A DÉBEDA DAS AUTONOMÍAS

O Executivo central reclama ás comunidades autónomas case 19.000 millóns de euros (máis de tres billóns das antigas pesetas...) en relación coa liquidación do exercicio 2009.
Máis dun pregúntase pola xestión económica sen control nin respecto aos límites que se levou nas autonomías durante todos estes anos.
Agora, cando a bonanza financeira xa se acabou, os excesos xa non se cubrirán espremendo a hucha do cerdito global, á que baleiraron ata convertela en debedor. Dirixentes, asesores, técnicos... hordas de xestores desastrosos dun diñeiro público cuxo dispendio catastrófico agora demostra o que era unha voz en berro: os excesos das autonomías mal dirixidas para o autobombo localista.
Pero claro, vendo que quen reclama é o actual Executivo central que nunca quixo ver a crise, a ver quen cre ao que xa só predica no deserto das finanzas baleiras. E na España das autonomías, ¿ninguén é responsable da xestión de todos que nos vai a hipotecar aos cidadáns para unha longa vida de impostos extras? Se fosen unha empresa privada xa estarían en bancarrota, e máis un dos seus líderes respondendo por mala administración ante un xuíz. D.G.

A CONTAMINACIÓN POR CHUMBO EXPÁNDESE POR TODA A RÍA DE VIGO

Un estudo revela que ten tres veces máis concentración que a detectada en Ferrol.
Ata agora, críase que a contaminación por chumbo na ría viguesa cinguíase ao fondo da ensenada de San Simón, nas inmediacións da antiga fábrica de Pontesa, pero un estudo do Instituto de Investigacións Mariñas de Vigo, coa participación da universidade, revela que desde o estreito de Rande estase exportando chumbo cara ao resto da ría e que o transporte deste metal «crece» coa marea e o caudal do río Oitavén, tal e como informou o CSIC a través dun comunicado.
Ademais, no marco desta investigación pioneira, coordinada por científicos do CSIC en Vigo, constatouse que a ría de Vigo ten tres veces máis concentración de chumbo que a ría de Ferrol, zona costeira de importante concentración de metais pesados. Aínda que, en relación a outras zonas costeiras europeas, os niveis de cadmio e zinc son similares.
O estudo, que se publica no número 74 da revista «Scientia Mariña», destaca pola relevancia dos datos descubertos achega do transporte de metais como o chumbo, o cadmio e o zinc na ría de Vigo. Así, grazas a novidades técnicas de mostraxe e análise sobre os ciclos mareales e as achegas de caudal do río Oitavén, os autores constataron que hai unha «exportación» deste metal desde do fondo da illa de San Simón, a través do estreito de Rande, ao resto da ría. O estudo confirma que a citada zona é un área «crítica» pola contaminación «crónica» de chumbo, polo que estes investigadores suxiren tomar medidas para mitigar esa contaminación, á vez que sinalan que se pode prever cando o transporte de chumbo cara ao resto da ría pode ser maior.
Así, comprobouse que os niveis máis altos de chumbo, cadmio e zinc déronse nos meses de inverno, debido ao maior poder de arrastre dos sedimentos durante os períodos de choivas. Con respecto a outras zonas costeiras, a investigación insiste en que os niveis de chumbo xa triplican aos que se detectaron na ría de Ferrol, mentres que no caso dos índices de cadmio e zinc -tanto en disolución como en partículas- son similares aos obtidos noutras marxes mariñas.

A CAM ACUMULA UN 25% DO SEU ACTIVO EN LADRILLO

Acumula 17.350 millóns en créditos a promotores e inmobles---Algúns cálculos cifran en 6.000 millóns a perda esperada no activo total da caixa, ten provisións por 4.300 millóns, o que arroxaría un desfasamento por cubrir de 1.700 millóns

Canto custará e quen pagará o reflotamento de CAM. Tras a intervención da caixa alacantina o pasado venres, estas son as grandes incógnitas que haberá que despexar (á marxe do comprador) nas próximas semanas. O custo que o saneamento de CAM terá para o contribuínte dependerá do seu estado actual e das garantías públicas que soliciten as entidades que acudan á poxa que se abre agora.
A saúde exacta de CAM só a coñece a día de hoxe o Banco de España. O común dos mortais fai tempo que perdeu de vista á entidade. O último informe anual auditado do grupo consolidado é de 2009.
Paradoxalmente, a información pública máis recente sobre CAM proporcionouse no marco dunha iniciativa europea, a última rolda de test de tensión á banca.
Desde fai tempo é coñecido que a causa da extrema debilidade da entidade é a súa forte concentración de riscos no sector inmobiliario. Segundo os datos fornecidos polo Banco de España con motivo da proba de resistencia, a carteira de créditos a promotores e inmobles adxudicados de CAM elévase a 17.350 millóns de euros. O grupo está presente, ademais, no capital de case 70 promotoras.
O activo total de CAM rolda os 72.000 millóns, o que significa que practicamente o 25% do seu balance son préstamos a inmobiliarias, así como vivendas e chan adxudicado como consecuencia de falta de pagamentos. A carteira de hipotecas a particulares suma 20.100 millóns, pero, como sucede no resto do sector, non supón unha fronte de elevado risco.

Os últimos datos de morosidade de promotores fornecidos por CAM, de setembro de 2010, indican que a taxa de falta de pagamentos está no 9,47%. Son cifras que chaman a atención desde fai meses por estar moi por baixo da media. A moura de promotores no conxunto do sistema é do 14%. Algúns bancos están declarando taxas de ata o 26%.
A CAM facilitou préstamos baratos aos seus conselleiros por valor de 161 millóns...

A POLÍTICA

A verdade é que o pon difícil. Desde algúns ámbitos -poucos- inténtase desmontar no posible esa mala reputación que recaeu sobre a clase política; o terceiro problema do país, segundo repiten unha e outra vez os estudos do CIS. Pero non menos certo é que algúns partidos e cadros directivos non facilitan precisamente o labor.
E é que os escandalosos buracos contables deixados por algúns administradores dos diñeiros públicos, a proliferación de ERE falsos e outros episodios de corrupción están asentando a impresión de que "todos os políticos son iguais" e carrexando o descrédito non só dos protagonistas, senón tamén da clase política no seu conxunto.
¿É xusta tal xeneralización? Persoalmente, creo que non; que a realidade das cousas non acredita opinión tan negativa, digan o que digan as enquisas, as cartas ao director nos xornais ou os asiduos das redes sociais. Máis ben quero pensar que ese suspenso sen apenas excepcións á clase política puidese ser tamén nalgún xeito efecto derivado da crise económica, exacerbado no rigor da mesma.
A estes efectos máis dun recordou os tempos finais do thatcherismo cando non xa unha extensa e profunda crise, senón un non tan preocupante "declive económico" como o que se vivía abriu un debate emocional moi forte sobre as capacidades da clase política británica para reconducir ao país cara a tempos mellores.
Isto podería ser un pouco, ao meu xuízo, o que está sucedendo tamén aquí e agora. A nosa clase política -é verdade- practicou un certo autismo que lle distanciou dos cidadáns. Certo é tamén que o Goberno xestionou rematadamente mal a crise. Pero me pregunto se talvez non se estará cuestionando en demasía -acá e alá- a partidos e líderes políticos por algo que non está  nas súas mans.
E é que, quéirase ou non, neste mundo globalizado, sen fronteiras económicas e financeiras, a conxuntura internacional é tamén responsable do que sucede en cada país, sen que os gobernos de turno poidan facer moito ou todo para saír da lameira e facelo xa.
As turbulencias en Bolsas e mercados vividas estes días en todo o mundo constitúen a mellor proba do que digo. Os cidadáns, no entanto, pasan indefectiblemente factura -acá e alá; tamén en Alemaña- cando se lles toca o peto. Por iso, hai quen ten moi claro que os ciclos económicos determinarán cada vez en maior medida os ciclos políticos. E como os primeiros serán cada vez máis curtos, os gobernos están abocados a ser cada vez menos duradeiros.

