e lustros aplicando as políticas "de confianza" que cre convenientes; pero é que ademais o PP goberna desde fai un ano nunhas cantas que lle faltaban por gobernar (salvo Andalucía, País Vasco, Asturias e Cataluña) así que desde fai muuuuuucho tempo deberían coñecer o estado das contas, das súas propias contas. E curiosamente a maior parte das Caixas de Aforros polo tanto tiñan nos seus consellos de administración xentes políticas do PP na súa maioría, e bastantes do PSOE (si, e tamén de forma testemuñal en número algún representante dos sindicatos). E o Banco de España, que obviamente non fixo todo o ben que debía os seus deberes, ben que lles servía aos argumentos do PP cando coincidían co seu presidente no necesario das reformas laborais, nas reformas estruturais, nos seus informes nos que insinuaba un adelgazamento da administración.

Xa non nos acordamos agora cando na última lexislatura as hostes do PP non daban nin pan nin auga a ningunha das propostas do goberno cando xa a cousa púñase fea, nin o apoiaban na súa relacións internacionais, e fuxían da palabra consenso, e miraban para outro lado cando algúns dos seus políticos andaban metidos en xuízos(caso Bárcenas, caso Gurtel, caso Baleares, etc). Pero é que ademais os argumentos en contra dos mercados seguen sendo igual de válidos agora como fai uns meses; e se non que lle pregunten a Rajoy e a de Guindos que opinan agora dos mercados, cando xa recoñeceron publicamente que non saben que outras cousas facer para acougalos e pediron a axuda directamente de Europa.

Calquera economista diralle que o problema de España non era de déficit público nese caso estabamos mellor que a maioría de paises europeos, senón de débeda privada e de activos tóxicos dos bancos. Uns bancos que por certo non eran gobernados por sindicatos nin por políticos nin por xente que cobraba o soldo mínimo. Algunhas cousas  son certas, pero hai moitas cousas que non se din que tamén son certas, e ese é un dos problemas deste país: ninguén enfoca toda a realidade senón o anaco que máis lle convén.

EUROPA

O problema de Europa é o problema do sur de Europa. O problema é que os conservadores gregos mentiron, que os socialistas españois (e os conservadores) mentiron, que os portugueses fixeron o mesmo...
O problema é que nos últimos 20 anos os grandes países de Europa esquecéronse de seguir construíndo Europa. Alemaña preocupouse do seu (dixerir á DDR, pero polo menos fixo os seus deberes co goberno de concentración e sóubose adaptar á globalización). Francia é evidente que non os fixo... O reino unido dedicouse ao seu, a porlle chinesas ao proxecto europeo, a converter á city nun paraíso fiscal para acaparar toda a pasta que o crime sacaba da antiga URSS e, con axuda dos EEUU, a meterse en casas alleas.
Os burócratas de Bruxelas dedicáronse a vivir estupendamente e a pasar de todo e os do sur de Europa está claro ao que se dedicaron. En Grecia xa sabemos. En España Aznar sacounos da "vella Europa" e quíxonos converter en "potencia" á beira de EEUU e de UK... confundindo os seus intereses persoais cos do país (que pouco sabe "franquito" do mundo) e despois, para remate, o do talante esqueceuse de Europa e da globalización e tamén se dedicou a salvar ao mundo con alianzas civilizatorias e estreitando relacións con Chavez and company... No mundo de yupi para que nos imos a enfadar facendo reformas "desagradables" que puidesen enfadar aos "compañeiros"... ¿Crise?. ¿De que crise faládesme?. E en Italia, Berlusconi dedicado ás súas orxías (e menos mal que lle pararon os pés a DSK que senón a tal hora en lugar de Hollande teriamos ao satiro libertino como salvador de Europa e da humanidade da man dos socialistas... só imaxinalo dá repelús).
O problema de Europa, e o noso problema, é que mentres nós perdiamos o tempo recorrendo a todos os disparates imaxinables e inimaxinables, por aí fora había países que para nós eran terceiro mundo que ás caladas ían facendo os seus deberes e cambiando o mapa do mundo. Por iso o lugar de España e de Italia empezan a ocupar outros.
Tamén había xente que dicía que a final da champions estaba cantada e que a xogarían o Barsa e o Madrid pero a final de Munich resultou que a gañou o Chelsea e perdeuna o Bayern, os nosos non estaban... Iso pásanos por vender a pel do oso antes de.... e por querer facer as cousas sen baixar do autobús...

CAPITALISMO SALVAXE

É o momento historico, como moitos outros na historia da humanidade. Ningun imperio é eterno, e a sociedade é un volcan en permanente cambio.
A revolucion industrial "pario" o capitalismo salvaxe, de avaricia sen limites, do todo vale para conseguir fama e riquesa, do PIB ao infinito nun mundo onde os recursos son finitos, pero este modelo non é sostible no tempo, de continuar asi un brutal desastre mundial esta garantido, a economia esta absolutamente globalizada, pero a politica séguena manexando por parcelas de ahi xorden as súas contradicións e rifas, as súas crises e desbalances, e os cidadáns do montón os que via eleciones "democraticas" cada certo tempo dámoslles un cheque en branco para que fagan o que queiran, non pintamos nada, nunca o fixemos.
Goberno e opocicion son o mesmo can só que con diferente colar, no parlamento atácanse con ferocidade como as follas dunha tesoira, pero non se fan ningun dano o unico que sae cortado é o pobo. Pero nesta traxedia os que mais culpa teñen son os ganapanes dos medios de comunicacion, tristes plumiferos que alugan a súa alma e a súa dignidade por mil euros ao mes, para ensalsar elementais peloteros ata o altar dos olimpos, ou someter ao pobo á ignorancia e a apatia, ao extremo de que se un equipo de futbol gaña un campionato, ano tras ano a mesma estupidez, saen á rúa 40 mil monos aullando e saltando sen parar, e se alguén comvoca a unha marcha para frear os desmáns dos politicos non saen mais de mil.
É tempo de tomar a bastilla outra vez, os famosos "mercados" teñen nomes e apelidos e son os que mandan os tristes politicos, só son os seus vulgares empleadillos, pois é o momento de ir a por eles, a nosa paciencia ten un limite, é momento de dotar de ideoloxía e programa ao 15-M á marxe deste modelo social, de consumismo delirante.

AS CONTAS NON CADRAN

A diferenza entre ambas as circunstancias, a mentira contable do PSOE e a constatación do desvío orzamentario de Madrid e Valencia, é que mentres o engano dos socialistas só puido descubrise cando chegou o PP ao poder, a evolución negativa das contas madrileñas e valencianas foi revelada polos propios reponsables autonómicos populares.

Non é o mesmo porque non é igual. Cando, no discurso de investidura, Rajoy falou da necesidade dun axuste de 16.000 millóns de euros para cumprir o acordado con Europa, os socialistas calaron miserablemente a verdadeira necesidade de que se chegase aos 40.000 millóns, como aos poucos días púidose comprobar.