O CONTROL

Unha das preguntas máis interesantes que se formulan estes días a conta da que está caendo é esta: ¿quen controla ás axencias de cualificación dos riscos financeiros? As cualificacións destas axencias en relación con Grecia, primeiro, Portugal, despois e agora nada menos que con EEUU pon en pé de guerra aos mercados e axitan con intensidade a calidade da débeda soberana dalgúns países. Pois ben, estas axencias, polo menos polo momento, non responden ante ninguén das súas actuacións. As súas decisións son, por iso, inapelables.
As axencias de rating máis importantes, nacidas a principios do século pasado, xorden vinculadas ao dólar e a líbra esterlina e, a pesar da irrecurribilidad das súas decisións, a día de hoxe valoran a solvencia dos países da zona euro. É dicir, non só se trata de institucións que tiveron un papel nada claro na etiología da crise das hipotecas subprime senón que ademais, a pesar de estar fóra de control, están tendo un papel nada neutral na batalla pola hexemonía económica que se libra entre o dólar e o euro.
Para terminar, outra pregunta: ¿como é posible que a UE non sexa capaz de reaccionar coordinadamente ante tal situación? En definitiva, ¿por que se o euro blindó aos países da UE contra as operacións de grandes grupos que pretenden facer negocio coa moeda, non se pode actuar contra as axencias de rating? ¿Será por que hai asuntos inconfesables que impiden a toma de decisións? ¿Será por que a enfermidade que afecta a Europa, de diagnóstico moral, impide que os líderes asuman o seu papel? ¿Por que será?

PREMIOS E AGASALLOS

E é que a política de austeridade de Feijóo permite practicar a elegancia social do agasallo ben a sexa a dona Xustiza, póndolle un piso, ou ao porto vigués montándoa unha fundación.
O alcalde da Coruña reiterou que co agasallo dos terreos onde se asentaba a antiga Fábrica de Tabacos quere "subliñar o seu compromiso coa xustiza". Verdadeiramente nin Camps -con aquel amiguito da alma- fixera tal agasallo. O malo, din os cidadáns, é que regala patrimonio municipal, chan público, cando o máis razoable (e así estaba previsto) é unha cesión.
Xa sabemos que o agarimo verdadeiro nin se compra nin se vende pero, joé, molesta que este compromiso páguese co noso diñeiro. Eu, por exemplo, non lle podía ceder a sala de estar ao moi excelentísimo señor presidente do Tribunal Superior de Xustiza, pois a casa non é miña. Son un alugado. Estou aquí provisionalmente.
Non se se entenden a metáfora, pero nisto de agasallos de amor -co diñeiro doutros- hai máis exemplos na nosa sufrida terra.
En Vigo, aí á beira, sen ir máis lonxe, na Xunta montáronse unha fundación (antes era ¿recordan? unha comisión, pero non nos confundamos que agora non se fala do Gurtel) que languidecía por falta de actividade e que reviviu, mire vostede que milagre señorito, en véspera das eleccións. E alí entre os fastos, e só por 500.000 euros que "pousou" a Xunta, víronse cousas marabillosas: un faladoiro onde conflúen convictos e condenados, en loor da dereita máis extrema.
Unha comisión, unha fundación, un choio, oia...
Aí hai gato encerrado, ou gato ao auga, que se "chivó" o grupo socialista, que denuncia ao Executivo galego que "leva dous anos pregoando que non hai diñeiro para sanidade e educación e monta un circo..." con diñeiro público.
E é que os nosos queridos mandatarios tan rápidos en censurar a palla no ollo alleo (o penúltimo caso cando a Xefatura Xeral de Tráfico anunciou que se pagarán as chamadas solicitando información) puxo todos os ovos (perdón a información) nun mesmo cesto. Un único número: o 012 que ten un custo máximo de 40 céntimos desde rede fixa e 35,29 se chama desde un teléfono móbil. Para máis información chámelles... e pague

A BANCA AFRONTA PERDAS DE 46.000 MILLÓNS DE EUROS NO LADRILLO EN DOUS ANOS

As caixas absorben o 67% do quebranto no escenario económico base previsto pola Comisión Europea pola súa política investidora en promotores. Os analistas e a prensa británica e norteamericana son os que máis inciden en sinalar que a vivenda e o chan son o buraco negro do sistema financeiro. Tamén sinalan que o mercado inmobiliario está parado porque as entidades só venden pisos cun desconto do 20% ao 25%, que é a cantidade que teñen provisionada, co que non recollen perdas nos seus balances. Esta situación impide que o mercado recoñeza a caída real dos prezo. Respecto ao chan, a situación é peor: o mercado practicamente desapareceu. As entidades só promocionan os seus chans ben colocados, coa venda case asegurada, pero apenas dan crédito para edificar en terreos doutros.
O exame europeo tamén ofrece outras conclusións interesantes: as perdas previstas en hipotecas e en pemes son case iguais entre caixas e bancos, mentres que en empresas, estes arrastran o dobre que as caixas.
As conclusións do escenario máis benigno da EBA coinciden coas ofrecidas polo Banco de España en febreiro pasado, cando realizou un exercicio de streaptease do risco inmobiliario. Nel, o supervisor admitía que se determinou como potencialmente problemático nas caixas o 46% da exposición ao sector construtor e inmobiliario (217.000 millóns), é dicir, 100.000 millóns".
Ninguén pode esperar unha dixestión suave do denominado subprime español. Entre 1998 e 2008 iniciáronse 5,5 millóns de vivendas en España, moitas máis das necesarias. O parque especulativo é enorme e hoxe dise que existen entre 700.000 vivendas novas sen vender (segundo Fomento) e 800.000, segundo o servizo de estudos de CatalunyaCaixa. Houbo anos nos que España construía máis casas que en Reino Unido, Francia, Italia e Alemaña xuntas. Agora toca pagar a factura.
Segundo o último documento do supervisor, os bancos e as caixas teñen 30.000 millóns en terreos en propiedade por adxudicacións. Cos inmobles a medio construír que se quedou a banca, os pisos embargados a particulares, os pisos terminados sen vender e outros adxudicados, suman 65.000 millóns con problemas. E iso sen contar os créditos ao sector, nos que só aqueles cuxa garantía é o terreo sen edificar suman 60.000 millóns. É certo que parte desa cifra está saneada con provisións por cerca do 35%, unha cantidade que non será suficiente se a actual situación prolóngase.
O Goberno dixo que se absorbería a burbulla en tres anos, pero os expertos cren que tardará ata 2015. Ordóñez dixo que non vía motivo para esperar descensos adicionais no mercado e sinalou que o anuncio do PP (sen citalo) de que poderían recuperar as desgravacións na vivenda poden suscitar dúbidas.
Quizá para xustificar a irritación que produce a caída do ladrillo en Londres, o gobernador comentou: "Onde máis están caendo os prezos é na costa, onde chegou ao 55% e, por desgraza, moitos dos seus propietarios son anglosaxóns". A crise do euro.