Deixando aparte o feito de que a trampa contable socialista supuxo 2,5 puntos do PIB e que este desvío agora constatado apenas chega ao 0,4, non hai que esquecer que estamos aínda referíndonos a cifras correspondentes ao período de 2011, cuxo control caía directamente sobre o Goberno de Zapatero. O exemplo de transparencia propiciado polo novo goberno de Rajoy, xa que logo, non pode ser máis encomiable.

Se os responsables políticos do PP fosen tan irresponsables como o foron o sr. Rubalcaba e os seus compañeiros de goberno, tratarían por todos os medios de ocultar esas cifras desfavorables. Como estamos ante novas formas de gobernar, que afrontan os problemas de fronte, con equilibrio, moderación e sentido reformista, era lóxico que ás contas mostrasen a realidade tal cal é. Non vexo ningún motivo racional para a crítica a non ser o feito de que as anticipacións económicas sobre a actividade non tivesen en conta o escenario dun esborralle inmobiliario, sobre todo en Madrid.

INVESTIGAR A TODOS

Un dos grandes  problemas  do goberno do PP, é que unha vez donos da inmensa mayoria do poder neste pais, cando saben dos pufos creados por eles nas Comunidades que gobernaron, estiveron todos estes meses intentando tapar, desviar a atención do que deixaron, pero Bankia desbordar e xa non poden tapalo.

As autoridades europeas, non só tendran que axudar a sacar do lodo a esas entidades financeiras, tambien se é que a xustiza funciona de verdade, as auditorias serven para algo mais que enriquecer aos que as fan , xustificar a uns cantos e volver contarnos os contos das mil e unha noites, que os cidadáns saibamos quen pillou, onde esta, con nomes apelidos, e se pode ser con DNI.

Sen deixarse a un. Xa saben investigar a todos, a Bankia tamén. Sera o único xeito que os cidadáns volvamos crer na democracia, nas institucións democraticas e nos tres poderes do Estado, que agora.. Cando saibamos que pasou pero de verdade nas Caixas, nas administracións, coas empresas, nas compoñendas con " amigos" que calaron con especial responsabilidade dos medios e os que de momento se estan indo de rositas, porque non se atreveron e ademas prescribiron , ese dia os cidadáns deixaremos de ser bos.

Ahi está Camps elevado aos altares nun sector importante da Comunidade Valenciana, e parece que non nos doen os indecentes, só algúns pouquiños. O do xurado popular no seu caso foi unha burla á xustiza, á democracia, á dignidade .

RUBALJOY

O entendemento e a colaboración entre Rajoy e Rubalcaba (RUBALJOY), aínda que desexable e necesaria, a día de hoxe é imposible. Hai un abismo case infranqueable entre as dúas principais forzas políticas españolas. E ese abismo empezouse a abrir desde o mesmo momento en que Jose Luís Rodríguez Zapatero gañou as eleccións en marzo de 2004.
Desde aquela data a oposición do Partido Popular volveuse especialmente agresiva, rifa e visceral; a descualificación pura e dura instalouse permanentemente no discurso de Rajoy e os seus máis inmediatos colaboradores; o PP protagonizou durante os seus case 8 anos de oposición unha triste etapa de crispación e radicalización da vida política en España. Como é lóxico, o Goberno de Zapatero e o PSOE víronse obrigados a responder a este ataque permanente como boamente puideron, a miúdo caendo nunha dialéctica máis ou menos similar, para poder defenderse e contrarrestar a agresividade do partido na oposición.
Daquela longa etapa de áspera confrontación, independentemente dos acertos e fracasos do executivo socialista (nos que agora non desexo entrar), chegouse á situación actual.
O Partido Popular descualificou de tal xeito ao PSOE pola súa xestión da crise que agora nin sequera contemplan a posibilidade de chegar a pactos con eles, a pesar do seu propio fracaso en materia económica, tras estes 5 meses intensísimos nos que nos someteron a un aluvión de medidas de recorte e austeridade. Rajoy prefire seguir só, exhibindo obstinadamente a súa maioría absoluta. Rubalcaba, a pesar da repugnancia que deben sentir no seu propio partido a tender pontes co PP, por puro sentido da responsabilidade ofrece a man e invita ao Goberno a asinar pactos de colaboración, pero neste momento parece moi difícil esa posibilidade.
En resumo, o enorme distanciamento existente entre os dous principais partidos ten unhas raíces claras, que máis aló de posicións ideolóxicas diferentes se cimenta en 8 anos de rifa continuada, máis propia de pelexa de patio de colexio que dun debate profundo, serio, rigoroso e responsable entre profesionais da política, que é o que debería haberse dado entre un goberno e a súa oposición parlamentaria.

SOBERBIA POLÍTICA

Os políticos españois que nos gobernan, sexan da ideoloxía que sexan, son francamente malos. Xa non é que teñan mala prensa, como se adoita dicir, non, é que eles son así, malos, ineptos, torpes e ineficaces para gobernar con claridade un país en grave crise. Porque gobernar con vento a favor, tamén o fago eu. O difícil, o duro, é facelo cando as cousas están francamente mal.

Rajoy queixouse no seu día que non era oído por Zapatero, que propuxo cen emendas ao orzamento e non se aprobou ningunha, co que se desesperaba e criticaba con dureza a Zapatero pola súa intransixencia e polo aceptar a man tendida do PP. Chegou Rajoy ao goberno, Rubalcaba tendeulle a man para chegar a acordos e salvar entre todos ao país e o primeiro que fixo Rajoy foi darlle as costas e nin sequera contestarlle.

Aquí, en España, goberna o rancor, a vinganza, a mala leite, pero non goberna a responsabilidade. Que mellor fose, recordarlle a Rubalcaba e dicirlle: "Cando Ud. era vicepresidente dun goberno que non funcionaba, eu tendinlle a man e cuspiuma, pero agora que as cousas non saen como eu cría acepto as súas suxestións e gobernemos xuntos e en colaboración, polo menos para dar boa imaxe no exterior e poder solucionar os problemas".

De ser así, Rajoy, probablemente gañouse as próximas eleccións. Pero non, España é diferente. Non me fixeches caso a min, eu tampouco a tí. Así nos vai. Sáenz de Santamaría dicía que a curmá de risco chamábase Zapatero, si, pero se apellida Rajoy. Estamos nun tris de que sexamos rescatados, os mercados non se fían de España, o goberno de Rajoy é menos de fiar que unha moeda de tres euros e con todo embárganos a soberbia política e non somos capaces de pornos de acordo entre todos para saír adiante. En Alemaña fixérono cando fixo falta, cando máis o necesitaban, ¿Por que aquí non?. ¿Que nos pasa?. O mellor será que veñan de Bruxelas e dígannos como facelo, coa intervención, xa que os nosos políticos non son capaces.