A COSTA ACAPARA O STOCK DE VIVENDA NOVA

O 65% das 687.387 vivendas de nova construción que aínda non foron ocupadas corresponde a provincias costeiras, en especial ás que forman a beira mediterránea--A comunidade Valenciana é a rexión con máis casas sen vender.
As provincias costeiras acumulan a maior parte do stock de vivenda nova de España. O último informe do Ministerio de Fomento publicado durante a semana arroxaba o dato de 687.387 residencias que aínda non foron ocupadas nas 50 provincias españolas. Delas, 451.463 corresponden ás 22 circunscricións costeiras, nada menos que o 65% do total. Nestes datos non están incluídos os correspondentes ás cidades autónomas de Ceuta e Melilla, que contan con apenas 136 vivendas de nova construción que aínda non foron ocupadas.
Desas 451.463 novas vivendas levantadas nas provincias costeiras e que continúan sen ocuparse, o 72% corresponden á costa mediterránea no seu conxunto, pero o dato máis destacable é que o 30% está levantado na Comunidade Valenciana, a rexión que máis acumula en toda España con 133.023. Na zona atlántica galega e na costa cantábrica a porcentaxe redúcese ao 13%, mentres que en Canarias o stock representa o 10% por un 5% de Huelva e Cádiz.
Para establecer de forma clara a magnitude dos datos, a media de vivenda nova sen ocupar nas provincias costeiras é de 20.521 en cada unha delas, aínda que hai que ter en conta importantes diferenzas como as 60.281 de Barcelona e as 2.897 de Cantabria. Un dato que contrasta coas 8.425 vivendas de media nas provincias interiores, un 60% menos.
Unha das posibilidades para aproveitar o elevado stock de vivenda residencial nesas provincias costeiras sería a súa reconversión para o aproveitamento turístico. O presidente da Federación Española de Asociacións de Axencias de Viaxes, Rafael Galego Nadal, recoñece que é unha "opción" para a oferta inmobiliaria, pero ve necesaria unha lexislación que permita absorber para o turismo esas vivendas residenciais, "sen entrar en conflito co modelo tradicional de hoteis e apartamentos", xa que, na súa opinión, "hai demanda para cubrir a oferta".
O prezo da vivenda nestas zonas tamén evoluciona a un ritmo diferente que no resto do territorio. Nos municipios da costa mediterránea, por exemplo, o valor das casas se depreció en torno ao 6% interanual no primeiro trimestre do ano, fronte ao 4,7% da media nacional.

VEÑA E DÁLLE

O último barómetro do CIS manifesta a simpatía da maioría dos españois cara ao movemento de indignación 15-M, o crecente desprestixio dos políticos e a sensación de corrupción xeneralizada que se aprecia na vida pública. Estes problemas, xunto á crise económica e ao paro, preocupan aos españois.
A indignación que por fin aflorou no movemento 15-M representa un sentimento xeneralizado de moitos españois que se identifican con todas ou moitas das súas reivindicacións. Pois ben, pese a quen pese, a pesar de que crece o descontento e a indignación en relación coa vida política, veña e dálle, non se produce a reacción que cabería esperar entre os dirixentes. Nesta ocasión, o movemento 15-M constitúe un aviso serio. A palabra indignación, enmarcada nun contexto de inconformismo cívico e de rebeldía pacífica, crece por momentos. Os políticos, segundo o CIS, son os máis corruptos, seguidos polos empresarios, os xuíces, os avogados, os empregados e os policías. En sentido contrario, a calidade que máis se valora polos enquisados nos políticos é a honradez, por encima da eficacia, a preparación e a formación. Neste contexto, tras a crise económica e o paro, os políticos son o terceiro problema máis grave que teñen os españois. E, o 70% dos enquisados ven de bo grado as reclamacións do 15-M. Os datos, pois, son os que cabe esperar. Castígase ás clases medias e baixas polo Goberno. Dilátase a rexeneración que reclama cada vez máis xente...J.R.A.

A TRASTENDA DOS TRAXES

O caso dos traxes entrou de cheo na axenda política, e ten tódalas trazas de ser o elemento que máis pode distorsionar a estratexia electoral do PP no camiño cara a Moncloa. É o prezo a pagar por haber consentido Rajoy que a cínica surrisa de Camps protagonizara a campaña que o reubicaría na presidencia da Generalitat valenciana. Por máis que o tenten enmascarar minimizando que no auto do xuíz instrutor se describe como un presunto “delito continuado de cohecho pasivo impropio”, aceptar regalos que teñen como obxetivo conseguir favores de quen ten unha responsabilidade pública, non poden ocultar a trastenda na que esa prenda de vestir non é máis que a punta dun enorme e corrupto iceberg. Malia que o tribunal decideu non acumular as causas, tódolos indicios apuntan a que a trama do Gürtel, comandada polo “amigo del alma”, alias El Bigotes, e polo pontevedrés Pablo Crespo, conseguiu contratos da Generalitat a cambio de vestir elegantemente a catro altos cargos públicos e de pagarlle ao PP as facturas electorais do 2007 e do 2008.
De todo iso vai a película rodada nos escenarios institucionais do Levante. Cantos demócratas empezaban a dubidar de que a poideran estrear algún día, despois de constatar durante os últimos dous anos a eficacia obstrucionista patrocinada por Génova e executada por Trillo, sábense compensados pola decisión do xuíz. Non por eles, senón pola democracia e a credibilidade institucional. Precisamente porque se está diante dun entramado de corrupción política e de inmoralidade pública de moito maior calado que o da Filesa, polo que abarca –o territorio da Comunidade de Valencia– e polo que significa, unha rama completa da clase política valenciá baixo sospeita delitiva, con acusados e imputados.
Que Rajoy opte por esconderse detrás dos seus escudeiros, que esixen para os supostos delincuentes a presunción de inocencia que hai só dous días lle negaron, sin que nin apareza citado no auto do caso Faisán, a Rubalcaba, non deixa de ser sintomático do encarcelado que está por mor do Gürtel. E máis que o estará. Unha dobre contabilidade no partido, o ocultamento ao fisco de 2,5 millóns nas eleccións do 2007, e o pago en negro de case 900.000 euros a Orange Market, a empresa da trama, a metade por conta das cinco empresas que teñen máis adxudicacións da Generalitat, como está documentado na causa que se sigue por financiamento ilegal do partido, non son pecata minuta. E aínda queda a ladronada que tivo na viaxe do Papa e en Canal Nou, a televisión que segue ignorando o auto que ordena levar a Camps e aos seus colegas ao banquiño dos acusados, a tentación perfecta.
Poñer aos votantes do 22-M de parapeto contra os que esixen, como reparación inmediata do mal cometido, que Génova force a dimisión de Camps, é democrática e xudicialmente impresentable. As urnas, por moi xenerosas que sexan cos presuntos delincuentes, non teñen poder de absolución. Só de investidura. Coas limitacións ás que obriga o código penal e ás que, por osixenación moral e ética, demanda a política. Neste caso, a dimisión do implicado. Debería entendelo Rajoy. Antes de que sexa tamén para el demasiado tarde

SEN SENTIDO

Segundo o diccionario Xerais da Lingua, incongruencia é un feito ou afirmación sen lóxica contrario ás normas sociais. Estamos a vivir uns tempos nos que o cotián roza a miúdo os límites do absurdo. Cada día xorde un esperpento novo nunha carreira que conduce directamente a ningures.
Os que seguen son algunhas das incongruencias que están a ocorrer aí fóra neste país que aínda se chama España.
Xulguen vostedes: Xan Pobo tiña o seu piso hipotecado e digo tiña porque, como non podía facer fronte aos pagos, o banco incautoullo xunto cos cartiños que, con gran sacrificio, xa tiña aportados.
Agora resulta que, por arte do birlibirloque, ten que seguir pagando unha hipoteca de algo que xa non é seu.
Co experimento de baixar a velocidade nas estradas a 110 quilómetros por hora, aforráronse unha morea de millóns e o que é máis importante, os accidentes de tráfico reducíronse significativamente.
Pois ben, á vista dun resultado tan positivo o Goberno, esas mentes privilexiadas que preside Rodriguez Zapatero, decide volver aos 120 quilómetros por hora co previsible aumento de gasto e de mortos. Un non ten máis remedio que preguntarse para que carallo fixeron o experimento.
Como é posible que grandes empresas, cos bancos á cabeza, estean a cerrar sucursais con xubilacións salvaxes ao mesmo tempo que declaran a bombo e platillo ganancias multimillonarias?
Por que precisamente agora, nuns tempos tan difíciles como os que estamos a vivir, se derriban edificios enteiros, disque por ilegais, desaloxando e deixando sen teito a xente que leva vivindo neles máis de trinta anos?

Non será que temos os raposos postos ao coidado das galiñas?...José Bergantiños.

REBAIXAS

Cando as axencias de cualificación de débeda -todas ianquis- aplican con fruición a tesoira á débeda de varios países europeos que todos coñecemos, en Bruxelas reúnense: presidente do parlamento, presidente da zona euro, presidente do BCE, 27 presidentes dos distintos países, e 27 ministros de economía.
Todos eles bendicidos polo "padriño portugués", Joao Durao Barroso (un faro de Alexandría en Europa que, non se como, con todo o que sabe, non está no seu país natal arranxando a súa maltreita economía). Velaquí os defensores do "cacao maravillao" organizado por, non se sabe quen, nin para quen, que teñen algún un interese (o máis alto posible), en que a economía de Europa váiase a tomar polo saco, no saco das súas débedas interestatales. Ninguén se salva, desde quen debe un ovo, a dous ou máis. Mentres, as axencias de cualificación hoxe apertan a un, e outros se espaporretan intestinal e deudoramente falando; mañá a outro e... o mesmo; manda ovos: capitalismo contra capitalismo.
E mentres os mercados (eses que deben ter nomes propios pero ignoramos), ponse as botas, o grupo salvador mencionado aplica euros coma se fosen supositorios contra a colitis debedora, sen arranxar o problema social que padecemos. Pois ben; propoño, coa miña seriedade característica, saldar nas rebaixas a toda esa tropa de lumbreras, a ver se nos dan algo por eles. E se non, que alguén llos leve gratis dunha puta vez...

NÓS OS ESTAFADOS

E é que os europeos non estamos salvando aos gregos nin a Grecia, senón á banca (especialmente aos bancos responsables do que padecemos).
Durante meses escoitamos todos os contos. Fíxonos todas as contas e fixéronnos trampa. De todo o que lin durante este tempo nada máis certeiro, esclarecedor e directo, que un artigo do noso paisano Antón Baamonde que debía ser de lectura obrigatoria. Explica Antón que "o groso da débeda grega estaba en mans privadas e converteuse por encantamento en débeda pública". Ponlle nomes e apelidos que xa moitos intuïamos: o Deutsche Bank alemán e o BNP francés, que conta coa estimable colaboración da política de Merkel e Sarkozy. E mentres nós endebedámonos eles seguen cobrando as súas curmás e bonos. Contaron ademais co autismo ¿inocente, cómplice? Dos mesmos economistas que agora recetan abaratar salarios, destruír o Estado de benestar, recortar dereitos...
O colega Antón Baamonde deixa claro que o último sacrificio de Grecia (e Portugal, Irlanda, talvez Grecia e ao peor España) é salvar aqueles bancos e aseguradoras alemáns e franceses que se se equivocaron dando créditos tiñan que pagar os seus erros co diñeiro dos seus accionistas...
E hai, no artigo do admirado Antón, un final tremendo, dramático: "de súpeto, mozos de clase media, formados nunha conciencia naif, de anuncio de Ikea, déronse conta de que poden xubilarse como precarios milieuristas, sen ter ocasión de saír da incerteza no eterno curso das súas vidas...." É certo, que a resposta á túa pregunta de ¿como reaccionará a sociedade ante esta frustración? Pode levarnos ao caos e depende dela a paz social, pois así están as cousas e "esta é a traxedia que hoxe se nos impón..."
Certo que todos somos, na nosa cota-parte, culpables e que, como moi ben di Baammonde, a sociedade viviu a síndrome do novo rico e de aí chegamos á segunda residencia o "a min deme duas" creando, criando, uns cidadáns que vivían aferrados ao corno da abundancia que non tiña fin... Pois xa chegou o trompazo. O que sucede é que banqueiros, financeiros, políticos, leváronse o golpe... nas nosas carnes...

CAMPS, UN E TRINO

O avogado de Francisco Camps confesou este martes ante o xuíz que o seu cliente talvez -só talvez- puido recibir agasallos da Gürtel. É a primeira ocasión en que Camps admite que talvez mentiu; que "talvez" recibiu varias decenas de miles de euros en traxes dunha trama que, de paso, levou millóns en contratos a dedo da Generalitat. Segundo a súa defensa, tampouco hai que tomarllo a mal porque non foron subornos: porque Camps aceptounos como presidente do PP, e non como presidente da Generalitat.
A nova defensa legal do molt honorable Camps ten o seu aquel por tres razóns. A primeira: como estará de mal o xuízo para Camps cando o seu propio avogado recoñece implicitamente que o acusado é un político que "talvez" mentiu ante os cidadáns, ante as cortes valencianas e ante o mismísimo xuíz. Fai dous anos, o president testificou que os traxes pagounos do seu peto: unha declaración que ata o seu avogado hoxe admite que "talvez" é máis falsa que o código ético do PP.
A segunda: agora enténdese mellor que en Xénova dean por feito que Camps non será obrigado a dimitir, ata se é condenado por suborno. Digan o que digan os xulgados, para Rajoy dará igual. Por iso ponse a vénda desde xa.
E a terceira: ¿seica se biloca Francisco Camps?¿É un e trino? ¿É a intres presidente da Generalitat, a intres presidente do PP e a intres amante esposo e pai exemplar? Pregunto, retóricamente, porque de aceptar os tribunais tan teolóxica argumentación, o seguinte sería levar a Camps ante un bispo e un psicólogo. Entre ambos, "talvez" poidan explicar se é que estamos ante un milagre ou ante un caso de desdobramento de personalidade. I. Escolar.

RESIDUOS AO MAR

Sen dúbida todos podemos facer algo para coidar o medio ambiente. Fai escasas datas celebramos o día dos océanos para sensibilizar da necesidade de prestar atención aos mares e atopámonos con noticias lamentables como que o sábado, en dúas horas, un grupo de submarinistas recolleron máis de vinte toneladas de residuos da dársena portuaria do primeiro porto de pesca de baixura de España.
O peor de todo é que a maior parte deses residuos son ocasionados pola acción do home. A estas alturas xa ningunha persoa pode alegar descoñecemento sobre os danos irreparables que ocasiona ao medio ambiente calquera tipo de desperdicio, no entanto, algúns terroristas ecolóxicos, vanglórianse de pensar que o mar é unha parte do seu patrimonio e poden facer o que lles vén en gaña.
A maioría destes irresponsables son logo os primeiros en queixarse da contaminación, da escaseza de capturas, da sucidade das augas, da abundancia de especies depredadoras que arrasan co marisco que lles serve de sustento sen ser conscientes de que son eles os que axudan a que se produzan estas situacións que prexudican a todas as persoas que vivimos nas zonas marítimas.
Sería necesario unha maior concienciación das xentes do sector pesqueiro e un maior control, por parte das autoridades competentes, para que se abran expedientes e impóñanlles sancións económicas importantes que, á fin e ao cabo, é do único que entenden e dóelles a estes grupos de irresponsables.