NOBEIS DE ECONOMÍA

O que diga que sabe de economía mente. Nin un só dos premios Nobel atinó a avisarnos do que se nos viña encima. Do mesmo xeito que, nestes momentos, eses mesmos sisudos teóricos debátense en dous bandos enfrontados sobre cal é a mellor solución para pasar páxina da crise. Mentres uns alíñanse coa Merkel e a súa austeridade, outros apostan por dar un pouco de correa aos países máis castigados.
Con este panorama non resulta estraño que o mesmo día que Moody's rebaixa a cualificación de dezaseis bancos a Bolsa suba grazas ao tirón das entidades crediticias. A única explicación plausible a este feito é que os mercados esperaban ansiosos saber que faría a axencia de cualificación para facer exactamente o contrario. Á fin e ao cabo, nin Moody's nin ningunha outra rebaixaron a cualificación a ninguén no planeta nin tan sequera uns minutos antes de que estalase a crise.
E, tamén neste contexto, resulta ata normal que o Goberno español, preocupado ultimamente en dar unha imaxe de máxima solvencia, encargue un informe independente sobre o estado de Bankia a Goldman Sachs, o que fose banco de investimento e que está na xénese mesma do crack que aínda nos ten dobrados. De igual modo, a resposta dos chamados mercados non se fixo esperar e as accións da entidade, que ata onte tiñan menos valor que un euro grego, rebotaron e subiron ata un 20% nunha sesión.
Os españois estamos aprendendo economía a marchas forzadas. Conceptos como o "corecapital", a "débeda soberana" ou a "deflación" forman xa parte do coñecemento popular e déixanse escoitar con total naturalidade no taxi, o bar ou a cola da panadería. Ata Belén Esteban as solta con naturalidade mentres intenta aprender a colgarse dunha barra de striptease. E é que, ao final, isto é o que nos queda. España só é fértil en premios Nobel de literatura e no resto dos campos o noso palmarés limítase a dous de medicamento, un deles compartido cos norteamericanos (xa que eles pagaban os experimentos de Severo Ochoa, o mérito consideran que é seu).
Con todo, desde agora hai toda unha lexión de candidatos a obter o galardón en Economía e o mellor é que non son alumnos de Yale nin de Oxford, nin tan sequera da Universidade da Coruña, os candidatos son cidadáns capaces de sobrevivir con salarios minúsculos a unha hipoteca, os prazos de coche, o cole do nene, as cañitas do venres pola tarde e, ata, de cando en cando, encher o depósito do utilitario e ata comer.
Millóns de españois demostraron a súa valía para ser distinguidos cun Nobel, ou cando menos, con algunha dirección xeral nunha axencia de cualificación.

OS GRANDES PISAN AOS PEQUENOS

¿Por que os gobernos teñen tanto interese na concentración de grandes grupos económicos? Lehman Brothers, Bear Stearn e Bankia... Grandes grupos grandes desastres, que nos arrastraron á ruína. Os supervisores, auditoras e axencias de cualificación déronas por boas ata a ruína. Os timos dos humanoides corruptos que saíron forrados, mentres que os demais estamos pagando as consecuencias da crise e salvando aos culpables cos nosos impostos. Non pagan os responsables. Logo de enganarnos.
A globalización elimina a competencia, a capacidade e mérito. Á falta de valía uníronse a cobiza e o malgaste para a crise perfecta. Todo xunto contra a economía social. Aí están os resultados: estafas, quebras, paro, crise económica e de valores. Mentres, o gobernador do Banco de España e supervisor das caixas e bancos imploraba que había que conter os salarios, esquecendo que os directivos arruinaron esas entidades. Cando crebou o Lehman, afirmou que os bancos españois non tiñan produtos tóxicos.
Os gobernos non pintan nada ante estes grupos económicos que o esnaquizan todo coas súas especulacións, creadores de crises, pero non anulan os paraísos fiscais, refuxio de saqueadores. Para facer política hai que ter autonomía económica. Fagan negocio, señores, pero non deixen a millóns de persoas na miseria. Estes especuladores son como o sapo, ao que se lle pon un pitillo acendido na boca, non para ata que rebenta. M.V.V. 

"BRANKIA" E OS PEIXES DE CORES

Cronoloxía da ruína: "Mariano, déixame a entidade un intre". "Non Rodrigo, que a "Espe" non quere". "¡Jo!, ¡déixama, que non lle fago nada! " Vale, déixocha, pero ollo?".

Meses despois Bankia é intervida e o suplicante cesado. No despacho de Rajoy óese a unha tronante Aguirre: "Decátache, molábame máis a miña Caixa Madrid que a Bankia de Rodrigo". Precedido dun: "Iso, iso...".
O relato podía ser ese, puro teatro, manifesta teatralidade, pero o certo é que non foi o intre que lla deixaron a Rodrigo o motivo da quebra de Bankia, senón a mala xestión da man boba do pobo, os políticos, que nuns poucos anos converteron as dignas e sociais caixas de piedade en indignos cadaleitos de malgasto e usura, enterrando con elas algo máis que centos de millóns de euros, que non é pouco.
Refírome á esperanza do cidadán medio, e cando digo medio falo deses que aínda conservan unha porción de anatomía económica capaz de mantelos a salvo da bancarrota, e cando nomeo a esperanza aludo á que aínda albergamos moitos de ver un día gobernado o país desde as institucións democráticas do estado.
A nacionalización revélase cada día con máis forza como a peor das solucións posibles, sen que iso supoña motivo de alegría senón a mera constatación dun fracaso que nos incumbe a todos. Por iso que non che vingan co conto de "Brankia e os peixes de cores", porque eses, somos todos. J.R.P.S 

LULÚ

Por máis que Rajoy póñase didáctico coas súas "solucións á crise" e explíquenos que non hai outras a min non me convence. Ademais ma refanfinfla. Seguro que a outros moitos, tamén. Do único que estou convencido, é de que pasará á posteridade como o gobernante máis nefasto para a clase traballadora; o que máis rebaixou o seu nivel de vida (refírome á clase traballadora, claro, non o seu), pisoteó os seus "dereitos adquiridos", e o que máis mentiu nunha campaña electoral, pasándose pola súa escuálida entrepierna case todos os artigos do seu programa de goberno.

Resultado: ao inventor dos venres negros de rebaixas, en case cinco meses de goberno lle han-habemos mangado dúas manifestacións nacionais contra a súa actitude, aptitude, e a súa persoa. E máis que caeranlle. Un tipo que vai ver á Merkel en estado de submisión caniche non é digno de representar ao seu país nin a dignidade nacional.
Sendo -se somos- unha economía demasiado grande para ser rescatada da súa crise financeiro-bancaria-deudo-capitalista, debería haberlle botado un par de ovos e pór algunhas condicións para minimizar a represión económica imposta por ela, aceptada e bendicida por el, aos españois. Ata aos que lle votaron; pobres crédulos levados a erro por un engañabobos. E isto -como dicía un extinto socialista-dígollo sen acritude. A proba é que a súa "popularidade" cae como o chumbo. A pouco que se nos poña aí: ¡á rúa, neno!

A BANCA SEMPRE GAÑA

Se a tenda do barrio vese en problema, bota a trapa e punto. Se é unha gran empresa, ponse á cola onde se solicitan "ERES" e a outra cosa bolboreta. Se é un banco, aí están os políticos chegando coa mesma rapidez e estropicio que a sétima flota.
Non fará falta espremer o cerebro para recordar, por exemplo, que a Caixa de Aforros de Madrid (aí nace Bankia) era a leira do PP (Esperanza, Rato, Rajoy, Aznar) como o era a caixa de Valencia e así, ata facer un percorrido por todo o club do diñeiro que manda en España, incluída Galicia, onde o PP quixo meter man e meteu a pata coa fusión...
E sempre gañan eles: cos seus retiros de ouro, os seus soldos de platino e as súas mentiras de chumbo (Bankia, dixo Rato recentemente dimitido/expulsado, está que se sae) ou os seus roubos sen pistolas: o crédito a Martins, o chalé-palacio en Miami para os conselleiros, etc.
Talvez sexa bo recordar que un banco págache un "2%" polo diñeiro que che garda e cobra o dobre, triplo, polo mesmo se o presta e executan con man firme demoras, números vermellos, falta de pagamentos... demais cobran por coidarche a conta, por darche a tarxeta (a ti e ao tendeiro).

Resumindo: non poden xerar perdas (cobran por todo e pagan mal a súa materia prima) salvo que sexan uns ignorantes, metido man na caixa ou beneficiado ás seus máis próximos sen criterio comercial...
Por iso, cando vostede pague este ano á señora Facenda non está colaborando coa educación, a sanidade ou a xustiza. Non entrega parte do diñeiro para apoiar a lei de dependencia, minorar os sufrimentos dos que non teñen nada... senón rescatando a Bankia, á banca.
E iso non lles pode saír gratis aos bancarios ignorantes, aos que arriscaron o diñeiro doutros prestándollo aos seus amigos ou financiando obras imposibles ou postos dos seus colegas...
Eses teñen que responder polos seus desmáns e, con eles, o gobernador do Banco de España, os políticos que lles apadriñaron e a nai que os...
Sobre todo, e polas súas santas nais, que non nos mintan: Rajoy dixo que "non había un euro" e de aí os recortes que padecemos.

Pero hai millóns para a banca.

Malditos tramposos...

O RESCATE DE BANKIA

O Goberno dixo fai unhas semanas que necesitaba aforrar 10.000 millóns e para conseguilos propuxo recortes en sectores tan sacros como sanidade e educación. Agora resulta que non ten ningún problema en inxectar 7.000 millóns, que poden ser máis, a unha entidade privada como Bankia. ¿É unha tomadura de pelo ou simplemente a confirmación do xogo de intereses propios que levan entre mans os nosos representantes e os bancos? Cando empezou a crise, o obxectivo do Goberno era sanear os bancos; hoxe logo de catro anos de investir diñeiro público, de que o Banco Central Europeo proporcionoulles enormes cantidades de diñeiro, que tamén é público, e de que aos bancos permítaselles todo tipo de excesos e tropelías cos cidadáns, resulta que están igual ou peor, e o obxectivo do Goberno segue sendo o mesmo: sanealos.

O peor de todo é que ninguén expón nin explicacións nin responsabilidades. ¿Por que están así os bancos?, ¿alguén os xestionou mal?, ¿que fixeron con todo o diñeiro que se lles proporcionou?, non hai responsables que paguen a súa mala administración?, ¿por que temos que pagar os cidadáns as irresponsabilidades de dirixentes financeiros que deixan entidades na ruína e vanse cos seus petos cheos? Parece evidente que os nosos Gobernos (de esquerdas e de dereitas) sacrificáronnos a todos para salvar uns bancos que foron causa fundamental do comezo da crise, e que en agradecemento afogaron a economía do país ao negarlle o financiamento que necesitaban familias, emprendedores, investigadores, empresarios e compradores. J.L.R.A.

RESCATES BANCARIOS

Rescatar a un banco crebado con fondos públicos e negar a un indixente o dereito universal da asistencia sanitaria non son feitos fortuítos sen relación entre si, son decisións políticas, cara e cruz dunha mesma moeda.
Porque os 114.000 millóns de euros regalados ata agora aos bancos sen contraprestación, coa escusa de garantir o aforro das familias, non serviron senón para parchear o buraco que a pésima xestión dos seus directivos ocasionou durante os anos en que o risco era ignorado porque a burbulla inmobiliaria lles rentaba pingües beneficios. Se desde un principio deixouse crebar aos bancos, purgado responsabilidades e creado un banco público con todo o capital malgastado nos rescates, un banco dedicado a facer a súa función, que é prestar diñeiro ás pequenas e medianas empresas para que a economía funcione, non estariamos tan medorentos dun máis que probable rescate.
As políticas de austeridade impostas, convén recordalo, por ministros procedentes do mundo financeiro e que pagan os máis desfavorecidos con recortes de dereitos esenciais como sanidade e educación, non son nin máis nin menos que un malgaste de diñeiro público que se embolsa a banca. A.T.P.

O TUPPER DO PRESIDENTE

No medio do barullo dos oito mil polis que protexían en Barcelona aos amos do diñeiro ou os fastos composteláns "dá xuntanza" entre os herdeiros de Konrad Adenauer e de Manuel Fraga; á marxe da festa do Barça-Madrid ou da romaría festiva-relixiosa bendicida por Rouco, Rajoy, a súa familia e unha fiambrera deixaron "impactados" aos veciños do fermoso pobo dos Quintos de Mora, a un tiro de pedra de Madrid e dentro da provincia de Toledo.
Ata alí, co seu papá, interesado en coñecer tan bela paisaxe (entrañable imaxe só comparable á última película de "Indiana Jones", onde tamén corrían aventuras pai e fillo) fóillenos o presi en lugar -como apuntaban os seus xornalistas de cámara- de irse a Canarias ou Sanxenxo, onde ten propiedades, ou a Levante onde está a súa oficina e outras propiedades.
É por aforrar.
É impactante, dicían os veciños.
É unha coña dixo o cociñeiro da leira (propiedade do Estado) e un dos catro empregados que se coidan da casa, ao decatarse de que a señora da casa (da casa de Mariano) traíase a cea en varios "tupper" (o que vostede e eu chamamos fiambreira) para non molestar.
O alcalde dos Quintos de Mora explicou que algo de diñeiro deixan no pobo, pois, aínda que o presidente non gastou nada en comida, compraría o "Marca" e algún puro no estanco mentres os seus escoltas -que paraban no hostal Os Artilleiros- sempre se tomarían un café e un carajillo (pois se entende que, xa postos, tamén virían cos seus "tupper" para aforrar, pois "Mariano é consciente do momento de crise que vive España".
Recordemos que o "rancho de Aznar" (estivo con Bush) foi visitado por todos os gobernantes, desde Franco, aínda que só un levou a fiambreira.
Os clientes dunha barbería do pobo (sempre seguindo o relato de "La Razón") apuntaron que eles sempre detectan cando chega algunha autoridade, pois cortan os camiños e están como acurralados. Tamén fixeron grandes eloxios da longa e negra cabeleira do noso presidente.
Mariano, mentres outros levaban o seu médico e unha ambulancia medicalizada, só levou a cartilla da Seguridade Social. Iso si: logo de confirmar que os recortes de Cospedal non chegaran aínda ao médico do lugar.