SE O SEI NON VEÑO

Observo o panorama e atópome na lista europea dos pobres vergonzantes; que dona Xunta recorta as axudas sociais e reduce gastos na educación...
Cóntollo: Madrid, Valencia e Galicia (autonomías rexidas polo PP) meten a tesoira en educación e servizos sociais; aquí, ademais, dan un "bocao" á Rede Natura onde todo o monte e o mar será orégano, ou sexa un "sitio" para colocar casas, empresas, etc.
Desde Europa recórdannos que aínda que non somos "pobres de pedir" -grazas ao diñeiro que "regaron"- estamos aínda en etapa de transición, ou sexa quedamos en "pobres vergonzantes, e xa que logo seguirán dándonos esmola"...
E aquí téñennos transitando, mentres podemos presumir de ter ao alcalde que máis cobra e a un paso do Gaias, o que menos paga... a Facenda, pois a don Gerardo Conde Roa notificáronlle 18 embargos pois a súa promotora ten pufos. O alcalde de Compostela, púxose un soldo "decoroso", que pode aumentar segundo o número de obras que programe o Doncela a que a ¿política é un choio?
O da pasta gansa que leva o alcalde cada mes, ao meu paréceme natural. Se desde fai anos ten uns ingresos potentes, pois leva máis de media vida na política (recordámoslle todos como xefe dos portos na época de Crespo, Feijóo, Fraga, etc.) e non se trata, agora, de perder cartos. Un servidor -como fan outros malintencionados- non compara a paga devandita coa de "ou noso Presidente", senón que lle pide que se gañe o xornal demostrando eficiencia e eficacia ao servizo dos veciños.
Quedamos á espera repasando as súas promesas electorais. Mágoa que non nos queiran tanto como se queren a se mesmo...J.M.V

EN DEFENSA DA SANIDADE PÚBLICA

A sanidade pública, universal e gratuíta é dos poucos mecanismos de distribución da riqueza e de equidade que nos quedan, mentres sexa sufragada polos impostos, xa que se supón que as rendas máis altas pagan máis impostos. Se a sanidade pública pasa a ser pagada polos enfermos, adeus equidad, desaparece o elemento de solidariedade que unifica algo a sociedade e se fose así o que sobrarían nesta sociedade serían os políticos incapaces de facer algo por ela. Como traballador da sanidade pública, antes que recortes aconsellaría algunha medida que aumentase a eficiencia e reducise os custos; observei que cando existe un estímulo a eficiencia dos mesmos traballadores multiplícase, e supoño que os xestores tamén están ao tanto diso, xa que logo cunha xestión honrada e eficaz poderíase mellorar a calidade aforrando en custos. Desde logo habería que deixar de tolerar algunhas condutas abusivas, como que en horario pagado pola sanidade pública trabállese na sanidade privada.
O maior aforro que está por facerse é na xestión do medicamento. Os xestores da sanidade pública renunciaron a ela (a excepción do medio hospitalario), e xa que logo non pode facer concursos nin negociar directamente cos laboratorios e fabricantes para abastecerse dos fármacos que logo si paga, perdendo niso varios miles de millóns de euros anualmente.

CIPRIANO PALACIOS LÓPEZ (Médico)

A AUSTERIDADE NOS SALARIOS

A nova directora xerente do FMI, Christine Lagarde, cobrará 383.000 euros por ano, un 11% máis que o seu antecesor. No seu contrato explícase que esta modesta cantidade completamente libre de impostos está destinada a que manteña "un nivel de vida apropiado á súa posición". O FMI, por recordar cousas desagradables, é quen receita "austeridade" e "contención salarial" como ricino obrigado para saír da crise. O FMI é tamén un organismo internacional que ten entre os seus obxectivos fundacionais "promover un emprego elevado e un crecemento económico sostible" ou "reducir a pobreza no mundo enteiro". Sen dúbida ese 11% de aumento para o salario da súa nova xefa vai "ligado á produtividade" do fondo e responde ao ben que van eses retos no mundo, precisamente por axústelos que aplica o propio FMI (aos demais).
Con todo, o soldo de Lagarde queda en nada cando se compara co que cobra o exdirector xerente do FMI baixo cuxa controvertida xestión xestouse a crise actual. Falo de Rodrigo Rato, hoxe presidente de Bankia. Esta nova entidade financeira a piques de saír a bolsa é unha empresa privada e, como tal, ten dereito a decidir canto paga aos seus directivos. Con todo, Bankia é unha empresa privada algo especial: creada da privatización de varias caixas que, á súa vez, foron apontoadas con diñeiro público. Non foron tampouco os accionistas quen nomearon a Rato.
O soldo exacto de Rato é un misterio, pero si se sabe que entre os tres primeiros executivos da entidade gañarán 10,15 millóns de euros. Ata se esa cifra repartísese a partes iguais -cousa farto dubidosa, sempre cobra máis o presidente que os seus subordinados- o soldo de Rato non baixaría de tres millóns de euros ao ano: polo menos dez veces máis que Lagarde.
Escándalo salarial...

A ECONÓMIA DA POBREZA

Entre tanto lume nos montes galaicos e festas medievais e gastronómicas polas terras de Breogán, estes días soubemos os habitantes de por aquí que xa somos menos pobres. En definición, estamos entre indixentes e millonarios, nunha categoría que se deu en chamar de transición. A clase política está exultante de felicidade porque seguiremos tendo fondos europeos, uns 5.000 millóns que chegarán do ceo alemán en 2013. Este novo maná é en premio por superarmos un pouco o 75 por cento do PIB. Parabéns aos nosos políticos por facernos algo máis ricos e deixar de ser comparsa da Estremadura e sumarnos aos manchegos, murcianos e andaluces, que tamén serán rexións de transición. Toda unha vitoria naval sobre a flota pesqueira cacereña, que tan combativa se mostrou nas reivindicacións arrastreiras galaicas en Bruxelas.
O problema de estar entre rico e pobre é que en calquera momento podemos volver á esmola. Despois de tantos anos de vivir da caridade europea, os nosos políticos non saberán manexar os euros e caerán no que lle pasou a tanto novo millonario que aflorou nesta parte do Reino ao amparo das urbanizacións. E como será o próximo Goberno galego quen teña que xestionar estes fondos de transición, propoño que os tres partidos manden a un selecto grupo dos seus aspirantes a conselleiros a realizar algún tipo de curso de xestión de diñeiro alleo para non malgastalo en disparates. Por que estes fondos veñen condicionados a proxectos de eficiencia enerxética e renovables, concorrencia das pemes e innovación. Parecen pensados nos seres humanos de natureza galaica.
Se algo se domina por aquí é o vento, así que en poucos anos cada futura urbanización, ademais de campo de golf, terá un aeroxenerador de deseño, integrado na paisaxe e con estudo de impacto ambiental superado. Unha nova opción para desfacerse do stock de vivendas será arrendar o xardín do chalé pareado para instalar un muiño de vento para pasar de ser propietario dun inmoble a industrial eólico. Se futuro hai.
Na innovación e nas pemes tampouco nos vai mal. O primerio negocio que se nos pasa pola cabeza é montar un bar, un pub, ou un salón de chá, depois xa se creará a gastronomía, que afin de contas non deixa de ser unha novidade culinaria servir unha paella galaica nun prato triangular e en pequena cantidade, que iso de poñer de comer a fartar é doutros tempos: agora, pouco e caro, que resulta máis rendible.
En tempos de Touriño houbo dúas consellerías para iso da innovación: unha oficial e outra na sombra, de ampuloso nome e felizmente cerrada agora. Nin unha nin a outra foron quen de desenvolver unha estratexia de futuro, sobre todo o departamento oficial, porque o outro ía mandar satétiles a Venus e quedou en foguetes de verbena.
Non sei cando deixaremos de ser menos pobres ou algo ricos e pasaremos a ser unha comunidade normal e corrente, sen depender das axudas de ninguén. Esperemos que despois de que se acaben os fondos europeos de 2013 non teñamos aínda que mendigar a caridade e seguir competindo por recibir axudas. Hai que fuxir da economía da pobreza... F.X.C.