MILLONARIOS

Segundo o Instituto Nacional de Estatística, España é o noveno país do mundo con máis millonarios entendendo como tales aos fogares cuxo patrimonio total supera o millón de dólares, incluíndo accións, bonos, diñeiro en efectivo e propiedades inmobiliarias. Dentro deste colectivo, inferior ao 5% da poboación española, hai quince familias que suman unha fortuna de 63.000 millóns de euros e utilizan as denominadas SICAV (sociedade de investimento de capital variable) como instrumento financeiro para tributar escasamente o 1% do imposto de sociedades mentres que os asalariados que superamos os 18.000 euros tributan o 21%.
A Axencia Tributaria non pode investigar ás SICAV e os grandes grupos parlamentarios non queren modificar esta norma. Para maior cabreo dos que cumprimos con Facenda, os defraudadores españois terán ata o 30 de novembro para blanquear o seu diñeiro negro sen castigo penal, a cambio de abonar unha taxa do 10%, moito menos dos impostos que terían que pagar.
É evidente que se houbese xustiza fiscal en España e as grandes fortunas tributasen razoablemente, poderiamos cadrar o balance orzamentario do Estado sen facer estes recortes que nos abocan á recesión. Advírtennos as autoridades de que as grandes fortunas españolas non se deixan cobrar e que se lles obrigamos ameazan con marcharse de España. Merece a pena que vivan no noso país? Realmente marcharíanse?, e se isto ocorre, sería tan grave?

A CRISE QUE NON CESA

Cada día, coas tesoiradas que aplica Rajoy, os efectos negativos da crise económica nótanse máis na sociedade, que vai perdendo o seu Estado de benestar e caíndo nun pozo sen fondo, tamén psicolóxico, do que será difícilísimo ou casi imposible saír. E agora anuncia, ameazante, que todas as sextas feiras haberá outras medidas aínda máis duras.

Se xa por desgraza nos discursos políticos que se costuman facer abundan as medias verdades e mesmo as falsidades, Rajoy podería obter o título de campión do incumprimento dos compromisos eleitorais. Praticamente todas as súas principais promesas foron esquecidas, facendo no goberno, o que é máis grave, o contrario do manifestado. Poderíamos cualificar a súa xestión como estafa política ou fraude electoral. O político pontevedrés, que xa non estaba afeito a dicer a verdade cando falaba de fiíños durante a catástrofe do Prestige, gosta tamén dese triste papel de funcionario ao servizo dos intereses da banca e do de pasar á historia como o liquidador definitivo das condicións de vida dignas para a maioría dos cidadáns.

Mais eles non tiveron culpa da crise, debida principalmente á burbulla imobiliaria montada pola banca e os construtores co apoio do goberno de Aznar, do que formaba parte, e que orixinou un crecemento artificial. Os bancos alemáns prestaron millóns aos españois, e agora queren a devolución garantida e rápida desa débeda astronómica. Coa diminución dos gastos sanitarios, educativos e sociais, co cesamento dos investimentos públicos, co aumento do IRPF dos asaliariados e dos impostos indirectos, quérese facer pagar á clase media e á baixa esa enorme débeda privada. Embora non se lle pasa a conta aos enriquecidos responsábeis da banca. Nen se evita e persegue a fraude fiscal das empresas. Nen se recortan os postos institucionais, coa eliminación de deputacións e Senado, as fusións de concellos etc. Ao contrario, continúanse gastando inxentes cantidades en infraestruturas desnecesarias e antiecolóxicas como as do AVE ou as aeroportuarias. E non se procura austeridade nos gastos militares e eclesiásticos.

Os servizos esenciais da sanidade, a educación e a dependencia convértense en negocios lucrativos. E como xa sucede na Inglaterra e nos EEUU, ao se triplicar as taxas universitarias, muitos terán que pedir prestamos e hipotecarse durante décadas. A formación universitaria será apenas para as elites. Este neoliberalismo extremo do PP diríxenos cara á catástrofe social, alén do suicidio económico. Vai ser difícil viver aquí con soldos baixos e prezos elevados. Miles de persoas emigrarán para fuxir dunha década de precariedade. Só unha mudanza política evitará a catástrofe. Mais teria de aparecer unha alternativa, apoiada pola cidadanía, desobediente con Merkel e distinta ás do PP e PSOE. Arxentina, que hai dez anos tivo unha crise parecida, saiu dela por mor das medidas keynesianas dos Kirchner, adiando o pago da débeda e criando emprego e servizos públicos. Reaxirán aquí cidadáns e políticos?

DEBATE ABERTO

As Deputacións sumáronse a unha vella teima dos Concellos: queren desfacerse das chamadas competencias impropias; competencias que, de aterse ao establecido, non lles corresponden; que representan unha cuarta parte das que en realidade asumen, e que gravan indebidamente os seus orzamentos.
Ao tempo, propón traspasar competencias cara arriba -ás comunidades autónomas- e cara abaixo -aos Concellos-, quitándose de encima tarefas politicamente pouco rendibles e administrativamente incómodas. O seu novo gran papel sería a axuda e asistencia aos municipios de menos de 20.000 habitantes, que acollen unha poboación total de 15 millóns de españois.
No entanto, o que non explican os neorreformadores provinciais é por que esa atención aos pequenos Concellos non podería tamén ser levada a cabo polas Administracións autonómicas, máxime se aqueles están chamados a curto prazo á prestación conxunta de servizos e a medio prazo, a fusionarse e gañar en tamaño.
Nas comunidades autónomas uniprovinciais as Deputacións non existiron nunca e non pasou nada. Nas de poucas demarcacións, como Galicia, a proximidade da Administración rexional cos Concellos parece suficiente para esas tarefas de asistencia e de Administración intermedia.
Fai algún tempo case todas quitáronse de encima o morto da sanidade e agora pretenden que a respectiva Administración autonómica asuma as estradas provinciais. Así as cousas, ¿que competencias poderíanlles quedar aos entes provinciais? ¿As fáciles e de menor complexidade? ¿Para só iso estaría xustificada toda unha Administración que, aínda por riba, viría convivir con outras tres?.
A verdade é que os neorreformadores provinciais ven obrigados a falar máis desde a teoría que desde a realidade. Porque desde esta última, os números cantan e son contundentes. E é que, por exemplo, segundo unha recente liquidación ante o Ministerio de Economía, as Deputacións galegas gastaron só en persoal 145 millóns; é dicir, o 25% dos ingresos das catro corporacións; porcentaxe que nalgunha delas como a de Ourense chegaba ao 41,3%. Se sumamos os gastos de funcionamento, ben poderá concluírse que entre unha cousa e outra se lles vai por aí case a metade do orzamento. ¿Que pode quedar, pois, para investimentos reais?
Falamos de Galicia, pero algo similar podería dicirse do conxunto nacional. Os números nin favorecen nin xustifican a supervivencia das Corporacións provinciais. E aínda que de momento o Goberno sálvelles a vida, o debate segue e seguirá aberto.

A SOMBRA DE FEIJÓO

Seguramente Núñez Feijóo estarase preguntando xa polas futuras consecuencias electorais dos recortes en sanidade e educación de Mariano Rajoy. Non sería estraño pensar que, baixo o manto do asentimento partidista, comeza a librarse unha soterrada batalla entre o Goberno central e o galego sobre como se repartirán nas urnas os custos do tixeretazo popular, e de aí a advertencia de Feijóo de que os galegos non terán que pagar a cama e comida nos hospitais.
E é que o Executivo de Mariano Rajoy pode pensar que parte do custo caerá sobre Galicia porque é competencialmente a encargada de aplicar o axuste nas políticas máis sensibles para os cidadáns.
Porque nesta comunidade autónoma, como ocorre nas restantes, os resultados das eleccións rexionais estiveron moi ligados á política nacional, especialmente cando, como aquí pasa, coincide a cor política entre os gobernos central e autonómico.
Ademais, o propio Núñez Feijóo encargouse moi pronto de facer moi visible ao novo Goberno central para os cidadáns galegos, polo que dispón de escasa marxe de manobra para protexerse agora dos custos electorais dos recortes.
En definitiva, se os axustes marcasen o desenlace desta lexislatura, ao meu xuízo, farano tamén na que está a piques de finalizar en Galicia, onde a sombra do Goberno central é alargada.

DEUS DEA A QUEN BOTARLLE A CULPA!

Dende o principio dos tempos a mentira foi unha arma para acadar beneficios ou vantaxes. E grazas ao seu uso, algúns acadaron dende victorias electorais, ata batallas e coroas coas que seguir mentindo, dende a impunidade que lles da a facilidade coa que a memoria colectiva limpa os seus arquivos, e fai tabula rasa para empezar de cero sen pasado nin rencores.

Antes, cando a política tiña palabra e compromiso, o que quería peixes tiña que mollarse o cú; o que cruzaba un río saía mollado e ben que se lle notaba… hoxe, os que dixeron que nunca subirían os impostos, subíronos e non pasou nada. Os mesmos dixeron que non tocarían nunca á Sanidade nin a Educación, e fixérono. Esos, que anunciaron ían quitar as peaxes da AP-9 en Pontevedra, agora cobrarán peaxes ata nas autovías. Os dirixentes populares que asinaron que nunca subirían o IVE e fixeron unha campaña brutal no seu día, agora anunciaron xa que a principios de ano subirán o IVE, total como temos o máis baixo de Europa…

Todos aprendemos de pequenos que a mentira podrida é un gran saco sen fondo no que caben moitas mentiras podridas, as que xa se fixeron e as que aínda quedan por chegar. Asistimos con decepción ás consecuencias dunha realidade falseada para gañar unhas eleccións. E un venres sí e outro tamén, Rajoy e o PP rompen con algún outro compromiso. Pero non son culpables… Aprenderon dende pequenos que o único importante e ter algúen a man a quen poder botarlle as culpas. D.T.

INUTILIDADE DAS SENTENZAS URBANÍSTICAS

Máquinas escavadoras orixinando montículos de cascallos, rabuñando e facendo irreversible o que durante millóns de anos a natureza regalara. Mentres, un preito pretendía, mediante unha acción xurídica, combater aquela destrución na umbría onubense que, aínda por riba, era Zona de Especial Protección para as Aves. Se concitaban así todos os despropósitos posibles contra o medio ambiente e o urbanismo. Pero, ¡o preito gañouse! A Sala do Contencioso Administrativo do Tribunal Superior de Xustiza de Andalucía declarou a nulidade radical de toda aquela horrenda construción. Impugnada ante o Tribunal Supremo en casación, ademais de por a empresa promotora "en defensa dos seus intereses" simultaneamente polo Concello de Huelva (do PP) e a Xunta de Andalucía (PSOE), coincidencia reveladora dun urbanismo preso nunha maraña de regulacións sen sentido e cuxa descodificación arroxa saborosos ensinos sobre o poder. O TS confirmou o que a Sala de Instancia sentenciara: que toda a modificación do plan promovida polo Axente Urbanizador e ao que obedeceran tanto o Concello como La Junta, era nula de pleno dereito. Pero a urbanización fíxose. Non houbo medida cautelar que provisionalmente a paralizase. E aí segue con evidente burla das sentenzas. Aí está, para quen queira vela. As persoas que adquiriron as súas casas non teñen nada que ver coa situación ilegal; atopáronse con ela, son tamén vítimas do agravio administrativo. E se se lograse a reconstitución terían indubidable dereito á indemnización e ao realoxo.
Cando se demostrou ata a saciedade que a torre construída a pesar da súa extrema ilegalidade tiña que ser demolida, o TSJ abateu as súas propias decisións e as do Tribunal Supremo para evitalo. O mesmo que parece guiar agora á Xunta para salvar da picota, nun proxecto de lei que cheira a inconstitucional, desde o edificio de Fenosa, na Coruña, ao Outeiro de Castrelos, en Vigo, pasando polas 20 vivendas unifamiliares da Guarda pendentes de derriba. Logo ¿serven as sentenzas urbanísticas para algo máis que para polas nun marco como antigualla da máis exquisita pero obsoleta orfebrería xurídica? Alfonso Villagómez, Doutor en Dereito Público

IGUALDADE E PROGRESIVIDADE

O IRPF debería chamarse imposto sobre a renda das persoas físicas obtido polas clases medias, e especialmente polos asalariados. Dicir que o IRPF grava as rendas de todas as persoas físicas é simplemente un dogma de fe.
España é un país sen ricos se atendemos ás estatísticas tributarias. En 2009, 6.829 contribuíntes declararon rendementos e imputacións por un valor superior aos 601.000 euros. Con todo, se consideramos que en España hai aproximadamente 143.000 persoas que aparecen nun estudo sobre a riqueza no mundo, está claro que a maioría de grandes fortunas tributa por outras vías. Eses grandes contribuíntes achegan só o 0,05 % sobre o total recadado polo IRPF, que obtén a maioría dos seus ingresos polo tramo de rendas que vai dos 12.000 aos 30.000 euros e que achegan o 57,14% ao total do imposto.
Se o IRPF é o imposto que maiores ingresos deixará ao Estado -o 34% dos ingresos fronte ao 9,2% de sociedades segundo os Orzamentos Xerais do Estado deste ano-, pregúntome: ¿non podemos esixir que, en lugar de recortes ao Estado social, quen máis capacidade económica teña contribúa máis segundo o principio constitucional de igualdade e progresividade?- V.M.T.