OS INDIGNADOS E OS INSACIABLES

É vergoñoso que os responsables da gobernanza europea neguen o pan e o sal ao pobo, abandonando en mans das inmorais axencias de valoración da débeda soberana. Nin máis nin menos, que aos Estados da Unión Europea. Os Gobernos miran cara a outro lado, mentres os insaciables especuladores sacan pingües beneficios da crise, que eles mesmos crearon. Son verdearos crimes incruentos contra a humanidade. Os culpables son a recalcitrante dereita europea e o seu delituoso compañeiro de viaxe, o capital financeiro. Ademais, eles saben que este círculo vicioso, que alimenta a súa perversión, non ten fin. Os países intervidos arrastrarán aos demais a situacións dramáticas, e as economías que empecen a crecer o lastre do resto non lles permitirá avanzar, creándose desigualdades insalvables.

O discurso de todos os responsables das institucións europeas está baleiro de contido, e todos adoran ao becerro de ouro, é dicir, os insaciables mercados financeiros. Mantidos polo neoliberalismo que lles acompaña. Os indignados somos máis que os insaciables. E comezamos por evitar os desafiuzamentos, e debemos de seguir. En España, o candidato Alfredo ten que desligarse do talante conciliador de Zapatero para capitanear un golpe de temón progresista. Entre a opción da UE e a alternativa de Islandia, é urxente articular a iniciativa española. O Movemento 15-M: democracia real ¡xa!... P.T.

A CRISE DO SECTOR INMOBILIARIO

Os activos do ladrillo, a gran laxa para a solidez da banca--As entidades acumulan 65.000 millóns en inmobles
Nos 11 anos que durou a tolemia do ladrillo, entre 1998 e 2008, iniciáronse 5,5 millóns de vivendas en España. É dicir, a banca financiou un xigantesco parque de pisos do que unha parte non se vendeu e outra quedou en mans de inquilinos que deixaron de pagar as hipotecas. Eran tempos nos que en España se construían máis casas que en Reino Unido, Francia, Italia e Alemaña xuntas.
Pero o tamaño do problema é maior, porque naqueles anos de descontrol tamén se financiou chan que hoxe é un baldío. En concreto, os bancos e as caixas admiten que teñen 30.000 millóns en terreos en propiedade por adxudicacións. Se se engaden os inmobles a medio construír que se quedou a banca (3.700 milones), o valor dos pisos embargados a particulares (11.500 millóns), os pisos terminados sen vender (12.500 millóns) e outros adxudicados (7.000 millóns), suman 65.000 millóns de euros con problemas. E iso sen contar os créditos ao sector, nos que só aqueles cuxa garantía é o terreo sen edificar suman 60.000 millóns. É certo que parte está saneada con provisións por cerca do 35%, pero esta é a mancha que ha estigmatizado ao sector financeiro español.
O último informe do Banco de España, de febreiro pasado, admitía que se determinou como potencialmente problemático nas caixas o 46% da exposición ao sector construtor e inmobiliario (217.000 millóns), é dicir, 100.000 millóns".
Os executivos de bancos e caixas admiten que o principal problema é que se conxelou a promoción de chans, mentres confesan que se van vendendo os pisos terminados nas zonas de baixa saturación. É dicir, o que non está nas provincias con dificultades: desde Xirona ata Huelva, a coroa de ao redor de Madrid capital, parte de Galicia e Biscaia, segundo CatalunyaCaixa.
Alén da barreira, os empresarios da promoción que aínda seguen activos cren que se está enfocando mal o problema. "As entidades deberían colocar aos seus mellores executivos a esta tarefa e ampliar as fórmulas para o chan viable en vivendas. Habería que buscar alianzas entre promotores e banca para dar rapidez ao proceso", apunta Rafael González-Cobos, presidente de Ferrocarril Inmobiliaria e da Asociación de Xestoras de Cooperativas e Proxectos Inmobiliarios (Gecopi).
A aversión ao risco impídelles saír desta lameira, din no sector. "As entidades só promocionan os seus chans, intentan conter os prezos dos pisos para non apuntarse perdas e atenden os seus problemas de capital", resume outro executivo que pide o anonimato. Algúns cren que esconden parte do problema en sociedades con participacións minoritarias, compartidas con construtores ou promotores, porque non consolidan nos balances. Pero non hai datos.

 

As caixas acaparan o risco do ladrillo
España tardará de tres a cinco anos en absorber o seu excedente de pisos
As caixas teñen 93.000 millóns en activos problemáticos no ladrillo
España tardará de tres a cinco anos en absorber o seu excedente de pisos

EMBARGOS POR EXECUCIÓN DE SENTENZAS

A crise actual foi orixinada en gran medida por unha sobrevaloración artificial das vivendas, alimentada por institucións financeiras que prestaron temerariamente máis do que os seus clientes podían devolver. Rebentada a burbulla inmobiliaria, os bancos teñen agora contabilizados os préstamos polo que valen, e as vivendas polo que dixeron que valían. As súas culpas, con todo, non deben pagalas os clientes, que compraron e endebedáronse de boa fe: eles non taxaron as vivendas, fixérono os mesmos prestamistas que agora consideran insuficiente a entrega do inmoble que supostamente cubría con fartura a débeda. É verdade que o Código Civil proclama que o debedor responde das súas débedas con todos os seus bens presentes e futuros, pero non é menos certo que tamén ordena que as normas aplíquense tomando en conta a realidade social, que a lei non ampara o abuso de dereito, e que cando se excedan manifestamente os límites, os xuíces deben impedir a persistencia no abuso. As consecuencias da especulación deben pagalas os especuladores, non as súas vítimas.

SEN SENTIDOS POLÍTICOS

Que un partido obteña seis deputados (PNV) e outro (UPyD), con case o mesmo número de votos, só consiga un, constitúe todo un absurdo. Que un partido ou coalición (CIU) fágase con dez escanos e outro (Esquerda Unida), con douscentos mil votos máis, quede con dous, non deixa de ser ilóxico. E que tres partidos (PNV, CIU e CC), cun 1.260.000 votos en conxunto, é dicir, o 3,59 por cento do censo electoral, estean practicamente gobernando todo un país, entra xa no irracional.

Absurdo, ilóxico, irracional. Así é como define a Academia da Lingua o que é un sinsentido. E así é como vén sucedendo desde as últimas eleccións xerais. Das dúas primeiras situacións é responsable a mecánica establecida na lei electoral vixente, que prima -¡e de que xeito!- aos partidos nacionalistas. A terceira haberá que atribuírlla á obsesión da esquerda zapateril e arredores por pactar con calquer cousa menos co Partido Popular.

E nesas está o Goberno desde fai algún tempo: alugando os escanos das principais formacións nacionalistas.

Día a día, lei a lei, orzamento a orzamento, reforma a reforma. Alegremente. E cada vez, a un prezo máis alto. Se do mesmo xeito que na débeda pública houbese que traducir a puntos básicos o que o Goberno leva pagado especialmente a PNV e CIU, fai tempo que o país traspasaría o non retorno da curmá de risco.

A última foi o apoio a dúas importantes normas en tramitación parlamentaria. Imaxínome que as contrapartidas dadas aos nacionalistas vascos serán moito maiores que a anunciada prevalencia dos convenios laborais autonómicos sobre os estatais en determinados supostos. O dos cataláns parece máis claro: de entrada e para abrir boca, cesión da titularidade de sete hospitais do Estado, o que suporá para esta comunidade un incremento patrimonial próximo aos 1.200 millóns de euros.

Polo que se conta, a Xeneralidade quere vender os centros sanitarios en cuestión para, despois, alugalos con opción a recompra. A operación especulativa podería reportar ás arcas públicas catalás entre 300 e 400 millóns de euros, que servirían para minorar o avultado déficit público xerado polo tripartito anterior.

¿Hai quen dea máis? ¿Como van querer PNV, CIU e CC un adianto das eleccións para terminar co mandato de Rodríguez Zapatero se dificilmente atoparán un personaxe tan benevolente e un sistema tan altamente rendible para eles como do que sen contemplacións veñen lucrando?