ESTOU INDIGNADO

Estou indignado por cotizar sempre e non ter diñeiro negro ou contas no estranxeiro e así poder beneficiarme da amnistía fiscal. Estou indignado porque se construíron aeroportos e quilómetros de AVE que non se xustifican polos requirimentos reais da poboación; enoxado porque temos un sistema bancario insaciable que agora deixa na rúa a persoas sen recursos ou que retén (iso si cun documento asinado que di que foron informados) as contas "preferentes" de moitos cidadáns humildes; enfadado con aqueles economistas e escolas de negocios que inflaron a situación real do país e cuxa voracidade ou incompetencia para prever o que estaba pasando favoreceu o caos actual.
Estou indignado polos recortes en educación que, como sempre, van repercutir moito máis nas clases máis desfavorecidas; polos recortes en sanidade que se basearon en criterios económicos e non de saúde e que van afectar ás persoas máis vulnerables; por non poder pagar unha mutua privada que me evite as longas listas de espera da sanidade pública. Estou farto duns políticos que utilizan a crise para facer política de partido e non de Estado e que son incapaces de ver que a situación de crise actual pasa por políticas de consenso.
Pero aínda que estou indignado, mañá, como moitos outros cidadáns, levantareime á 5.30 da mañá para ir ao meu traballo desexando facelo ben e esperando que o día non sexa peor que hoxe ou que a miña empresa non faga un ERE e confiando en que unha luz ilumine aos nosos parlamentarios e recórdelles que un bo día este país decidiu converterse nun Estado social e de dereito, que recoñeceu o dereito ao traballo, á educación e á protección da saúde de todos os cidadáns. A.G.A.

AS PRÉSAS DE RAJOY

Compréndese a présa de Rajoy. A súa présa por facer reformas a fondo, pois as medias tintas afundiron a Zapatero A súa présa para facelas ao principio do seu mandato, xa que agora rendibiliza a súa maioría absoluta e non ha de pensar en eleccións. A súa présa para cumprir cos mandatos da Unión Europea, que é quen nos pode prestar diñeiro para saír adiante.
Pero a présa adoita ser mala conselleira. A présa, ás veces, leva a tomar decisións inmaduras. A présa pode levar a acumular en pouco tempo medidas que se son impopulares multiplican o malestar social. Abrigo se se presentan nun ton arrogante e pouco dialogante. Ata no caso de que sexan necesarias, acertadas e urxentes. A inmadurez, a acumulación e a imposición, son tres fallos que poden malograr o éxito das mellores intencións.
Aos graves males da situación, aínda que sexa herdada, non se lle poden engadir outros males.
Présa, si, pero madurando ben cada paso; non acumulando lategazos sobre costas xa feridas; e sen aires de superioridade por máis que as urnas invistan ao que manda para que goberne. Tamén hai ritmos e matices no xeito de gobernar. Os cambios apreman para non caer en intervención ou quebra. Levamos anos de atraso, certo, pero correr demasiado tamén ten os seus riscos. Rápido, pero sen pasarse.
E os sacrificios que se piden á cidadanía, debesen ir acompañados dalgún alivio. Os recortes, compensados con máis claros e eficaces estímulos á reactivación, aínda que non poida ser inmediata. Hai que atender aos emprendedores, para que emprendan, non para que boten máis xente á rúa. Máis xente á rúa quere dicir máis axentes a vixiar as manifestacións.
Hai que cumprir, seguramente por necesidade, as directrices dos mandamases da Zona Euro na que estamos, pero quizais tamén negociando máis a fondo. Tamén eles dubidan, cambian de opinión e non son uns anxos da garda.
Gobernar, si; pero coidado coas présas excesivas e o ton demasiado autoritario, señor Rajoy. Gobernar non é correr demasiado..., nin pór en marcha as tesoiras cada semana. Ademais, hai que repartir mellor a tea que non se corta.

VIABILIDADE DO NOSO SISTEMA DE SAÚDE

O actual sistema de saúde pública está sustentado na solidariedade. A Constitución determina que é un dereito de todos os españois e debe de ser a Administración a que debe garantir ese dereito.
Finánciase a través dos impostos (IVE, IRPF, impostos especiais), e provese a través das Comunidades Autónomas. En todos os estudos de sistemas sanitarios recoñécese a nosa organización sanitaria moi equitativa (accesibilidade, non discriminación), e eficiente porque o noso gasto sanitario está dous puntos por baixo que a media da OCDE.
Na actualidade estase cuestionando a viabilidade do modelo, e parece evidente que temos que chegar ao acordo de que cousas débense cubrir desde o público e cales non, porque os recursos son limitados e as demandas infinitas. Pero, existe unha cuestión que é claramente inconstitucional: negar o dereito á asistencia sanitaria pública a algún cidadán.
O Partido Popular está tomando medidas de discriminación da accesibilidade. É coma se non deixásemos ir por unha estrada pública a segun que persoas. O máis grave é que se marxina da asistencia sanitaria ás capas sociais máis desprotexidas, que á súa vez son as que máis problemas de saúde presentan. É o mundo ao revés, no canto de ser solidarios, o PP pretende que a sociedade castigue aos máis necesitados.
A pregunta é: a quen beneficia esta política?, a resposta é fácil: a ninguén. Porque a consecuencia é máis pobreza, máis marxinación e máis desarraigamento social.
O aforro non vén de negar a asistencia a un colectivo, senón de racionalizar as prestacións e aplicar criterios de xestión.- Adolfo Cajal Marza. Medico de Familia

UNHA CASTA MIMADA

A verdade é que cada vez quedan menos motivos e menos posibles para ir celebrar a un restaurante. Pero o peor vén ao final, cando a familia de á beira, ata entón tan parecida á túa, vai e pide unha factura. ¡Vaia sorte, teñen un CIF! E polo tanto un 30% de desconto e menos o IVE. Logo sales fora e ves que teñen o coche que o teu nunca poderás permitirche, e que o teñen cun 30% de desconto e menos o IVE, como o gasoil que gastan.
E pensas que en casa, o computador, a tele, os electrodomésticos e ata as camas dos nenos estarán compradas con cargo á empresa polo que rebaixará o 30% de beneficios e deducirase o IVE. E ti estes días vendo que pagas o 24% dos teus ingresos (non dos beneficios).
Crerán vostedes que isto é o peor; pois non: o xefe da miña veciña ademais de ir pola vida tamén pertrechado dun CIF para rebaixar beneficios, outorgouse a si mesmo un salario mínimo, co cal ademais teñen becas os seus fillos, becas que os meus nunca chegarán a ter.
E agora como premio, tamén pagarán os medicamentos máis baratos que os demais.
Que podemos facer con esta casta á que o anterior Goberno xa consentía e os deste pretenden levar aos altares como unha nova relixión: os emprendedores, pobo elixido polo deus do diñeiro; deus que tanto saca, pero que tanto maldí aos empregados por conta allea, verdadeira secuela da sociedade actual, e que pronto estarán en perigo de extinción. A ver quen paga logo os impostos. F.R.M.