Non me estraña que o inefable señor Duran Lleida tema un triunfo claro do Partido Popular. Poderíaselles acabar o choio...

HAI UN GALEGO NA LÚA

Resulta cando menos curiosa a forma na que os políticos captan a realidade. Do mesmo xeito en que os cerebros dun humano, unha pescada ou un sapo interpretan o mundo que lles rodea segundo a súa capacidade xenética para procesar a frecuencia e lonxitude de onda das cores, así os políticos ven isto ou aquilo segundo militen nun partido ou noutro. Ou en función de se están no goberno ou na oposición. Se non fose porque coñecemos o pano, sería desconcertante oír como o grupo que nada fixo podendo solucionar determinado asunto cando gobernaba, ao pasar á oposición asaeta ao seu adversario polo mesmo.
Tomemos como exemplo o caso dos incendios en Galicia. Levamos décadas escoitando entre os profesionais do escano mutuos reproches e acusacións de incuria, ineptitude e corrupción. Cando mandaban os uns, os outros arremetían contra eles; cando cambiaron as tornas, os outros embestían contra os uns; e unha vez que a situación muda de novo, aqueles non dubidan en ciscarse nestes pola mesma cuestión... e así seguirán ata o día no que un desafortunado fallo técnico faga caer unha nave espacial en Viana do Bolo e os seus tripulantes crean haber alunizado. Porque a este paso, iso parecerá a paisaxe galega: lunar, sempre que a cinza cubra a súa superficie. Ou marciano, cando unha vez máis se levante o maldito Nordeste e barra esa alfombra gris, descubrindo ao fin unha terra erma para os restos.
É desalentador recordar como os sucesivos e diferentes gobernos da Xunta partían arrogantes contra o lume como o xeneral Silvestre contra Abd o Krim. E todo para ao final saír co rabo entre as pernas e acabar dicindo o que din que dixo Felipe II.

Levamos décadas así. Tempo suficiente para saber cales son os resortes que desencadean este desastre ecolóxico. Pero parece que ninguén soubo dar coa clave para bloquear eses mecanismos estruturais ou conxunturais. Falouse do abandono do rural, de queimas incontroladas, de vinganzas...; intuíronse (constatáronse) intereses madeireiros e urbanísticos; cúlpase á calor e á seca, aliados dun vento de levante antipático e zumbón... E, finalmente, os pirómanos (se lles gusta o lume, que o diaño os leve).

Coñecemos entón as causas. ¿E? Pois ben, logo de gastar tempo, diñeiro e saliva, continuamos como estabamos. Non hai quen solucione este asunto. Os nosos políticos procesan a lonxitude de onda do problema como a pescada ou como o sapo. Así que teremos que seguir encomendándonos ao manitú da choiva. Ou haberá que irse esquecendo de vender verde e empezar a promocionar o gris dunha terra cuberta de cinza e cemento e, con trompetillas nas narices e as orellas, facerlles crer aos turistas que isto é a lúa e nós -os galegos- os selenitas... - J.C.L.

O CU

Ás veces penso que Europa non é un país, nación ou estado, senón un enxendro hermafrodita. Un corpo con cabeza escandinava, pichulo francés e parrala alemá. Pero ¿onde está situado o cu (el culo) europeo? Non contestarei. Dentro dos meus descreencias, aínda gardo un pouco de orgullo patrio -propio ou alleo- e non ferirei sensibilidades, propias ou alleas. Pero, pregúntome: ¿como vive un corpo así, vítima dunha vida concupiscente e autopromiscua, coas vísceras envelenadas pola droga máis dura: billetes de 500 euros, e pagarés de xogo que chaman "débeda pública", usados como antibióticos antivenéreos por "farmacéuticos" que queren que ese corpo non morra, pero sexa un enfermo crónico? Creo que non moi ben.

Probablemente non haxa médico que se faga cargo da súa curación, e o seu futuro sexa caer en mans de forenses e anatomopatólogos. Aínda que, quizá haxa aínda unha posibilidade cirúrxica: capar polo san e sangrar ao paciente. Talvez quedase o sexo equivocado; pero aínda así, pode vivir de acordo co seu corpo.

Non se que dicirme. Penso que son desbarros propios dunha incipiente tolemia (ou quizá máis). Pero, ¿se estivese acertado, que...? Din que hai persoas que non pensan coa cabeza, senón co cu (¡ai, reverendo Don Francisco de Quevedo!), e é posible que eu sexa un deles. Pero, ás veces, quizá sería mellor lear a cabeza cunha manta, e deixar ao cu -esa marabilla natural- tomar a iniciativa. ¿Os gregos saberano? - J.L.Patiño.

DEPUTADOS PRIVILEXIADOS

Acabáronse os privilexios. Bono acaba co dereito á pensión máxima dos deputados. Elimina os "finiquitos" e as axudas para viúvas e fillos. A cifra é curiosa: 11 anos de parlamentario daban dereito ao cobro da pensión máxima establecida pola Seguridade Social. Estas reformas están facendo tremer a máis dun deputado -ou deputada- pola Coruña, xentes que están facendo equilibrios no arame para non perder a citada "mamandurria". 

Pero vaiamos aos detalles. Xa se afirma que as Cortes Xerais pechan a billa, e deputados e senadores -ollo, senadores tamén- terán que cotizar os mesmos anos que o común dos mortais para ter dereito á xubilación. Dito en román paladino: xa non basta con ocupar un escano 11 anos, nin haberá liquidación, salvo para aqueles que non teñan traballo remunerado. Quérese facer do Parlamento español un dos máis transparentes de Europa.

Así pois, queda claro que, por fin, elimínase o chamado complemento de pensión e tamén o pago da Seguridade Social a conta do erario público para que o ex parlamentario puidese completar o período de cotización necesario para ter dereito a pensión. Pero se vai máis lonxe: suprimiranse as axudas por falecemento do parlamentario a favor do seu cónxuxe e os seus fillos menores de 25 anos. Bono quere ir máis lonxe. Vai restrinxir ao mínimo as posibilidades de compatibilizar o escano con actividades profesionais. Para que todos aclarémonos: que a dedicación ao Parlamento sexa exclusiva, como establece a Lei Electoral.

Trátase, ademais, de abrir o Rexistro de Intereses da Cámara para permitir que se coñezan tanto as actividades dos parlamentarios como a súa declaración de bens e renda. O contido do Rexistro de Intereses terá carácter público co fin de que as actividades, rendas e bens das súas Señorías sexan coñecidas. Seguindo o consello de Bono. Os grupos parlamentarios xa asinaron unha proposición de Lei conxunta para modificar un inciso desa norma que permitirá abrir o rexistro.

Á volta do verán as páxinas web de ambas as Cámaras conterán xa as declaracións de bens e rendas dos parlamentarios. O señor Bono botoulle melindres ao asunto e de agora en diante haberá menos sopapos e cambadelas por ser "pai da patria". A algún que eu me sei estalle entrando descomposición de ventre. Pero o cidadán español do montón reclamaba xa estas medidas...