NON RESISTIMOS MÁIS

Resistirei foi o himno dos descontentos ante as primeiras medidas da dereita gobernante. Resistiremos, diciamos cada vez máis cidadáns, como resposta ás primeiras agresións ao Estado de Benestar.
Hai que resistir, repetiamos na rúa, ante as agresións á nosa dignidade, unha vez voltos do revés os nosos petos.
E, de verdade, non resistimos máis e é que é moito o padecido: unha reforma laboral que beneficia á patronal, a reforma financeira que se basea en sanear ao capital e unha política social que, por exemplo, reduce as bolsas, recorta os servizos básicos e agranda a diferenza entre os ricos, ía escribir depredadores, e o resto.
Ademais, e aínda por riba, insultan ao cidadán: ten vostede almacenados os medicamentos na súa casa; vive vostede por encima das súas posibilidades; non podemos permitirnos a dependencia, a gratuidade dos medicamentos ou as próteses e, ademais, moléstanos que se manifeste na rúa -de forma activa, pasiva ou mediopensionista-, que proteste co moito que lle queremos.
E agora, afundidos, sen esperanza. Coa auga ao pescozo e o medo no corpo, unha -outra- mala nova: subirán o IVE o ano que vén, ou este mesmo ano.
E por agradar a Europa. ¡Recordan cando estes dicían que ¿o anterior goberno estaba intervido?, pois actuaba con mando a distancia.
Agora a política marianista actúa de mamporrero da señora Merkel, mentres o resto de Europa fai unha fronte común para frear á dama alemá.
E anuncian máis privatizacións: as que sexan atractivas para a iniciativa privada. ¡A mesma historia de sempre! Telefónica, Repsol: as xoias da coroa vendidas aos amigos da alma, que xa empezou esa cruzada o insufrible hombrecillo que puña os pés no despacho de Bush e todo o demais aos pés do ianqui que alumou a mentira masiva de Irán.
Non. Non resistimos máis. Por iso, e tal como eles propón na reforma laboral, se non funcionan e a empresa (España) vai a peor (non haberá que demostralo ¿verdade?) á rúa e sen indemnización. É pola nosa supervivencia. Así que ¡á rúa para que se decaten! J.M.V.

¡QUE TEMPOS AQUELES!

A chegada do venres era esperada polos traballadores para poder gozar do fin de semana. Hoxe a chegada do venres, espérase con preocupación e temor ás ata agora malas noticias que nos dá o Goberno despois do Consello de Ministros. Segue subindo o paro, e din que este ano as listas de desempregados vanse a incrementar en máis de 600.000 traballadores. Se é certo que a Reforma Laboral non abarata o despedimento senón todo o contrario, que creará postos de traballo, a explicación debe ser que hai que eliminar no ano 2012 aos máis vellos e aos que teñen recoñecidos os seus dereitos polos convenios e pola negociación colectiva.
Acórdome daqueles fins de semana, que podías ir ao cine. Hoxe nesta cidade, nin iso; porque fixeron un ERE, e péchanos.
Os museos, eran outra opción cultural; pero xa pecharon varios e está sen subvención varias  fundacións.. co que temo que tamén se pechen outras. Aínda que nos queda o Museo da Semana Santa que tamén é cultura.
Polo fin de semana, perdemos dous días para buscar traballo; pero podemos ir á casa da cultura ou á biblioteca -que segue sendo gratuíta- pedimos un libro, ímonos ao parque e sentámonos nun banco, cando o despexamos da sucidade acumulada pola falta de limpeza, xa que foron despedidos os traballadores que se ocupaban en facela.
E se non imos aos fantásticos espazos naturais existentes, é polo que custa o carburante.- M. G.U.

RAJOY POR NECESIDADE

Un podería deixarse levar polo título deste post e pensar que son os españois quen necesitan a Rajoy. Non é o caso. É Merkel quen parece que llo arrimará -nin sequera será ela a que se arrime ao líder do PP-, máis por necesidade que por gusto. Que Merkel non se fía un pelo de Rajoy é un feito e a mellor proba diso son os constantes bandazos e incumprimentos de promesas electorais que o noso presidente estase vendo obrigado a executar para pelar a pava á alemá. Nada parece ser suficiente, no entanto.
Mentres, Merkel ve perigar a súa ditadura de austeridade coa presumible caída de Sarkozy e o ascenso de Hollande en Francia, disposto a liderar a revolta prol-estímulo en Europa. Unha revolta, doutra banda, cada vez máis apoiada polos diferentes organismos, institucións e Premios Nobel de Economía. Caído o apoio de Sarkozy, ¿que lle queda a Merkel? Cameron fai tempo que está fóra de xogo co seu euroescepticismo e nin sequera Monti séguelle xa o xogo, reclamando máis medidas de estímulo... e, así as cousas, Rajoy é o premio de consolación.
Rajoy, mentres, oposita con todas as súas forzas á substitución do pequeno Napoleón, convencido de que Merkel e os seus postulados son a saída da crise ou, polo menos, o mantemento do euro. Pero, ¿realmente é así? Probablemente nin o un nin o outro. As políticas seguidas ata a data non deron os seus froitos e, ata, acentuaron aínda máis a crise. En canto ao euro e a propósito do enorme sacrificio que nos suporía a saída, ¿estanos axudando a escapar da recesión? Quizais os sacrificios necesarios para manter o euro sexan maiores que os afrontados para deixalo atrás... e refírome aos que ha de afrontar o cidadán medio, non as grandes fortunas e poderosos, aos que o mantemento do sistema beneficia en sumo grao.
Ademais, de volver á peseta, Montoro estaría encantado coa cantidade de novas regularizacións de diñeiro negro que se realizarían...

ESTAMOS ANTE A ESTAFA PERFECTA

A mellor estafa é aquela en a que o estafado nunca chega a ser consciente da súa condición. A estafa perfecta aínda vai un paso máis aló, e neste caso o estafador é capaz de conseguir o agradecemento da vítima.

Ameázannos co abismo, para acto seguido rebaixarnos o soldo como única salvación posible. Asegúrannos que estamos ao bordo do precipicio inmediatamente antes de convencernos de que o único que pode evitar que caiamos son os recortes. Advírtennos de que as prestacións sociais vannos a conducir á ruína e inmediatamente comezan a desmantelalas. Os dereitos laborais son incompatibles co crecemento así que hai que eliminalos. Quítannos dos nosos petos o diñeiro que hai que entregar como intereses aos especuladores e usureros. E no medio deste naufraxio hai que salvar primeiro aos bancos se é que queremos ter algunha opción de salvarnos todos os demais.

Finalmente entre ameazas de fin do mundo acaban por convencernos de que todos temos que ser máis pobres para que os ricos sexano un pouco mais, que ao parecer é a única forma de que o mundo siga virando.

A estafa vén de lonxe, de moi lonxe, talvez estivéronnos estafando sempre, pero agora está chegando á súa perfección. Recórtannos salarios, despídennos, desposúennos de dereitos, róubannos e méntennos. E están a piques de conseguir que aínda deámoslles as grazas. S.F.I.