POLÍTICAS AUSTERAS

A austeridade anunciada por Feijóo na súa toma de posesión como presidente da Xunta converteuse nunha constante en todas as administracións. Primeiro foron os novos alcaldes os que se aplicaron a máxima e agora, Louzán na súa investidura como presidente da Deputación de Pontevedra. Estou de acordo. É preciso establecer un teito de gasto e eliminar todo o superfluo.
Pero o afán de austeridade, de aforro e de redución do déficit nas administracións públicas non pode impedir que os seus inquilinos esquézanse do importante, de prestar e reforzar os servizos sociais, de atender aos parados, de investir en educación e sanidade, en definitiva, de ocuparse das persoas, sobre todo daquelas que o pasan peor. Volvo ao exemplo do titular do Executivo galego. Aforro no prescindible, chámese altos cargos, asistencias técnicas ou outros incentivos, para centrarse no importante; é dicir, novas prazas de gardería, centros de día, residencias para maiores...
Creo que nestes tempos as obras faraónicas sobran e que os recursos deben reorientarse ás persoas. De nada vale conducir un Ferrari se despois non se ten para gasolina. Polo tanto, hai que priorizar e incentivar aquelas políticas que xeren valor engadido, nas propostas encamiñadas a consolidar o xa existente, a salvar da quebra a quen demostrou solvencia e agora carece de liquidez. En fin, austeridade si, aínda que ben entendida e orientada...

POR QUE NOS?

Xa está, a situación de inestabilidade e precariedade propiciou o movemento denominado 15-M. As sociedades do benestar, cos seus parámetros xa establecidos, se parapetan nos seus protocolos para desoír as reivindicacións dunha poboación cada vez máis descontenta. 

Os casos clamorosos de presuntos fraudes, malversacións, financiamentos ilegais, corrupción e as repetidas e sucesivas tomaduras de pelo en forma de tomas de posesión varias de imputados, veñen reforzar as teorías nas que se basean os recentes movementos que se deixan ver nas nosas cidades. Os políticos non poden seguir de costas á realidade. 

Os dereitos e obrigacións son de todos e os gobernantes deben traballar de forma multilateral. Non se pode deshilachar un día si e outro tamén o sistema establecido con tanto esforzo por parte de todos. As políticas de emprego e as reformas laborais actuais son ineficaces ou insuficientes, o triste é que a actual repartición de sacrificio é unilateral. A época de bonanza non foi similar para todos os sectores, a repartición de beneficios non foi equitativo. 

¿Por que os esforzos teñen que vir necesariamente dunha parte da sociedade máis desfavorecida? ¿Por que todas as reformas recortan invariablemente os dereitos á clase traballadora? Non somos os propulsores desta crise, que alguén nos explique a razón pola cal os mercados marcan todos os movementos políticos. Non entendemos as decisións que se toman mirando ás tribulaciones dos mercados económicos e de costas á sociedade e as súas necesidades. 

Non toleraremos as acusacións da oposición deste país, tratando de delincuente a todo aquel que difira das súas teses. M.L.R.

POR QUE AUMENTA A BRECHA SALARIAL ENTRE DIRECTIVOS E EMPREGADOS EN PLENA CRISE?

É paradoxal a facilidade coas que se esixe moderación, ata austeridade, salarial para os soldos máis baixos e o complicado que é pór límites ás retribucións dos executivos. Certamente nun mercado libre é difícil establecer topes, cando se intentou habilitáronse artificios para eludilos (as stocks options, os pagos en especie, as sociedades pantalla de prestación de servizos). A presión fiscal tamén resultou insuficiente xa que hai formulas desgraciadamente legais para evitala. A debilidade xeral dos gobernos incapaces de impor políticas socialmente responsables; a debilidade tamén dos sindicatos, que actuaban como contrapunto; os cantos de sirena das grandes corporacións aos políticos retirados ou semiretirados -¿é necesario dar nomes? -. Son moitos os factores e poucas as solucións. Talvez unha delas é a de recuperar a vella idea socialdemócrata de esixir que os traballadores participen nos órganos de dirección e, por lei, participen nos beneficios.

QUEN QUERE A MARIANO?

En Andalucía e Galicia rebélanse contra a súa doutrina. A "The Economist" parécelle o típico galego e os seus colegas do PP europeo aféanlle que non apoie as medidas que ditan os conservadores. 

Resulta que Cospedal ía ser o modelo para todos os seus comilitones, pero xa hai discrepancias: reducir o Valedor do Pobo, suprimir o Consello de Contas, nanai. Do primeiro, menos contos e do outro ¡non me lies! Así llo dixeron en Andalucía e Galicia. E outros, menos comprometidos cos "peperos", xa anotaron que entre os plans da dereita en Castela-A Mancha está reducir organismos que poidan investigar ao poder. Mentres, en Estremadura, para gañar, Rajoy asubia e seguirán pagándose impostos polas transmisións. 

E por se isto fose pouco "The Economist" ve a Rajoy como "o típico galego do que hai que adiviñar as súas intencións", e como un señor dubitativo, aburrido, que gañará se perden os demais. Ademais do cabreo dos galegos, que non somos típicos -segundo os canons dos tópicos-, está o dos propios militantes do PP, que están ata o gorro (en Galicia ata a gaita) de contar cun señor que emociona menos que unha medusa e do que destaca unha máis que evidente falta de enerxía que lastra a súa figura en todas as enquisas. 

E, por se isto fose pouco, os seus compañeiros europeos (o grupo popular europeo) o han "posto a caldo" con claridade meridiana pola súa postura de non apoiar as medidas que ditan os propios conservadores (Sarkozy, Merkel, a derechota, imos) e que aquí aplica diligentemente o Goberno de Zapatero. Critican que o seu afán por chegar a Moncloa non deixe monicreque con cabeza nesta doente comunidade económica pilotada por banqueiros, financeiros e especuladores, habituais compañeiros de viaxe da derechona. 

Dixéronllo por señas e por carta, pois Mariano non puido asistir á reunión por atoparse malito, pero xa é de común coñecemento e obxecto de rechifla xeral. 

E é que por aí -polo estranxeiro de fóra- ninguén entende que se conseguiron retorcer o brazo á esquerda -bo ao PSOE- para obrigarlle a circular pola dereita, sexa esta -levantada polo flanco máis cavernícola- a que se opoña. 

E é que hai que volver preguntar ¿Quen quere a Mariano?

IU SOFRE POLOS SEUS DESCOIDOS

Mentres IU expía a grandes voces o pecado de que os seus deputados rexionais estremeños faciliten coa súa abstención a investidura do candidato do PP, o PSOE mantén viva a chama da esquerda pactando coalicións de goberno coa dereita nacionalista canaria ou cos rexionalistas navarros de UPN, formacións ambas de dilatada traxectoria progresista. A dirección federal de IU é xente clásica que non entende que a política fai estraños compañeiros de cama, e dóelle ver aos seus coqueteando co inimigo. 

Se fustiga polos seus descoidos. Os socialistas, en cambio, non sofren por esas nimiedades. Gustaríalles ser fieis á causa pero a carne é débil. Á fin e ao cabo, ¿que importa o sexo se o amor é puro? 

Hai que recoñecer que o PSOE volveuse liberal ata no amor. A tradución á política do amor libre que practican os socialistas chámase xeometría variable. En realidade, non é tan variable xa que os cortexos de Zapatero diríxense sempre cara a CIU e PNV, quen, conscientes dos seus encantos, puxeron a coyunda polas nubes. Viuse este mércores na tramitación da reforma da negociación colectiva. Se antes conformábanse cunha cea romántica con velas, agora non se descalzan por menos dun apartamento e unha mercería. 

Á dereita nacionalista, a promiscuidade dese señor tan de esquerdas que é o PSOE resúltalle moi gratificante. É un cliente serio que cada vez que sente a chamada da selva ou a dos mercados acode á súa porta e paga relixiosamente sen pedir números raros, en vista de que esa abnegada esposa que é IU faise a estreita coas medidas neoliberais e non lle comprace. Por iso é polo que lle leven ao límite pero eviten forzarlle a anticipar as eleccións, quedando como quedan varios meses de pracer e recompensas. 

É duro pero fariamos un fraco favor a IU se non lle dixésemos o que sabe toda a veciñanza: o PSOE engánalle con outros. Así que sería do xénero bobo que se martirizara por haberlle ensinado ao PP as enaguas en Estremadura. Se sacan adiante o seu programa, debería relaxarse e gozar.